Ο θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας. Με δυο λέξεις: έφερε άνω-κάτω όλο το πολιτικό σύστημα, βγαίνοντας από τις εξελίξεις ως ο απόλυτος κυρίαρχος. 

Έχουμε και λέμε: έστειλε σπίτι τους Σαμαρά - Βενιζέλο, λογικά αφήνει εκτός βουλής το ΠΑΣΟΚ, έβαλε τη ΝΔ να συνυπογράφει την ατζέντα της διαπραγμάτευσης αφού της φόρτωσε μια τεράστια ήττα στο δημοψήφισμα, εξαέρωσε τη ΔΗΜΑΡ που προήλθε από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ, μετρίασε την (εν δυνάμει μεγάλη λόγω μίντια) επιρροή του "Ποταμιού", έβγαλε κόκκινη κάρτα στους Χρυσαυγίτες. Και την ίδια στιγμή έχει κρατήσει ενωμένο το κόμμα του, αποτρέποντας τις διαρροές προς τα αριστερά.

Ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύεται σε άριστο μαθητή της σχολής του Ανδρέα Παπανδρέου. Έπαιξε στα δάχτυλα τους συμβολισμούς, κατάφερε να απευθυνθεί σε πολλαπλά ακροατήρια, μπέρδεψε άριστα το εθνικό με το κοινωνικό, υποσχέθηκε και ξανα-υποσχέθηκε και ξανα-υποσχέθηκε, ενσωμάτωσε στον πολιτικό του λόγο συνθήματα για να τα διαψεύσει, και εν τέλει έφτιαξε το δικό του προσωπικό fan club. Σε μια στιγμή στο Σύνταγμα προχθές ένιωσα σαν να ήμουν σε συναυλία του Σάκη Ρουβά - δεν το λέω υποτιμητικά για τον Τσίπρα, απλά μεταφέρω την ατμόσφαιρα προσωπολατρείας που έζησα.

Αν υπάρξει συμφωνία την Κυριακή - που θα υπάρξει - ετοιμαστείτε για τουλάχιστον δυο τετραετίες Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Υπάρχουν φυσικά κάποια κάστρα που δεν έχουν πέσει - τα κανάλια και τα συνδικάτα είναι δύο απ' αυτά - αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τα πάρει κι αυτά παραμάζωμα (και για τα κανάλια δεν σας κρύβω ότι το ελπίζω κιόλας).

For the rest, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος έδωσε ώθηση στον Τσίπρα μέσω της Ανοιχτής Πόλης και, μετά, μέσω της ηγεσίας του Συνασπισμού. Χρωστάει πολλά ο Τσίπρας στον Αλαβάνο, πάρα πολλά. Τελικά, οι δυο τους ακολούθησαν βίους αντίθετους: Ο Αλέξης Τσίπρας έφτασε στην πρωθυπουργία υποσχόμενος αφορολόγητα όρια και κατάργηση ΕΝΦΙΑ και κατώτατους μισθούς και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Πολύ νωρίτερα, ο Αλέκος Αλαβάνος είχε επιλέξει τον δρόμο της ειλικρίνειας, παραδεχόμενος ότι η αριστερή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να υλοποιηθεί εντός της Ευρωζώνης, και κάνοντάς την για άλλες πολιτείες, Σχέδιο Β', ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ.

Μην βιαστείτε να πείτε ποιος δικαιώθηκε - η ιστορία δεν γράφεται με μέρες ή μήνες, αλλά με δεκαετίες, τουλάχιστον. Αν με ρωτάτε, εγώ επέλεξα να ακολουθώ τους Αλέκους της ιστορίας και όχι τους Αλέξηδες - και δεν εννοώ φυσικά κομματικά αλλά πολύ ευρύτερα. Σε μερικά 24ωρα, το Μνημόνιο-αλά-πρώτη-φορά-αριστερά θα δείξει πόσο ασύμβατη είναι η ευρωζώνη και η Ευρ. Ένωση με την οποιαδήποτε φαντασίωση αντι-λιτότητας και αριστερών παροχών στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Αλλά δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί την τακτική μαεστρία με την οποία ο Τσίπρας αποκαλύπτεται σε κυρίαρχο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Τούτη την ώρα του απόλυτου θριάμβου του, μην λησμονάτε και εκείνο τον συμπαθητικό τύπο με τα γυαλάκια που άνοιξε τον δρόμο, μόνο και μόνο για να καταλάβει στη συνέχεια το λάθος του.

ηρ.οικ.