Κουτουρού-μπουγάτσα
του Κώστα Καίσαρη
Ο κυρίαρχος λαός μίλησε. Οι κάλπες άνοιξαν. Η Ελλάδα γύρισε σελίδα. Τριάντα έξι στους 100 Έλληνες πίστεψαν αυτό που διατείνεται ο Τσίπρας. Ότι διαθέτει τις ικανότητες του Χουντίνι και του Γιούρι Γκέλερ. Να πατήσει ένα κουμπί δηλαδή, να γυρίσει ένα διακόπτη και η Ελλάδα να επιστρέψει στην προ της 23ης Απριλίου 2010 εποχή. Προ Καστελόριζου και Μνημονίου, δηλαδή, κι ακόμα πιο πίσω.
Να επαναλάβει, δηλαδή, και με απόλυτη επιτυχία, μάλιστα, το πείραμα της Φιλαδέλφειας: Να επαναπροσληφθούν όλοι οι δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι, που έχουν απολυθεί. Να ανοίξει, πάλι, η ΕΡΤ, Να φύγει ο ΟΠΑΠ από τα χέρια των Τσέχων και του Δ. Μελισσανίδη και να επιστρέχει στο κράτος και τον Σ. Κόκκαλη.
Να ελευθερωθεί το λιμάνι του Πειραιά από τους Κινέζους της Κόσκο. Να τελειώσει τέλος πάντων αυτός ο εφιάλτης και να επιστρέψει ο ελληνικός λαός στην προτεραία κατάσταση. Να του χαρίσουνε, δηλαδή, τα δάνεια που οφείλει, να μην πληρώνει φόρους, να παίρνει αυξήσεις και επιδόματα, να του διορίζουνε τα παιδιά στο Δημόσιο.
Να επανακτήσει η Ελλάδα τη χαμένη της τιμή και αξιοπρέπεια. Την εθνική της κυριαρχία. Πράγματι. Όλα αυτά μέσα στο ευρώ, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα έχει την υποχρέωση να μας χρηματοδοτεί εσαεί και μέσα στο ΝΑΤΟ, μόνο ένας Χουντίνι θα μπορέσει να το καταφέρει. Πράγματι.Το πείραμα αυτό θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Για να τα λέμε όλα, βέβαια, Σύριζα ψήφισαν και κάποιοι λίγοι, κάποιοι ελάχιστοι, που έχουν πιστέψει στο "πρώτη φορά αριστερά". Πρώην κομμουνιστές, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοτέλεια. ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν, πολύ περισσότερο, οι απελπισμένοι που είτε δεν έχουν δουλειά, είτε δεν τους φτάνει η σύνταξη. Όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, όταν δεν έχεις από πουθενά να πιαστείς, είσαι ευκολόπιστος.
ΥΠΗΡΞΑΝ ωστόσο και 28 στους 100 Έλληνες, που κράτησαν ψηλά τη γαλανόλευκη σημαία. Που ξαναψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Που επιμένουν να φυλάνε Θερμοπύλες. Που έβαλαν τα στήθια τους μπροστά για να μη γίνει η πατρίδα τους, Βόρεια Κορέα. Για να μην έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία και κατεβάσουν τις εικόνες από τα σχολεία, δικαστήρια και λοιπές δημόσιες αίθουσες.
Οι αγνοί Έλληνες, που εξακολουθούν να πιστεύουν στις ικανότητες ενός Βασίλη Κικίλια. Στο μυαλό του Αργύρη Ντινόπουλου. Στο ταπεραμέντο της Σοφίας Βούλτεψη. Στον πατριωτισμό του Άδωνι Γεωργιάδη. Στο τσεκούρι του Μάκη Βορίδη. Στο τσιμπούκι, του Χρύσανθου Λαζαρίδη. Στον τσαμπουκά, του Φαήλου Κρανιδιώτη, στη θυγατέρα της Φάνης Πάλλη Πετραλιά και στο λουλακί μαλλί του Γεράσιμου Γιακουμάτου.
Δεν πειράζει, όμως. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά τους θα΄ναι. Όπως έχει πει άλλωστε, ο Αλή Πασάς στην Κυρά-Φροσύνη "ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό".
ΟΥΚ εν τω πολλώ το ευ όμως. Έξι στους 100 Έλληνες μπορούν να είναι υπερήφανοι για την επιλογή τους. Σε κάτι νέο, σε κάτι φρέσκο, σε κάτι πρωτοποριακό. Στο Ποτάμι, δηλαδή, και στον Σταύρο Θεοδωράκη. Στους γίγαντες της πολιτικής σκέψης, Γρηγόρη Ψαριανό και Πέτρο Τατσόπουλο. Κανένα πρόβλημα ότι το Ποτάμι δεν έχει αρχές, δεν έχει θέσεις, δεν έχει ιδεολογία.
Όταν οι Έλληνες πιστεύουν τη Λίτσα Πατέρα, το Νίκο Χορταρέα, τον Πιτ Παπαδάκο και πλήθος ανώνυμων καφετζούδων, δεν θα πιστέψουν τον Σταύρο, που είναι καλό παιδί και τον ξέρουν από την τηλεόραση;
Κι όμως. Εξακολουθούν να υπάρχουν 290.000 Έλληνες που επιμένουν να θεωρούν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, έναν έντιμο και ανιδιοτελή πατριώτη. Που πάνω απ' όλα, βάζει την πατρίδα και το εθνικό συμφέρον. Θα μου πείτε, τώρα, ζούμε σε μια χώρα που κάποιοι είχαν πιστέψει στον Τσάκα, δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει ο Βενιζέλος που είναι και καθηγητής;
Για να μιλήσουμε σοβαρά πάντως, το φαινόμενο του ΠΑΣΟΚ μπορείς να διερευνήσεις, μόνο αν δεις την σεξουαλική του διάσταση. Όπως υπάρχει στο σεξ ο μαζοχισμός, έτσι υπάρχει και στην πολιτική. Όπως κάποιες και κάποιοι θέλουν να τρώνε ξύλο όταν κάνουν έρωτα και να υποφέρουν. έτσι και κάποιοι άλλοι θέλουν να έχουν Υπουργούς πάνω από το κεφάλι τους, τον Βενιζέλο, το Λοβέρδο, τη Φώφη και τον Φλωρίδη.
ΛΕΓΑΜΕ πιο πάνω για το πείραμα της Φιλαδέλφειας. Υπάρχει και το πείραμα του Παβλόφ. Με τον σκύλο, που ακόμα κι όταν του έβαζαν μπροστά του ένα άδειο πιάτο χωρίς φαΐ, άρχιζαν να του τρέχουν τα σάλια του. Αυτό ακριβώς συνέβη για 152.00 ψηφοφόρους. Που έχουν τα ίδια αντανακλαστικά με τον σκύλο: Με το που ακούνε Παπανδρέου, τους τρέχουνε τα σάλια. Έχουνε την εντύπωση ότι θα φάνε με χρυσά κουτάλια. Και τρέξανε και τον ψηφίσανε. Ο Αντρέας, σου λέει, διόρισε εμάς, ο Γιώργος θα διορίσει τα παιδιά μας. Θλιβερό χαρακτηρίστηκε το φαινόμενο να βλέπεις νέους ανθρώπους, να φωνάζουν "Πα=πα=νδρέου" και να παραληρούν στη θέα του Γιωργάκη. Πού είναι το περίεργο; Όπως θαυμάζουν τον Παντελίδη, έτσι αρκιβώς αποθεώνουν τον Παπανδρέου
ΔΕΝ είναι μόνο ντροπή. Είναι η πραγματικότητα. Έξι στους 100 Έλληνες ψηφίζοντας (όπως κι όλοι άλλοι) κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, είναι υπερήφανοι για τους Μιχαλολιάκους και τους Κασιδιάρηδες. Που εν ονόματι της Ελλάδας, δέρνουνε, χαστουκίζουνε, κοπανάνε με λοστούς και στυλιάρια και μαχαιρώνουνε. Δεν προέκυψε ξαφνικά ο φασισμός στην Ελλάδα,λόγω του μνημονίου και της εξαθλίωσης. Ο φασισμός έχει ρίζες. Ο φασισμός, γιαχρονικά διαστήματα, ταυτίστηκε με την εξουσία και ήταν μέρος αυτής. Στην κατοχή, στην μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα, εχθρός ήταν οι κομμουνιστές.Τώρα είναι οι ξένοι.
Ευκαιρία, ωστόσο, να μετριέται κάθε φορά το ποσοστό του υποκόσμου σε αυτή τη χώρα. Το ό,τι δεν ήξεραν τι ψήφιζαν όταν το έριχναν στην Χρυσή Αυγή, ήταν ευθύς εξ'αρχής παραμύθι.
Σχεδόν 300.00 Έλληνες πείστηκαν από τον Νικ δε Γκρικ του χρηματιστηρίου ότι είναι απαραίτητος και τον κράτησαν στη Βουλή. Αν ο πατέρας της Βούλτεψη, ο μπαρμπα-Γιάννης, δήλωνε "βασιλοκομμουνιστής", ο Πάνος Καμμένος είναι ο εφευρέτης της αριστερής εθνικοφρωσύνης.: Και με την ορθοδοξία και με τον Τσίπρα. ένας φανατικός Χριστιανός, με τους άθεους, για το καλό της πατρίδας.
Αν κάποιος κάνει, δηλαδή τον σταυρό του, με το αριστερό χέρι είναι αμαρτία; Έτσι και ο Πάνος, προκειμένου να σώσει την πατρίδα, πήγε με τους αριστερούς. Για να τους κρατήσει στον ίσιο δρόμο και να μη στρίψουνε το τιμόνι, τέρμα αριστερά. Και εν πάση περιπτώσει, ο λαός έκρινε ότι οφείλει να επιβραβεύσει τους αγώνες του Τέρενς Κουίκ, του Παύλου Χαϊκάλη και του Νίκου Νικολόπουλου. Δίνοντας τους μάλιστα το ρόλο του κυβερνητικού ετέρου.
ΔΕΝ μπορείς να πάρεις στην πλάκα αυτούς τους πέντε στους 100 που εξακολουθούν να ψηφίζουν ΚΚΕ. Ένα κόμμα με ιστορία, με αρχές, με συνέπεια. Μπορείς να πεις ότι θυμίζουν Ιαχωβάδες. Θεωρώντας ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια. Είναι, όμως, 100% ανιδιοτελείς. Ούτε σε ρουσφέτια επενδύουν, ούτε σε διορισμούς. Δεν είπαν ποτέ ψέματα, δεν κορόιδεψαν. Κι όσα λάθη έχουν κάνει, τα έχουν πληρώσει πρώτα και πάνω απ' όλους οι ίδιοι.
ΑΥΤΕΣ οι εκλογές ήταν η ληξιαρχική πράξη του θανάτου για τον Λάος και την Δημάρ. Και πολύ άντεξαν. Καταφέρνοντας μάλιστα να συγκυβερνήσουν, λειτουργώντας σαν μπαλώματα της εξουσίας. Διαφορετικές σαν περιπτώσεις Κουβέλης-Καρατζαφέρης, αλλά βρέθηκαν στις ίδιες ράγες: στην κυβέρνηση Παπαδήμου ο ένας, στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ο άλλος. Τέτοια φαινόμενα δεν έχουν μεγάλη ζωή. Η δήθεν "αριστερά της ευθύνης" και η δήθεν πατριωτική δεξιά με τα συνθήματα της 21ης Απριλίου.
Το τσουνάμι του Σύριζα τον έκανε μια μπουκιά τον μπάρμπα-Φώτη, ενώ οι νταήδες της Χρυσής Αυγής, εκφράζουν πιο "πειστικά" και πιο "αποφασιστικά" αυτά που λέει απέξω απέξω, ο Καρατζαφέρης. Το ορίτζιναλ, άλλωστε, πάντα κερδίζει το ιμιτασιόν.
Το κείμενο γράφτηκε το Σάββατο πριν από τις εκλογές. Τη Δευτέρα προστέθηκαν τα ποσοστά κάθε κόμματος. Που πέντε πάνω, πέντε κάτω, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Οι Έλληνες ακόμα κι αυτές τις υποτίθεται κρίσιμες στιγμές, που παίζεται κορώνα-γράμματα, η ύπαρξη της χώρας, ψήφισαν κουτουρού-μπουγάτσα. Αυτόν που τους έταξε πιο πολλά κι αυτούς που ξέρουνε από την τηλεόραση.
3 σχόλια:
Είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι σε τέτοια άρθρα. Καταβαραθρώνουν με -απολαυστική, ομολογουμένως- καυστικότητα τους πάντες πλην ενός. Δύο πράγματα εν συντομία, και αν θες το συζητάμε περεταίρω:
Μπορείς να κάνεις πλάκα και με τους 5 στους 100 που ψηφίσαν ΚΚΕ. Πλάκα με ειλικρινή διάθεση εποικοδομητικής κριτικής, και με σεβασμό στο ιστορικότερο πολιτικό κίνημα της χώρας μας. Αλλά ποιος είναι αδιάβλητος και υπεράνω σάτιρας και σαρκασμού; Εάν θέσουμε σαν αφετηρία την αναζήτηση της αλήθειας γύρω μας και μέσα μας, πρώτο μας μέλημα είναι να αποφύγουμε τις διανοητικές παγίδες της μεροληψίας: είναι ο βεβαιότερος δρόμος προς τη σήψη.
Δεύτερον, το άρθρο γράφτηκε πριν;! Ήταν τόσο σίγουρος ο αρθρογράφος για τα εκλογικά αποτελέσματα; Στ' αλήθεια μπορώ να εμπιστευτώ ένα δημοσιογραφικό κείμενο γραμμένο σαν ένα από τα πολλά πιθανά διαγγέλματα που προετοιμάζει ένα γραφείο πριν την πιθανή έκβαση μιας κατάστασης, ή σαν υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105 που περιμένει να πληρώσεις τα κενά της;
Με κάθε σεβασμό στις ιδέες και στο blog σου, το οποίο παρακολουθώ πλέον καθημερινά.
Δεν νομίζω ότι το άρθρο έχει σαν σκοπό να μεροληπτήσει υπέρ του ΚΚΕ, και σίγουρα δεν είναι αυτός ο λόγος της αναδημοσίευσης - έχουμε θίξει κι από εδώ το αδιέξοδο της τακτικής του ΚΚΕ και τα προβλήματα που δημιουργεί ο σεχταρισμός του.
Όσο για το ότι το άρθρο γράφτηκε πριν τις εκλογές, φυσιολογικό είναι αν το σκεφτείς - την κριτική έγραψε από πριν, και μετά έβαλε τα νούμερα. Δεν χρειάζεσαι τα αποτελέσματα των εκλογών για να αναλύσεις τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει ο ένας και ο άλλος.
Χαίρομαι που βρίσκεις ενδιαφέρον το blog και σ' ευχαριστώ.
ηρ.οικ.
Αναγνωρίζω πως -προ ολίγων ημερών μάλιστα τελευταία- το blog ασκεί κριτική στο ΚΚΕ, και φυσικά δεν υπαινίχθην πως αναδημοσιεύτηκε γι' αυτόν τον λόγο.
Εμμένω όμως στο "σφάλμα" του κειμένου. Για παράδειγμα, ο Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός του 44%, έμεινε εκτός βουλής. Αυτό όλο και κάτι λέει για τα αντανακλαστικά του λαού. Δε γίνεται να μην αναφερθεί! Και μπορεί το ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει ένα κόμμα της βάσης του 5%, όπως διάβασα κάπου και συμφωνώ, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων να διατηρούν ακόμα ΠΑΣΟΚικό φρόνημα στην ψήφο -το βλέπεις άλλωστε τριγύρω σου, το "αισθάνεσαι"- αλλά είναι μεγάλο ζήτημα που έφυγε ο Σαμαράς και η άθλιά διακυβέρνησή του. Το πρόσημο κατά τη γνώμη μου είναι θετικό.
Θα περιμένω πολιτικό σχολιασμό τον καιρό που έρχεται από το blog, καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου