Μια εξαιρετικά σημαντική έκθεση ζωγραφικής φτάνει στο τέλος της μέσα στο Μάιο. Αναφερόμαστε στην αναδρομική έκθεση του Φώτη Σαρρή στο Βυζαντινό Μουσείο, «Φώτης Σαρρής (1937 – 2011) – Ζωγραφική», που πρόκειται να διαρκέσει μέχρι τις 18 Μαΐου.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, η έκθεση φωτίζει για πρώτη φορά το σύνολο της ζωγραφικής πορείας του Σαρρή, το κοσμικό και θρησκευτικό του έργο, ενώ παράλληλα παρουσιάζει τη σχέση του με τα υλικά και το ύφος της βυζαντινής τέχνης. Συνολικά, εκτίθενται 75 έργα του ενώ γίνεται και μερική ανασύσταση του εργαστηρίου και της βιβλιοθήκης του δημιουργού.
Αξίζει να γνωρίσουμε, με αφορμή τούτη την έκθεση, το σύμπαν ενός μεγάλου εικαστικού, που υπήρξε πρότυπο αγωνιστή καλλιτέχνη. Ένα σύμπαν σκοτεινό, ρεαλιστικό, που αντανακλά σκληρά βιώματα και την οδύνη μιας ολόκληρης γενιάς. Μέσα στα φορτηγά και στις φάμπρικες, στις υψωμένες γροθιές και στις κάνες των όπλων, μέσα στη συγκλονιστική θεματολογία και το υποβλητικό μαύρο των έργων του Σαρρή, ανακαλύπτει κανείς στιγμές ενός φορτισμένου παρελθόντος που ζητά ακόμα δικαίωση.
Από το λεύκωμα «Φώτης Σαρρής: Ζωγραφική Πορεία 1956 – 1983» παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό σημείωμα του καλλιτέχνη.
«Η καινούργια μου δουλειά μετά το 1973, είχε σαν αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία των άοπλων παιδιών του Πολυτεχνείου. Ουδέποτε όμως εξέθεσα αυτά τα έργα με συγκεκριμένους τίτλους…
Κι η τελευταία μου δουλειά έχει σαν θέμα αυτή την εκτέλεση ανυπεράσπιστων ανθρώπων, θέμα απ’ το οποίο δεν μπόρεσα να ξεφύγω, μια και η διερεύνησή του μου αποκαλύπτει και μου ανακαλεί συνεχώς όλες τις μνήμες και τις εμπειρίες αυτών που έχω ζήσει και έχω αντιληφθεί μέχρι τώρα για τη σύγχρονη ιστορία μας και τον αγώνα όλης της ανθρωπότητας για την πρόοδο και τη λευτεριά.
Η ζωγραφική ήταν πάντα για μένα μια μόνιμη διαρκής σκέψη και ο άξονας για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητά μου. Είμαι συνειδητά ένας καλλιτέχνης «αυτόχθων». Πιστεύω πως ο καλλιτέχνης ανήκει στον τόπο του, σαν το δέντρο, κι απ’ τον τόπο του στην ανθρωπότητα. Δεν είμαι κοσμοπολίτης, αν και έχω ταξιδέψει πολύ. Περισσότερο όμως στην Ελλάδα. Απ’ τις κορφές του Ολύμπου μέχρι το τελευταίο εκκλησάκι. Αγαπάω τον τόπο μου, τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους. Ανήκω σ’ αυτούς και τη γενιά μου, τη γενιά του πολέμου.
Πείνασα και έκλαψα και έμαθα να φυλάγομαι από τις σφαίρες των Αγγλικών αεροπλάνων τρέχοντας με τον πατέρα μου σε «ΝΤΟΥ», κουβαλώντας ξύλα για τη φωτιά του σπιτιού μου το 1944.
Η γενιά μου είναι παρεξηγημένη, ακατανόητη για τους νεώτερους και πολύ «ριγμένη». Σήκωσε όμως κεφάλι σε δύσκολους καιρούς, πράγμα που σήμερα λίγοι το θυμούνται, σε μια εποχή χυδαίου υλισμού, βολέματος, καριερισμού.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου