Σεξ & Σπορ: Ο τόπος των Μότζι

ΣΕΞ & ΣΠΟΡ!

-του Σωτήρη Κακίση.

Ο τόπος των Μότζι…

«Τον Μάιο του 2006 η ιταλική αστυνομία διενεργούσε έρευνες στη Νάπολη, σχετικά με τις δραστηριότητες του ιταλικού γραφείου μάνατζερ ποδοσφαίρου GEA World. Οι εφημερίδες δημοσίευσαν τηλεφωνικές συνομιλίες σύμφωνα με τις οποίες ο γενικός διευθυντής της Γιουβέντους Λουτσιάνο Μότζι (Luciano Moggi) είχε επικοινωνία με διάφορους ανθρώπους του ιταλικού ποδοσφαίρου με σκοπό τον επηρεασμό των αποτελεσμάτων σε κάποιους αγώνες. Εκτός από την Γιουβέντους, στο σκάνδαλο που ονομάστηκε «Καλτσιόπολι» εμπλέκονταν και η Μίλαν, η Φιορεντίνα, η Λάτσιο και η Ρετζίνα. Ο Μότζι και άλλα δύο μέλη του διοικητικού συμβουλίου υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους στις 13 Μαΐου, ενώ ξεκίνησε δίκη για το θέμα. Η πρωτόδικη ποινή εξεδόθη στις 4 Ιουλίου 2006. Η Γιουβέντους υποβιβαζόταν στην τρίτη κατηγορία, ενώ η Φιορεντίνα και η Λάτσιο στη δεύτερη. Επίσης από την ομάδα έπρεπε να αφαιρεθούν 30 πόντοι από το επόμενο πρωτάθλημα ενώ αφαιρούνταν (λιγότεροι) βαθμοί και από τις άλλες 4 ομάδες. Της αφαιρέθηκαν επίσης τα πρωταθλήματα του 2005 και 2006, τα οποία δόθηκαν στην Ίντερ, αποκλείστηκε από το Champions League της επόμενης περιόδου, υποχρεώθηκε να δώσει 3 αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, ενώ τις επιβλήθηκε και πρόστιμο £31.000.000. Διάφορες παρόμοιες ποινές υπήρξαν και για τις άλλες ομάδες. Μετά την εκδίκαση των εφέσεων, η Γιουβέντους ήταν η ομάδα όμως που υποχρεώθηκε να πέσει και κατηγορία»…

Μπήκα προ ημερών σ’ ένα ταξί. Ένα παιδί ο οδηγός του, σε πρώτη όψη βαριεστημένος και απόμακρος, και που, αν κι είχε μαλλιά, φαινότανε, στο κεφάλι του, ήταν και ξυρισμένος γουλί, σαν με την αισθητική πια του γνωστού πολιτικού μας παρα-χώρου. Πιάσαμε συζήτηση για την Ελλάδα εννοείται, για τ’ αθλητικά, για το ποδόσφαιρο. Του είπα πως δεν είμαι Ολυμπιακός, μου είπε πως είναι, και πολύ μάλιστα…

Θυμήθηκα τη δική μου θητεία στους νέους του πόλο του Ολυμπιακού, τις άλλες εποχές, τους αγνούς, κατ’ εμέ, τότε φανατικούς τους, τον Παραλία, τον Γιόχαν, το σχεδόν προσωπικό μου όσο έμεινα τότε οπαδό, φίλαθλο. Θυμήθηκα που καθόμασταν όλοι μαζί και στα γήπεδα του ποδοσφαίρου μια φορά κι έναν καιρό, λίγη πλάκα κάνοντας κατά περίπτωση οι μεν στους δε, ανάλογα με την εκάστοτε εξέλιξη του ματς, του κάθε ντέρμπι.

Πιάσαμε από ’κει περίπου το νήμα, να τα λέμε ωραία και καλά. Φτάσαμε και στα σημερινά όμως. Στα δύσκολα. Που μεγαλύτερη πια ομάδα κι από τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα έχει καταντήσει να ’ναι ο αντι-Ολυμπιακός. Γι’ αυτό, και γι’ αυτό. Του είπα πως καθόλου καλά δεν είναι έτσι, το ’χω ξαναγράψει μάλιστα, να κόβεις το δέντρο που κι εσύ ο ίδιος πάνω του κάθεσαι, καθόσουνα. Πάνω-πάνω μάλιστα, κι η τούμπα η δικιά σου πιο μεγάλη απ’ όλων έτσι να γίνεται. Γιατί να και τα εκτός Champions’ League πάλι, να και η Ουκρανία, να και τα της Λεωφόρου, να και τα των προκριματικών όλων των ελληνικών ομάδων από το 2016 στην Ευρώπη. Να, και να, και να…

Ως εδώ φτάσαμε. Θόλωσε. Το κορυφαίο του επιχείρημα, το θολό και θολωμένο, άρχισε να ’ναι και να ξανά ’ναι ένα και το αυτό: -Όποιος δεν είναι κόκκινος, αυτά λέει! Μας μισείτε όλοι, γιατί δεν μπορείτε να μας φτάσετε. Κι όταν έρθει και κάνας άλλος στα πράγματα, αν έρθει, τα ίδια θα κάνει, και καλά θα κάνει!

-Βρε καλέ μου, βρε κακέ μου, να του λέω εγώ. Τίποτα. Μέχρι που στο τέλος θέλησε και να μ’ εξευτελίσει με το φτωχό του το μυαλό, ζητώντας μου κι ένα εικοσάλεπτο πίσω από το κόμιστρο, που …εν τη μεγαλοθυμία του ως τότε είχε σκεφτεί να μου χαρίσει. Πού να του είχα πει και για τον Μότζι. Για Γιουβέντους και Βήτα Εθνική. Πού να του είχε πει κι εγώ για πιο σκληρά, για βεβαιωμένα πια πιο σκληρά πράγματα…

Γιατί της Ελλάδας όλης ολόγυρα, όχι μόνο της κόκκινης, αυτό έχει υπάρξει ως τώρα το πιο φοβερό –και μοναδικό συχνά, είπαμε- επιχείρημα: -Καλά κάνει! Όποιος είναι στην εξουσία, καλά κάνει ό,τι κάνει για την ομάδα μας, και βαράει και δέρνει, κι όλοι οι άλλοι να πάνε να πηδηχτούνε! Τι, δηλαδή; Ούτε εδώ γύρω να μην είμαστε, από μια ζωή κατώτεροι, στα μυαλά και στις κακοφορμισμένες ψυχές μας μέσα, ανώτεροι, άδικοι όσο θέλουμε, τρελοί κι αδέσποτοι, αποτρελαμένοι; -Revenge, που λένε, revenge! Τι, αμερικάνικο μπάσκετ είμαστε; NBA σοφτ είμαστε, μόνο defence να φωνάζουμε, να φτιαχνόμαστε έτσι όλοι μαζί, μεγάλοι και μικροί, προσέχοντας ο ένας τον άλλον ως εαυτόν, μην κακοπάθει, μη διαλυθεί ακόμα κι η πιο μικρή ομάδα, μην ξηλωθεί το πουλόβερ του πρωταθλήματός μας και πάμε όλοι μαζί στο γκρεμό έτσι, αργά ή γρήγορα;

-Revenge!, λοιπόν. Κι όλοι εδώ πάντα εναντίον όλων, με τον ένα και καλό, ένα και κακό πάντα, τα ’παμε. Κι ας αδειάζουν τα γήπεδά μας με Κοντονήδες ή κι από μόνα τους, γαία πυρί μειχθήτω! Γιατί εντός μας, μέσα μας, είναι, τελικά, το πρόβλημα, το μεγάλο, το πολύ μεγάλο πρόβλημα. Γιατί, όπως το ’πε κι ο Τσεμπερόπουλος ο σκηνοθέτης ο άριστος στον «Εχθρό» του, ο εαυτός μας είναι ο εχθρός ο μεγαλύτερός μας. Η αδυναμία μας να καταλάβουμε, να σκεφτούμε, να πάει το μυαλό μας λίγο πιο πέρα, λίγο πιο μακριά. 

Ο Μότζι εμείς είμαστε, τελικά, ο διάχυτος σε τόσον πολύ κόσμο στον τόπο αυτόν, φευ. Ο στην Ιταλία με τη μία κι αυθημερόν σχεδόν αποκαλυφθείς κι αποκαθηλωμένος, ο σε άλλα μέρη προς τιμήν και σωτηρία τους κάποια στιγμή αποσυνάγωγος, ο όπως πρέπει κι απέξω κι από μέσα τους παρελθόν, τερματισμένος…

(Περιοδικό «Μετρό», τ. 5, Απρίλιος 2015. Αναδημοσίευση με την άδεια του Σωτήρη Κακίση).