Η δικαίωση του Βαγγέλη - Καλό καλοκαίρι

Μελετήστε το απόσπασμα 1:30 - 2:00 για τη δικαίωση του αρχηγού - και του Σταύρου Τσιώλη, φυσικά! Μπουλάς, Μπακιρτζής, Ζουγανέλης, Σκαρτάδος, Μανωλάς και ...Μεϊμαράκης σε μια από τις πιο σουρεαλιστικές στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου. Ζήτω η εθνική ενότητα, και καλά μπάνια σε όλους.

...και γλυκοψιθυρίσματα

Δασκαλόπουλος, Μαυρουδής, Αλεξάνδρα.

"Πέρα απ' τα σύνορα" - Μια εικονογράφηση

Απ' το κανάλι του τόσο πρόωρα χαμένου Φώτη Μπατσίλα, το συγκλονιστικό "Πέρα απ' τα σύνορα" εικονογραφημένο από τον ίδιο με έργα του Νίκου Χουλιαρά.

ΠΕΡΑ ΑΠ' ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Στίχοι: Σωτήρης Κακίσης
Μουσική: Βαγγέλης Κατσούλης
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη
Εικονογράφηση: Νίκος Χουλιαράς

Γουλιά-γουλιά το θάνατο
με τη ζωή μου πίνω.
Σ' άλλη ζωή όλο ζωή
θα φτάσω και θα μείνω.

Νύχτα σαν γάτα μέσα μου
ξυπόλητη πηγαίνω.
Καρδιά σαν αίμα κόκκινη
το φως που περιμένω.

Πέρα απ' τα σύνορα
δεν έχει σύνορα.
Εκεί ο πάγος είναι ζεστός.

Πέρα απ' τα σύννεφα
δεν έχει σύννεφα.
Εκεί η ζωή μου γλυκός χορός.

Ο Χουλιαράς που φεύγει

(Νίκος Χουλιαράς, Ο ζωγράφος που φεύγει, 1980).

Πέθανε σήμερα ο ζωγράφος και συγγραφέας Νίκος Χουλιαράς.

Δυο παλαιότερες αναρτήσεις - μικρή υπενθύμιση μιας μεγάλης πλέον απουσίας:

Συνέντευξη του Νίκου Χουλιαρά στον Σωτήρη Κακίση

Ο Σωτήρης Κακίσης για τον Νίκο Χουλιαρά

(Νίκος Χουλιαράς, Απογευματινός περίπατος στα ανέκαθεν άγνωστα, 1980)

Αφιέρωμα στον Σταύρο Ξαρχάκο, στον Μετρονόμο

Τεύχος 56

Αφιέρωμα στον Σταύρο Ξαρχάκο

Απόλυτα αφοσιωμένος στη τέχνη του, ο Σταύρος Ξαρχάκος, στα πενήντα και πλέον χρόνια δημιουργίας κινήθηκε σε όλα σχεδόν τα πεδία της μουσικής έκφρασης καταθέτοντας ένα έργο που του χάρισε την αναγνώριση και την καθιέρωση, όπου ελληνισμός.

Ο Μετρονόμος, στο νέο του τεύχος, παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στο δημιουργό που πρόσφερε πολλά, και εξακολουθεί να προσφέρει, αντάξια του ονόματος ενός «συνθέτη».

Περιεχόμενα

Αλέξης Βάκης: Ο αυτόφωτος και συμπαγής μουσικός κόσμος του Σταύρου Ξαρχάκου

Γιώργος Παπαστεφάνου: Ο Σταύρος κι εγώ

Γιώργος Β. Μονεμβασίτης: Ένας σεμνός τεχνίτης του ελληνικού τραγουδιού

Σιδερής Πρίντεζης: Ο Σταύρος Ξαρχάκος στην Ελληνική Ραδιοφωνία

Σπύρος Αραβανής: Οι στιχουργοί του Σταύρου Ξαρχάκου

Σταύρος Γ. Καρτσωνάκης: O Nίκος Γκάτσος του Σταύρου Ξαρχάκου

Γιώργος Π. Τσάμπρας: Ο Ξαρχάκος, το ρεμπέτικο και το «Ρεμπέτικο»

Στυλιανός Τζιρίτας: Η εξαίσια άρπα και οι εξωτικές ρυθμολογίες. Παρατηρήσεις στις διαφορετικότητες των ενορχηστρώσεων του Σταύρου Ξαρχάκου

Αλέξης Λιόλης: Η συνεργασία του Σταύρου Ξαρχάκου με τη Βίκυ Μοσχολιού

Θανάσης Γιώγλου: Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγουδά Σταύρο Ξαρχάκο

Γιώργος Β. Μονεμβασίτης: Ο Σταύρος Ξαρχάκος και η αγαπημένη του Μάνη που, όμως, δεν τον αγαπά

Γιώργος Β. Μονεμβασίτης: Ο Σταύρος Ξαρχάκος πέρα από τη Φτωχολογιά και την Άπονη ζωή

Βασίλης Δρογκάρης: Ένας σπουδαίος Έλληνας

Θανάσης Συλιβός: Δισκογραφία του Σταύρου Ξαρχάκου

***

Τάκης Κωνσταντακόπουλος, του Γιάννη Μιλτ. Χούμα

Αφεντούλα Ραζέλη, του Ηλία Βολιότη - Καπετανάκη

Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, του Ηλία Βολιότη – Καπετανάκη

Μνήμες ραδιοφώνου, του Γιώργου Γούσια

Ιστορίες τραγουδιών, του Βασίλη Τραπέτσα

Ξεφτιλισμένη Αριστερά

Η αριστερά που εγώ ήξερα είχε τουλάχιστον την αίσθηση του δικαίου και της ηθικής, μαζί με μια κάποια ταξική συνείδηση. Όλα αυτά τα διαδέχθηκε ο μετα-πασοκικός εξευτελισμός. Τα μετα-πασοκοειδή βρήκαν τώρα και ωραία δικαιολογία για τον ξεπεσμό τους: ότι πηγαίνουν δήθεν κόντρα στον Σόιμπλε που δήθεν θέλει Grexit. Και σ' αυτό το τραγούδι οι πρώτες φωνές της κυβέρνησης συνοδεύονται κι από τη γνωστή χορωδία της διαπλοκής, τα γνωστά παπαγαλάκια των ΜΜΕ που ως εκ θαύματος συνασπίστηκαν μ' αυτούς που μέχρι πρότινος έβριζαν. Το πάρτι άρχισε, το τζάκι άναψε, όλοι οι καλοί χωράνε.

Η ξεφτιλισμένη αριστερά ισχυρίζεται ότι με το να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο πηγαίνει κόντρα στον Σόιμπλε. Με το να ξεπουλάει τον εθνικό πλούτο ο Τσίπρας μας βγαίνει απ' τα αριστερά ως νέος Τσε Γκεβάρα. Εξουσιολάγνοι, ανεπάγγελτοι που νόμισαν ότι σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία σημαίνει να καταλήγει όλη η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται επαγγελματικά στελέχη, συμβιβασμένοι και άβουλοι, ιδεολογικά κουφάρια του ρεφορμισμού, μας πουλάνε τώρα ότι η παραμονή στο ευρώ είναι τα νέα χειμερινά ανάκτορα που δήθεν κατέλαβαν. Τους ξέρω έναν-έναν, αλλά ομολογώ ότι δεν φανταζόμουν πόσο ηθικά διεφθαρμένοι και ιδεολογικά ανοχύρωτοι μπορούσαν να αποδειχθούν. Μετα-πασοκικοί απατεώνες απευθύνονται σε μια άρρωστη κοινωνία που δεν έπαψε ποτέ να είναι βουτηγμένη στο βόλεμα και στη συναλλαγή - που δεν έπαψε δηλαδή να είναι ΠΑΣΟΚ και να νοιάζεται κυρίως για το ευρώ και για τη σύνταξη, όντας παράλληλα έτοιμη να γλείψει από τα σιρόπια του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.

Οι χειρότεροι απ' αυτούς είναι ήδη βουτηγμένοι στο βαρέλι. Οι καλύτεροι γράφουν κείμενα - αυτό έκαναν πάντα καλύτερα - προσπαθώντας να κρυφτούν πίσω από λέξεις και ρητορικά σχήματα. Όποιος παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζει αυτή την κυβέρνηση είναι συνένοχος, τελεία και παύλα. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοήθησε ποτέ κανέναν, γιατί δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα. Η ευθύνη της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστια αυτή τη στιγμή - θα συνεχίσουν να νομιμοποιούν αυτό το χάλι περιμένοντας μάταια να κερδίσουν το κόμμα; Και μέχρι τότε σε ποιο κόμμα θα ανήκουν; Στο ίδιο κόμμα με τον πρωθυπουργό;

Όσο για την αφεντιά μου, αναλαμβάνω ταπεινά την ευθύνη που μου αναλογεί για ό,τι έκανα και δεν έκανα που μπορεί να επιτάχυνε την έλευση αυτών των ξεφτιλισμένων. Αυτά.

ηρ.οικ.

Η απόφαση

Η απόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Της εθνικής συναίνεσης το σάουντρακ

Της εθνικής συναίνεσης το σάουντρακ 

του Κωνσταντίνου Μαργιόλη

Φασίστες και αριστεροί

Γάβροι και βάζελοι

Πλούσιοι και φτωχοί

Μια αγκαλιά όλοι μαζί

Τις ένδοξες μέρες του Καστελόριζου, τότε που μηδένισε το κοντέρ της Hellenic Republic -πάνω που είχε γράψει 2010 χιλιόμετρα- ο The Boy εμφανίστηκε μ’ένα Κουστουμάκι ραμμένο ακριβώς στα μέτρα της συγκυρίας. Στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου χτυπούσε με το πόδι του τη μπότα, απαγγέλλοντας τους στίχους του έπους του, σαν αρχαίος ραψωδός: 

Τώρα που ξεπόρτισαν του κράτους οι χαφιέδες πάλι

έλα αγόρι σφίξε τη γροθιά και σήκωσε κεφάλι

Όλα τρομερά μας δείχνουν κι όλα προς το τέλος φτάνουν

κι όμως είναι μόνο η αρχή κι οι αφορισμοί δεν φτάνουν

Να σταματήσει η γη, να μη γυρίζει μέχρι να’ρθει κάτι

κάτι που θα’χει εξήγηση και κάτι που θα δικαιώσει

τον πόνο του ανθρώπου που ακόμα αρνείται να προδώσει

Οι ποιητές στη χώρα μας φέρουν μια γλώσσα μολυσμένη

Απάθεια μας φτύνουνε στα πρόσωπα κι εμείς δεμένοι

με αλυσίδες στον λαιμό σερνόμαστε ευνουχισμένοι

Από τότε σφίξανε πολλές γροθιές. Πολλοί σηκώσανε κεφάλι. Άλλοι λύγισαν απ΄το φόβο και κλείστηκαν στα σπίτια. Ή έκλεισαν το μυαλό και στοιχήθηκαν στα συσσίτια και τις φάλαγγες των νεοναζί. 

Σήμερα, στο 5ο χιλιόμετρο της εποχής των μνημονίων, κάτι 24ωρα μόλις μετά το βροντερό «Όχι», βρίσκεται υπό κατασκευή ένα νέο μεγάλο έργο, μια νέα εθνική συναίνεση. Η αριστερή κυβέρνηση που διατυμπάνιζε την άρση των μνημονιακών μέτρων εν μια νυκτί, αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία όχι επειδή αγάπησαν τις καρέκλες (κατά δήλωσή του αρχηγού τους) αλλά επειδή θέλουν να υπηρετήσουν το συλλογικό συμφέρον, αυτοί που έκαναν παστίλια για τον πόνο του άλλου την (αποκρουστική στην επανάληψή της) φράση «ανθρωπιστική κρίση», αυτοί βάζουν τις τζίφρες τους σε ένα νέο Memorandum Of Understanding. 

Η ελπίδα πήγε περίπατο. Δεν ξέρουμε αν θα ξαναπεράσει από τα μέρη μας. Η αριστερά έφερε στην πρώτη της φορά κι ένα μνημόνιο. Έτσι, για ταιριάζει με το κλίμα, με τους συνδαιτυμόνες της στην εξουσία. Οι μέχρι χθες εχθροί των συμφερόντων του λαού, οι εκπρόσωποι του παλαιοκομματισμού, οι yesmen των τροϊκανών, οι υπηρέτες της διαπλοκής, όλοι τους αναβαπτίστηκαν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και ξεβγάλθηκαν με ένα κείμενο ανά χείρας που εξουσιοδοτούσε τον πρωθυπουργό να διαπραγματευθεί (ξανά) στις Βρυξέλλες. Στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας. Στο όνομα μιας εθνικής προσπάθειας. Για να βγούμε από την κρίση. Για να ξεφύγουμε από τα (παλιά) μνημόνια με (νέα) μνημόνια. 

Σ’αυτή τη συγκυρία ο Αλέξανδρος Βούλγαρης βρίσκει (ξανά) τις πιο καίριες λέξεις για να περιγράψει ό,τι ζούμε. Κυνισμός και σαρκασμός μπλέκονται στους στίχους του τελευταίου του άλμπουμ (Καλό παιδί) όπως και στους προηγούμενους δίσκους. Αν όμως ερμηνεύω σωστά τις προθέσεις του δημιουργού, στο Μιούζικαλ κάτω απ’τη Γη οι στίχοι ντύνονται με ένα μουσικό ένδυμα εξίσου σαρκαστικό. Γιατί η μελωδία κι η ενορχήστρωση του συγκεκριμένου κομματιού ακούγονται ως παρωδία μουσικής υπόκρουσης σε κάποιο μνημειώδες γεγονός, σε μια μεγάλη εθνική ιδέα, σε έναν εθνικό σκοπό αντίστοιχο με εκείνον του 2004. Το Μιούζικαλ κάτω απ’τη Γη ηχεί ως το ιδανικό σάουντρακ των ημερών μας. 

Πάμε λοιπόν να περπατήσουμε όλοι μαζί το δρόμο της βαρβαρότητας (αλλά με αριστερό πρόσημο). Ο Άδωνης με τον Ευκλείδη, η Φώφη με τον Φίλη, ο Λοβέρδο με τον Σκουρλέτη. Καλά τα λέει, τελικά, το κανάλι του Μπογδάνου: όλοι μαζί μπορούμε. Μια αγκαλιά…

Μια αγκαλιά όλοι μαζί

Άντε και ο μπάτσος που φαγε το παιδί

Και οι κρεμάσμενοι και οι δήμιοι

Οι νεκροί και οι ζωντανοί

Σε ένα μιούζικαλ κάτω απ’τη γη

Και του κάνει χαρακίρι

Και του κάνει χαρακίρι

Οι πρώην σύντροφοι μετατράπηκαν σε ζόμπι

επαγγελματικά στελέχη

βοηθοί βουλευτών, σύμβουλοι υπουργών

γραμματείς, προπάντων,

κι ο λαός εχθρός

αρκεί να μπαίνει ο μισθός.

Τζων Άγκμπε

Ο θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας. Με δυο λέξεις: έφερε άνω-κάτω όλο το πολιτικό σύστημα, βγαίνοντας από τις εξελίξεις ως ο απόλυτος κυρίαρχος. 

Έχουμε και λέμε: έστειλε σπίτι τους Σαμαρά - Βενιζέλο, λογικά αφήνει εκτός βουλής το ΠΑΣΟΚ, έβαλε τη ΝΔ να συνυπογράφει την ατζέντα της διαπραγμάτευσης αφού της φόρτωσε μια τεράστια ήττα στο δημοψήφισμα, εξαέρωσε τη ΔΗΜΑΡ που προήλθε από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ, μετρίασε την (εν δυνάμει μεγάλη λόγω μίντια) επιρροή του "Ποταμιού", έβγαλε κόκκινη κάρτα στους Χρυσαυγίτες. Και την ίδια στιγμή έχει κρατήσει ενωμένο το κόμμα του, αποτρέποντας τις διαρροές προς τα αριστερά.

Ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύεται σε άριστο μαθητή της σχολής του Ανδρέα Παπανδρέου. Έπαιξε στα δάχτυλα τους συμβολισμούς, κατάφερε να απευθυνθεί σε πολλαπλά ακροατήρια, μπέρδεψε άριστα το εθνικό με το κοινωνικό, υποσχέθηκε και ξανα-υποσχέθηκε και ξανα-υποσχέθηκε, ενσωμάτωσε στον πολιτικό του λόγο συνθήματα για να τα διαψεύσει, και εν τέλει έφτιαξε το δικό του προσωπικό fan club. Σε μια στιγμή στο Σύνταγμα προχθές ένιωσα σαν να ήμουν σε συναυλία του Σάκη Ρουβά - δεν το λέω υποτιμητικά για τον Τσίπρα, απλά μεταφέρω την ατμόσφαιρα προσωπολατρείας που έζησα.

Αν υπάρξει συμφωνία την Κυριακή - που θα υπάρξει - ετοιμαστείτε για τουλάχιστον δυο τετραετίες Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Υπάρχουν φυσικά κάποια κάστρα που δεν έχουν πέσει - τα κανάλια και τα συνδικάτα είναι δύο απ' αυτά - αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τα πάρει κι αυτά παραμάζωμα (και για τα κανάλια δεν σας κρύβω ότι το ελπίζω κιόλας).

For the rest, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος έδωσε ώθηση στον Τσίπρα μέσω της Ανοιχτής Πόλης και, μετά, μέσω της ηγεσίας του Συνασπισμού. Χρωστάει πολλά ο Τσίπρας στον Αλαβάνο, πάρα πολλά. Τελικά, οι δυο τους ακολούθησαν βίους αντίθετους: Ο Αλέξης Τσίπρας έφτασε στην πρωθυπουργία υποσχόμενος αφορολόγητα όρια και κατάργηση ΕΝΦΙΑ και κατώτατους μισθούς και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Πολύ νωρίτερα, ο Αλέκος Αλαβάνος είχε επιλέξει τον δρόμο της ειλικρίνειας, παραδεχόμενος ότι η αριστερή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να υλοποιηθεί εντός της Ευρωζώνης, και κάνοντάς την για άλλες πολιτείες, Σχέδιο Β', ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ.

Μην βιαστείτε να πείτε ποιος δικαιώθηκε - η ιστορία δεν γράφεται με μέρες ή μήνες, αλλά με δεκαετίες, τουλάχιστον. Αν με ρωτάτε, εγώ επέλεξα να ακολουθώ τους Αλέκους της ιστορίας και όχι τους Αλέξηδες - και δεν εννοώ φυσικά κομματικά αλλά πολύ ευρύτερα. Σε μερικά 24ωρα, το Μνημόνιο-αλά-πρώτη-φορά-αριστερά θα δείξει πόσο ασύμβατη είναι η ευρωζώνη και η Ευρ. Ένωση με την οποιαδήποτε φαντασίωση αντι-λιτότητας και αριστερών παροχών στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Αλλά δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί την τακτική μαεστρία με την οποία ο Τσίπρας αποκαλύπτεται σε κυρίαρχο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Τούτη την ώρα του απόλυτου θριάμβου του, μην λησμονάτε και εκείνο τον συμπαθητικό τύπο με τα γυαλάκια που άνοιξε τον δρόμο, μόνο και μόνο για να καταλάβει στη συνέχεια το λάθος του.

ηρ.οικ.

Καλός μπάτσος, κακός μπάτσος

(σημαία της Γερμανικής Νοτιοδυτικής Αφρικής)

Καλός μπάτσος, κακός μπάτσος

Θα ήταν κρίμα τώρα με τα προβλήματα με τις τράπεζες, με τις συντάξεις, με όλα όσα γίνονται γύρω μας και εντός μας, να ξεχάσουμε ό,τι ζήσαμε τους τελευταίους έξι μήνες, τους μήνες της "διαπραγμάτευσης" πριν την χρεοκοπία, και να χάσουμε την ευκαιρία να αντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα από την εμπειρία αυτή.

Ας πούμε, η τακτική των "εταίρων" έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ένα ζωντανό μάθημα διπλωματίας και κυριαρχίας μέσα στο παγκόσμιο διεθνές σύστημα, που αξίζει της προσοχής μας. Σε τι συνίστατο αυτή η τακτική; Με δυο λέξεις, στο αποκοίμισμα του αντιπάλου μέσω του συστήματος "καλός μπάτσος - κακός μπάτσος".

Θυμηθείτε ποιο ήταν το σκηνικό των διαπραγματεύσεων κάθε εβδομάδα. Τη μια μέρα πήγαινε ο Βαρουφάκης στον "κακό" Ντάισελμπλουμ που του έλεγε ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ότι οι προτάσεις των Ελλήνων δεν είναι λεπτομερείς, ότι οι τεχνικές ομάδες δεν τσουλάνε, και πάει λέγοντας. Την επόμενη μέρα η "καλή" Μέρκελ καθησύχαζε τον Τσίπρα ότι θα βάλει κι αυτή το χεράκι της σε πολιτικό επίπεδο για να κρατήσει την Ελλαδάρα στο ευρώ. Την τρίτη μέρα, ο κακός "Σόιμπλε" εξέφραζε τη σφοδρή επιθυμία του να δει τη χώρα μας να μαζεύει τα μπογαλάκια της και να φεύγει απ' την ευρωζώνη. Ευτυχώς, όμως, που ο καλός Γιουνκέρ ερχόταν την αμέσως επόμενη μέρα για να μας πει πόσο πολύ αγαπάει το φιλαράκι του τον Αλέξη. Όσο για το ΔΝΤ, εκεί είχαμε την απόλυτη παράνοια, τη μια μέρα να είναι ο κακός μπάτσος που θέλει ακόμα πιο σκληρά μέτρα και την επόμενη να είναι ο καλός μπάτσος που θέλει ελάφρυνση χρέους.

Και κάπως έτσι κύλησαν τα έξι μηνάκια του "πρώτη φορά αριστερά". Με τους δικούς μας να νομίζουν ότι την ύστατη ώρα θα ερχόταν η λύτρωση της "πολιτικής" λύσης και με τους "θεσμούς" να στήνονται στην εξέδρα για να απολαύσουν τα τεκταινόμενα στην αρένα του Κολοσσαίου: μια κυβέρνηση της αριστεράς να προτείνει τα μέτρα που απέρριπτε, αυτά τα μέτρα να είναι πολλαπλάσιου ύψους από τα αρχικώς προτεινόμενα, να απορρίπτονται κι αυτά από τους δανειστές, και εν τέλει το όνειρο της επιστροφής στις αγορές και στην ομαλότητα δίχως λιτότητα να μετατρέπεται σε χρεοκοπία και κλειστές τράπεζες. Το μήνυμα προς τους λαούς της Ευρώπης - τώρα που ξυπνήσαμε από το όνειρο του καλού Γιουνκέρ και βγάζουμε την τσίμπλα από τα μάτια - είναι κάτι παραπάνω από σαφές: όποιος θελήσει να "αλλάξει την Ευρώπη" καλά θα κάνει να το ξανασκεφτεί.

Συμπέρασμα; Δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο στους "εταίρους" μας. Τόσοι αιώνες αποικιοκρατίας δεν πήγαν χαμένοι, τουλάχιστον όχι σε επίπεδο τακτικής και διπλωματικής μαεστρίας. Και όπως δείχνει η ιστορία της αποικιοκρατίας, πάντα υπάρχουν κι εκείνοι οι ιθαγενείς που θα τους επιβραβεύουν για τα κατορθώματά τους.

ηρ.οικ.

Το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι" έρχεται μετά το δημοψήφισμα

Το μεγάλο "όχι" ή "ναι" έρχεται μετά το δημοψήφισμα

Έχοντας ακούσει πάνω από 100 φορές το ερώτημα "πώς τα βλέπεις τα πράγματα;" από φίλους και γνωστούς, είπα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.

Το ζουμί: Είμαστε γελασμένοι αν πιστεύουμε ότι το μεγάλο "όχι" ή το μεγάλο "ναι" θα ειπωθεί στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Το θέμα είναι τι θα ακολουθήσει μετά το δημοψήφισμα και τι απαντήσεις θα δοθούν τότε, και από ποιους.

Ο συλλογισμός μου, με αρκετή δόση φαντασίας αλλά και με όση ελάχιστη πολιτική σκέψη μου έχει απομείνει ύστερα από τα τόσα τηλεοπτικά παράθυρα του Μέγκα και του Σκάι, είναι ο εξής:

- Αυτή τη στιγμή η μόνη "διέξοδος" - δηλαδή ο μονόδρομος που υπάρχει στο τραπέζι απ' όλους τους δρώντες - είναι κάποια μορφή συμφωνίας, εφόσον ούτε ο λαός είναι έτοιμος ή οργανωμένος προς την κατεύθυνση της ρήξης, ούτε υπάρχει κάποια σοβαρή πολιτική δύναμη ή ηγεσία για να κινηθεί προς αυτήν.

- Αυτή η συμφωνία θα είναι πολύ σκληρότερη από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι τώρα διότι πολύ απλά οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας είναι πολύ μεγάλες και ο συσχετισμός δύναμης απολύτως υπέρ των δανειστών.

- Τα στελέχη της κυβέρνησης διαλαλούν με κάθε τρόπο ότι από τη Δευτέρα μπαίνουμε στην τελική ευθεία της συμφωνίας, και δεν έχω κανέναν λόγο να αμφισβητήσω τις προθέσεις τους.

- Είναι προφανές ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν γουστάρουν την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, και γι' αυτό έκαναν το παν για να τους στριμώξουν με κάθε τρόπο. Και αυτό θα συνεχίσει να ισχύει και μετά το δημοψήφισμα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

- Την ίδια στιγμή όμως δεν θα ήθελαν και μια κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν στην αντιπολίτευση, θα καρπωνόταν όλα τα πολιτικά οφέλη απ' αυτό, και θα έβγαζε και τον κόσμο στους δρόμους, τη στιγμή που Σαμαράς, Γεννηματά και Θεοδωράκης θα προωθούσαν το νέο άγριο μνημόνιο και θα φθείρονταν από την πρώτη ημέρα.

- Άρα, πολύ φοβάμαι ότι ο όρος των δανειστών για να δοθούν τα χρήματα θα είναι να μην κυβερνήσει μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να μην κυβερνήσουν οι υπόλοιποι μόνοι τους χωρίς αυτόν.

- Αμέσως μετά το δημοψήφισμα αλλά και από τώρα θα πληθύνουν οι επίσημες φωνές που θα καλούν για "συστράτευση", κυβέρνηση εθνικής ενότητας κλπ. Είναι δεδομένο ότι προς τα εκεί θα πορευτούμε, για να "σωθεί η Ελλάδα" - αλλά ...μάλλον επειδή αυτό θα έχουν ζητήσει οι δανειστές.

- Το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι θα κληθούν λοιπόν να το δώσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αμέσως μετά το δημοψήφισμα, με το μαχαίρι στο λαιμό. "Ναι" ή "όχι" σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, "ναι" ή "όχι" στο νέο μνημόνιο.

- Ό,τι και να αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι εντός του θα συνταχθούν με το "ναι" και κάποιοι με το "όχι". Δεν αποκλείεται αυτό το ερώτημα και οι διαφορετικές του απαντήσεις να οδηγήσουν ακόμα και σε διάσπαση. Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν εντός και εκτός του κόμματος.

- Άμεση συνέπεια όλων αυτών που σας περιέγραψα είναι το ότι η ηλίθια διάκριση "μνημόνιο" vs. "αντι-μνημόνιο" θα πάει σύντομα περίπατο. Ετοιμαστείτε για ριζοσπαστικοποίηση των ερωτημάτων και των απαντήσεων. Το πτώμα του αριστερού ευρωπαϊσμού (που περιγράψαμε σε τρία προηγούμενα κειμενάκια με τον ίδιο τίτλο) και η οριστική ταφή της αντιμνημονιακής ρητορικής με ένα ωραιότατο τρίτο μνημόνιο θα σημαίνει ότι το ερώτημα "εντός" vs. "εκτός" Ευρώ και Ευρ. Ένωσης θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη.

- Το κατά πόσο, βέβαια, ένα κόμμα με αυτοκτονική έλλειψη τακτικής (όπως το ΚΚΕ) και ένα άθροισμα οργανώσεων με αυτοκτονική έλλειψη κομματικής οργάνωσης (όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα καταφέρουν να επωφεληθούν από τη συγκυρία και από τις νέες, πολιτικά άστεγες κοινωνικές δυνάμεις που θα προκύψουν είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Για να σας είμαι ειλικρινής, όμως, δεν θα πόνταρα κι όλα τα λεφτά μου σε μια θετική απάντηση...

ηρ.οικ.

Άσχετο ΥΓ: Με μια προσεκτική δήλωσή του, ο αγαπημένος κύριος Μάνος δήλωσε ότι θα ψηφίσει "Ναι". Στο Σύνταγμα, σήμερα, ο Μεράντζας τραγούδησε τη "Δίκοπη Ζωή" του Μάνου Ελευθερίου για να πει "Όχι". Πάντα με γοήτευε αυτή η αυτόνομη, δεύτερη ζωή των τραγουδιών, των εν τέλει αδέσποτων και ανεξέλεγκτων από τον δημιουργό τους.

για γρόσια και φλουριά

Το δύσκολο καλοκαίρι του 2015.