Δέκα ακόμα πιο τρομακτικές στιγμές του νεότερου ελληνικού τραγουδιού

Για τις πρώτες 10 στιγμές μας, δες ΕΔΩ και εμπέδωσε.

11. Την λένε Πόπη. Αλλά εμείς, Χριστούλη μου, τι φταίμε γι' αυτό; Ψαχτείτε, τσιμπηθείτε, δεν είναι όνειρο. Αυτό το τραγούδι υπήρξε στ' αλήθεια. Η κοπελίτσα ντύνεται Ελλάδα και αφρίζει σαν πορτοκαλάδα. Και αφήνει επιφωνήματα "Χα! Χα!". Το πώς ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές δέχθηκε να τραγουδήσει αυτή την τρομακτική φαρσο-κωμωδία, πάντως, εμένα με ξεπερνάει.

12. Αποστείρωση μικροβιολογικού εργαστηρίου. Όλα άσπρα με ελαφρύ μπεζ, φιλτραρισμένα στην κάμερα σαν διαφήμιση. Προστακτική στο φουλ, μη μιλάς, άκου, προχώρα, κάνε, δείξε, σήκω, κάτσε. Uplifting ενθάρρυνση, προσωπικό coaching, positive thinking, συμβουλές για να ανεβαίνουμε λίγο, human resources management. Καλωσήρθατε σ' έναν κόσμο όπου όλα είναι τόσο τέλεια τοποθετημένα αλλά δυστυχώς τίποτα δεν είναι πραγματικά και βαθιά στη θέση του.

13. Λατρεμένη Μποφίλιου, την παρακολουθώ και την θαυμάζω, αλλά πρέπει να είμαι ακριβοδίκαιος - αυτό το πράγμα με τον λαϊκισμό "των απλών ανθρώπων" με εξοργίζει, όχι μόνο εδώ αλλά οπουδήποτε (βλέπε βίντεο-κλιπ "Επιμονή σου" στο πρώτο επεισόδιο της σειράς μας). Και δεν μου φταίει ο καλλιτέχνης εδώ ή πιο πάνω, όχι μόνο αυτός, αλλά οι λογής εταιρείες που αναλαμβάνουν τα της τέχνης του, οι μανατζαραίοι και οι δήθεν "δημιουργικοί" στυλίστες και διευθυντές μάρκετινγκ που αναλαμβάνουν να "πακετάρουν" τον καλλιτέχνη για τις ανάγκες της αγοράς. Είναι ευκολία, είναι παβλωφική πρόκληση ευαισθησίας και τρυφερότητας κατά παραγγελία, είναι εκμετάλλευση, είναι τρικ. Και δεν είναι μόνο θέμα εικόνας, είναι και το τραγούδι στη μέση, μ' αυτή τη new age αισιοδοξία του να μην με πείθει καθόλου. Δεν με πείθει να "είσαι μόλις τριάντα και εντελώς καθαρός", γιατί καλό είναι να είσαι και ολίγον βρώμικος. (Η αποστείρωση μικροβιολογικού εργαστηρίου που λέγαμε...) Κι αν είσαι έτσι στα τριάντα, στα πενήντα πώς θα είσαι; Στην Αιδηψό για τίλιο κι αμμόλουτρα; Κι ούτε να κοιτάς το δρόμο απ' το παράθυρο - κατέβα κάτω να παίξεις και να λερωθείς. Όσο για το λιώσιμο των πάγων, μόνο στο Ice Age συμβαίνουν αυτά.

14. Ώρα όμως να αφήσουμε τα ψιλά γράμματα και τις λεπτές αποχρώσεις και τις εμβριθείς αναλύσεις. Ώρα να γίνουμε hardcore. Να αγριέψουμε. Να βαρέσουμε τυμπάνια!!! Ναι, καλά ακούσατε: τυ-μπά-νια! Μου πήρε κάνα μισάωρο να πιστέψω ότι αυτό που έβλεπα κι άκουγα συνέβη στ' αλήθεια. Νόμισα ότι ήταν βιντεο-μοντάζ, ειλικρινά σας λέω. Κάθε άλλο τραγούδι της λίστας - αυτής, της προηγούμενης ή της επόμενης - είναι πταίσμα μπροστά του. Ένα μνημείο κιτς και ασυναρτησίας, παίρνει πανάξια τους 12 βαθμούς - το 12άρι του τρόμου - από το μπλογκ!

15. Ο τόσο συμπαθής και ταλαντούχος Αλκίνοος, πάλι, πήρε αυτό το σοβαρό και σφιγμένο βλέμμα τραγουδώντας Αλ-Χαλίλι και σουαχίλι στα νιάτα του και δεν το άφησε ποτέ έκτοτε, ό,τι κι αν τραγούδησε, όποιο κι αν ήταν το νόημα και οι λέξεις. Το στιχουργικό σφυροκόπημα εξωτισμού (μπακίρια, Νείλος, ιθαγενείς, όαση) και θρησκοληψίας (ιεροφάντης, ναός, άγιος καπνός, χρησμός, ορμηνείες) συμπυκνώνει όλο το τερατούργημα που ζούμε από τα 1990s και δώθε. Βάλτε και την κουφιολογία του στυλ "θα πουλάν τα δυο σου χείλη δύο περιουσίες κι άλλη μια / τέσσερις εγώ θα δώσω..." (ιδανικό για να μαθαίνουν τα παιδάκια σας πρόσθεση στην Γ' δημοτικού, 2 + 1 = 3 + 1 = 4), και έχετε το πανόραμα τριών δεκαετιών τραγουδιστικής αποβλάκωσης. Όσο για το ηθικό δίδαγμα του τραγουδιού; Βρες χρήμα και καμήλες να έχεις να δίνεις, μπας και ψωνίσεις την εξωτικιά την γκόμενα απ' το παζάρι. Αυτά.

16. Λέει, λέει, λέει, κλαίει, καίει, φταίει, διαρρέει, παραπαίει, καταρρέει, με μπιτάκι και τουμπερλέκι. Λοιπόν, κάτι τέτοια πρέπει να παίζουν στην κόλαση απ' τα μεγάφωνα, δεν αστειεύομαι. Ειδικά όταν ακούς το "λέει, λέει, λέει" να γίνεται "λέει και ξαναλέει" - για στιχουργική ποικιλία φαντάζομαι, για να σπάσει η μονοτονία -, εκεί αρχίζεις να ψάχνεις για βύσμα μπας και γλιτώσεις τα καζάνια!

17. Αγαπώ Δήμητρα Γαλάνη, αλλά όπως σε κάθε μεγάλη αγάπη έτσι κι εδώ υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω. Ενίοτε υπάρχει και η τέλεια καταβαράθρωσις, όταν τα περιστέρια και οι γάτες της Νικολακοπούλου ακούνε κουτς, κουτς, κουτς και σκίζουν τα μακό και κρεμιούνται από τις γραβάτες τους. Μα τι σας φταίξανε τα καημένα γατάκια και τα φασκιώσατε; Άσε που μένεις να αναρωτιέσαι: τελικά το φάσκιωμα ήταν με μακό, ή με το ίδιο μακό; (Το έπιασες το υπονοούμενο έξυπνη αναγνώστριά μου. Έτσι, για να σου θυμίσω και τα περασμένα, τα κομμένα ντεπόν και τα καινούργια παρκέ που ακούγαμε μικροί και κοντέψαμε να χάσουμε τη μπάλα).

18. Εδώ πάλι μέτρησα δεκαπέντε "πιάσε με" και πέντε "άσε με", και μου ήρθε και πονοκέφαλος. Σοβαρά τώρα. Αυτό το τραγούδι παιζόταν στα ραδιόφωνα επί μήνες - τι λέω, χρόνια. Έγινε και επιτυχία. Και μετά έχουμε κι αμφιβολίες ότι μας ψεκάζουνε.

19. Πιάσε ένα με απ' όλα. Και "καταλύτη" έχω, και "πριγκιπέσα" έχω, και Μπρεγκοβιτσο-πνευστά έχω, και δελτίο τύπου με "ολόφρεσκη και δροσερή διάθεση" έχω, όλο το πακετάκι. Κι όποιος διαβάζει με συνέπεια Μ.Π. ξέρει ότι ο καταλύτης και η πριγκιπέσα είναι απαραίτητα δικαιολογητικά. Σας ευχαριστούμε για την υποβολή τους. Η αίτησή σας εγκρίνεται. Στη λίστα!

 

20. Αλλά επειδή σαν πολύ αναθαρρήσατε με το Μελινάκι και το καλοκαίρι αγκαλιά της, για το τέλος παρ' τε άδειες πόλεις, χειμώνες, κακό που ήρθε χθες, βράδια του θανάτου, και μοναξιά. Πολλή μοναξιά. Φασόν. Με το κιλό. Σαν τα καρπούζια. Γεια σας.