2014: Η εκδίκηση του μελωδικού φονταμενταλισμού

2014: Η εκδίκηση του μελωδικού φονταμενταλισμού

Οι τρεις δίσκοι που ξεχώρισα το 2014 έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι δίσκοι συνθετών. Είναι, δηλαδή, έργα των οποίων το κομβικό, το οριστικό χαρακτηριστικό είναι η μουσική ταυτότητα, η αβίαστη μελωδικότητα, η συνθετική πρωτοτυπία, αλλά και η επιμελής ενορχήστρωση. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! Τα τρία μοντέλα που κυριάρχησαν στην Ελλάδα διαδοχικά τα τελευταία σαράντα χρόνια ύστερα από την επανάσταση του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη οδεύουν προς το τέλος τους - και εμπορικά, αλλά πολύ φοβάμαι και καλλιτεχνικά, σε ένα μεγάλο τέλος πάντων βαθμό. Αναφέρομαι στο παράδειγμα της μελοποιημένης ποίησης, στο παράδειγμα των μεγάλων ερμηνευτών και στο παράδειγμα των τραγουδοποιών, που αν τα βάλετε κάτω ορίζουν αδρά την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού από το ’70 μέχρι σήμερα.

Προς θεού, δεν εννοώ το τέλος ούτε με οριστική, ούτε με αρνητική χροιά· πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όλα τα ωραία που κόμισαν οι μεγάλοι μελοποιημένοι ποιητές μας, οι τραγουδιστές και οι τραγουδοποιοί μας. Κάπου στην πορεία, όμως, ξεχάσαμε ότι βάση του τραγουδιού είναι η σύνθεση, η πρωτογενής μελωδία. Και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα που περνάει μέσα από τα τρία έργα που παρατίθενται εδώ: στην Ελλάδα συνεχίζουν να αναδεικνύονται συνθέτες με σπουδαία μουσική προσωπικότητα. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα και η συνέχεια, κι εκεί πρέπει να δοθεί χώρος και προσοχή. Γιατί αν υπάρχει ο συνθετικός πυρήνας, τότε και δυνατοί στίχοι ή μεμονωμένα ποιήματα αναδεικνύονται και μπαίνουν στα στόματα των πολλών, και νέοι ερμηνευτές και ερμηνεύτριες εμφανίζονται στο προσκήνιο - βλ. Θοδωρής Βουτσικάκης -, και οι παλαιότεροι και παλαιότερες βρίσκουν επιτέλους κάτι αντάξιο της φωνής τους σε πρώτη εκτέλεση - βλ. Γιώτα Νέγκα.

Φυσικά, η αγορά αλλιώς επιτάσσει: επανεκτελέσεις, ζωντανές ηχογραφήσεις, δήθεν πρωτοποριακές - αλλά εν τέλει βαθύτατα συντηρητικές - μίξεις, κι άλλες επανεκτελέσεις, κι άλλα live, κι άλλες δήθεν μοναδικής πρωτοτυπίας συναντήσεις, κι άντε πάλι απ’ την αρχή, όλα στο βωμό της εμπορικότητας μπας και πουληθεί η πραμάτεια. Το σενάριο του να ακούγονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα δεκαπέντε τραγούδια εκ των οποίων τα πέντε θα είναι swing επανεκτελέσεις του Τσιτσάνη, τα άλλα πέντε αγγλόφωνα με μακρόσυρτα Γιουυυυυ και Άάάάάάι μπας και μπαλωθεί ο στίχος, και τα τελευταία πέντε ποπ μετριότητες που θα πρέπει σώνει και καλά να ακούω επειδή τα τραγουδάνε προβεβλημένα και πολυδιαφημισμένα μέχρι αηδίας ονόματα, είναι εφιαλτικό και πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.

Η ιστορία όμως δεν εξελίσσεται βάσει της όποιας βούλησής μου, γι’ αυτό και χαίρομαι πραγματικά με την κυκλοφορία αυτών των τριών έργων. Δείχνουν ότι ο άλλος δρόμος, ο δρόμος του δημιουργικού ψαξίματος, της έκπληξης, του κόπου, του τραγουδιού τέλος πάντων, δεν είναι απλώς wishful thinking κάποιων παλαιομοδίτικων οπισθοδρομικών σχολιαστών, αλλά υπαρκτό ενδεχόμενο που πηγάζει από την πραγματικότητα. Η πρώτη ύλη υπάρχει, η συνθετική έμπνευση και το ταλέντο υπάρχουν, και πλάι στη δίνη τους μπορούν να στροβιλιστούν τόσο ο λυρισμός όσο και η λαϊκότητα.

Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο στο οποίο αντιλαμβάνομαι τους τρεις αυτούς δίσκους - τα ειδικά χαρακτηριστικά του καθενός όμως θα πρέπει να τα ανακαλύψετε εσείς. Ο τίτλος του κειμένου, «μελωδικός φονταμενταλισμός» δεν πάει ούτε να καπελώσει, ούτε να ομογενοποιήσει, ούτε βεβαίως να τρομάξει. Άλλος ο φονταμενταλισμός των αγορών, των τραπεζιτών, των θρησκόληπτων και των πολεμάρχων, κι άλλος ο φονταμενταλισμός της μελωδίας. Μην τον φοβηθείτε· ακούστε τον!

ηρ.οικ.

Αισθηματική ηλικία

Μουσική: Δημήτρης Μαραμής· Στίχοι / Ποίηση: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μιχάλης Γκανάς, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Σωτήρης Τριβιζάς· Ερμηνεία: Θοδωρής Βουτσικάκης - Η Τέχνη στο Παλιό Λιοτρίβι

Ο Νοέμβρης των ματιών της

Μουσική: Απόλλων Κουσκουμβεκάκης· Στίχοι: Κλεονίκη Δεμίρη, Απόλλων Κουσκουμβεκάκης, Αναστασία Μητσοπούλου, Μαρία Σπυράτου· Ερμηνεία: Κλεονίκη Δεμίρη, Ειρήνη Τουμπάκη - Μετρονόμος

Καινούργιο φιλί

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης· Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Οδυσσέας Ιωάννου, Θέμης Καραμουρατίδης, Λήδα Ρουμάνη, Δημήτρης Χαλιώτης· Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα - Feelgood Records.

Νύχτα ντροπής

Κύριε πρόεδρε, μόλις είπατε ότι ο κόσμος δεν θέλει εκλογές, όλοι συμφωνούν σ' αυτό, όμως στο στόμα των Ελλήνων υπάρχει και το αίτημα της συναίνεσης. Όπου κι αν πας, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες των γιορτών, όλοι οι πολίτες λένε "βρείτε τα οι πολιτικές δυνάμεις μεταξύ σας, γιατί δεν τα βρίσκετε για το καλό του τόπου;". Πώς το αντιμετωπίζετε αυτό το θέμα;

Αυτή είναι ερώτηση δημοσιογράφου προς τον πρωθυπουργό. Κι όμως! Συγχωρέστε μου την αντιστοιχία, αλλά τέτοιο στημένο πράγμα, τέτοιους στημένους συνομιλητές, τέτοιες στημένες ερωτήσεις, τέτοια ξετσίπωτη προπαγάνδα είχα να δω από την περιβόητη συνέντευξη του Νίκου Μαστοράκη με τους φοιτητές του Πολυτεχνείου επί Χούντας. Ντροπή της ελληνικής δημοσιογραφίας και χουντικός ξεπεσμός. Ζήσαμε να δούμε συνέντευξη να κυλάει με τον συνεντευξιαζόμενο να διαβάζει τις απαντήσεις από την οθόνη, και να τελειώνει με κλείσιμο του ίδιου του συνεντευξιαζομένου - αν είναι ποτέ δυνατόν! Ούτε καν τα προσχήματα δεν κράτησαν οι φοβισμένοι "δημοσιογράφοι". Τι έχουν να πουν τώρα οι ψύχραιμοι ρεαλιστές ώριμοι και γαλήνιοι φιλελεύθεροι που πανηγύριζαν όταν έκλεισε η ΕΡΤ; Χτυπάνε χαρούμενοι τα χεράκια και τα ποδαράκια τους με τη νέα ΥΕΝΕΔ; Πού είναι κρυμμένοι όσοι έστρεφαν "το βλέμμα μου προς το μέλλον με αισιοδοξία και δημιουργική διάθεση" απορρίπτοντας τα "παρωχημένα ιδεολογήματα", με την εκπομπούλα τους στη ΝΕΡΙΤ ανά χείρας; Και τι μέσα διαθέτει μια - υποτίθεται - δημοκρατική, ευνομούμενη πολιτεία για να προφυλαχτεί από αυτό το προπαγανδιστικό προεκλογικό χάλι με δύο δημοσιογράφους-μαριονέτες, σε πανελλαδική εμβέλεια και υπό το μανδύα μιας δήθεν συνέντευξης;

ηρ.οικ.

Να νικήσει η ομορφιά!

Παντού και μέσα απ' τα συντρίμμια να ξεφυτρώσει μόνο ομορφιά. Γιατί όπως υπενθυμίζει κι ο ποιητής, "αλλά δεν κατάφεραν να μου κλέψουν τη μουσική". Θα τα πάρουμε πίσω τα υπόλοιπα, τις λασπωμένες γειτονιές και τα προάστια στη βροχή, την ατέλειωτη εκδρομή και τη γνωριμία. Δεν θα είναι εύκολο, στα τυφλά θα γίνουν όλα όπως πάντα είναι καταδικασμένα να γίνονται, αλλά θα γίνουν.

Ευχαριστώ όλες τις φίλες και τους φίλους των Μ.Π. για άλλον έναν συναρπαστικό διαδικτυακό χρόνο, και υπόσχομαι να έρθουν "στις οθόνες μας καινούργια επεισόδια". Κι εσύ χορεύτρια των ονείρων μας, Αγία Λάουρα Μποκαντάμο, συνέχισε να στροβιλίζεσαι, πάρε μας από το χέρι, και φέρε μας μια καλή χρονιά!

ηρ.οικ.

Ανάχωμα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι

Και μετά από την επάνοδο Γιωργάκη, το σύστημα ελέγχου των μαζών και των συνειδήσεων που λέγεται αστική εξουσία Made in Greece - ή αλλιώς η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε κι άλλες ιστορίες για παιδιά και βλαμμένους μεγάλους - έφτιαξε κι άλλο ανάχωμα για τη ροή προς των ψηφοφόρων προς τα αριστερά: Λυκούδης - Θεοδωράκης μαζί.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το καθεστώς εξουσίας είναι μεγάλο: αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να μεγαλώνει εκλογικά και αντίστοιχα οι δυνάμεις που αποτελούν το τωρινό μπλοκ εξουσίας συνεχίσουν να μικραίνουν, ακόμα κι αν δεν καταφέρει ο Τσίπρας να βγάλει κυβέρνηση, θα είναι αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης για τους υπόλοιπους. Το μπόνους των 50 βουλευτών - που οι ίδιοι έφτιαξαν θυμίζοντάς μας τη ρήση του Μαρξ ότι οι αστοί θα σου πούλαγαν μέχρι και το σκοινί για να τους κρεμάσεις - σημαίνει ότι μια εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με ένα σταθερά πάνω από το 5% ΚΚΕ και τους ΑΝΕΛ στη βουλή μπορεί να σημαίνει de facto ότι δεν θα φτάνουν Σαμαράδες και Βενιζέλοι και Θεοδωράκηδες για να βγει κυβέρνηση. Έτσι, ο Γιωργάκης πρώτα και τώρα η σύμπραξη Θεοδωράκη και Λυκούδη αυτό ακριβώς το ρόλο υπηρετούν: το ρόλο των μελλοντικών κυβερνητικών εταίρων του Σαμαρά, ώστε να μπορέσει να υπάρξει κυβέρνηση εύκολα ταιριαστή με τα συμφέροντα των αρχόντων. Κάθε ψήφος που θα καταλήξει στον Γιωργάκη και στον Λυκούδη αντί να πάει αριστερότερα είναι χρυσός για το καθεστώς. Νεσκαφέ γκολντ, γκόλντεν μπέικον, κάρτα βίζα γκολντ, γκόλντεν στέιτ ουόριορς, πείτε το όπως θέλετε, αλλά πάντως χρυσός!

Είναι εμφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποπνέει εμπιστοσύνη στο μπλοκ εξουσίας, ίσως γιατί γίνεται κατανοητό ότι ο όποιος ανοιχτός ιστορικός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση θα σημάνει και την πολιτική του αυτοκτονία, το τέλος του. Και μπορείς κάλλιστα να περιμένεις από κάποιον να αυτοκτονήσει, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον κινείται η αστική τάξη. Όσο κι αν γουστάρει να τζογάρει οικονομικά, δεν της αρέσει σε καμία περίπτωση να τζογάρει πολιτικά. Είναι σαν να πας στο καζίνο: δεν σε νοιάζει πού ποντάρεις και πόσο, αλλά διάολε, θες να είσαι σίγουρος ότι ο ιδιοκτήτης θα έχει πληρώσει τη ΔΕΗ για να βλέπεις τη ρουλέτα.

Όταν λοιπόν υπάρχει ένα ρεύμα που πηγαίνει προς τα αριστερά και απειλεί τη βιωσιμότητα μιας κυβέρνησης "των δικών μας", χρειαζόμαστε ανάχωμα, χρειαζόμαστε φράγμα, ή έστω ένα μάτσο τσουβάλια. Το φτιάχνουμε σε μια νύχτα, και στην ανάγκη το ονομάζουμε και "Ποτάμι", και του βάζουμε κι έναν Λυκούδη αν δούμε ότι μπάζει νερά. Ένα Ποτάμι σε ρόλο αναχώματος, λοιπόν. Σουρεάλ ακούγεται, ε; Οι λέξεις και η σημασία τους δεν υπήρξαν ποτέ πρόβλημα για την εξουσία! Αν μπορεί ο Γιωργάκης να ψελλίζει "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα", αν μπορεί ο Πρετεντέρης να λέει την εκπομπή του "Ανατροπή", αν μπορεί ο Μαραβέγιας να αυτοαποκαλείται Illegal, γιατί να μην μπορεί και ένα φράγμα να ονομαστεί "Ποτάμι";

ηρ.οικ.

Χρυσαυγίτες, σώστε μας απ' τους κομμουνιστές

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=38483

Μόνο ένας ανιστόρητος θα εντυπωσιαστεί αν οι Χρυσαυγίτες ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο φασισμός ήταν πάντα ένα καταφύγιο των από πάνω για τα δύσκολα, απλά είχε την κακιά συνήθεια να γίνεται ανεξέλεγκτο, να ξεφεύγει. Αυτά είναι ψιλά γράμματα, όμως, εδώ το καθεστώς χρειάζεται εγγυήσεις σταθερότητας, χρειάζεται συνέχεια, συναίνεση, παράταση. Ο Τσίπρας μπορεί να έχει κάνει τις υποχωρήσεις του - και δεν είναι και λίγες - αλλά δεν έχω ιδέα αν αυτός και οι τριγύρω του είναι ακόμα του χεριού τους. Και η αστική εξουσία δεν είναι ηλίθια, ούτε της αρέσει να ρισκάρει. Μπροστά στην αβεβαιότητα, μια χαρά είναι οι ψήφοι των Χρυσαυγιτών. Δεν λέω ότι το σενάριο θα υλοποιηθεί, αλλά δεν είναι και παράλογο.

Και γίνεται ακόμα πιο λογικό όταν διαβάζω τον Καρελιά - μια ρετρό ΠΑΣΟΚική ανάμνηση ενός θλιβερού παρελθόντος - να λέει ουσιαστικά ότι δεν παίζει ρόλο τι θα ψηφίσουν οι Χρυσαυγίτες βουλευτές διότι και τώρα που ψηφίζουν παρών ίδια είναι η ψήφος τους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιχειρηματολογία νηπίου - αλλά και ποιος είπε ότι η προπαγάνδα είχε ποτέ φιλοδοξίες διαλεκτικής σκέψης; Ας κάνουμε μια προσπάθεια: Καρελιά, δεν μας ενοχλεί αν η ψήφος των Χρυσαυγιτών είναι ίδια με αυτή της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, μας ενοχλεί να αναδεικνύονται σε ρυθμιστές του πολιτεύματος και σε θεμέλιο εκλογής του ανώτατου αξιωματούχου της χώρας. Σαφές;

Όταν διαβάζεις τέτοια διαμάντια, τότε καταλαβαίνεις ότι το έργο έχει πολύ υπόθεση, πολύ ζουμί ακόμα. Οι αδίστακτοι λαγοί του καθεστώτος, η εμπροσθοφυλακή, ήδη βγήκαν να προπορευτούν και να τσεκάρουν το έδαφος. Κι ο εχθρός λαός για άλλη μια φορά να κοιτάει σαστισμένος, ασυνάρτητος, βαθιά νικημένος.

ηρ.οικ.

Ξεφτιλάιφο

http://www.lifo.gr/now/politics/57318

Γραφείο τύπου του Σαμαρά καταντήσατε - σκέψου και να μην ήσασταν και "εναλλακτικοί" τρομάρα μου! Άκου λέει, "ο πρωθυπουργός κατέθεσε συναινετική πρόταση για την υπέρβαση την κρίσης".

Δηλαδή, για να το κάνουμε τελείως νανιά: Ένας ακόμα χρόνος κυβέρνησης Σαμαρά είναι για τον Τσαγκαρουσιάνο και το Δημοκίδη "συναινετική πρόταση για την υπέρβαση της κρίσης".

Ποια συναινετική πρόταση... που γελάνε μέχρι το βιλαμπάχο με τα δήθεν αντικειμενικά καλαμπουράκια σας; Ποιανού συναίνεση βρε τσιράκια του άρχοντα-ηλιθίου; Και για ποια υπέρβαση της κρίσης μιλάτε κρυφο-εκπρόσωποι τύπου της ΝΔ και του Σαμαρά; Αυτοί που μας πήγαν καροτσάκι στην κρίση θα μας βγάλουν απ' αυτήν;

"Εναλλακτικοί"... τους βαρέθηκε η ψυχή μου. Έκαναν επάγγελμα να σαβανώνουν τα μυαλά των νέων ανθρώπων και να γλείφουν την πιο βρώμικη εξουσία. Σιωπηλοί πλειοψηφούντες κατά βάθος, αλλά ντρέπονται να μας το πουν. Δώσε Πανούση να ηρεμήσω, λέμε.
ηρ.οικ.

ΥΓ: Το ακούμε κι από τον Φοίβο για να το εμπεδώσουμε.

Νενικήκαμεν

Νενικήκαμεν, μέρος 1ο (ΜΕΤΡΟ)

Σήμερα είναι μια μέρα φορτισμένη. Δύο γεγονότα συνέβησαν που με πήγαν πολλά-πολλά χρόνια πίσω και με γέμισαν χαρά και αισιοδοξία. Όχι, δεν είναι που ο Σαμαράς έμεινε με τους 160 στο χέρι για πρώτη δόση - οκ, κι αυτό καλό είναι, δεν λέω.

Είναι που βγήκε ξανά στα περίπτερα το περιοδικό ΜΕΤΡΟ.

Και είναι και που οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα άρουν το εμπάργκο στην Κούβα.

Η λέξη ΜΕΤΡΟ με φέρνει πίσω στα χρόνια που μπουσούλαγα να βγάλω άκρη με την πολιτική και την ιδεολογία, όταν όλοι γύρω πανηγύριζαν για την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την έλευση της παγκόσμιας αγοράς. Μέσα των 1990s, και μια ελληνική κοινωνία έπινε νερό στον Σημίτη και στον Κωστόπουλο, και μια παγκόσμια κοινωνία μεθούσε με το όνειρο του Φουκουγιάμα. Κάπου εκεί μπουσούλαγα, και όχι, δεν ήμουν μόνος - δεν έχει το νόημα ναρκισσιστικής αναπόλησης τούτο το σημείωμα. Ήταν πολλοί μαζί στο μυαλό και στη ζωή μου: Ήταν φίλοι, ήταν συνοδοιπόροι, ήταν ηγέτες, ήταν φιλόσοφοι, ήταν καλλιτέχνες, ήταν δάσκαλοι, και προπαντός ήταν οι ιδέες τους, και κάπου εκεί μέσα μπουσούλαγα κι εγώ. Συζητήσεις επί συζητήσεων, ώρες ατελείωτες, ψάξιμο, σελίδες, κουβέντες, βόλτες, κουβέντες, ταινίες, κουβέντες, χωρίς lifestyle, δίχως ταυτότητα και δίχως την ανάγκη της, ευτυχώς. Δεν είχα ιδέα από ζωή, μηδέν, αλλά διάολε ήταν Λύκειο και είχα πανελλαδικές και τύψεις δεν έχω - ό,τι μπορούσα έκανα.

Στο μπουσούλημα χρειάζεσαι και μπούσουλα, και δεν είναι τυχαίο που στις εθνικές οδούς έχει ταμπέλες στη μέση του δρόμου με κάθετο βελάκι που γράφει «Θεσσαλονίκη», κι ας δείχνει απλά ευθεία, κι ας μην σου λέει να στρίψεις, κι ας μην σου λέει καν πόσα χιλιόμετρα απομένουν - έχει ταμπέλα κι ας μην έχει αυτή λόγο ύπαρξης κανέναν. Ο λόγος είναι η ενθάρρυνση του οδηγού, η καλή του ψυχολογία, το «άιντε, καλά πάμε, Θεσσαλονίκη ερχόμαστε». Κάτι τέτοιο ήταν το ΜΕΤΡΟ για μένα. Μια ταμπέλα που μου επιβεβαίωνε ότι  κουτσά-στραβά πήγαινα καλά, κι ότι στο δικό μου εγώ υπήρχε ένα πολύ μεγαλύτερο εμείς, κι ας μην το έβλεπα πουθενά στην πραγματική ζωή. Μου αρκούσε που αυτό το εμείς υπήρχε στο μυαλό μου. Ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο το ΜΕΤΡΟ, μια αίσθηση ότι όλα είναι εφικτά, ότι η ομορφιά μπορεί να νικήσει. Ήταν ένα αντίδοτο στη βρωμερή υποκουλτούρα, στο σίχαμα του Κλικ και του Μαξ, στη μούργα των …100 πραγμάτων που έπρεπε να κάνει ένας άντρας πριν πεθάνει, και στον βάλτο του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» - αυτής της (σ)κατάμαυρης περιόδου της ελληνικής ιστορίας.

Τα χρόνια πέρασαν. Κάπου στο σπίτι της μητέρας μου υπάρχουν τα CD του ΜΕΤΡΟ (πραγματικό μουσικό GPS της εφηβείας μου) και κάπου θα υπάρχουν και τα φοβερά σκίτσα του Στάθη εμπνευσμένα από ελληνικά τραγούδια. Αυτά κρατούσα κι αυτά έκοβα, μόνο, σαν μανιακός. Για ένα διάστημα κρατούσα και τα περιοδικά, αλλά μετά κατάλαβα ότι κάπου το πράγμα πήγαινε να πουλήσει ταυτότητα και στυλ και εναλλακτικό (η πλέον μισητή μου λέξη) και αγορά και ρομαντική αοριστολογία τύπου Οδυσσέα Ιωάννου (όπως ο Λιακόπουλος με τους Νεφελίμ, είχα κι εγώ από μικρός προαίσθημα για τους Πρόταγκον), κι εκεί το έκοψα το συνήθειο και πέταξα και τα περιοδικά. Δεν θυμάμαι πώς και γιατί, αλλά φαντάζομαι ότι όλοι πρέπει να σκοτώνουν κάπως τον πατέρα τους, και πιστέψτε με: για το ΜΕΤΡΟ (και για το Δίφωνο, και για το Δίφωνο!), εκεί στα μέσα/τέλη των 1990s, κάποιοι ήμασταν πράγματι παιδιά του!

Σήμερα, αγόρασα το ΜΕΤΡΟ με το που βγήκα έξω απ’ την πόρτα. Ένιωσα πολύ περίεργα καθώς άνοιγα το σελοφάν - και σόρρυ αν γίνομαι μελό, αλλά είναι μπόλικα τα 14-15 χρόνια που είχα να το πιάσω στα χέρια μου. Χάρηκα που είδα την απρόσμενη υπογραφή του - δικού μας! - Σωτήρη Κακίση, που άκουσα και διάβασα Τζίμη Πανούση, που το ταξίδι του περιοδικού (ξανα)ξεκινάει από τις σχολές κι από τις τράπεζες κι από τα 45άρια δισκάκια κι από τη γερμανική Ευρώπη κι από τις φυλακές. Πρόταση δεν βρήκα, δυστυχώς, αλλά απ’ αυτό έχω συνηθίσει πλέον περιδιαβαίνοντας στην αριστερά και στα τριγύρω της. Δεν πειράζει, καλά να είμαστε, υγεία και λεφτά να έχουμε, να αγοράζουμε περιοδικά και τραγούδια, και πού θα πάει, θα έρθει και η πρόταση, και θα πείσει, και θα εμπνεύσει, και θα οργανώσει, και τότε - θα με θυμηθείτε - ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΟΞΥΛΟ.

Για την Κούβα και γιατί έχουμε νικήσει, θα σας τα πω άλλη φορά. Τώρα πάω να συνεχίσω το διάβασμα.

ηρ.οικ.

Ήχος και φως

"Στην Ακρόπολη", Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Μουσική: Απόλλων Ρέτσος, Ερμηνεία: Ζαχαρίας Καρούνης

Σπύρος Διβάρης, "View from a Window"

Οι Κυριακές του Μαυρουδή

Σήμερα ξύπνησα κι ονειρευόμουν Μαυρουδή. Κάτι απροσδιόριστο, ηχητικό, κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ζωής και ονείρου. Κι ύστερα έβαλα το "Εμπιστευτικόν" να παίζει, μπας κι ήταν αυτό που ονειρεύτηκα. Ήταν και δεν ήταν.

Δοκίμασα και τα "Παράφορα φεγγάρια", μήπως και έβρισκα τη μελωδία. Και πάλι η ίδια αίσθηση: ήταν και δεν ήταν. Δεν χρειάστηκε να πάω παρακάτω. Έτσι είναι οι μουσικές του ονείρου: είναι και δεν είναι. Σαν την πραγματική ζωή, σαν την επιθυμία, τη μνήμη και την απόφαση. Είναι και δεν είναι!

ηρ.οικ.

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση

ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ,

"ΤΟ ΠΝΕύΜΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟύ ΤΗΣ ΛίΜΝΗΣ ΤΩΝ ΑΛόΓΩΝ",

ΑΙΓΑίΟΝ, ΛΕΥΚΩΣίΑ 2014.

(ΠΟΙήΜΑΤΑ):

(Κεντρική διάθεση:

Εναλλακτικό βιβλιοπωλείο,

Θεμιστοκλέους 37,

τηλ. 210 3802644

Εξάρχεια).

Ο Γιάννης Σπανός στη Galerie Δημιουργών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Γιάννης Σπανός 

"Προσωπικά" 

στη Galerie Δημιουργών.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου, Ώρα 9:00 μμ

Ο αγαπημένος συνθέτης 

με τους ερμηνευτές Πένυ Ξενάκη και Κώστα Τζιαγκούλα

θα μας ταξιδέψουν με τραγούδια που ενώνουν εποχές και ψυχές.

Θα ακούσουμε τραγούδια από αυτά που ο Γιάννης Σπανός μας χάρισε επί πέντε δεκαετίες προικισμένος με ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό προσωπικό μουσικό ύφος υπογραμμίζοντας τις ομορφότερες μουσικές στιγμές που έχουμε απολαύσει.

Τραγούδια του «νέου κύματος», του ξεχωριστού αυτού είδους τραγουδιού που άνθισε στις ¨μπουάτ¨ του ’60 με τη λιτή συνοδεία μιας κιθάρας ή ενός πιάνου, τραγούδια που ο Γιάννης Σπανός δημιουργώντας ένα φρέσκο ήχο της εποχής εκείνης συνέβαλλε στη εδώ μεταφορά ενός συνολικού αισθητικού ρεύματος που είχε ως μητρόπολη το Παρίσι.

Τραγούδια του από την Τρίτη ανθολογία. Τρεις ανθολογίες με μελοποιημένα ποιήματα Ελλήνων ποιητών συνέθεσε ο Γιάννης Σπανός, ακολουθώντας τη γαλλική παράδοση του τραγουδιού και μάλιστα αυτό της αριστερής όχθης του Σηκουάνα στο Παρίσι που έδινε πολύ μεγάλη σημασία στο μελοποιημένο κείμενο το οποίο αρκετά συχνά ήταν ενός μεγάλου ποιητή, καθώς και τραγούδια από την τελευταία του δουλειά με μελοποιημένα ποιήματα του Κ. Καβάφη. 

Από τη αισθαντική αυτή βραδιά δεν θα λείψουν οι μπαλάντες και τα υπέροχα λαϊκά τραγούδια του.

Το Παρίσι είχε ο Γιάννης Σπανός ως μόνιμη έδρα επί δεκαπέντε συνεχόμενα χρόνια, πριν ακόμα τον γνωρίσουμε ως δημιουργό στην Ελλάδα. Τα τραγούδια που έγραψε εκεί τα ερμηνεύσαν οι μεγαλύτερες ονόματα του γαλλικού τραγουδιού όπως για παράδειγμα Cora Vaucaire,  Brigitte Bardot και Juliette Gréco και ένας ακόμη σημαντικός αριθμός ερμηνευτών.

Με την εμφάνιση του στο Ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα τα τραγούδια του, που έφεραν έναν κομψό και κοσμοπολίτικο ευρωπαϊκό αέρα, ενσωματώθηκαν με άνεση στο συλλογικό αυτί των νεοελλήνων, σαν ένα κομμάτι που έλειπε μέχρι τότε από το μουσικό ψηφιδωτό.

Τιμή εισιτηρίου 12,00 €

Πολυχώρος Τέχνης- Galerie δημιουργών.

Ελαιών 1α (είσοδος από Χελιδονούς 28)-ΝέαΚηφισιά 

έναντι Shell, πλησίον ιερού Ναού Αγίου Τριάδας. 

www.galeriedimiourgon.gr

Λεωφορεία: 504, 522, 523, 543, 721 

τηλέφωνο κρατήσεων:210 6251732

Αποκλειστικό: Το πλήρες κείμενο του παραληρήματος του ANT1 για τους ιπτάμενους αναρχικούς!

Τα Μουσικά Προάστια, πιστά στην κοινωνική τους αποστολή, καταθέτουν ένα ντοκουμέντο - δώρο στον ιστορικό του μέλλοντος: την απομαγνητοφώνηση του παραληρήματος του Γιώργου Καραϊβάζ στο δελτίο του ΑΝΤ1. Μου πήρε κάνα μισάωρο σκληρής δουλειάς, είναι η αλήθεια, αλλά άξιζε τον κόπο - δεν μαθαίνεις κάθε μέρα ότι μπορεί να υπάρξει "μοίρα αεράμυνας αέρος-εδάφους"!!! Δεν μένει παρά ο Υπουργός Παιδείας να συμπεριλάβει το κείμενο στο νέο βιβλίο Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο για "Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ως πυλώνας της Δημοκρατίας". Τέλος, επειδή φαίνεται ότι ο Καραϊβάζ έχει προνομιακές σχέσεις με τους ανώτατους αξιωματικούς της αστυνομίας - τους αναφέρει ως πηγή του σε κάθε δεύτερη πρόταση -, κάνω έκκληση στον εκλεκτό δημοσιογράφο να μιλήσει με δαύτους και να τους ζητήσει το εξής: αφού ξεπαστρέψουν τα αερομεταφερόμενα τάγματα των αναρχικών, ας καθαρίσουν και κάνα παγκάκι απ' τις μολότοφ και τα χημικά. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πλησιάζει Κυριακή κι ο Μαραβέγιας θα ψάχνει για καθαρό παγκάκι. ηρ.οικ.

"Κι αυτό καταδεικνύει δύο πράγματα Ρίτσα: το πρώτον ότι ήταν πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ καλά οργανωμένοι οι αντιεξουσιαστές και ήρθαν να επαληθεύσουν αν θέλεις μ’ αυτό και τις πληροφορίες, τις προηγούμενες πληροφορίες των αστυνομικών αρχών ότι είχανε εντατικές προετοιμασίες για μια πολεμική αναμέτρηση με τις αστυνομικές αρχές και για μετατροπή του κέντρου της Αθήνας σε πραγματικό εφιάλτη. Αμέσως λοιπόν μόλις έπεσε η πρώτη μολότοφ από ταράτσα στα Εξάρχεια, η θερμική κάμερα από το ελικόπτερο της αστυνομίας αποκάλυψε την ύπαρξη ολόκληρου αερομεταφερόμενου τάγματος αναρχικών πάνω στις κορυφές, στις ταράτσες δηλαδή, αρκετών πολυκατοικιών σε κεντρικούς δρόμους της περιοχής. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΝΤ1, η μοίρα αυτή των ιπτάμενων αλεξιπτωτιστών των κομάντο αναρχικών υπολογίστηκε σε περίπου 300 άτομα που οργάνωσαν αεράμυνα αέρος-εδάφους, έχοντας στην κατοχή τους εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες - όπως διατείνονται κάποιες αστυνομικές πηγές - μολότοφ. Οι αξιωματικοί της αστυνομίας διατείνονται, δε, ότι κάποια στιγμή η περιοχή θύμιζε το ρουκετοπόλεμο που γίνεται το Πάσχα στο Βροντάδο της Χίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πλειοψηφία των επιδρομέων από τον ουρανό είχαν καταλάβει τις ταράτσες πολυκατοικιών των οδών Σπύρου Τρικούπη στους αριθμούς 3, 8 και 9, της Νοταρά, της Ανδρέας Μεταξά, αυτοί οι δρόμοι δηλαδή που βρίσκονται γύρω απ’ την πλατεία των Εξαρχείων και μέσω αυτών των δρόμων εξελίχθηκε η αστυνομική επιχείρηση για τον περιορισμό των αναρχικών και τελικά για την εκκαθάριση της περιοχής, και διαπιστώθηκε ότι τα συγκεκριμένα πολεοδομικά τετράγωνα στα οποία αναπτύχθηκε η μοίρα αυτή των καταδρομέων των αναρχικών έχουν την ιδιομορφία ότι σχεδόν εφάπτονται και επικοινωνούν μεταξύ τους. Όπως επίσης λέγεται χαρακτηριστικά, οι αναρχικοί έκαναν παρκούρ πηδώντας από τη μία ταράτσα στην άλλη και πετούσαν τις μολότοφ οδηγώντας κάποια στιγμή τους επικεφαλείς αξιωματικούς των αστυνομικών δυνάμεων και οργανωτές του σχεδιασμού να κατευθυνθούν προς δύο επιλογές: η πρώτη να σηκώσουν ελικόπτερο με προβολέα προκειμένου να γίνει η αποκάλυψή τους και να αποθαρρυνθούν ώστε να κατέβουν και η δεύτερη, από τη στιγμή που είχαν καταγράψει τις πολυκατοικίες με το μεγαλύτερο αριθμό των πελταστών, θα λέγαμε, των Εξαρχείων να καταλάβουν εξ’ εφόδου τα υπερυψωμένα αυτά αμφιθέατρα της μάχης, όμως επειδή είχαν ήδη αναλάβει τον έλεγχο της περιοχής - και εννοώ στους δρόμους κάτω - και οι σύντροφοί τους με τους οποίους γινόταν οι μάχες είχαν συμπιεστεί σ’ ένα πολύ μικρό οικοδομικό τετράγωνο και ήταν θέμα χρόνου πια η εκκαθάριση, οι συλλήψεις και οι προσαγωγές, δεν έκαναν τίποτα από τα δύο φοβούμενοι μήπως πάνω στο δικό τους αιφνιδιασμό υπάρξει κάποιο απρόοπτο, κάποιο δυστύχημα, και δώσει άλλη διάσταση και τροπή στα εν εξελίξει γεγονότα που μέχρι τότε - κι όπως αποδείχτηκε και στη συνέχεια - τελούσαν υπό πλήρη αστυνομικό έλεγχο.

Γιώργος Καραϊβάζ

(ή όποιος άλλος έγραψε αυτό το εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα στο δελτίο ειδήσεων του ANT1).

Φώντας Λάδης: Πρόλογος στο βιβλίο "Καθημερινός Φασισμός"

Ο «Καθημερινός Φασισμός» του Φώντα Λάδη

Η έκδοση του βιβλίου του Φώντα Λάδη «Καθημερινός Φασισμός - Είκοσι έξι τραγούδια για τον Φασισμό και ένα κείμενο για το πολιτικό τραγούδι» από τις εκδόσεις Μετρονόμος συνιστά ένα μείζον πολιτιστικό γεγονός, δεδομένης της διαχρονικότητας του αντιφασιστικού καλέσματος αλλά και της μακράς πορείας του συγγραφέα στην ελληνική ποίηση και το τραγούδι.

Αύριο Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου στις 8.30 το βράδυ θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου στον κινηματογράφο Αλκυονίς New Star Art Cinema (Ιουλιανού 42-46). Θα μιλήσουν ο Άρης Χατζηστεφάνου κι ο Παύλος Αναστούλης για το πολιτικό τραγούδι στο εξωτερικό και στη χώρα μας, ενώ ποιήματα του βιβλίου που μελοποίησε ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης θα τραγουδήσουν ο Δώρος Δημοσθένους,  ο  Δημήτρης Κάσσαρης και ο ίδιος ο συνθέτης. Επίσης, η Μπέττυ Χαρλαύτη θα τραγουδήσει μερικά από τα θρυλικά «Γράμματα από την Γερμανία» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και ποίηση Φώντα Λάδη.

Επ’ ευκαιρία αυτής της σημαντικής έκδοσης, αναδημοσιεύουμε τον πρόλογο του βιβλίου. Ευχαριστούμε τόσο τον Φώντα Λάδη όσο και τον εκδότη Θανάση Συλιβό για την παραχώρηση του κειμένου.

ηρ. οικ.

***

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το βιβλίο αυτό περιέχει 26 ποιήματα, που γράφτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και αποτέλεσαν μια ενότητα με τίτλο Καθημερινός Φασισμός.

Αρκετά από αυτά μελοποιήθηκαν τότε από τον Γιώργο Τσαγκάρη, καμιά όμως εταιρεία δεν δέχτηκε να τα εκδόσει σε δίσκο. Ήταν αφόρητα πολιτικά, μας ειπώθηκε. Ο ιδιοκτήτης μάλιστα της εταιρείας Lyra αντέδρασε τόσο, που φοβηθήκαμε ότι θα πάθει κάτι.

Η μουσική του Τσαγκάρη χάθηκε –όπως και ο ίδιος άλλωστε, το 2008. Μια μικρή μπομπίνα με τη φωνή του και τον ίδιον στο πιάνο –που μου την εμπιστεύτηκε για να παρουσιάσω τα τραγούδια σε μια-δυο εκδηλώσεις πολιτιστικών συλλόγων– δεν εντοπίστηκε πουθενά, και μόνον ένα από τα ποιήματα, Ο Φασισμός, μελοποιήθηκε εκ νέου λίγο αργότερα, από τον Θάνο Μικρούτσικο, εκπορθώντας την πόρτα της ίδιας εκείνης εταιρείας.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο φασισμός ξαναχτύπησε την πόρτα μας. Και οι στίχοι των ποιημάτων αυτών ξαναήρθαν στην επικαιρότητα.

Όταν γράφτηκε αυτή η σειρά, την φανταζόμουν ως βάση για ένα μεγάλο θέαμα-ακρόαμα, σατιρικό και δραματικό μαζί, ως ένα είδος «καταγγελτικού ορατορίου». Μόνον δύο από τα 26 τραγούδια προϋπήρχαν, σε ένα νεανικό θεατρικό μου έργο, και ενσωματώθηκαν στο νέο κύκλο.

Κάποιοι στίχοι παραπέμπουν στις δικτατορίες, που καταμεσής στον 20ο αιώνα ταλάνιζαν την υφήλιο, από την Ισπανία ως την Ελλάδα και από την Πορτογαλία ως τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Κάποιοι πάλι περιγράφουν τους νεοφασίστες τη στιγμή που ξεπροβάλλουν μες στο μισοσκόταδο των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, ενώ άλλοι δείχνουν τις ιδεολογικές, οικονομικές και κοινωνικές εξαρτήσεις του νεοφασισμού. Κάποιοι στίχοι, τέλος, μεταφέρουν στο χαρτί στιγμιότυπα της αναμέτρησης με τον φασισμό ή σκιαγραφούν ενδιάμεσους χαρακτήρες.

Τι μπορεί σήμερα να «πουν» οι στίχοι αυτοί, χωρίς το μουσικό ένδυμα για το οποίο είχαν φτιαχτεί, χωρίς δηλαδή να έχουν πάρει το χρίσμα μιας κάποιας επαφής με το κοινό;

Δεν είναι η πρώτη φορά στα εκδοτικά ήθη που ένα κείμενο, ποιητικό ή πεζό, δημοσιεύεται με μεγάλη καθυστέρηση.

Καλό είναι, βέβαια, τα πράγματα να «βγαίνουν» στην ώρα τους.

Ποια όμως είναι αυτή;

Μήπως κάποια πράγματα συμβαίνει να έρχονται τελικά στο φως πριν από την ώρα τους;          

Μήπως -για ορισμένα - έρχεται, κάθε τόσο, πάλι και πάλι, η ώρα τους;

Τι εννοούμε καθημερινός φασισμός;

Τι εννοούμε τσάκισέ τον;

Ο φασισμός, στην στενή, πολιτική του έννοια, είναι αναμφισβήτητα παιδί ενός κοινωνικού συστήματος. Ο καπιταλισμός όμως δεν γεννάει μόνο δύσμορφα παιδιά.

Αντίθετα.

Μερικά από τα αδέρφια του φασισμού είναι ιδιαιτέρως σαγηνευτικά.

Για να νικήσουμε, λοιπόν, το φασισμό πρέπει να ενωθούμε με δυνάμεις που βλάπτονται από αυτόν, που του αντιτάσσονται, που όμως κάποιες από αυτές δεν θέλουν ή δεν έχουν ακόμα λόγο να ανατρέψουν τον καπιταλισμό.

Εμείς που θέλουμε, εννοείται, την ανατροπή του, πρέπει πρώτα απ’ όλα, για να το πετύχουμε,  να αναχαιτίσουμε τον φασισμό.

Είναι μια σύνθετη κατάσταση.

Στην κοινή πάλη ενάντια στο φασισμό οι εργαζόμενοι άλλοτε βλέπουν την μήτρα που το γεννάει, άλλοτε όχι.

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είδαμε και τις δυο εκδοχές.

Σύγκλιση με άλλες αντιφασιστικές δυνάμεις δεν σημαίνει άλλωστε αρραγής ενότητα. Ούτε ταυτότητα.

Σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα, πολλά εξαρτώνται και από εμάς.

Τότε; Γιατί στους στίχους που ακολουθούν κάποιες αλήθειες λέγονται «χύμα», με το όνομά τους;

Γιατί ενοποιούμε στόχους που στη ζωή είναι συχνά αλληλοδιαδεχόμενοι;

Κάνουμε τραγούδι για λίγους; Μόνο για εμάς;

Ή μήπως χρησιμοποιούμε την τέχνη, το συναίσθημα, το ψυχολογικό τρυκ για να ανοίξουμε, μ’ αυτό τον τρόπο, ένα διάπλατο παράθυρο προς την βαθύτατη αιτία του φασισμού, δηλαδή τον καπιταλισμό.

Οι στίχοι θέτουν όλα αυτά τα ερωτήματα.

Ευχαριστώ την φίλη Ξανθίππη Μίχα Μπανιά, που για πολλοστή φορά συνεργάστηκε μαζί μου. Έδωσε στο βιβλίο την σωστή αντίστιξη εικόνας και λόγου, αποφεύγοντας κλασικές λύσεις εικονογράφησης.

Ευχαριστώ επίσης τον φίλο Θανάση Συλιβό, που σε ιδιαίτερα δύσκολους καιρούς, με τις εκδόσεις και το περιοδικό Μετρονόμος, μάχεται για τα αυτονόητα.

                                                                                                            

Οκτώβριος 2014

Φώντας Λάδης

Ο διχασμένος Μαραβέγιας (2)

Οι δεινόσαυροι, εμείς

γεννημένοι έτσι

να είμαστε έτσι

καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν

καθώς ο κ. Θάνατος γελά

καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται

καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται

καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου

καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους

καθώς ο ήλιος κρύβεται

είμαστε

γεννημένοι έτσι

να είμαστε έτσι

με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους

με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό

με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους

με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα

γεννημένοι έτσι

με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις

με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος

σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά

σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες

γεννημένοι μέσα σ’ αυτό περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό

πεθαίνοντας λόγω αυτού

μένοντας άφωνοι λόγω αυτού

ευνουχισμένοι

έκλυτοι

αποκληρωμένοι

λόγω αυτού

εξαπατημένοι από αυτό

χρησιμοποιημένοι από αυτό

εξευτελισμένοι από αυτό

εξοργισμένοι και απηυδησμένοι από αυτό

βίαιοι

απάνθρωποι

λόγω αυτού

η καρδιά έχει μελανιάσει

τα δάχτυλα πλησιάζουν τον λαιμό

το όπλο

το μαχαίρι

τη βόμβα

τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρινόμενο θεό

τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι

το χάπι

τη σκόνη

γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό

γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος

που σύντομα δεν θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους

και οι τράπεζες θα καούν

το χρήμα θα καταστεί άχρηστο

θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους

θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι

η γη θα είναι άχρηστη

η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση

η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών

εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη

ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο

οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς

η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού

τα δέντρα θα πεθάνουν

η βλάστηση όλη θα πεθάνει ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων

η θάλασσα θα μολυνθεί

οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν

η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός

σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στον σκοτεινό άνεμο

οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες

και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές

την έλλειψη προμηθειών

το φυσικό φαινόμενο της φθοράς

και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ

γεννημένη από αυτό

ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος

να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο

Τσαρλς Μπουκόφσκι

***

Αυτό είναι το αγαπημένο ποίημα του Κωστή Μαραβέγια, όπως δήλωσε ο ίδιος ΕΔΩ. Αλήθεια είναι. Γι' αυτό δεν έχει δικαιολογίες ο Κωστής. Διότι έχει ήδη διαβάσει και αγαπήσει - όπως ο ίδιος ισχυρίζεται τουλάχιστον - την απάντηση στο χθεσινό του κάλεσμα για καθαρά παγκάκια. Το διάβασες το ποίημα; Λέξη-προς-λέξη, ή διαγωνίως και ανάποδα; Αν το διάβασες, δεν γίνεται να μην κατάλαβες πώς, γιατί, ΚΙ ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ παράγεται και αναπαράγεται η βία. Δεν γίνεται να το διάβασες κι ύστερα να ψάχνεις καθαρά παγκάκια, όταν ο άλλος ο γερο-Μπουκόφσκι λέει για τράπεζες που καίγονται, νοσοκομεία πιο ακριβά απ' το να πεθάνεις, και ραδιενεργά ρομπότ. Στα λέει τόσο ωραία, αναλυτικά, και αποσαφηνισμένα ο ποιητής - λέξη δεν κατάλαβες; Κόλαση του Δάντη, Κωστή. Φτωχοί και πλούσιοι, Κωστή. Μολυσμένα ψάρια και τρελοί πόλεμοι, Κωστή. Δολοφονίες στους δρόμους και περιπλανώμενοι όχλοι, Κωστή.

Γι' αυτό λοιπόν, η φιλική συμβουλή είναι μόνο μία: ξαναδιάβασε τους αγαπημένους σου ποιητές.

Α, και κάτι άλλο. Όλοι όσοι έσπευσαν να προστατεύσουν τον Μαραβέγια από τους κακούς ανθρώπους του διαδικτύου, να ξέρουν ότι του προσφέρουν κακές υπηρεσίες. Αν αγαπάς κάποιον, οφείλεις να του δείχνεις και να του τονίζεις τα λάθη του, κι ύστερα να σιωπάς. Η υποκρισία και το χάιδεμα είναι κακός δρόμος. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από πραγματικότητα - κι αν τους αγαπάς πρέπει να κάνεις τα πάντα για να τους τη δείχνεις. Το προσπάθησα μια φορά με τη ΝΕΡΙΤ, το προσπαθώ άλλη μια με τα παγκάκια και τον Μπουκόφσκι. Όχι από εμπάθεια και κανιβαλισμό, αλλά από πραγματική εκτίμηση προς τον ίδιον τον Μαραβέγια. Οι αυλοκόλακες της "ψυχραιμίας" και της "αγάπης" που έσπευσαν με πανηλίθια επιχειρήματα να υπερασπιστούν τα καθαρά παγκάκια του Μαραβέγια είναι οι πραγματικοί κανίβαλοι.

ηρ.οικ.

Ο διχασμένος Μαραβέγιας (1)

Εσύ παλληκάρι μου δεν ήσουν που θα τα έσπαγες όλα και θα έβαζες και φωτιά; Πού πήγε η νεανική σου ορμή; Τι έπαθες τώρα και ψάχνεις καθαρό παγκάκι σαν τη Δημουλά; Αυτή τουλάχιστον έχει τα διπλασια χρόνια σου, δικαιολογείται. Εσύ; Μήπως εννοούσες ότι θα τα έσπαγες όλα, αλλά θ' άφηνες όρθια τα παγκάκια για να φασώνεσαι τις Κυριακές;

ηρ.οικ.

Ο Θέμος Σκανδάμης στο "Σταυρό του Νότου"

10 Δεκεμβρίου την Τετάρτη
Στο Σταυρό του Νότου έχουμε πάρτυ
Έλα για ν' ακούσεις να γουστάρεις
Λίγα δώσε και πολλά θα πάρεις
Στίχος που κυλάει σαν το ποτάμι
Ορχήστρα που χτυπάει σαν το τσουνάμι
Κουλούρι αφράτο με διπλό σουσάμι
Το Θέμο έλα ν' ακούσεις το Σκανδάμη
10 Δεκεμβρίου την Τετάρτη
Ο Θέμος Σκανδάμης
Στο Σταυρό του Νότου

Κι ο χαφιές που μας ακολουθεί...

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Το μικρόφωνο του Τσαουσόπουλου ως καζανάκι

Ξεράστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Αλλά χειρότεροι από τον Τσαουσόπουλο είναι αυτοί οι δύο υποτελείς που χαζογελάνε με τις ανοησίες του μεγάλου αφεντικού για να βγάλουν το ψωμί τους. Καμιά αξία, καμιά ηθική, ένα απόλυτο τίποτα, μηδέν, ζερό. Να κολλάς ένσημα λέγοντας καλαμπουράκια για ηλίθιους και χτυπώντας παλαμάκια σε ρατσιστικές μπούρδες. Δημοσιογραφία, δηλαδή.

ηρ.οικ.

"στο υπόγειο νησί του" - 18 εικαστικοί για τον Διονύση Σαββόπουλο

18 εικαστικοί για τον Διονύση Σαββόπουλο

Μέχρι το Σάββατο 6/12 η σημαντική έκθεση στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη

Ότι ο Σαββόπουλος είναι ένας από τους πολύ βασικούς, τους πολύ θεμελιώδεις πυλώνες του τραγουδιού μας το ξέραμε. Αυτό που μαθαίνουμε πηγαίνοντας μέχρι το υπόγειο της Πλατείας Κολωνακίου είναι το πόσο πολύμορφη και εν τέλει προκλητική υπήρξε η μουσική και ποιητική συνεισφορά του, ώστε να εμπνέει σήμερα τους 18 εκλεκτούς εικαστικούς που συμμετέχουν στην έκθεση με τίτλο «στο υπόγειο νησί του».

Στέφανος Ρόκος, Θαλασσογραφία

Οι Δημήτρης Αναστασίου, Κλειώ Γκιζελή, Μυρτώ Δεληβοριά, Τζουλιάνο Καγκλής, Ιφιγένεια Καμπέρη, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Λευτέρης Κιουρτσόγλου, Λήδα Κοντογιαννοπούλου, Εύα Μαραθάκη, Νίκος Μόσχος, Μάρια Μπαχά, Θαλής Παπακωνσταντίνου, Μιλτιάδης Πεταλάς, Αχιλλέας Ραζής, Στέφανος Ρόκος, Φάνης Ρουμανιάς, Χριστίνα Σγουρομίτη και Κώστας Χριστόπουλος αντλούν από μια ορισμένη πτυχή του έργου του Σαββόπουλου - ο καθένας επιλέγει τη δική του - και παραδίδουν πρωτότυπες εικαστικές δημιουργίες. Δεν έχω τις γνώσεις για να σας πω ποια είναι η σημασία των έργων για το νεότερο ελληνικό εικαστικό γίγνεσθαι. Μπορώ όμως να σας πω ότι έμεινα με το στόμα ανοιχτό «διαβάζοντας» την κατά Ραζή βιογραφία του Νιόνιου, ότι ταξίδεψα ορμητικά παρέα με τις ηλεκτρισμένες θάλασσες του Ρόκου, κι ότι ξεβολεύτηκα παρατηρώντας τις αποστάσεις και τις σιωπές στην πρωινή σκηνή της Μπαχά.

Οι αναγνώσεις του Σαββόπουλου δεν είναι στατικές, δεν είναι μηχανιστικές, δεν προσπαθούν να αναπαραστήσουν κάτι. Κι ούτε υπάρχει σαφής ενότητα μέσα στη διαφορά της προσέγγισης κάθε καλλιτέχνη. Ή μήπως όχι; Αν μπορούσα να βρω ένα συνεκτικό στοιχείο στην έκθεση - πλην φυσικά της προφανούς συνομιλίας με τα τραγούδια του Σαββόπουλου - θα ήταν η έλλειψη της οποιασδήποτε συλλογικότητας. Δεν υπάρχει «ο λαός ο λαός στα πεζοδρόμια», δεν κάνει την εμφάνισή του «το νόημα που έχει κάτι απ’ τις φωτιές», πουθενά «αναστημένοι χίλιοι νεκροί», στους δρόμους δεν τρέχει καμιά «μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ», και δεν φωτίζεται καμιά «αγάπη που δουλεύει για το σοσιαλισμό». Ο Σαββόπουλος φοράει το μεταμοντέρνο καπέλο του εδώ, αλλά σαν τον μάγο του Καγκλή (ένα πραγματικά συγκλονιστικό έργο της έκθεσης) βγάζει μυστήρια απρόσμενα και τέχνη εκλεκτή απ’ το καπελάκι ετούτο.

Μάρια Μπαχά, Πρωινό

Μεταμοντέρνος-ξεμεταμοντέρνος, ο Σαββόπουλος έδωσε μια απίστευτη συναυλία στο χώρο την περασμένη Τρίτη γιορτάζοντας τα εβδομηκοστά του γενέθλια. Κάθε εικαστικός που συμμετείχε στην έκθεση είχε από πριν καταθέσει σ’ ένα χαρτί το αγαπημένο του τραγούδι, κι ο τραγουδοποιός τα τραγούδησε όλα σαν «αντίδωρο», όπως είπε, για το δώρο που του έκαναν με την έκθεση. Φεύγοντας απ’ την Γκαλερί Ζουμπουλάκη, μια λέξη στριφογυρνούσε στο μυαλό μου: ιδιοφυΐα. Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πει, όσο πόνο κι αν μας δώσει, όλα τούτα είναι μικρά κι ασήμαντα μπρος στην ιδιοφυΐα των τραγουδιών του που έδωσαν φόρμα και περιεχόμενο στην …τρομερή μας τη λαλιά.

Την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή συνομιλία εικαστικής και μουσικής τέχνης με άξονα το έργο του Σαββόπουλου μόλις που προλαβαίνετε να τη δείτε, μέχρι αυτό το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου. Σήμερα και αύριο δηλαδή! Μην την χάσετε.

Ηρακλής Οικονόμου

Αχιλλέας Ραζής, Δρόμος '66 - '74

Παρουσίαση του βιβλίου "Καθημερινός Φασισμός"

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

To περιοδικό και οι εκδόσεις Μετρονόμος σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Φώντα Λάδη 

«Καθημερινός Φασισμός»

Είκοσι έξι τραγούδια για τον Φασισμό και ένα κείμενο για το πολιτικό τραγούδι

την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου στις 8:30 μ.μ.

στον κινηματογράφο «Αλκυονίς new star art cinema» 

Θα μιλήσoυν οι:

Άρης Χατζηστεφάνου (δημοσιογράφος), για το πολιτικό τραγούδι στις άλλες χώρες

και Παύλος Αναστούλης («Τέχνη εν Κινήσει»), για το πολιτικό τραγούδι σήμερα στην Ελλάδα.

Ποιήματα του βιβλίου που μελοποίησε ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης θα τραγουδήσουν ο Δώρος Δημοσθένους, ο Δημήτρης Κάσσαρης και ο ίδιος ο συνθέτης.

Επίσης η Μπέττυ Χαρλαύτη θα τραγουδήσει μερικά από τα «Γράμματα από την Γερμανία» (των Μ. Θεοδωράκη – Φ. Λάδη).

Αλκυονίς new star art cinema

Ιουλιανού 42-46, πλατεία Βικτωρίας(ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)

Τηλ.: 210 8220008

Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο

Swing αυτό πότε θα το κάνουμε;

Να 'ναι γλυκό το βόλι

του Μπαγιαντέρα

Φόρεσε αντάρτη τ’ άρματα

ζώσε και το σπαθί σου

και σύρε για τον πόλεμο

κι η λευτεριά μαζί σου

Σύρε και θέλω νικητής

παιδί μου να γυρίσεις

για τη γλυκιά τη λευτεριά

το αίμα σου να χύσεις

Πολέμησε αντάρτη μου

πως πολεμάνε όλοι

και με τον Άρη αρχηγό

να `ναι γλυκό το βόλι

Ό,τι να 'ναι

Είτε δεν έχει ακούσει ποτέ του το δίσκο "Ρεμπέτικο", είτε αγνοεί τα τραγούδια "Μάνα μου Ελλάς" και "Στης πίκρας τα ξερόνησα" ο καλός μας τραγουδοποιός, το αποτέλεσμα είναι για να σου σηκώνεται η τρίχα. Μα καλά, δεν βρέθηκε ένας μουσικός / ηχολήπτης / φίλος / συγγενής να ακούσει την εισαγωγή και να πει στον Αλκίνοο ότι το κατά τα άλλα συμπαθές τραγούδι του ...κάτι θυμίζει στα πρώτα του μέτρα; Κάτι από αριστουργήματα του Σταύρου Ξαρχάκου;

ηρ.οικ.

ΥΓ: Οι δισκοκριτικές που διαβάζω για τα νέα έργα του ελληνικού τραγουδιού ολοένα και περισσότερο μου θυμίζουν κείμενα του "Γαύρου" και του "Πρωταθλητή" που εξυμνούν τις μεταγραφές του Προέδρου.

ΥΓ (2): Ή παραληρήματα ερωτευμένου δεκατριάχρονου σε ημερολόγιο.

ΥΓ (3): Πριν από κάμποσα χρόνια έπαιζαν ρόλο οι δημόσιες σχέσεις αλλά ακούγαμε και κάνα τραγούδι. Τώρα παίζουν ρόλο τα τραγούδια για να ακούμε - και να διαβάζουμε - δημόσιες σχέσεις.

ΥΓ (4): Στις δύο συνεντεύξεις του μεγάλου, μια συμμετοχή σε πάνελ κριτικής επιτροπής και μια ομιλία δώρο.

ΥΓ (5): Προσοχή - το οπτικο-ακουστικό υλικό που ακολουθεί δεν έχει ελεγχθεί από την επιτροπή προστασίας γλυκερού μικροαστέξ & θεαμάτων.