Από τον Πλουμπίδη στον Τατσόπουλο

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ ΣΤΟΝ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟ

Τριάντα δύο λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα. Ξέρετε κανέναν βουλευτή της αριστεράς να έχει τύχει ποτέ μιας τέτοιας προνομιακής μεταχείρισης από το οποιοδήποτε κανάλι;

Δεν σχολιάζω τον Πορτοσάλτε, τον αρχι-τραμπούκο της δημοσιογραφίας που στην εν λόγω συζήτηση δικαιολογεί τον Βορίδη και τους ακροδεξιούς γκάνγκστερς. Δεν σχολιάζω πώς ο Ευαγγελάτος θάβει «συναδελφικά» την Καλογεροπούλου, που μόνη της προσπαθεί η καημένη να κρατήσει τα προσχήματα. Δεν είναι αυτοί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο Τατσόπουλος.

Δεν είναι μικρό πράγμα το ότι ένας βουλευτής παραιτείται από έναν κομματικό σχηματισμό της αριστεράς αλλά κρατάει την έδρα του στο κοινοβούλιο. Μην το θεωρήσετε δεδομένο, και μην το πάρετε στ’ αστεία. Είναι ένδειξη του μεγάλου κατήφορου που αφορά όχι μόνο την αριστερά σαν οργανωμένο πολιτικό και κομματικό περιβάλλον, αλλά τους αριστερούς σαν άτομα, σαν οντότητες και φορείς ηθικής και ιδεολογίας.

Σκέφτομαι ποιοι άνθρωποι βρίσκονταν κάποτε στον ευρύτερο "χώρο". Ο Πλουμπίδης εκτελείται και την ώρα του θανάτου του βροντοφωνάζει: «Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το ΚΚΕ». Ο Τατσόπουλος «εκτελείται» πολιτικά (σιγά την εκτέλεση δηλαδή, από αύριο θα τον δείτε πρώτο-πρώτο στα σενάρια νεκρανάστασης της «κεντροαριστεράς») και την ίδια στιγμή παρακαλάει: «την έδρα μου, την εδρούλα μου, κι ένα ταξί να φύγω». Ο Πλουμπίδης δολοφονείται από ρουφιάνους. Ο Τατσόπουλος ρουφιανεύει. Δεν με νοιάζει αν είναι πρόθεσή του ή όχι - δεν κρίνονται ποτέ τα ιστορικά υποκείμενα βάσει προθέσεων. Τη στιγμή που η κυβέρνηση βουλιάζει στα σκάνδαλα και στο μαύρο της το χάλι, ο Τατσόπουλος λειτουργώντας σαν μακρύ χέρι της κυβέρνησης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να μιλήσει για υποστηρικτές της τρομοκρατίας εντός του.

Δεν λυπάμαι καθόλου όμως. Γιατί είναι οι ίδιοι οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ που επέλεξαν να συνδιαλέγονται με τους Τατσόπουλους. Είναι αυτοί που μια ζωή - όσο τουλάχιστον τους θυμάμαι εγώ, δέκα-δεκαπέντε χρόνια τώρα - αρνήθηκαν και αρνούνται να επιβάλλουν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή ιδεολογίας, προγράμματος και οργάνωσης, υποχωρώντας μπροστά σε μία λογική «όλοι οι καλοί χωράνε» και σε μια εξίσου αδιέξοδη λογική «μην μας πούνε σταλινικούς». Το είπε σήμερα ο Τσίπρας με ειλικρίνεια: «εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν διώχνουμε κανέναν». Μην διώχνετε κανέναν ...παρά καθίστε και λουστείτε τους! Είναι η μοίρα αυτού του χώρου κι αυτού του μορφώματος να ζει και να συνδιαλέγεται με Τατσόπουλους, Κουβέληδες, Δαμανάκηδες, Ψαριανούς, Λυκούδηδες, Κωνσταντόπουλους, Χατζησωκράτηδες, Μπίστηδες, και λοιπές οπορτουνιστικές δυνάμεις. Είναι η μοίρα όσων αρνήθηκαν τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό - δεν εννοώ τον αντι-δημοκρατικό, συγκεντρωτικό συγκεντρωτισμό αλά ΚΚΕ - υπέρ μιας δήθεν χαλαρής «δημοκρατικής» οργάνωσης του κόμματος-παρέας, με επίκεντρο τις «προσωπικότητες». Πιο αστός πεθαίνεις.

Δεν λυπάμαι λοιπόν που ο Τσίπρας λούζεται τον Τατσόπουλο, όπως δεν λυπάμαι που ο Αλαβάνος λούστηκε τον Τσίπρα (ιδεολογικά, όχι οργανωτικά) και αναγκάστηκε να φύγει και να ακολουθήσει τον δικό του μοναχικό - αλλά ειλικρινέστερο και αξιοπρεπέστερο - δρόμο. Είναι όλοι τους παιδιά μας! Οι Τατσόπουλοι είναι η μοίρα μιας ταξικής μερίδας του μικροαστισμού που την ίδια στιγμή που πλήττεται από την κρίση δεν μπορεί να ξεκόψει από τον ομφάλιο λώρο που τη συνδέει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την εγχώρια άρχουσα τάξη, με τα ΕΣΠΑ και τα "προγράμματα", με τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Δεν μπορείς όμως και να μην φρίξεις, και να μην κλάψεις, και να μην δυστυχήσεις όταν καλείσαι να ζήσεις σε μιαν εποχή όπου η αριστερά αντί για ήρωες κι αγωνιστές παράγει Τατσόπουλους. Παράγει και Κουτσούμπες, δηλαδή το αντίστοιχα αισχρό αντίθετο του οπορτουνισμού made in Koumoundourou, που είναι ο άρρωστος σεχταρισμός made in Perissos. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, για άλλη μια φορά. Αυτό που δεν παράγει είναι εμπνευσμένους ηγέτες και ανθρώπους έτοιμους να δώσουν και τη ζωή τους για τις ιδέες τους, πιστοί σε ένα όραμα κι ένα κόμμα, αλλά πιστοί και στη δυνατότητα να αλλάξουν την κοινωνία, και έτοιμοι να δράσουν γι' αυτό. Γι’ αυτό και όταν θα έρθει η ώρα να κάνω τον δικό μου απολογισμό και να απολογηθώ για το μηδέν, για το απόλυτο τίποτα του κοινωνικού "είναι" μου και της γενιάς μου, θα σταθώ στους προηγούμενους και θα πω με ήσυχη τη συνείδησή μου: "σας έλαχε ο Πλουμπίδης· μου έλαχε ο Τατσόπουλος". Δεν το λες και μικρό τούτο το ελαφρυντικό.

ηρ.οικ.