Παλιά, πολύ παλιά, έπεσα κι εγώ στη λούμπα του ναρκισσισμού της μνήμης. Ευτυχώς, βγήκα. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι μόνο το τώρα έχει αξία, κι αυτό μετράει μοναχά, και μ' αυτό μετριέσαι κι εσύ, μόνο. Και σιχάθηκα τις μνήμες και τις κηδείες και το τι έκανα και πώς πέρασα και τι έζησα, και το να ζεις ονειροπολώντας, και το να τροφοδοτείς το υπερφίαλο εγώ σου με στιγμές και εμπειρίες, ή με πλάνα, σχέδια, όνειρα κι ελπίδες. Μπλιαχ, τι σιχαμερός τρόπος για να ζεις. Φρίκη. Μου αρκεί να είμαι έτοιμος για το παρόν και για τις πολλαπλές του εκδοχές και δυνατότητες - πώς το λέει ο Ρίτσος, να κοιμάσαι με τις μπότες στο κρεβάτι, ή κάπως έτσι.
Ενίοτε, όμως, έρχονται τα τραγούδια στα μούτρα σου, in your face, σπλάτερ στη μάπα. Κι απ' αυτά κανένας δεν ξέφυγε, με όσο παρόν κι αν μπουκώθηκε, ποτέ.
ηρ.οικ.
1 σχόλιο:
Χαιρετίσματα. κζλν
Δημοσίευση σχολίου