Α. Πρόλογος – Σύνδεση με το παρελθόν
Στα χέρια σας κρατάτε την 7η δισκογραφική μου δουλειά, μετά τις «Οι μικρές μας οι στιγμές» (1999), «Του Αιγαίου η μοναξιά» (2000), «Η τριήρης και άλλα αληθινά παραμύθια» (2003), «Κώστας Άγας – IV» (2005), «Οι εκδρομές των Κυριακών» (2009 σε αποκλειστική έκδοση συλλεκτικού βινυλίου) και «... και στο βάθος φώτα σε μώλο αττικό» (2012).
Η ιδέα για το περιεχόμενο της 7ης δισκογραφικής μου δουλειάς, καθώς και για τον τίτλο της «Του Αιγαίου η μοναξιά II: Η απάντηση», μου δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2011, όταν βρέθηκα στο Burg Herzberg Festival της Γερμανίας για να παρακολουθήσω τη συναυλία του αγαπημένου μου ροκ συγκροτήματος Eloy! Ψάχνοντας πριν τη συναυλία τους δίσκους βινυλίου και τα cd του εν λόγω συγκροτήματος στους πάγκους των πλανόδιων πωλητών έξω απ’ το χώρο του stage, παρατήρησα ότι οι Eloy έβγαλαν το 1977 δίσκο με τίτλο «Ocean», ενώ το 1998 έβγαλαν δίσκο με τίτλο «Ocean 2 : The Answer». Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε απ’ το μυαλό ήταν: «Νομίζω ότι και η δική μου 2η δισκογραφική δουλειά του 2000 “Του Αιγαίου η μοναξιά” χρειάζεται μιαν “απάντηση”, μια “συμπλήρωσή” της τελοσπάντων. Κι αυτό θα πρέπει να γίνει με έναν ακόμη δίσκο που – ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι δεν θα αγγίξει το επίπεδο “έμπνευσης” και “ενθουσιασμού” που με διακατείχε το 1999/2000, όταν η “τραγουδοποιητική μου δραστηριότητα” ήταν ακόμη στην αρχή και στην ακμή της – τουλάχιστον θα είναι σίγουρα πιο “ώριμος” και πιο “συγκροτημένος” σε αυτά που θέλει να πει, καθόσον, μετά από τόσα χρόνια τραγουδοποιίας και ηχογραφήσεων, αισθάνομαι σαφώς πιο έμπειρος».
Έτσι, αποφάσισα για τον τίτλο της 7ης δισκογραφικής δουλειάς μου. Κι όταν, λίγες ώρες μετά, στη συναυλία των Eloy τα αυτιά μου και η ψυχή μου μαγεύονταν από τα κιθαριστικά αρπέζ του «Poseidon’s Creation», αποφάσισα και για το περιεχόμενο της 7ης δισκογραφικής δουλειάς: «Όπως οι Eloy ταξίδεψαν τα τραγούδια τους στους ωκεανούς, ψάχνοντας για χαμένες Ατλαντίδες, έτσι κι εγώ θα ταξιδέψω, ξανά, τα τραγούδια μου στο Αιγαίο, ιδίως στα μικρά νησάκια του, εκεί που το πλοίο της γραμμής πιάνει από ελάχιστα έως καθόλου, ψάχνοντας για να βρω πότε “τον εαυτό μου” (“Μόνος στην Κίμωλο”), πότε “τον Άγιο – Προστάτη ενός μικρού ξεχασμένου νησιού” (“Στον Άγιο Μύρωνα των Αντικυθήρων”), πότε το μυθικό στοιχειό “Γιούσουρι” κλπ. Άλλωστε, στην προηγούμενη δισκογραφική μου δουλειά “… και στο βάθος φώτα σε μώλο αττικό” τα περισσότερα τραγούδια είναι ως, επί το πλείστον, “αστικά”, καθόσον κινούνται στου Ζωγράφου (η γειτονιά μου), σε αθηναϊκές ντισκοτέκ και ροκ κλαμπς των 80ς, σε εξοχές λίγο παραέξω απ’ την Αθήνα κλπ. Καιρός είναι, λοιπόν, να στείλω τα τραγουδάκια μου ξανά να πλεύσουν στο Αιγαίο».
Περαιτέρω, για πρώτη φορά θα περιληφθούν σε δισκογραφική μου δουλειά επανεκτελέσεις τραγουδιών μου που προέρχονται από παλαιότερη δισκογραφική δουλειά! Πρόκειται για τα «Στο Κερατσίνι – στη Δραπετσώνα» και «Απομένεις μοναχή», τα οποία περιέχονται στην 1η δισκογραφική μου εργασία «Οι μικρές μας οι στιγμές» (1999). Όσον αφορά το «Στο Κερατσίνι – στη Δραπετσώνα», το έγραψα αρκετά χρόνια πριν, περί το 1995, και με το σπιτικό μου κασετόφωνο το ηχογραφούσα, μαζί με τα υπόλοιπα «πρωτόλεια» τραγούδια που έγραφα τότε, σε κασέτες (με το μπουζούκι και τη φωνή μου), τις οποίες μοίραζα σε φίλους μου περιμένοντας να ακούσω τις γνώμες τους. Από όλα τα τραγούδια των κασετών αυτό εισέπραττε τους περισσότερους επαίνους, οι οποίοι αυξήθηκαν όταν εντάχθηκε στην 1η δισκογραφική μου δουλειά. Έτσι, έφτασα σε σημείο να πιστεύω ότι αυτό το τραγούδι αξίζει «μια καλύτερη μεταχείριση» και γι’ αυτό αποφάσισα να το ηχογραφήσω ξανά, κάτω από καλύτερες συνθήκες, με καλύτερο ήχο κλπ.
Και, φυσικά, θεωρώ μεγάλη μου τιμή που δέχθηκε να το ερμηνεύσει, συμμετέχοντας φιλικά, ένας απ’ τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που έβγαλε ο τόπος μας: Ο Γιάννης Κούτρας, ο οποίος, όπως ήταν αναμενόμενο, του έδωσε μια καταπληκτική ερμηνεία! Όταν γύρω στο 1982 (εποχή που, ως παιδάκι, ανακάλυπτα μουσικά ακούσματα) άκουγα μαγεμένος την κασέτα με τον «Σταυρό του Νότου», και με συνέπαιρνε όχι μόνο η ποίηση του Νίκου Καββαδία και η μουσική του Θάνου Μκρούτσικου, αλλά και η υπέροχη και στιβαρή αντρική φωνή που ταξίδευε την παιδική φαντασία μου πότε «πέρα απ’ τη γέφυρα του Αδάμ στη Νότια Κίνα», πότε «στο σκοτεινό λιμάνι του Γκαμπές» κλπ, ούτε που το φανταζόμουν ότι ... μετά από 32 χρόνια, αυτή η ανδρική φωνή θα τραγουδούσε κάτι δικό μου! Και, ναι, το ομολογώ: δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου και τη συγκίνησή μου γι’ αυτήν την αναπάντεχη «φιλική συμμετοχή»! Κύριε Κούτρα, δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω και να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου! Με το να δεχθείτε να συμμετάσχετε σε μια ανεξάρτητη και εκτός κυκλώματος δισκογραφική δουλειά ενός άγνωστου τραγουδοποιού, φανερώνει ότι, εκτός από «πολύ σπουδαίος τραγουδιστής» είσαστε και «πολύ σπουδαίος άνθρωπος»!
Όσον αφορά στο «Απομένεις Μοναχή», το είχα γράψει, σε πρώτο στάδιο, και σε ακατέργαστη μορφή, γύρω στο 1991/1992, όταν ακόμη ήμουν φοιτητής, παρατηρώντας κάποιες συμφοιτήτριές μου και, ιδίως, κάποια κορίτσια από την επαρχία που, αφού μετά από μεγάλη προσπάθεια και διάβασμα πέρασαν στο Πανεπιστήμιο και ξεκίνησαν τη φοιτητική τους ζωή, δόθηκαν ολόψυχα στον έρωτα, κάνοντας αλλεπάλληλους ερωτικούς δεσμούς. Παρατηρούσα, όμως, ότι σε αρκετά από αυτά τα κορίτσια οι συνεχείς ερωτικοί δεσμοί και οι συνεχείς χωρισμοί δεν ταίριαζαν στο χαρακτήρα τους και ότι, εντέλει, ο τρόπος ζωής που επέτασσε η φοιτητική ζωή, το «ζήσε τα όλα τώρα», αντί να τους αφήνει τη «χαρά του έρωτα» τους άφηνε «πληγές» στην τρυφερή ψυχή τους. Με το «Απομένεις μοναχή», λοιπόν, θέλησα, πριν από πολλά χρόνια, να αγκαλιάσω, με όσο το δυνατόν περισσότερη αγάπη, αυτές τις, τότε, συμφοιτήτριές μου! Ενώ, όμως, οι ηχογραφήσεις του cd που κρατάτε στα χέρια σας είχαν ήδη προχωρήσει πολύ, έτυχε να ακούσω την, μόλις 18 – 19 ετών, Ηλιάνα Μπούτση να τραγουδάει ένα τραγούδι που έγραψαν συνομήλικοι φίλοι της, με τίτλο «Ένα μόνο καράβι» και ... μαγεύτηκα από τη φωνή της! Έτσι δεν το σκέφτηκα και πολύ : «Θα “ξεθάψω” το “Απομένεις μοναχή” [από την 1η δισκογραφική μου δουλειά] για να το τραγουδήσει στο καινούριο μου cd αυτό το πολύ νέο κορίτσι με τη “νεραϊδένια φωνή”, που είναι στην ίδια ηλικία, περίπου, με αυτήν που ήταν, κάποτε, τα κορίτσια για τα οποία είχα γράψει το τραγούδι! Θα είναι, πράγματι, πολύ όμορφο μια “σημερινή φοιτήτρια” να τραγουδήσει ένα τραγούδι που έγραψα κάποτε για τις “φοιτήτριες της δικής μου γενιάς”»! Και πράγματι, η επιλογή μου αυτή με δικαίωσε πλήρως! Ηλιάνα Μπούτση, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή σου! Στο «Απομένεις Μοναχή» έδωσες όχι μόνο μιαν υπέροχη ερμηνεία, αλλά και τη φρεσκάδα της «νιότης» σου, κάνοντάς το να ξαναγίνει ... 18 – 19 ετών (όσο είναι η πολύ όμορφη ηλικία σου)!
Περαιτέρω, δικαιούται πάρα πολλά «ευχαριστώ» ένα άλλο, πολύ ταλαντούχο νέο κορίτσι, η Καλλιόπη Ηλιοπούλου, που ερμήνευσε 5 τραγούδια σε αυτό το cd. Στην Καλλιόπη μού έκανε εντύπωση όχι μόνο η πολύ ωραία φωνή και η εν γένει μουσική αντίληψή της, αλλά και η πολύ καλή ψυχή της! Από την πρώτη στιγμή που της πρότεινα να συνεργασθούμε, αγκάλιασε τα τραγούδια που της ανέθεσα με αγάπη και ζεστασιά, πριν ακόμη τα ακούσει, και παρόλο που της προσφέρθηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες! Καλλιόπη, η συμβολή σου στο να πάρει «σάρκα και οστά» ετούτη η δισκογραφική δουλειά είναι κάτι παραπάνω από «πολύτιμη» και «ανεκτίμητη»! Εσύ η ίδια γνωρίζεις πολύ καλά πόσα πολλά σου οφείλει η ύπαρξη αυτής της δισκογραφικής δουλειάς, καθόσον, αν δεν είχες «βρεθεί στο δρόμο μου», να αγαπήσεις, με όλη σου την ψυχή και με κάθε ανιδιοτέλεια, το υλικό της «γι’ αυτό που είναι», ίσως να μην είχε πραγματοποιηθεί ποτέ!
Φυσικά, «πολύτιμη» και «ανεκτίμητη» υπήρξε και η συμβολή των υπόλοιπων συντελεστών αυτού του cd:
α/ Του τραγουδιστή Δημήτρη Φράγκου, αγαπημένου μου φίλου και συνεργάτη εδώ και πολλά χρόνια (σχεδόν 15!), που με μεγάλη του χαρά έδωσε το «παρών» του σε μια ακόμη δισκογραφική μου δουλειά, προσφέροντας την καθάρια και στιβαρή φωνή του σε 4 τραγούδια.
β/ Των δεξιοτεχνών μουσικών – πολύτιμοι και αγαπημένοι συνεργάτες και στις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές μου – που πέρασαν από το στούντιο, προσφέροντας στα τραγούδια τα υπέροχα παιξίματά τους. Και, φυσικά, είμαι πολύ χαρούμενος που, για πρώτη φορά, ηχογράφησα με τον πολύ σπουδαίο μουσικό και άνθρωπο Μάνο Αβαράκη (πραγματική ... «ιστορία του ελληνικού τραγουδιού»!), που εμπλούτισε αρκετά τραγούδια με τους «μαγικούς ήχους» απ’ τις φυσαρμόνικές του! Όπως, επίσης, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάσθηκα και με τον «πολύπλευρο και δεξιοτέχνη μουσικό» Τάσο Ζαφειρίου, στον οποίο έδωσα το «Στο Κερατσίνι – στη Δραπετσώνα» για να το ενορχηστρώσει, αλλά και να παίξει κιθάρες, μπουζούκια κλπ, προκειμένου να το προετοιμάσει για να δεχθεί την ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα! Τάσο, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από καρδιάς που «έχτισες» με τόσο όμορφο και «μερακλίδικο» τρόπο το τραγούδι μου!
γ/ Των ηχοληπτών του Studio Artracks Γιώργου Πρινιωτάκη και Αλέξιου Μπόλπαση, τους οποίους, μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας (στο Studio Artracks ηχογραφώ απ’ το 1999!) τους βλέπω ομοίως σαν «αγαπημένους φίλους και συνοδοιπόρους».
δ/ Του εξαιρετικού ανθρώπου και τραγουδιστή Τάκη Κωνσταντακόπουλου, που προσέφερε μια υπέροχη ερμηνεία στο «Πεύκο Καρπαθίτικο»! Ο Τάκης Κωνσταντακόπουλος εδώ και πολλά χρόνια υπηρετεί το ελληνικό τραγούδι, έχοντας γράψει τη «δική του ιστορία» ιδίως σε μικρές αθηναϊκές μουσικές σκηνές, όχι μόνο με την πολύ ωραία φωνή του, που χρόνο με το χρόνο γίνεται καλύτερη, αλλά και με το ξεχωριστό ήθος του! Οπότε, έχω κάθε λόγο να είμαι πολύ χαρούμενος που οι «καλλιτεχνικοί δρόμοι» μας συναντήθηκαν!
ε/ Του Ανδρέα Γεωργιάδη και των συνεργατών του στην Έλιξ, που επιμελήθηκαν το εξώφυλλο και το ένθετο της παρούσας δισκογραφικής δουλειάς και την κατασκευή του με καλαίσθητο οικολογικό χαρτί. Ανδρέα, είμαι πολύ χαρούμενος που μετά από 14 χρόνια οι δρόμοι μας συναντήθηκαν ξανά. Χίλια ευχαριστώ για το πολύ όμορφο εξώφυλλο και τα έργα σου, που μου προσέφερες για να κοσμήσουν το ένθετο. Στο ένθετο περιέχονται, εκτός από τα έργα του Ανδρέα Γεωργιάδη, και παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στη νήσο Σίκινο το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Αυτές προέρχονται από το ημερολόγιο του Συνδέσμου Σικινητών έτους 1999.
Τέλος ... η τύχη αυτής της δισκογραφικής δουλειάς θα είναι η ίδια με τις προηγούμενες: Δεν θα κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία, αλλά θα τη διακινήσω εγώ ο ίδιος, προσφέροντάς την ως δώρο, συνήθως ανέλπιστο και αναπάντεχο, όχι μόνο σε συγγενείς και φίλους μου, αλλά, κυρίως, σε αγνώστους!
Β. Κύκλος πρώτος: Δρομολόγιο άγονης γραμμής.
Όταν ήμουν μικρός [τέλη 70ς / αρχές 80ς] και περνούσα διακοπές τα καλοκαίρια στο νησάκι μου, η πιο αγαπημένη στιγμή ήταν όταν απ’ το παλιό μας ραδιόφωνο (το μόνο «μέσον» που είχαμε για να είμαστε τα καλοκαίρια «σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο») μια γυναικεία φωνή, νομίζω απ’ το Δεύτερο Πρόγραμμα, ανακοίνωνε «Δελτίο Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών» και στη συνέχεια εκφωνούσε τις αναχωρήσεις πλοίων από τα λιμάνια Πειραιά, Ραφήνας και Λαυρίου. Κι εγώ, ως παιδάκι, άκουγα τα δρομολόγια των καραβιών και ... νόμιζα ότι ταξίδευα μαζί τους! Πιο πολύ, όμως, αγαπούσα την εκφώνηση των μακρινών και επίπονων δρομολογίων για τα νησιά της αγόνου γραμμής, τα οποία, συνήθως, εκτελούνταν από παλιά πλοία! Όπως, για παράδειγμα, το δρομολόγιο του «Μιαούλης», που συνδύαζε Δονούσα, Κουφονήσι, Σχοινούσα, Ηρακλειά, Νίσυρο, Τήλο και Καστελλόριζο! Ή του «Έλλη», που συνδύαζε Ανάφη, Σητεία, Κάσο, Κάρπαθο, Διαφάνι και Χάλκη! Έτσι, με τον πρώτο κύκλο τραγουδιών στέλνω τα τραγούδια μου σε ένα τέτοιο «ιδιόρρυθμο» δρομολόγιο άγονης γραμμής.
Αν, λοιπόν, εκείνη η αγαπημένη γυναικεία φωνή των παιδικών μου χρόνων εκφωνούσε από το ραδιόφωνο το δρομολόγιο των τραγουδιών μου, θα το έκανε, φαντάζομαι, ως εξής: «Το επιβατηγό / οχηματαγωγό “Του Αιγαίου η Μοναξιά” θα αναχωρήσει από το λιμάνι των Εξαρχείων για Κίμωλο – Αντικύθηρα – Διαφάνι – Χάλκη – Κίναρο – Κυρα Παναγιά – Άη Στράτη – Ουεσσάν»!
Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητες οι διευκρινίσεις για δύο τραγούδια μου. Καταρχήν για το «Γιούσουρι», το οποίο είναι επηρεασμένο από το ομώνυμο διήγημα του Ανδρέα Καρκαβίτσα, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Τα λόγια της πλώρης» (για πολλούς αποτελεί αγαπημένο βιβλίο των παιδικών μας χρόνων). Στο διήγημα του Ανδ. Καρκαβίτσα, λοιπόν, ο γενναίος ναυτικός Γιάννος Γκάμαρος κατάφερε και ξερίζωσε απ’ το βυθό του Παγασητικού το μυθικό στοιχειό «γιούσουρι», που σκορπούσε τον τρόμο και το θάνατο στους ναυτικούς και στους ψαράδες, και στη συνέχεια το έδεσε με σχοινί πίσω απ’ την πρύμνη του καϊκιού του. Όμως, καθώς έμπαινε, θριαμβευτής, στο λιμάνι, διαπίστωσε ότι το γιούσουρι είχε κόψει το σχοινί και είχε επιστρέψει στους βυθούς του Αιγαίου. Στο δικό μου τραγούδι, μετά από πολλά χρόνια (πάνω από 100) ένας άλλος γενναίος ναυτικός ταξιδεύει με το καϊκι του σε όλο το Αιγαίο, ψάχνοντας στους βυθούς του για το γιούσουρι που κάποτε είχε δραπετεύσει απ’ το σχοινί του Γιάννου Γκάμαρου. Κι αφού αρμενίζει σε όλο το Αιγαίο, και γιούσουρι δεν βρίσκει πουθενά, καταλήγει στην Κίναρο (ανατολικά της Αμοργού), όπου έχουν απομείνει, ως μοναδικοί κάτοικοι του νησιού, ένας γέρος και μια γριά. Εκεί ο σοφός γέρος του λέει ότι «το γιούσουρι που ψάχνεις είναι η ίδια η θάλασσα»!
Περαιτέρω, το τραγούδι μου «Ile d’ Ouessant» είναι γραμμένο για ένα βραχώδες νησάκι στη Βόρεια Γαλλία, το Ουεσσάν, κάπου τρεις ώρες με το καραβάκι από Βρέστη. Αυτό βρίσκεται καταμεσίς του Ατλαντικού Ωκεανού και το δέρνουν αλύπητα τα άγρια κύματά του. Τον Ιούλιο του 2006 πήγα ταξίδι σε αυτό το νησάκι και τις εικόνες που είδα εκεί (τους πετρόκτιστους φάρους – κοσμήματα της αρχιτεκτονικής που τους σκεπάζουν τα τεράστια κύματα, τον σταυρό με τον Χριστό στην άκρη του βράχου που θαρρείς ότι αγναντεύει τον φουρτουνιασμένο ωκεανό, την παλίρροια κλπ) σκέφτηκα να τις κάνω τραγούδι!
Γ. Κύκλος δεύτερος: Δυο ταινίες κι ένα σήριαλ
Το «Τραγούδι για road movie που έχει ήδη γυριστεί» είναι επηρεασμένο από την ταινία «Οι Ακακίες» του Αργεντίνου Πάμπλο Τζιορτζέλι, η οποία μού άρεσε πολύ! Το σενάριο της ταινίας (και, κατ’ επέκταση, και του τραγουδιού μου) είναι το πλέον απλό και λιτό: Ένας φορτηγατζής, που μεταφέρει με το παλιό του φορτηγό Scania κομμένους κορμούς δέντρων (ακακιών) από την Παραγουάη στο Μπουένος Άιρες, παίρνει μαζί του μια νεαρή μητέρα αγκαλιά με το μωράκι της, ένα κοριτσάκι έξι μηνών που λέγεται Αναχί! Η μητέρα και το μωράκι, που ανήκουν στη φυλή «Γκουαρανί», θέλουν να πάνε στο Μπουένος Άιρες για μια καλύτερη ζωή! Κι ενώ στην αρχή ο οδηγός φορτηγού παίρνει μαζί του τη μάνα και την κόρη δυσανασχετώντας, μετά το τέλος του ταξιδιού διαπιστώνει ότι θέλει να κάνει μαζί τους κι άλλα, πολλά ταξίδια!
Το «Νανούρισμα της Ρόζμαρι» είναι επηρεασμένο από την τελευταία, συγκλονιστική, σκηνή της ταινίας «Το μωρό της Ρόζμαρι»! Η μητρότητα δεν ήταν αυτό που ονειρευόταν η ενάρετη Ρόζμαρι! Κι όμως, κουνάει με τρυφερότητα την κούνια του μωρού, το σκεπάζει για να μην κρυώσει, το νανουρίζει κλπ. Κι ας ξέρει ότι το μωρό, που έφερε στον κόσμο, είναι προορισμένο για να «σπείρει το κακό»! Όμως, η μητρική αγάπη (η αγάπη της κάθε μάνας προς το παιδί της) είναι η δύναμη που θα νικήσει το κακό!
Τέλος, «Το τραγούδι της Σόνιας» είναι επηρεασμένο από ένα αγαπημένο σήριαλ των παιδικών μου χρόνων, λιγοστών επεισοδίων, που λεγόταν «Η απέναντι όχθη» και προβλήθηκε στην ΕΡΤ περί το 1983. Η σκηνή που μού έχει μείνει απ’ αυτό το σήριαλ είναι στιγμή που η Σόνια – την οποία υποδυόταν η Λίλα Καφαντάρη με τη σπάνια ομορφιά της – έχει ντυθεί με καφέ δερμάτινα και μπότες και ετοιμάζεται να ακολουθήσει έναν μηχανόβιο φίλο της στο μακρύ ταξίδι του με τη μοτοσικλέτα του! Η Σόνια στάθηκε για λίγο έξω απ’ την αυλή του σπιτιού της για να την καμαρώσει ο αγαπημένος της! Και δεν την θαύμασε μόνο αυτός ... τη θαύμασα κι εγώ ως μικρός τηλεθεατής! Στην επόμενη σκηνή του επεισοδίου, όμως, είδαμε ένα ζευγάρι μεγάλης ηλικίας να αγναντεύει από μακριά τη μοτοσικλέτα με τα δύο νέα παιδιά να πέφτει σε γκρεμό! Κι επειδή οι δύο αυτές σκηνές του σήριαλ με «σημάδεψαν», σκέφτηκα, μετά από πολλά χρόνια, να τις κάνω τραγούδι!
Δ. Κύκλος τρίτος: Το πάρτι
Αυτός ο κύκλος τραγουδιών είναι επηρεασμένος από ένα πάρτι, που για πολλά χρόνια διεξαγόταν στο Παλαιό Φάληρο κάθε Πρωτοχρονιά. Επί σχεδόν δέκα χρόνια η έναρξη της καινούριας χρονιάς με έβρισκε εκεί, υπό τους ήχους δυνατής μουσικής και ανάμεσα σε στριμωγμένο κόσμο, με τον οποίο προσπαθούσα να συστηθώ και να ανταλλάξω κουβέντες φωνάζοντας δυνατά (μιας και η δυνατή μουσική έβαζε εμπόδια στην επικοινωνία). Η παρατήρηση του κόσμου σε αυτό το πάρτι με ενέπνευσε για τα τραγούδια «Μού χαρίζετε αυτό το χορό;» (παρόλο που στο εν λόγω πάρτι έλειπαν οι «αγκαλιαστοί χοροί») και «Οι άνθρωποι του πάρτι». Κι επειδή στο εν λόγω πάρτι τα τσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικα δεν έλειπαν, ο «κύκλος» συμπληρώθηκε με την προσθήκη ενός τσιφτετελιού («Σύρε να πεις» πάνω σε στίχους του Βλάμη που βρήκα στην «Ανθολογία της Ελληνικής Ποίησης», 8η έκδοση, εκδόσεις «Εστία», οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι στίχοι παλιού ρεμπέτικου!) και ενός οργανικού ζεϊμπέκικου – καμηλιέρικου. Ο «κύκλος» κλείνει με ένα οργανικό «σλόου», προκειμένου να αποδοθεί, έστω και λίγο, κάτι απ’ την ατμόσφαιρα «παλιού, ασπρόμαυρου πάρτι» όπου οι «αγκαλιαστοί χοροί» δεν έλειπαν ποτέ.
Αγαπημένοι μου ακροατές, ελπίζω να μη σας κούρασα! Ήρθε η ώρα να σας ευχηθώ – για ... 7η φορά! – «καλή σας ακρόαση»!
Κώστας Άγας
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}