Καλός μπάτσος, κακός μπάτσος

(σημαία της Γερμανικής Νοτιοδυτικής Αφρικής)

Καλός μπάτσος, κακός μπάτσος

Θα ήταν κρίμα τώρα με τα προβλήματα με τις τράπεζες, με τις συντάξεις, με όλα όσα γίνονται γύρω μας και εντός μας, να ξεχάσουμε ό,τι ζήσαμε τους τελευταίους έξι μήνες, τους μήνες της "διαπραγμάτευσης" πριν την χρεοκοπία, και να χάσουμε την ευκαιρία να αντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα από την εμπειρία αυτή.

Ας πούμε, η τακτική των "εταίρων" έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ένα ζωντανό μάθημα διπλωματίας και κυριαρχίας μέσα στο παγκόσμιο διεθνές σύστημα, που αξίζει της προσοχής μας. Σε τι συνίστατο αυτή η τακτική; Με δυο λέξεις, στο αποκοίμισμα του αντιπάλου μέσω του συστήματος "καλός μπάτσος - κακός μπάτσος".

Θυμηθείτε ποιο ήταν το σκηνικό των διαπραγματεύσεων κάθε εβδομάδα. Τη μια μέρα πήγαινε ο Βαρουφάκης στον "κακό" Ντάισελμπλουμ που του έλεγε ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ότι οι προτάσεις των Ελλήνων δεν είναι λεπτομερείς, ότι οι τεχνικές ομάδες δεν τσουλάνε, και πάει λέγοντας. Την επόμενη μέρα η "καλή" Μέρκελ καθησύχαζε τον Τσίπρα ότι θα βάλει κι αυτή το χεράκι της σε πολιτικό επίπεδο για να κρατήσει την Ελλαδάρα στο ευρώ. Την τρίτη μέρα, ο κακός "Σόιμπλε" εξέφραζε τη σφοδρή επιθυμία του να δει τη χώρα μας να μαζεύει τα μπογαλάκια της και να φεύγει απ' την ευρωζώνη. Ευτυχώς, όμως, που ο καλός Γιουνκέρ ερχόταν την αμέσως επόμενη μέρα για να μας πει πόσο πολύ αγαπάει το φιλαράκι του τον Αλέξη. Όσο για το ΔΝΤ, εκεί είχαμε την απόλυτη παράνοια, τη μια μέρα να είναι ο κακός μπάτσος που θέλει ακόμα πιο σκληρά μέτρα και την επόμενη να είναι ο καλός μπάτσος που θέλει ελάφρυνση χρέους.

Και κάπως έτσι κύλησαν τα έξι μηνάκια του "πρώτη φορά αριστερά". Με τους δικούς μας να νομίζουν ότι την ύστατη ώρα θα ερχόταν η λύτρωση της "πολιτικής" λύσης και με τους "θεσμούς" να στήνονται στην εξέδρα για να απολαύσουν τα τεκταινόμενα στην αρένα του Κολοσσαίου: μια κυβέρνηση της αριστεράς να προτείνει τα μέτρα που απέρριπτε, αυτά τα μέτρα να είναι πολλαπλάσιου ύψους από τα αρχικώς προτεινόμενα, να απορρίπτονται κι αυτά από τους δανειστές, και εν τέλει το όνειρο της επιστροφής στις αγορές και στην ομαλότητα δίχως λιτότητα να μετατρέπεται σε χρεοκοπία και κλειστές τράπεζες. Το μήνυμα προς τους λαούς της Ευρώπης - τώρα που ξυπνήσαμε από το όνειρο του καλού Γιουνκέρ και βγάζουμε την τσίμπλα από τα μάτια - είναι κάτι παραπάνω από σαφές: όποιος θελήσει να "αλλάξει την Ευρώπη" καλά θα κάνει να το ξανασκεφτεί.

Συμπέρασμα; Δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο στους "εταίρους" μας. Τόσοι αιώνες αποικιοκρατίας δεν πήγαν χαμένοι, τουλάχιστον όχι σε επίπεδο τακτικής και διπλωματικής μαεστρίας. Και όπως δείχνει η ιστορία της αποικιοκρατίας, πάντα υπάρχουν κι εκείνοι οι ιθαγενείς που θα τους επιβραβεύουν για τα κατορθώματά τους.

ηρ.οικ.