το γράμμα που είχα αρχίσει σταματάω

Το πρότυπο του τραγουδιού-αφηγήματος, ως ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Πόσο πιο δύσκολο επίτευγμα, σε σχέση με την παράθεση αυτάρεσκων αμπελοφιλοσοφιών. Ο Σταυριανός δίνει εδώ μία μικρή γεύση της μεστής στιχουργικής του αίσθησης που, μοιραία, έμεινε και μένει στη σκιά της αστείρευτης μελωδικότητας της μουσικής του.
ηρ.οικ.

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος

Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Σταυριανός

Ερμηνεία: Κατερίνα Βλάχου

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος που 'χεις φύγει

Οι φίλοι σταματήσαν να ρωτάνε

Τίποτα πια δε μοιάζει να επείγει

Κι οι στεναγμοί αρχίσαν να ξεχνάνε.

Η Λίτσα με τον Γιάννη είχαν χωρίσει

Μα ξανασμίξαν πριν το καλοκαίρι

Κι εγώ που μια ζωή σου 'χα χαρίσει

Βρίσκομαι στο κατώφλι μ’ άλλο ταίρι.

Κι έτσι όπως τραγουδούνε οι ανέμοι

Μες στου χειμώνα την απελπισία

Ένοιωσα την καρδούλα μου να τρέμει

Καθώς σ’ είδα να στρίβεις στη γωνία.

Κι έτσι όπως τραγουδούνε οι ανέμοι

Μες στου χειμώνα τη βουβή εικόνα

Ένοιωσα την καρδούλα μου να τρέμει

Και σιγοντάρω αδέξια τη Μαντόνα.

Πέρασε κι όλας ένας χρόνος και μου λείπεις

Η Αρετή επέρασε την τάξη

Ο Τάσος θε να γίνει τραπεζίτης

Κι εγώ η χαζή μη βρέξει και μη στάξει.

Στη γειτονιά βάλαν σηματοδότη

Κι άρχισαν να φυτεύουν την πλατεία

Έχουμε και την γκρίνια του δεσπότη

Που θέλει τα παιδιά στην εκκλησία.

Κι έτσι όπως τραγουδούνε οι ανέμοι

Το γράμμα που είχα αρχίσει σταματάω

Το κρύβω σ’ έναν τόμο του Λουντέμη

Κι αναρωτιέμαι ακόμα αν σ’ αγαπάω.

Κι έτσι όπως τραγουδούνε οι ανέμοι

Μες στου χειμώνα τη βουβή εικόνα

Ένοιωσα την καρδούλα μου να τρέμει

Και σιγοντάρω αδέξια τη Μαντόνα.