Το ελληνικό τραγούδι στην …Αμφίπολη

Το ελληνικό τραγούδι στην …Αμφίπολη

Θυμάστε ποιες ήταν οι βασικές συναυλίες του καλοκαιριού που μας πέρασε, έστω στο Ηρώδειο και πέριξ αυτού; Μια στιγμή, να ανοίξω τις σημειώσεις μου:

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη τραγουδά Μελίνα Μερκούρη.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη τραγουδά Βασίλη Τσιτσάνη.

Και ο Δημήτρης Μητσοτάκης τραγουδά Βασίλη Τσιτσάνη.

Ο Vassilikos τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι.

Ο Μανώλης Μητσιάς τραγουδά και Βασίλη Τσιτσάνη και Μάνο Χατζιδάκι.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη «40 χρόνια μετά».

Ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει τραγούδια του από τα τελευταία 50 χρόνια.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος παρουσιάζει τραγούδια του «50 χρόνια μαζί».

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος παρουσιάζει τραγούδια του «που αποτέλεσαν σημείο αναφοράς μιας Ελλάδας που αντέχει στο χρόνο».

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας τραγουδά τον «Αρμαγγεδώνα» 32 χρόνια μετά.

Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά ρεμπέτικο unplugged.

Και πολλοί καλοί τραγουδιστές παρουσιάζουν ένα αφιέρωμα στον Μάριο Τόκα.

Να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: φέτος στο Ηρώδειο το νεότερο τραγούδι που ακούστηκε είχε ηλικία τριάντα ετών και βάλε.

Τι άλλο είναι τούτη η λίστα παρά τρανή απόδειξη μιας αβάστακτης στασιμότητας; Με πόσο Τσιτσάνη και πόσο Χατζιδάκι μπορούμε να πασπαλίσουμε το κενό; Πόση Μερκούρη πρέπει να τραγουδήσει η Ζουγανέλη; Δεν είναι ασύλληπτο μια τέτοια φωνή να χρειάζεται να περάσει στα «Παιδιά του Πειραιά» για να αποκτήσει το πολυπόθητο πανεθνικό επίχρισμα; Ακόμα κι ο Νταλάρας έκανε 10-15 προσωπικούς δίσκους προτού αρχίσει τα αφιερώματα. Σήμερα 1-2 αρκούν. Βλέπω τη συγκλονιστική Μαρία Παπαγεωργίου να παίζεται στα ραδιόφωνα με το «Ξημερώνει» του Θεοδωράκη - αν είναι δυνατόν, μια κοπέλα στην κορυφή της δημιουργικής της ορμής να αναγκάζεται να στραφεί στο «Ραντάρ» του ’81. Απ’ την άλλη, η έκρηξη χαζοχαράς δεν μπορεί ούτε αυτή να αρθρώσει κάτι δικό της, έστω - δώσε λοιπόν Τσιτσάνη κι εκεί, χόρευε swing, δεν τρέχει τίποτα, χαμογέλα στη διαφήμιση με κάτι στίχους που αν άκουγες πραγματικά τι λένε θα έβαζες τα κλάματα.

Με άλλα λόγια, η έγνοια πλέον δεν είναι η δημιουργία. Βρες τι θα επανεκτελέσεις, και είσαι οκ. Αυτή είναι η πραγματική έγνοια: ποιο ήδη υπάρχον μερίδιο του ελληνικού τραγουδιού θα διεκδικήσουμε για να σταθούμε στην αγορά - ή ό,τι έχει μείνει απ' αυτή τέλος πάντων. Κι αν φοβάσαι ότι δεν υπάρχει χώρος για σένα στον Τσιτσάνη, μην ανησυχείς - πλέον άρχισαν και οι επανεκτελέσεις στον ...Δεληβοριά.

Φαίνεται, όμως, ότι σκάβοντας έρχεται η όρεξη. Και όπως οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη, έτσι και το σύστημα του ελληνικού τραγουδιού δύσκολα θα αποχωριστεί το βολικό μνημείο στο οποίο χώθηκε μέσα. Έτσι είναι η ιστορία - όταν δεν φτιάχνεις, καταλήγεις να σκαλίζεις να βρεις - ή απλώς απολαμβάνεις όσα ήδη έβγαλε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη.

ηρ.οικ.