Κοροϊδία - the Sequel

- Είναι γνωστό ότι, από τον Άντι Γουόρχολ και μετά, αναλογούν 15 λεπτά φήμης στον καθένα μας. Και είναι βέβαιο ότι ονειρεύομαι πιο συναρπαστικούς τρόπους για να κερδίσω το τεταρτάκι μου στη γη (να σώσω την ανθρωπότητα από μια πυρηνική καταστροφή, ή να γλιτώσω την Αντέλ Εξαρχόπουλος από βέβαιο πνιγμό - χτύπα ξύλο παναγίτσα μου - δίνοντάς της το φιλί της ζωής), από το να παραμονεύω για να κάνω κριτική. Αλλά ο κόσμος διψάει για τζέρτζελο και η Αντέλ είναι μακριά, οπότε κι εγώ την πάτησα κάπου μεταξύ Μεσογείων και Λόλας.

- Ένα πρόβλημα που κατατρώει την κοινωνία μας, τουλάχιστον από την εδραίωση του Πετρο-Κωστοπουλιστάν και δώθε, είναι η σχετικότητα των πάντων - και δεν αναφέρομαι στον Αϊνστάιν και την πυρηνική φυσική. Σχετικότητα στα κριτήρια, ρελατίβιτι αγγλιστί, διότι κάπως έπρεπε να δικαιολογηθεί ο άξεστος ατομικισμός και η μετατροπή της γενιάς του Πολυτεχνείου σε γενιά της Μυκόνου - έλα μωρέ τώρα, καλά να 'μαστε. Κι αν ο σχετικισμός για τους γονείς ήταν απλώς χόμπυ, για τα τέκνα έχει πλέον μετατραπεί σε επάγγελμα. Δηλαδή "σας ξέρουμε κι εσάς", "όλοι ίδιοι είστε", "να βολευτείτε θέλετε", κλπ. κλπ, και δωσ' του τηλέφωνα στον στρατηγό για μια καλή μετάθεση, και δωσ' του ΔΑΠ και ΠΑΣΠ στα πανεπιστήμια για καλές σημειώσεις και κονέ με τους καθηγητές. Κάνω κι εγώ τα ίδια; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι! Το τι κάνω εγώ όμως δεν αφορά καθόλου την τελική αποτίμηση του τι κάνεις εσύ - εκτός βέβαια κι αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.

- Μπορεί να πάσχω από ταξική αναλγησία, αλλά ο τεχνικός της τηλεόρασης δεν είναι ίδιος με έναν τραγουδοποιό, διότι ο ένας δεν μπορεί να βιοποριστεί χωρίς να εργαστεί στη ΝΕΡΙΤ ενώ ο άλλος μπορεί και παραμπορεί, εφόσον η βασική του ασχολία συνίσταται στη δημιουργία και ερμηνεία τραγουδιών σε δίσκους και σε συναυλίες. Άλλο ο ηχολήπτης, άλλο ο τραγουδοποιός - σκηνοθέτης - παρουσιαστής. Και είναι και κάτι άλλο: δεν είναι ίδιο πράγμα να είσαι το γρανάζι μιας μηχανής, και το να τη διατηρείς καλογυαλισμένη. Άλλο ο ανθρακωρύχος (αιωνία η μνήμη των Τούρκων εργατών), κι άλλο ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του ανθρακωρυχείου. Άλλο πράγμα ο τυπογράφος κι άλλο ο Μανδραβέλης. Άλλο πράγμα ο μεροκαματιάρης Σίμος Κεδίκογλου, κι άλλο ο μεροκαματιάρης οδηγός του. Και πάει λέγοντας.

- Ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι είναι ακριβώς αυτό: η ιδέα ότι μπορείς να είσαι λίγο απ' όλα, ότι για την ακρίβεια μπορείς να είσαι τα πάντα, ή μάλλον ότι δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα διότι λίγη λογική θέλει βρε παιδί μου και το λεωφορείο θα έρθει στην ώρα του, και δεν πρέπει να ασχολείσαι με μεγάλες θεωρίες και ιδανικά και ιδεολογίες και συλλογικότητες γιατί το πράγμα δεν σηκώνει τέτοια παρά μόνο λογικές λύσεις. Και γι' αυτό είναι τόσο γοητευτικό όλο αυτό το θολό πακετάκι του protagon: γιατί αρκεί η λογική, η υπερ-ταξική, υπερ-αξιακή, υπερ-ιστορική λογική, και είσαι ΟΚ. Την έχεις; Μπορείς να ζήσεις μια ζωή ολόκληρη χωρίς να διαλέξεις ποτέ όχθη - το λέει και το όνομα διάολε, "Ποτάμι" είσαι, τι σε νοιάζει αν βρίσκεσαι στην αριστερή ή στη δεξιά όχθη, τις χρειάζεσαι και τις δύο για να πας παρακάτω. Λογική λοιπόν, ποια πολιτική και διλήμματα και τρίχες κατσαρές; Λο-γι-κή. Κι αν δεν την έχεις, κατά 99% είσαι κολλημένος συνδικαλιστής ή βολεμένος αριστερός, αν δεν είσαι ο ίδιος ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι.

- Με άλλα λόγια: τα προβλήματα είναι πάντα πρακτικά - άνοιξε η ΝΕΡΙΤ άνθρωπέ μου, δεν πρέπει λοιπόν να πάνε ικανοί άνθρωποι σ' αυτήν; Αυτό που μας διαφεύγει είναι ότι συνήθως - και ευτυχώς για όλους μας! - υπάρχει πάντα κάποιος άλλος εξίσου προικισμένος να βγάλει τη δουλειά. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν πεις και κάνα όχι. Δεν ήρθε η Αποκάλυψη αν το ατομικό στο συλλογικό υποτάξεις.

ηρ.οικ.