Ανάχωμα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι

Και μετά από την επάνοδο Γιωργάκη, το σύστημα ελέγχου των μαζών και των συνειδήσεων που λέγεται αστική εξουσία Made in Greece - ή αλλιώς η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε κι άλλες ιστορίες για παιδιά και βλαμμένους μεγάλους - έφτιαξε κι άλλο ανάχωμα για τη ροή προς των ψηφοφόρων προς τα αριστερά: Λυκούδης - Θεοδωράκης μαζί.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το καθεστώς εξουσίας είναι μεγάλο: αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να μεγαλώνει εκλογικά και αντίστοιχα οι δυνάμεις που αποτελούν το τωρινό μπλοκ εξουσίας συνεχίσουν να μικραίνουν, ακόμα κι αν δεν καταφέρει ο Τσίπρας να βγάλει κυβέρνηση, θα είναι αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης για τους υπόλοιπους. Το μπόνους των 50 βουλευτών - που οι ίδιοι έφτιαξαν θυμίζοντάς μας τη ρήση του Μαρξ ότι οι αστοί θα σου πούλαγαν μέχρι και το σκοινί για να τους κρεμάσεις - σημαίνει ότι μια εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με ένα σταθερά πάνω από το 5% ΚΚΕ και τους ΑΝΕΛ στη βουλή μπορεί να σημαίνει de facto ότι δεν θα φτάνουν Σαμαράδες και Βενιζέλοι και Θεοδωράκηδες για να βγει κυβέρνηση. Έτσι, ο Γιωργάκης πρώτα και τώρα η σύμπραξη Θεοδωράκη και Λυκούδη αυτό ακριβώς το ρόλο υπηρετούν: το ρόλο των μελλοντικών κυβερνητικών εταίρων του Σαμαρά, ώστε να μπορέσει να υπάρξει κυβέρνηση εύκολα ταιριαστή με τα συμφέροντα των αρχόντων. Κάθε ψήφος που θα καταλήξει στον Γιωργάκη και στον Λυκούδη αντί να πάει αριστερότερα είναι χρυσός για το καθεστώς. Νεσκαφέ γκολντ, γκόλντεν μπέικον, κάρτα βίζα γκολντ, γκόλντεν στέιτ ουόριορς, πείτε το όπως θέλετε, αλλά πάντως χρυσός!

Είναι εμφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποπνέει εμπιστοσύνη στο μπλοκ εξουσίας, ίσως γιατί γίνεται κατανοητό ότι ο όποιος ανοιχτός ιστορικός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση θα σημάνει και την πολιτική του αυτοκτονία, το τέλος του. Και μπορείς κάλλιστα να περιμένεις από κάποιον να αυτοκτονήσει, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον κινείται η αστική τάξη. Όσο κι αν γουστάρει να τζογάρει οικονομικά, δεν της αρέσει σε καμία περίπτωση να τζογάρει πολιτικά. Είναι σαν να πας στο καζίνο: δεν σε νοιάζει πού ποντάρεις και πόσο, αλλά διάολε, θες να είσαι σίγουρος ότι ο ιδιοκτήτης θα έχει πληρώσει τη ΔΕΗ για να βλέπεις τη ρουλέτα.

Όταν λοιπόν υπάρχει ένα ρεύμα που πηγαίνει προς τα αριστερά και απειλεί τη βιωσιμότητα μιας κυβέρνησης "των δικών μας", χρειαζόμαστε ανάχωμα, χρειαζόμαστε φράγμα, ή έστω ένα μάτσο τσουβάλια. Το φτιάχνουμε σε μια νύχτα, και στην ανάγκη το ονομάζουμε και "Ποτάμι", και του βάζουμε κι έναν Λυκούδη αν δούμε ότι μπάζει νερά. Ένα Ποτάμι σε ρόλο αναχώματος, λοιπόν. Σουρεάλ ακούγεται, ε; Οι λέξεις και η σημασία τους δεν υπήρξαν ποτέ πρόβλημα για την εξουσία! Αν μπορεί ο Γιωργάκης να ψελλίζει "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα", αν μπορεί ο Πρετεντέρης να λέει την εκπομπή του "Ανατροπή", αν μπορεί ο Μαραβέγιας να αυτοαποκαλείται Illegal, γιατί να μην μπορεί και ένα φράγμα να ονομαστεί "Ποτάμι";

ηρ.οικ.