(Χατζηνάσιος 3/10) Ο τόπος ο δικός μας

Το πρωτάκουσα φαντάρος στη Χίο, χειμώνας του 2001, σ' ένα απίθανο, κρυμμένο δισκάδικο που πούλαγε μεταχειρισμένα CD αλλά σου έφτιαχνε και το δικό σου CD-συλλογή με ό,τι τραγούδια ήθελες μέσα. Θυμάμαι του το παρήγγειλα μαζί με το άλλο αριστούργημα του δίσκου, "Ο ουρανός που διάβαζα", κι από τότε τα δυο τραγούδια είναι σαν δίδυμα στο μυαλό μου. Για τις ανάγκες του Top-10 του Χατζηνάσιου τα χωρίζω, σκύβοντας με σεβασμό το κεφάλι στη στιχουργική του Μεγάλου Προφήτη. Τζιχαντιστές ψυχραιμία, τον Μάνο Ελευθερίου εννοώ.

ηρ.οικ.

Ο ΤΟΠΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος

Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου

Δίσκος: Χωρίς ταυτότητα (1980)

Μες στη Σμύρνη βγήκες παραλία
με ψαθάκι άσπρο του συρμού
και σαν επιτάφιος τα πλοία
κήδευαν τη μοίρα ενός λαού
του λαού που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.

Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού
σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".

Έπαιζε ο θίασος Κυβέλης
αν θυμάσαι δράμα της τιμής
τώρα ή το θες ή δεν το θέλεις
τον ξαναπουλούν μισοτιμής
τον λαό που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.

Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού
σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".