Πόσα ΜΑΤ αντέχει η ελληνική οικονομία;

Τα ΜΜΕ αρχίσανε να λένε τα δικά τους για επεισόδια κλπ. κλπ., αλλά μην τους ακούτε. Η πορεία του Πολυτεχνείου ήταν φίνα, γεμάτη νέους και όμορφους ανθρώπους, γεμάτη συνθήματα και πίστη, και δεν άνοιξε μύτη (εκτός απ' αυτές που ανοίγουν αναίτια κι από χόμπι οι κύριοι των ΜΑΤ).

Αλλά το θέμα που θέλω να θίξω με αφορμή τη διαδήλωση, αγαπητή μου αναγνώστρια, είναι άλλο. Περπατώντας στους δρόμους και στα δρομάκια της Αθήνας πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά τη διαδήλωση, δεν έπαψα να αναρωτιέμαι: πόσα ΜΑΤ αντέχει η ελληνική οικονομία;

Δεν μιλάμε για μια και δυο διμοιρίες, μια και δυο κλούβες. Εδώ μιλάμε για πλημμύρα πράσινων και μπλε ματατζήδων, για χιλιάδες αστυνομικών, που βγήκαν σήμερα να πάρουν τον καθαρό αέρα τους - όσο καθαρός είναι ο αέρας πίσω από την αντιασφυξιογόνα μάσκα. Κλούβες στην πρεσβεία, κλούβες στην Πλουτάρχου, κλούβες στη Ρηγίλλης, κλούβες στη Μαρασλή, κλούβες στο Σύνταγμα, κλούβες στη Σταδίου, κλούβες στη Σόλωνος, κλούβες στο Ζάππειο, κλούβες παντού - όλη η Αθήνα μια κλούβα. Δεν εξετάζω αν είναι γουρούνια ή δολοφόνοι, ούτε με απασχολεί το πολιτικό ή ιδεολογικό κομμάτι της αστυνομοκρατίας. Ας μείνουμε στην οικονομία και ας τους αντιμετωπίσουμε για μια στιγμή ως μισθωτούς δημόσιους υπαλλήλους και ως κρατική δαπάνη.

Τι αλήθεια κάνουν τα ΜΑΤ; Περπατάνε, κι όταν δεν περπατάνε κάθονται σε μια κλούβα και πίνουν φραπέ. Δεν το λέω για να τους μειώσω, ούτε για να τους αποπάρω - το περπάτημα και το καθισιό είναι ακριβής περιγραφή των καθηκόντων τους. Είναι λοιπόν δημόσιοι υπάλληλοι και πληρώνονται για να κάθονται ή να περπατάνε. Τους έβλεπα και δεν έπαψα να σκέφτομαι πόσες χιλιάδες Ευρώ δημοσίου χρήματος σε μισθούς και επιδόματα είχα δίπλα μου στην πορεία. Χιλιάδες, εκατομμύρια Ευρώ, για να πληρώνονται οι πιο αντι-παραγωγικοί δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας. Οι περιπατητές και οι ταβλαδόροι, που δεν παράγουν απολύτως μα απολύτως τίποτα, που δεν προσθέτουν ούτε ένα Ευρώ αξίας στην οικονομία, παρά μόνο απορροφούν πολύτιμους πόρους.

Δίπλα έβλεπα κατά σειρά τον Ευαγγελισμό, το Αρεταίειο, το Αιγινήτειο, το Αλεξάνδρα, μερικά βήματα πιο πάνω το Ιπποκράτειο, και αναρωτιόμουν πόσες νοσηλεύτριες και πόσοι γιατροί θα μπορούσαν να πληρωθούν με τους μισθούς που πάνε στα ΜΑΤ. Κι αν βάλω και τους μηχανόβιους της ομάδας Δέλτα που ως μόνο στόχο έχουν την καταστολή διαδηλώσεων, και τους άλλους αργόσχολους τους ασφαλίτες με πολιτικά που κοίταζαν δέκα-δέκα τους διαδηλωτές έξω απ' τη βουλή, τότε οι αριθμοί και τα Ευρώπουλα μεγαλώνουν. Τα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι σήμερα παραβρέθηκαν 7.000 αστυνομικοί. Να παίρνουν 1.000 Ευρώ το μήνα οι κύριοι με τις μετριότερες των εκτιμήσεων; 7.000.000 Ευρώ το μήνα όλοι μαζί. Επί 14 μήνες, μας κάνουν 98.000.000 Ευρώ, χωρίς τις κρατήσεις. 98 εκατομμύρια για περπάτημα, φραπέ και ταβλάκι. Δεν αναφέρομαι στους αστυνομικούς που παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα κυνηγώντας πρεζέμπορους και καλάσνικωφ, αναφέρομαι σε ματατζήδες και ασφαλίτες. Και μάλιστα όχι σε όλους τους ματατζήδες - άγνωστος ο αριθμός τους... - αλλά μόνο σε εκείνους τους 7,000 που φύλαξαν απόψε την πορεία. Αν τους βάλουμε όλους μαζί, είμαι σίγουρος ότι όχι απλώς προσλαμβάνουμε κάμποσες νοσοκόμες ακόμα, αλλά ολόκληρο νοσοκομείο χτίζουμε, κι ίσως όχι μόνο ένα.

Έχουν ζητήσει οι βουλευτάδες της Αριστεράς αναλυτικά στοιχεία για τον αριθμό των Ματατζήδων και την εξέλιξη αυτού του αριθμού τα τελευταία χρόνια; Αν ναι, καλό θα ήταν να μας τα παρουσιάσουν, να τα μάθουμε όλοι, και να μας πουν και τι θα κάνουν αυτοί αν και όταν γίνουν κυβέρνηση. Γιατί είναι πραγματικά χρήσιμο να ξέρουμε ότι σε μια εποχή κρίσης και περικοπών, σε μια εποχή πλήρους διάλυσης του κράτους-πρόνοιας και εξαθλίωσης μεγάλων λαϊκών μαζών, σε μια εποχή βρωμερής προπαγάνδας σε σχέση με τις δημόσιες δαπάνες, το αστυνομικό κράτος γιγαντώνεται, και μαζί του γιγαντώνεται και ο εγγενής παρασιτισμός του.

Τι λένε αλήθεια οι Μανδραβέληδες και οι Παπαδημητρίου για την αύξηση των δυνάμεων καταστολής και των συνακόλουθων δαπανών για τη συντήρησή τους; Γιατί δεν ενοχλούνται από τον αριθμό των αστυνομικών και των στρατιωτικών - άλλη ιστορία κι αυτή -, παρά μόνο ασχολούνται με δασκάλους, διοικητικούς υπαλλήλους πανεπιστημίων, γιατρούς, δημοσιογράφους της ΕΡΤ και τεχνικούς της ΔΕΗ; Πώς και το ΔΝΤ και η Κομισιόν δεν αγγίζουν τις δημόσιες δαπάνες που καταλήγουν στο φραπεδάκι των "Σωμάτων Ασφαλείας";

Η απάντηση είναι απλή: κανείς απ' αυτούς δεν ενδιαφέρεται για την πραγματική υγεία της ελληνικής οικονομίας, για την παραγωγική της ανασυγκρότηση, για την ικανότητά της να δημιουργεί, να εξάγει, και πάνω απ' όλα να ικανοποιεί με αυτάρκεια τις ανάγκες των πολιτών. Για την υγεία του καθεστώτος ενδιαφέρονται, και η αλήθεια είναι ότι τα παρασιτικά ΜΑΤ, τα παρασιτικότερα των παρασίτων, συμβάλλουν τα μέγιστα σ' αυτήν! ηρ.οικ.