Η "Αισθηματική Ηλικία" του Δημήτρη Μαραμή

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βιβλίο-Cd: Αισθηματική Ηλικία

Μουσική: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ 

Ερμηνεία: ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ

Ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής παρουσιάζει τον έβδομο προσωπικό του δίσκο (βιβλίο και CD) με τίτλο Αισθηματική Ηλικία, σε ποίηση και στίχους των Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου, Ναπολέοντος Λαπαθιώτη, Μιχάλη Γκανά και Σωτήρη Τριβιζά, με ερμηνευτή τον εξαιρετικό Θοδωρή Βουτσικάκη, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στη δισκογραφία.

Η Αισθηματική Ηλικία είναι ένας κύκλος τραγουδιών που αναφέρεται στην εποχή του έρωτα και στην εποχή της απώλειας του έρωτα. Αισθηματική Ηλικία είναι η εποχή της αθωότητας, όταν η καρδιά είναι ακόμα τόσο αγνή, ώστε να μπορεί να πιστεύει στον έρωτα, στα όνειρα και στα παραμύθια.

Η πρεμιέρα του συγκεκριμένου κύκλου τραγουδιών έγινε με μεγάλη επιτυχία το Φεβρουάριο του 2014 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης αποσπώντας θερμότατη υποδοχή από το κοινό της Βόρειας Ελλάδας.

Σε πλήρη αντίθεση με την εποχή μας, την εποχή των ψυχρών αριθμών, ο συνθέτης ενορχηστρώνει ένα έργο, που υλικά του είναι το ανόθευτο αίσθημα, η δύναμη των ονείρων, η αγνότητα των παραμυθιών, η διεισδυτικότητα της ποίησης.

Τον σχεδιασμό της καλαίσθητης έκδοσης υπογράφει ο Αρίσταρχος Παπαδανιήλ, ενώ τις σελίδες του βιβλίου κοσμούν φωτογραφίες του Νικηφόρου Βιδάλη και του Charlie Makkos.

Το βιβλίο-cd κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του πολιτιστικού φορέα: Η Τέχνη στο Παλιό Λιτρίβι.

Βιογραφικά:

Ο Δημήτρης Μαραμής σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Royal Welsh College of Music & Drama στη Βρετανία κι ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό με τον συνθέτη Brian Elias στο Λονδίνο. Έχει κυκλοφορήσει εφτά προσωπικούς δίσκους και έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, κινηματογράφο και τηλεόραση. Έχει παρουσιάσει τη μουσική του εκτός συνόρων στη Βρετανία, στην Ισπανία και στην Αμερική. Έχει βραβευτεί για τη θεατρική μουσική που συνέθεσε στον Ερωτόκριτο το 2011 σε σκηνοθεσία Στ. Λιβαθινού. Έχει συνεργαστεί δισκογραφικά με τους Μάριο Φραγκούλη, Μαρία Φαραντούρη κ.α. 

O Θοδωρής Βουτσικάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1988. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (υπότροφος Ι.Κ.Υ.). Σπούδασε επίσης μονωδία στην τάξη της Θάλειας Μαυρίδου και παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο εργαστήριο του Χρήστου Παπαγεωργίου. Συνέπραξε ως σολίστ με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης σε έργα του Gustav Mahler. Συμμετείχε στα μιούζικαλ Σιωπή, ο Βασιλιάς Ακούει και Alexander Rock Opera. Συνέπραξε με τους διεθνούς φήμης Luis Borda και Dulce Pontes.

Ο cult Μεσαίωνας του ελληνικού τραγουδιού

ούτι + μπαρούτι 

Ο cult Μεσαίωνας του ελληνικού τραγουδιού 

Είναι κάμποσος καιρός που πέρασαν και οι άγιες μέρες του Πάσχα, αλλά εγώ δεν λέω να τις αποχωριστώ. Τις πέρασα, βλέπεις, πλάι σε καθόλα αξιόλογους ανθρώπους που προσπαθούσαν όμως να με πείσουν ότι δεν έγινε και τίποτα αν πηγαίνεις πού και πού στην Πάολα και στον Παντελίδη. Έχεις φάει αρνάκι ακούγοντας λαϊκο-ποπ «επιτυχίες» ντάλα μεσημέρι, συνοδευόμενες από τον «κοινό νου» που πλέον περιλαμβάνει και την παρακμή ως κανονικότητα; 

Ο συγχωρεμένος ο Ρασούλης είχε πει κάποτε, στη μία και μοναδική γκαγκάν συνάντηση που αξιώθηκα να έχω μαζί του, ότι τη δεκαετία του ’80 συνέβη στην Ελλάδα η μεγαλύτερη πολιτιστική αντεπανάσταση που έγινε ποτέ. Και, ναι, η διαφορά ανάμεσα στον Λε-Πα και την Άντζελα από τη μια, και την Πάολα και τον Παντελίδη από την άλλη, μπορεί να είναι και μικρή. Μπορεί, όμως, να είναι και μεγάλη. 

Κάμποσα χρόνια πριν μπορούσες να γνωρίζεις με ασφάλεια ότι αυτός που ακούει Χατζιδάκι δεν θα ακούσει και Αντύπα - και μην ακούσω τις χιλιοειπωμένες κοινοτοπίες για τον Χατζιδάκι που έβαλε στο ραδιόφωνο τον Φλωρινιώτη. Η κοινωνία και τα απόνερα της πολιτιστικής έκρηξης που βίωσε κάποτε η χώρα μας κρατούσαν μια-δυο σταθερές, ώστε ο Αντύπας και ο Φλωρινιώτης να υπάρχουν, αλλά να υπάρχουν στο χώρο τους, στη θεσούλα τους, να μεγαλουργούν και να μην ενοχλούν κανέναν. Δηλαδή, μπορεί το αισθητήριο μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας να ήταν πάντα κιμάς, αλλά η τόσο έντονη διάχυση της παρακμής είναι φρέσκο φρούτο. Η παρακμή δεν υπήρξε ποτέ τόσο διαδεδομένο, διαταξικό και mainstream πρότυπο. Και αυτή η παρακμή δεν έγκειται τόσο στην Πάολα και στον Παντελίδη και στην παρελκόμενη χυδαιότητα, αλλά στο ότι αυτός που άκουγε «Καπνισμένο Τσουκάλι» και «Τροπάρια για Φονιάδες» και «Αθανασία» μου τρίβει πλέον στα μούτρα ότι «πρέπει να διασκεδάσω κιόλας, και στον Παντελίδη πηγαίνεις για διασκέδαση». 

Με άλλα λόγια, πριν από μερικά χρόνια, γραφικός ήταν αυτός που άκουγε τη χυδαιότητα. Σήμερα, γραφικός είναι αυτός που δεν την ακούει. Κι αν πεις και καμιά κουβέντα, κατηγορείσαι ως ακραίος, ως απόλυτος, κι άλλα τέτοια ωραία. Μιλάμε για μετατόπιση τεραστίων διαστάσεων! Πάντοτε υπήρχε μια Άντζελα Δημητρίου και ένας Λευτέρης Πανταζής, πάντα όμως ήξερες ότι ήταν cult, ότι ήταν κάτι δικό τους, οριοθετημένο, με συγκεκριμένη διάχυση μέσα στην κοινωνία. Γι’ αυτό και ακούγονται εντελώς γελοίοι σύγχρονοι ύμνοι όπως αυτοί του Γρηγόρη Αρναούτογλου για την Άντζελα - μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, ή του Δημήτρη Σταρόβα για ύμνους και για τραγούδια της Άντζελας που τον έχουν σημαδέψει. Γιατί ξέραμε πάντα ότι η Άντζελα ήταν παρακμή χωρίς να γίνεται πρότυπο, χωρίς να γίνεται mainstream. Δεν ισχύει το ίδιο για την Πάολα και τον Παντελίδη - εδώ δεν μιλάμε για cult αλλά για θεσμό, για κανόνα, για μέσο όρο. Μιλάμε γι’ αυτό που η Δανάη Παναγιωτοπούλου αποκαλεί στο τραγούδι της «Λαύριο» CULT ΜΕΣΑΙΩΝΑ - αυτό που πριν από 20-30 χρόνια θα θεωρούσαμε κάτι ξένο προς εμάς, μεταβάλλεται πλέον σε συνθήκη, διεισδύει μέσα μας, και μας μεταλλάσσει.

Μέσα σε καλτ μεσαίωνα τα όχι μου μετράω

και τα χαράζω κάθετα στο άσπρο σου πανί

πολλά ακόμα μου χρωστάς, πολλά κι εγώ χρωστάω

το δράμα που προβάλλεται με θλίψη πως να πληρωθεί.

Βεβαίως, δεν πρέπει να μας κάνει τίποτε απ’ όλα αυτά εντύπωση. Είναι άραγε η κοινωνία μας κάτι διαφορετικό από την Πάολα που βγαίνει στην πίστα αλαλάζοντας «της πουτάνας γίνεται!!!»; Παράγει κάτι άλλο; Απαρτίζεται από κάτι άλλο; Γεννά κάτι άλλο η κοινωνία, ώστε να απαιτεί και κάτι άλλο για να εκφραστεί; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ. Κι έτσι δε γεννιέται κανένα ζήτημα όταν ο Μιχάλης - των Σταβέντο, ο αλτέρνατιβ - τραγουδά παρεούλα με την Πάολα στα Mad Awards. Το ζόμπι ακροατήριο εκφράζεται με την ίδια ευκολία κι από τους δύο - είναι και οι δύο εξίσου κενοί του οποιουδήποτε νοήματος, και άρα η συνύπαρξη και η μετάβαση από το ένα στο άλλο μπορεί να γίνει ανεμπόδιστα. Ούτε βέβαια συμβαίνει κάτι όταν λούζεσαι απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ την «πιο χαμηλά Λόλα» - δηλαδή τη χυδαιότητα του λαϊκο-ποπ απ’ την ανάποδη. 

Όσο για τα «στον Παντελίδη πας για να διασκεδάσεις» και «δεν μπορείς να διασκεδάσεις με Σκαλκώτα», επιχειρήματα που ακούω ολοένα και περισσότερο γύρω μου, είναι κι αυτό ένα σημείο των καιρών: η διασκέδαση να νοείται περίπου σαν αρένα του Κολοσσαίου. Βεβαίως, μεταξύ του Σκαλκώτα και του Παντελίδη, το ελληνικό τραγουδάκι έβγαλε ιστορικά μυριάδες άλλες εκφάνσεις διασκέδασης (απ’ τον Τσιτσάνη μέχρι τα νησιώτικα «του Πάριου» κι απ’ τον Ζαμπέτα μέχρι τον Κορακάκη). Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, για μια κοινωνία που έχει ήδη πάρει τις αποφάσεις της, σκυμμένη και παραιτημένη, μοστράροντας με περηφάνια τον Παντελίδη που κρύβει μέσα της και μετατρέποντας σε γραφικότητα ό,τι τολμά να πάει να της κόψει την τσαμπουκαλεμένη της μαγκιά. 

Στον καφέ μας πάνω, η Μαριάνθη μου είπε ότι καλό είναι, ανάμεσα στα άλλα, να φωτίζω καινούργια πράγματα που έχουν αξία, να προτείνω νέα πρόσωπα και έργα, να δίνω διέξοδο. Έρχονται όμως στιγμές όπου το βίωμα της παρακμής γίνεται ανυπόφορο. Ίσως κι αυτό να έχει τη χρησιμότητά του. Ίσως η συναίσθηση του ότι πιάσαμε πάτο να είναι και μια πρώτη ύλη για να ξεκολλήσουμε απ’ αυτόν. 

Ηρακλής Οικονόμου

Μετεκλογικό update για όποιον δεν κατάλαβε:

Εμείς ρε παιδιά, για μας η τέχνη και η μουσική είναι οι άνθρωποι που μας διασκεδάζουν, αλλά ποτέ δεν περάσανε να πάρουνε τον ιδρώτα σας από τα υπουργεία Πολιτισμού και δήθεν κουλτούρας. Είναι ο Καρράς ο κουμπάρος μου, είναι πώς λέμε της Πάολας θα γίνει, είναι ο Ρέμος, ο Παντελίδης, ο Οικονομόπουλος, αυτοί που τους πληρώνουμε εμείς και δεν πήραν ποτέ τον ιδρώτα σας, σε αντίθεση με τον κάθε Νταλάρα και Κουμούλη και Φασουλή… 

Αχιλλέας Μπέος, Βόλος, 25 Μαΐου 2014

Προφανώς μαυρίζω ό,τι ψηφίζει η Lifo

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/48858

Λογική. Προπάντων λογική. Τα "προφανή". Πάντα η εξουσία χρησιμοποίησε την "λογική", τον "κοινό νου", για να νομιμοποιήσει τα συμφέροντά της. Προφανές να πουλιέται ο κερδοφόρος ΟΤΕ και ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ. Προφανές να μας κυβερνάει στο όνομα της σταθερότητας μια κυβέρνηση που έφερε σε κάθε σπίτι την αστάθεια, την ανασφάλεια, την αγωνία για να βγει ο μήνας. Προφανές να μην μπορείς σε λίγο να κολυμπήσεις στη χώρα σου επειδή η παραλία έχει ήδη εκποιηθεί. Προφανές να κλείνει σε μια νύχτα η ΕΡΤ και να κάνουν κουμάντο τα ΜΑΤ στην ενημέρωσή σου. Προφανές να ελέγχουν μια χούφτα τραπεζίτες, εφοπλιστές και βιομήχανοι το 90% των καναλιών και των εφημερίδων. Προφανές να μην πληρώνουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα χρέη τους στις τράπεζες. Προφανές το κράτος να αγοράζει τις τράπεζες και μετά να τις πουλάει στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους μισοτιμής. Προφανές να είναι η χώρα πρώτη σε εξοπλισμούς, σε πανάχρηστα όπλα, σε όλο το ΝΑΤΟ. Προφανές να πηγαίνει ο Βενιζέλος επίσημη επίσκεψη στη χούντα της Αιγύπτου και στους φασίστες της Ουκρανίας. Προφανές να σε κυβερνάει τραπεζίτης και να αποτελεί αυτό θρίαμβο της λογικής και της δημοκρατίας. Προφανές να φτιάχνεις πλεονάσματα για να πληρώνεις τόκους χρεών που σου φόρεσαν οι κυβερνήσεις των κομμάτων που τώρα θα σε σώσουν. Προφανές να έχει γεμίσει ο πλανήτης Έλληνες επιστήμονες - αποφοίτους ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων, και να έχουν αφηνιάσει όλοι για να γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να μορφώνονται μόνο οι πλούσιοι επειδή - λέει - η παιδεία μας πάσχει. Προφανές να είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός Υγείας. Προφανές να μειώνονται οι εργοδοτικές εισφορές. Προφανές να κοπεί η ΔΕΗ στα δύο για να μπουν οι ιδιώτες στην ενέργεια και να έχουμε "ανταγωνισμό". Προφανές να τρώνε μίζες από τη Siemens και να θεωρούνται - αυτοί, οι ίδιοι, και τα κόμματά τους - ικανοί να ξανακυβερνήσουν.

Είναι όλα προφανή, ήδη από την εποχή του Πέτρου Κωστόπουλου. Και είναι φυσικά όλα προφανή για τη Lifo και για το καθεστώς που τόσο λυσσασμένα αυτή στηρίζει. Λύσσα, μην τυχόν και ξεφύγει καμιά νεανική συνείδηση από τον άρρωστο αντικομμουνισμό και τον δήθεν εναλλακτικό ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟ τους. Όλα προφανή! Όσο προφανές είναι για μένα ότι δεν πρέπει με την καμία να τους κάνουμε τη χάρη, κι ότι τη Δευτέρα δεν πρέπει να δούμε χαμογελαστή καμία φάτσα από τη στρατιά πολιτικών, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και άλλων χειροκροτητών που μετέτρεψαν τη χώρα σε πεδίο βολής της τρόικας και του αρπακτικού κεφαλαίου. ηρ.οικ.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ

Αποδέχθηκα να είμαι υποψήφιος για την Ευρωβουλή σε μια στιγμή που τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση διέρχονται από ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Είχα να επιλέξω ανάμεσα στην πολυτέλεια της κριτικής ιδιωτείας και στην ενεργό δράση σε έναν τομέα που εκτιμώ ότι μπορώ να είμαι περισσότερο χρήσιμος για τη χώρα και την Ευρώπη.

Πρόθεσή μου είναι να εργασθώ για μια ανθρωποκεντρική πολιτική Ευρώπη και όχι για μια Ευρώπη των ηγεμονικών διαγκωνισμών και του σκοπού των αγορών. Για την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της χώρας, με εστίαση σε μια Ελλάδα του πολιτισμού που θα αφήσει πίσω της εκείνη της ασχήμιας και της απαξίωσης.

Εκτιμώ ότι ως κοινωνία έχουμε όλες τις προϋποθέσεις γι' αυτό. Αρκεί να επενδύσουμε στις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις του ελληνισμού. Να προσεγγίσουμε την κληρονομιά μας ως καταπίστευμα έμπνευσης και δημιουργίας. Να τοποθετήσουμε τις μεγάλες αξίες του ανθρωποκεντρικού μας πολιτισμού στο τραπέζι του ευρωπαϊκού διαλόγου για το μέλλον των λαών της Γηραιάς Ηπείρου. 

Η θεραπεία των αρχών αυτών προϋποθέτει προφανώς ότι, εάν εκλεγώ, η πολιτεία μου θα συνεχίσει, όπως και σε όλη τη διάρκεια του βίου μου, να είναι σταθερά εναρμονισμένη με την οπτική του εθνικού και του ευρωπαϊκού συμφέροντος, πέραν από κάθε κομματική ή άλλη σκοπιμότητα. 

Σταύρος Ξαρχάκος

Κοροϊδία - the Sequel

- Είναι γνωστό ότι, από τον Άντι Γουόρχολ και μετά, αναλογούν 15 λεπτά φήμης στον καθένα μας. Και είναι βέβαιο ότι ονειρεύομαι πιο συναρπαστικούς τρόπους για να κερδίσω το τεταρτάκι μου στη γη (να σώσω την ανθρωπότητα από μια πυρηνική καταστροφή, ή να γλιτώσω την Αντέλ Εξαρχόπουλος από βέβαιο πνιγμό - χτύπα ξύλο παναγίτσα μου - δίνοντάς της το φιλί της ζωής), από το να παραμονεύω για να κάνω κριτική. Αλλά ο κόσμος διψάει για τζέρτζελο και η Αντέλ είναι μακριά, οπότε κι εγώ την πάτησα κάπου μεταξύ Μεσογείων και Λόλας.

- Ένα πρόβλημα που κατατρώει την κοινωνία μας, τουλάχιστον από την εδραίωση του Πετρο-Κωστοπουλιστάν και δώθε, είναι η σχετικότητα των πάντων - και δεν αναφέρομαι στον Αϊνστάιν και την πυρηνική φυσική. Σχετικότητα στα κριτήρια, ρελατίβιτι αγγλιστί, διότι κάπως έπρεπε να δικαιολογηθεί ο άξεστος ατομικισμός και η μετατροπή της γενιάς του Πολυτεχνείου σε γενιά της Μυκόνου - έλα μωρέ τώρα, καλά να 'μαστε. Κι αν ο σχετικισμός για τους γονείς ήταν απλώς χόμπυ, για τα τέκνα έχει πλέον μετατραπεί σε επάγγελμα. Δηλαδή "σας ξέρουμε κι εσάς", "όλοι ίδιοι είστε", "να βολευτείτε θέλετε", κλπ. κλπ, και δωσ' του τηλέφωνα στον στρατηγό για μια καλή μετάθεση, και δωσ' του ΔΑΠ και ΠΑΣΠ στα πανεπιστήμια για καλές σημειώσεις και κονέ με τους καθηγητές. Κάνω κι εγώ τα ίδια; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι! Το τι κάνω εγώ όμως δεν αφορά καθόλου την τελική αποτίμηση του τι κάνεις εσύ - εκτός βέβαια κι αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.

- Μπορεί να πάσχω από ταξική αναλγησία, αλλά ο τεχνικός της τηλεόρασης δεν είναι ίδιος με έναν τραγουδοποιό, διότι ο ένας δεν μπορεί να βιοποριστεί χωρίς να εργαστεί στη ΝΕΡΙΤ ενώ ο άλλος μπορεί και παραμπορεί, εφόσον η βασική του ασχολία συνίσταται στη δημιουργία και ερμηνεία τραγουδιών σε δίσκους και σε συναυλίες. Άλλο ο ηχολήπτης, άλλο ο τραγουδοποιός - σκηνοθέτης - παρουσιαστής. Και είναι και κάτι άλλο: δεν είναι ίδιο πράγμα να είσαι το γρανάζι μιας μηχανής, και το να τη διατηρείς καλογυαλισμένη. Άλλο ο ανθρακωρύχος (αιωνία η μνήμη των Τούρκων εργατών), κι άλλο ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του ανθρακωρυχείου. Άλλο πράγμα ο τυπογράφος κι άλλο ο Μανδραβέλης. Άλλο πράγμα ο μεροκαματιάρης Σίμος Κεδίκογλου, κι άλλο ο μεροκαματιάρης οδηγός του. Και πάει λέγοντας.

- Ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι είναι ακριβώς αυτό: η ιδέα ότι μπορείς να είσαι λίγο απ' όλα, ότι για την ακρίβεια μπορείς να είσαι τα πάντα, ή μάλλον ότι δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα διότι λίγη λογική θέλει βρε παιδί μου και το λεωφορείο θα έρθει στην ώρα του, και δεν πρέπει να ασχολείσαι με μεγάλες θεωρίες και ιδανικά και ιδεολογίες και συλλογικότητες γιατί το πράγμα δεν σηκώνει τέτοια παρά μόνο λογικές λύσεις. Και γι' αυτό είναι τόσο γοητευτικό όλο αυτό το θολό πακετάκι του protagon: γιατί αρκεί η λογική, η υπερ-ταξική, υπερ-αξιακή, υπερ-ιστορική λογική, και είσαι ΟΚ. Την έχεις; Μπορείς να ζήσεις μια ζωή ολόκληρη χωρίς να διαλέξεις ποτέ όχθη - το λέει και το όνομα διάολε, "Ποτάμι" είσαι, τι σε νοιάζει αν βρίσκεσαι στην αριστερή ή στη δεξιά όχθη, τις χρειάζεσαι και τις δύο για να πας παρακάτω. Λογική λοιπόν, ποια πολιτική και διλήμματα και τρίχες κατσαρές; Λο-γι-κή. Κι αν δεν την έχεις, κατά 99% είσαι κολλημένος συνδικαλιστής ή βολεμένος αριστερός, αν δεν είσαι ο ίδιος ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι.

- Με άλλα λόγια: τα προβλήματα είναι πάντα πρακτικά - άνοιξε η ΝΕΡΙΤ άνθρωπέ μου, δεν πρέπει λοιπόν να πάνε ικανοί άνθρωποι σ' αυτήν; Αυτό που μας διαφεύγει είναι ότι συνήθως - και ευτυχώς για όλους μας! - υπάρχει πάντα κάποιος άλλος εξίσου προικισμένος να βγάλει τη δουλειά. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν πεις και κάνα όχι. Δεν ήρθε η Αποκάλυψη αν το ατομικό στο συλλογικό υποτάξεις.

ηρ.οικ.

Το κρατικοδίαιτο Μέγαρο και οι νεοφιλελεύθεροι παίδαροι

Το κρατικοδίαιτο Μέγαρο και οι νεοφιλελεύθεροι παίδαροι

Όπως καθετί που δεν βολεύει την κυρίαρχη αφήγηση, έτσι και το φέσωμα του ελληνικού κράτους και των φορολογουμένων του με 200 εκατομμύρια Ευρώ από έναν ιδιωτικό φορέα όπως το Μέγαρο Μουσικής μας απασχόλησε για μια-δυο μερούλες, προτού χαθεί στη λήθη των δελτίων των 8.

Κι όμως, η περίπτωση Megaron αξίζει της ενδελεχούς προσοχής μας, όχι μόνο γιατί αφορά έναν φορέα πολιτισμού, αλλά και γιατί ακυρώνει όλους τους βασικούς πυλώνες της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας με την οποία μας έχουν καλωδιώσει για τα καλά. Ας δούμε ενδεικτικά τρία συμπεράσματα που νομίζω ότι προκύπτουν αβίαστα από την κρατική πληρωμή των ιδιωτικών δανείων του Μεγάρου.

1. Είναι απόλυτα φυσιολογικό σε μία κοινωνία και σε μια οικονομία να υπάρχουν ζημιογόνοι τομείς!

Με τι μας έχουν γανώσει το κεφάλι οι εκσυγχρονιστές; Με την ιδέα ότι η ύπαρξη ελλειμμάτων είναι εφιαλτική, καταστροφική, απαράδεκτη! Μας έκαναν όλους να θεωρούμε ως φυσική κατάσταση την κερδοφορία κάθε κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. «Ελλείμματα στον ΟΣΕ», «ελλείμματα στο ΙΚΑ», «ελλείμματα στα νοσοκομεία», «ελλείμματα στη Λυρική», «ελλείμματα στα λεωφορεία», «ελλείμματα στα πανεπιστήμια», και πάει λέγοντας. Και βέβαια, το τραγουδάκι που συνόδευε και συνοδεύει αυτή την καταστροφολογία είναι ότι για να υπάρχουν ελλείμματα πρέπει να υπάρχει και λαμογιά, και σκάνδαλα, και κακοδιαχείριση.

Η περίπτωση του Μεγάρου δείχνει με τον πιο απλό τρόπο ότι θέλουμε-δε θέλουμε, δεν γίνεται όλοι οι τομείς μιας οικονομίας να είναι κερδοφόροι - και ο πολιτισμός είναι ένας απ’ αυτούς. Πώς να το κάνουμε… δεν γίνεται να έχεις κάθε βράδυ κλασική μουσική, μεγάλες ορχήστρες και όπερα, και να βγάζεις και κέρδος απ’ αυτές (εκτός κι αν βάλεις το εισιτήριο 500 Ευρώ και εισάγεις Ρώσους μεγιστάνες για να παρακολουθούν τις συναυλίες και πληρώνουν γι’ αυτές). Δεν γίνεται να έχεις ΕΡΤ με ντοκιμαντέρ και μουσικά σύνολα και θέατρο της Δευτέρας, χωρίς να μπαίνεις μέσα. Και βέβαια, δεν γίνεται να έχεις κερδοφόρα λεωφορεία εκτός κι αν βάλεις το εισιτήριο 5 Ευρώ, και δεν γίνεται να έχεις κερδοφόρα νοσοκομεία εκτός κι αν πεις ότι οι φτωχοί θα ψοφάνε και οι πλούσιοι θα ζουν.

2. Στον καπιταλισμό, οτιδήποτε κερδοφόρο πρέπει να ιδιωτικοποιείται, και οτιδήποτε ζημιογόνο να κρατικοποιείται!

Αν το Μέγαρο ήταν κρατικό, θα μας είχαν ήδη πείσει για την ανάγκη ιδιωτικοποίησής του λόγω των μεγάλων του ζημιών! Αλλά είναι ιδιωτικό, οπότε τώρα το «κρατικοποιούμε» στα μουλωχτά, για να γλιτώσουμε εμείς οι υγιείς ιδιώτες από τις ζημιές! Το βλέπουμε παντού αυτό, ήδη από την εποχή των «προβληματικών επιχειρήσεων» επί Ανδρέα Παπανδρέου - τις θυμάστε; - όπου ο κάθε πονεμένος βιομήχανος μπορούσε να τα μαζέψει και να φύγει, αφήνοντας τα λερωμένα και τα άπλυτά του, τα χρέη του δηλαδή, στο κράτος. Το ίδιο παιχνίδι βλέπουμε και σήμερα, με τις τράπεζες να χωρίζονται σε «άρρωστες» και σε «υγιείς», με το κράτος να φορτώνεται τα θαλασσοδάνεια και τα χρέη, και με την «ιδιωτική επιχειρηματικότητα» να τσεπώνει την κερδοφορία!

3. Κρατικοδίαιτοι δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνδικαλιστές…

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι κακοί «δημόσιοι» - υπάλληλοι, οργανισμοί, και οτιδήποτε άλλο - ζουν από το κράτος και σε βάρος μας. Ήρθε o καιρός να δούμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος· τις στρατιές ιδιωτών - είτε αυτοί είναι επιχειρηματίες, είτε απλώς …φιλότεχνοι - που απομυζούν κρατικούς πόρους στο όνομα της επιχειρηματικότητας. Ιδιώτες κατασκευαστές δημοσίων έργων που καταρρέουν μόλις το δημόσιο λιγοστέψει τις δουλειές, ιδιώτες τραπεζίτες που περιμένουν το κράτος για να τους σώσει, ιδιώτες εφοπλιστές που βγαίνουν στο ταμείο απορίας μόλις κληθούν να πληρώσουν φόρους, ιδιώτες βιομήχανοι που επενδύουν σε φωτοβολταϊκά μόνο αν επιδοτούνται από το λογαριασμό της ΔΕΗ, ιδιώτες νέοι επιχειρηματίες που δεν μπορούν να αναλάβουν το παραμικρό ρίσκο παρά περιμένουν το ελληνικό κράτος να τους αγοράσει κομπιούτερ, γραφεία και καρέκλες. Εσχάτως, μάθαμε ότι η κοινωνία μας τρέφει και ιδιώτες ανθρωπιστές, που στήνουν μη κυβερνητικές οργανώσεις με …κυβερνητικά χρήματα. Κακό το κράτος, λοιπόν, για τους νεοφιλελεύθερους, αλλά συχνά αυτό το κακό κράτος είναι που κρατάει ζωντανό τους ιδιώτες μας. Δεν είναι μόνο έτσι, δεν είναι πάντα έτσι - η οικονομικά αυτάρκης λειτουργία άλλων ιδιωτικών φορέων, όπως π.χ. η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μας αφηγείται μια άλλη ιστορία - αλλά είναι και έτσι.

Ηρακλής Οικονόμου

Πρώτη δημοσίευση: Το Περιοδικό, 6 Μαΐου 2014

Ένα σωστό άρθρο του Κώστα Καίσαρη

Όποιος δεν διαβάζει Κώστα Καίσαρη, απλά χάνει. Από τις λίγες φωνές στον ελληνικό δημόσιο λόγο που έχουν πραγματικά κάτι εύστοχο να πουν. Αντιγράφουμε από τη στήλη του στο sentragoal.gr

Είναι συγκεκριμένο το τάργκετ γκρουπ του Θεοδωράκη

ΜΑΛΙΣΤΑ. Να δεχθούμε ότι ο Καίσαρης είναι νευρικός. Είναι παράξενος. Κάποιες φορές και κακός. Να συμφωνήσουμε σε όλα αυτά. Υπάρχουν όμως και οι απέναντι. Οι άλλοι. Ολοι αυτοί που σε υποτιμούν. Που σε κοροϊδεύουν. Που σε περνάνε για μαλάκα. Κι όχι μια φορά ή δύο. Σε καθημερινή βάση. Εχεις, λοιπόν, τον Ευάγγελο Βενιζέλο να βγαίνει και να λέει ότι αν είχε κερδίσει το 2007 στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, η ιστορία θα είχε γραφεί διαφορετικά. Αν είχε γίνει δηλαδή αυτός πρωθυπουργός κι όχι ο Γιώργος Παπανδρέου, θα ήταν άλλη η εξέλιξη της χώρας. Στην καλύτερη περίπτωση κάτι τέτοιο θα μπορούσε να πει κάποιος που φοράει τη στολή του Μέγα Ναπολέοντα στο Δρομοκαΐτειο.

Στη χειρότερη, ένας αρχομανής εγωιστής. Οποιος, λοιπόν, χρησιμοποιεί αυτούς τους χαρακτηρισμούς είναι κακός άνθρωπος και αδικεί τον Βενιζέλο, που εύλογο είναι να έχει τόση μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Ο Νικήτας Κακλαμάνης, που βρίσκεται στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, βγαίνει και λέει «είμαι αναρχικός της δεξιάς». Για τόσο λακαμάδες τους έχει δηλαδή τους Αθηναίους; Μπαίνεις στην ιστοσελίδα του Γ. Ανδριανού και διαβάζεις τα έργα και τις ημέρες του υφ. Αθλητισμού: Παραβρέθηκε στον αγώνα μπάσκετ μεταξύ ολυμπιονικών και βετεράνων καλαθοσφαιριστών. Παραβρέθηκε στην εκδήλωση του Συνδέσμου βολεϊμπολιστών για την παρουσίαση του λευκώματος στη μνήμη του Νίκου Σαμαρά. Παραβρέθηκε στην εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου για τα 90 χρόνια της ΑΕΚ. Παραβρέθηκε στους αγώνες του πανελληνίου πρωταθλήματος ιστιοπλοΐας στην Ιτέα. Παραβρέθηκε στον θεμέλιο λίθο της υπό ανέγερσης εκκλησίας του Αγίου Λουκά στο Ναύπλιο. Επικοινώνησε με δύο αρμόδιους υπουργούς για να πράξουν τα δέοντα σχετικά με την έντονη χαλαζόπτωση στην Αργολίδα! Αν διαβάζοντας όλα αυτά έχεις την εντύπωση ότι είσαι πολίτης του Μπαγκλαντές, κάνεις λάθος; Το να παρευρίσκεται δηλαδή κάποιος, συνιστά δραστηριότητα; Επάγγελμα για το οποίο πληρώνεται; Περιγράφονται όλα αυτά, καθώς και τα τηλεφωνήματα για το χαλάζι στις αρμοδιότητες του υφ. Αθλητισμού; Αν ναι, ΟΚ. Αν όχι, μήπως μιλάμε για αργόσχολο; Αν δηλαδή δεν τηλεφωνούσε στους δύο υπουργούς, δεν θα ενδιαφερόταν η κυβέρνηση για τους χαλαζόπληκτους της Αργολίδας;

Στις Σέρρες, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απ. Τζιτζικώστας, δήλωνε: «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενώνει διαχρονικά όλους τους Ελληνες». Τι σχέση μπορεί να έχει ο Καραμανλής με τις εκλογές στην Περιφέρεια Μακεδονίας; Τι είναι δηλαδή η Πρώτη Σερρών που πάνε και προσκυνάνε όλοι οι υποψήφιοι; Η Μέκκα της δεξιάς παράταξης; Κι ο Κ. Καραμανλής (φωτό) ο Μωάμεθ; Την ίδια ώρα γίνεται γνωστό ότι ο Θεοδωράκης θα κάνει το ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού σε κάμπινγκ στη Σαμοθράκη. Απόλυτα λογικό. Το τάργκετ γκρουπ είναι συγκεκριμένο. Οι νέοι από τα 18 μέχρι τα 35 που είναι απολιτίκ. Που δεν ασχολούνται και πολλοί απ' αυτούς δεν πάνε καν να ψηφίσουν. Και τώρα θα πάνε στην κάλπη να ψηφίσουν τον Σταύρο Θεοδωράκη που τον ξέρουν από την τηλεόραση. Αυτούς πάει να ψήσει όταν κάνει συνέδριο σε στυλ πενταήμερης. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι μετά τον Πάγκαλο, ο Σταύρος Θεοδωράκης απολαμβάνει της εκτίμησης και του Γιώργου Νταλάρα. Και να κλείσουμε με μια ερώτηση: Αν χθες είσαι υποψήφιος στο ΛΑΟΣ και σήμερα στη Νέα Δημοκρατία, χωρίς να είσαι πολιτικός και δεν είσαι τυχοδιώκτης, τι είσαι; Εύκολη η απάντηση: Είσαι Κύρτσος. Αυτά.

Πρώτος που αντέγραψε το «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» του Παπανδρέου ήταν ο Καρατζαφέρης 

ΘΥΜΗΘΗΚΑ τι είχα γράψει όταν είχανε αρχίσει να τσουβαλιάζουνε τους Χρυσαυγίτες. Οτι τώρα θα φανεί πόσο τσάμπα μάγκες είναι. Κι ότι θα καρφώνουνε ο ένας τον άλλον. Επειδή πρόκειται για τραμπούκους χωρίς ιδεολογία. Ο Μπούκουρας πήγε στη Βουλή και το έπαιξε Μάρθα Βούρτση: Εβαλε τα κλάματα κι άρχισε να λέει ότι έχει γυναίκα και παιδιά. Κι ότι εμπνευσμένος από το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες, πήγε στη Χρυσή Αυγή. Που έχει βάλει στο σήμάδι Πακιστανούς, Μπαγκλαντέζους κι αν ήτανε δυνατόν Κασιδιάρηδες και σία θα παίζανε ποδόσφαιρο με τα κεφάλια τους. Για να τα λέμε όλα βέβαια, πρώτος που αντέγραψε το «η Ελλάδα ανήκει στου Ελληνες» του Παπανδρέου ήταν ο εθνικόφρων Γιώργος Καρατζαφέρης. Από τον οποίον προέρχεται η Τάνια Ιακωβίδου που συγκινήθηκε με τον Μπούκουρα και δεν ψήφισε την άρση της ασυλίας του. Συγκινήθηκαν επίσης από τον Μπούκουρα οι Σκανδαλίδης και Σηφουνάκης. Όπως και ο Απόστολος Κακλαμάνης, που θυμήθηκε το πάλαι ποτέ όλον ΠΑΣΟΚ. Τις κουμπάρες να παίζανε στη Βουλή, πιο σοβαροί θα ήτανε.

Η κανονική Αριστερά στον κόσμο αναζητάει στηρίγματα

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή χθες, που έκανα την καθιερωμένη βόλτα στο Ιντερνετ για να δω τα νέα, μπερδεύτηκα. Νόμιζα δηλαδή, ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Οτι είχαμε γυρίσει στη δεκαετία του '80. Οτι είχε αναστηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου (φωτό). Διαβάζοντας, δηλαδή, τις υπογραφές στο κείμενο στήριξης του Αλέξη Τσίπρα για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τους «διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τα πολιτικά στελέχη και τις προσωπικότητες» που στηρίζουν την υποψηφιότητά του: Από Λούκα και Νόρα Κατσέλη δηλαδή, μέχρι Θάνο (και όχι Ανδρέα) Μικρούτσικο και Γιάννη Ρουμπάτη. Αυτοί κι αρκετοί άλλοι, που κλείνοντας το μαγαζί του ΠΑΣΟΚ έμειναν ορφανοί από πολιτική στέγη. Από κοντά κι ο Νίκος Κοτζιάς. Πρώην ΚΚΕ, κολλητός στη συνέχεια του Γιωργάκη, είδε κι αυτός το αληθινό πολιτικό φως. Κι εντάξει. Υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ τίμια και ανιδιοτελή στελέχη. Τα μπάζα όμως του ΠΑΣΟΚ, όπως λέγαμε και τις προάλλες, γιατί τα μαζεύουνε; Η Φαραντούρη τώρα ξαναθυμήθηκε να γίνει αριστερή; Η Φωτεινή Δάρρα και ο πρώην της, πότε γίνανε αριστεροί; Σαν αριστερό δηλαδή τον είχανε για εφτά χρόνια διευθυντή στην ΕΡΤ τον Παπαδημητρίου; Στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουνε πραγματικά ότι τώρα που έχουνε φτάσει ένα βήμα από την κυβέρνηση, έχουνε ανάγκη από «προσωπικότητες»; Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως οι «προσωπικότητες» έχουν ανάγκη τον ΣΥΡΙΖΑ; Η κανονική Αριστερά στον κόσμο αναζητάει στηρίγματα. Στην κοινωνία. Όχι σ' αυτούς που περιφέρονται από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο.

Κώστας Καίσαρης

Ο Θέμος Σκανδάμης στην Απανεμιά

Θέμος Σκανδάμης live στην μπουάτ Απανεμιά

Ο Θέμος Σκανδάμης λίγο μετά την επίσημη κυκλοφορία και παρουσίαση του καινούργιου του δίσκου με τίτλο Θ. ανεβαίνει στο ιστορικό πάλκο της μπουάτ Απανεμιά. Αυτοσαρκαζόμενος λυρισμός, στιχουργική αλητεία και υπαρξιακά μακροβούτια, με τη συνοδεία του Γιώργου Καλούδη στο τσέλο και του Μανώλη Σιδερίδη στο κόντρα μπάσο.

Πέμπτη 15/05 στις 21.30.

Θόλου 4 και Μνησικλέους Πλάκα

boiteapanemia.blogspot.gr

www.facebook.com/MpouatApanemia

Κρατήσεις: 210-3248580

Για τον Φώτη Σαρρή

Μια εξαιρετικά σημαντική έκθεση ζωγραφικής φτάνει στο τέλος της μέσα στο Μάιο. Αναφερόμαστε στην αναδρομική έκθεση του Φώτη Σαρρή στο Βυζαντινό Μουσείο, «Φώτης Σαρρής (1937 – 2011) – Ζωγραφική», που πρόκειται να διαρκέσει μέχρι τις 18 Μαΐου.

Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, η έκθεση φωτίζει για πρώτη φορά το σύνολο της ζωγραφικής πορείας του Σαρρή, το κοσμικό και θρησκευτικό του έργο, ενώ παράλληλα παρουσιάζει τη σχέση του με τα υλικά και το ύφος της βυζαντινής τέχνης. Συνολικά, εκτίθενται 75 έργα του ενώ γίνεται και μερική ανασύσταση του εργαστηρίου και της βιβλιοθήκης του δημιουργού.

Αξίζει να γνωρίσουμε, με αφορμή τούτη την έκθεση, το σύμπαν ενός μεγάλου εικαστικού, που υπήρξε πρότυπο αγωνιστή καλλιτέχνη. Ένα σύμπαν σκοτεινό, ρεαλιστικό, που αντανακλά σκληρά βιώματα και την οδύνη μιας ολόκληρης γενιάς. Μέσα στα φορτηγά και στις φάμπρικες, στις υψωμένες γροθιές και στις κάνες των όπλων, μέσα στη συγκλονιστική θεματολογία και το υποβλητικό μαύρο των έργων του Σαρρή, ανακαλύπτει κανείς στιγμές ενός φορτισμένου παρελθόντος που ζητά ακόμα δικαίωση.

Από το λεύκωμα «Φώτης Σαρρής: Ζωγραφική Πορεία 1956 – 1983» παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό σημείωμα του καλλιτέχνη.

«Η καινούργια μου δουλειά μετά το 1973, είχε σαν αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία των άοπλων παιδιών του Πολυτεχνείου. Ουδέποτε όμως εξέθεσα αυτά τα έργα με συγκεκριμένους τίτλους…

Κι η τελευταία μου δουλειά έχει σαν θέμα αυτή την εκτέλεση ανυπεράσπιστων ανθρώπων, θέμα απ’ το οποίο δεν μπόρεσα να ξεφύγω, μια και η διερεύνησή του μου αποκαλύπτει και μου ανακαλεί συνεχώς όλες τις μνήμες και τις εμπειρίες αυτών που έχω ζήσει και έχω αντιληφθεί μέχρι τώρα για τη σύγχρονη ιστορία μας και τον αγώνα όλης της ανθρωπότητας για την πρόοδο και τη λευτεριά.

Η ζωγραφική ήταν πάντα για μένα μια μόνιμη διαρκής σκέψη και ο άξονας για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητά μου. Είμαι συνειδητά ένας καλλιτέχνης «αυτόχθων». Πιστεύω πως ο καλλιτέχνης ανήκει στον τόπο του, σαν το δέντρο, κι απ’ τον τόπο του στην ανθρωπότητα. Δεν είμαι κοσμοπολίτης, αν και έχω ταξιδέψει πολύ. Περισσότερο όμως στην Ελλάδα. Απ’ τις κορφές του Ολύμπου μέχρι το τελευταίο εκκλησάκι. Αγαπάω τον τόπο μου, τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους. Ανήκω σ’ αυτούς και τη γενιά μου, τη γενιά του πολέμου.

Πείνασα και έκλαψα και έμαθα να φυλάγομαι από τις σφαίρες των Αγγλικών αεροπλάνων τρέχοντας με τον πατέρα μου σε «ΝΤΟΥ», κουβαλώντας ξύλα για τη φωτιά του σπιτιού μου το 1944.

Η γενιά μου είναι παρεξηγημένη, ακατανόητη για τους νεώτερους και πολύ «ριγμένη». Σήκωσε όμως κεφάλι σε δύσκολους καιρούς, πράγμα που σήμερα λίγοι το θυμούνται, σε μια εποχή χυδαίου υλισμού, βολέματος, καριερισμού.»

Κερδίζοντας από την κρίση

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση δύο κορυφαίων δεξαμενών ριζοσπαστικής σκέψης

γύρω από το πώς οι εταιρείες αποτελειώνουν ό,τι αφήνουν όρθιο οι κυβερνήσεις των

μνημονίων

ΕΔΩ!

κι 

ΕΔΩ!

κι

ΕΔΩ! (για τους αγγλομαθείς)