"Απ' τη συνοικία", Λάδης, Λοΐζος, Νταλάρας. Το άκουσα τυχαία τις γιορτές, είχα να τ' ακούσω 15-16 χρόνια, και με χτύπησε στο κούτελο. Δεν είναι μόνο οι στίχοι ή η ερμηνεία ή το νόημα, είναι αυτή η διαολεμένη η εισαγωγή, τα πρώτα μέτρα, αυτή η επιτάχυνση, το απέραντο και ασταμάτητο κύμα, και κάποιες νότες τονισμένες σαν σφαίρες και σαν απόφαση. Και μη μου πει κανένας ότι αυτά είναι παλιές ιστορίες - όσο αυτή η έκφραση δεν αντικαθίσταται από άλλες, όσο οι πόθοι και οι έγνοιες δεν βρίσκουν το τραγούδι τους το σημερινό, κι όσο η εργασία θα στέκει σαν επιβολή και όχι σαν ελευθερία, τόσο οι ιστορίες αυτές θα μένουν ολοζώντανες.
ηρ.οικ.
Απ’ τη συνοικία τα λεωφορεία
γέμισαν φανέλες κι αναμμένα μάτια
σμάρι οι οικοδόμοι μπρος στη δημαρχία
στις γωνιές η νύχτα γίνεται κομμάτια
Κόκκινη πόλη μες στ’ αγιάζι
βάλε τα ρούχα τα παλιά
άρχισε να γλυκοχαράζει
στα λασπωμένα σου γιαπιά
Απ’ τη συνοικία μέχρι το λιμάνι
πάνω στους σκυμμένους ώμους του εργάτη
αίμα και τσιμέντο γίνονται χαρμάνι
χτίζεται η ζωή μας, θάνατο γεμάτη
Κόκκινη πόλη μες στ’ αγιάζι
βάλε τα ρούχα τα παλιά
άρχισε να γλυκοχαράζει
στα λασπωμένα σου γιαπιά
2 σχόλια:
Σε αυτό το πλαίσιο, πώς σου φαίνεται το "Κάτι Ελλάδες" του Μωραΐτη και του Μερτζάνου σαν πολιτικό/κοινωνικό τραγούδι;
Πώς δηλαδή να μου φαίνεται; Αν μ' αρέσει; Θέλετε να εξάγω κάτι ευρύτερο ως συμπέρασμα; Υποκειμενικά σας λέω ότι η μουσική μου φαίνεται προβλέψιμη, και αντικειμενικά καταθέτω ότι είναι το πρώτο τραγούδι του Μωραΐτη που δεν περιέχει τις λέξεις "καρδιά", "ψυχή" και "ζωή", και ασχολείται με κάτι που λέγεται κοινωνία. Καλή αρχή, αφήνει υποσχέσεις για τα επόμενα 400 τραγούδια του.
Δημοσίευση σχολίου