Ο ανιψιός μου ο Ανδρέας περνάει τον Ατλαντικό με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Κόλπο του Μεξικού, και κάτι τέτοιες αφορμές σε στέλνουν γραμμή στα πολύ μεγάλα τραγούδια. Τον Ζαμπέτα τον ψάχνω χρόνια, και τη στιγμή που λέω ότι κάτι βρήκα έρχεται μια πενιά, ένα γύρισμα, ένα άγγιγμά του, κι άιντε πάλι απ' την αρχή. Έχει στιγμές συναισθηματικής φόρτισης ο Ζαμπέτας αβάσταχτες, στιγμές που δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, που δεν μπορείς να σηκωθείς. Έχει βάρος και αναπόληση ο Ζαμπέτας που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στο ελληνικό τραγούδι. Κι έχει κι αυτή την τραγουδάρα, το "Φεύγει και τούτο το καράβι", που την αγαπάω πολύ.
Αυτά, και καλά ταξίδια.
ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου