Οι συντελεστές του ιστολογίου γράφουν:
"Οι Πυξ Λαξ ήταν σίγουρα ένα συγκρότημα που στην δεκαπενταετή επιτυχημένη πορεία του στην ελληνική μουσική σκηνή, απέκτησε φίλους και εχθρούς. Οι φίλοι όπως απέδειξε ο χρόνος, ήταν αρκετά περισσότεροι, και πιστεύω πως αυτό συνέβη για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, διότι ως παρακαταθήκη αφήσαν απλά, μελωδικά και όμορφα τραγούδια που έως σήμερα μνημονεύονται, και δεύτερον επειδή αυτή η μπάντα εξέπεμπε μια λαϊκή γνησιότητα, την οποία φανέρωνε χωρίς κάποιο φανταχτερό περιτύλιγμα, αλλά ως ήταν. Όπως είχε άλλωστε πει ο Μάνος Ξυδούς σε μιά απο τις τελευταίες ζωντανές εμφανίσεις του, αφιερώνοντας στην μπάντα το ''Ακόμα Προσπαθώ'', τους χαρακτήρισε ''το πιο χύμα συγκρότημα της ιστορίας''.
Όπως και να 'χει, τα τραγούδια μένουν. Με τους Πυξ Λαξ πολλοί από εμάς νιώσαμε, εκφραστήκαμε, ταπεινωθήκαμε, είτε ξεπεράσαμε.
Τι περισσότερο επιζητούν οι άνθρωποι από τή μουσική;
Ελπίζω σε αυτό το ιστολόγιο να θυμηθείτε οι πιο παλιοί και να ενημερωθείτε ίσως οι νεότεροι, για το έργο του συγκροτήματος.
Οι Πυξ Λαξ σαφώς έκαναν τον κύκλο τους. Όπως όμως συμβαίνει και με τους ανθρώπους όταν κλείνουν τον κύκλο τους, έτσι νομίζω πως συμβαίνει και στη μουσική - τίποτα δεν ξεχνιέται, πλην όμως όταν δεν το ξεχνάμε εμείς.
Το ιστολόγιο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αφανούς ήρωα των Πυξ Λαξ, Μάνου Ξυδού".
6 σχόλια:
Λαϊκή γνησιότητα ή γνήσια λαϊκότητα;
Αλήθεια τώρα, προσέφεραν τίποτα ουσιαστικό στο ελληνικό τραγούδι οι Πυξ Λαξ;
Όχι τίποτα άλλο αλλά βρίσκω υπερβολικό το "τι περισσότερο επιζητούν οι άνθρωποι από τη μουσική", που γράφουν οι συντελεστές.
Οι Πυξ Λαξ άφησαν ωραία τραγούδια που αρκετοί άνθρωποι θυμούνται. Κάτι είναι και αυτό, στη μουσική δηλαδή είναι μεγάλη υπόθεση.
Η μνήμη (συνήθως,όχι πάντα) κρατάει ότι αξίζει να κρατήσει.
Άρα για να σιγοτραγουδάμε κάποια από αυτά, ίσως κάτι σημαίνει.
Συμφωνώ με τον ανώνυμο.
Συνήθως, με τέτοιου είδους αφιερώματα, είτε πρόκειται για tribute εκδόσεις, είτε για ιστοσελίδες, είτε για «μεγάλες» συναυλίες «επανένωσης», κλπ, κλπ, η ιστορία έχει δείξει ότι το υποκείμενο έχει ήδη πάψει να απασχολεί πραγματικά με το έργο του (όποιο κι αν ήταν αυτό) και απλά κάποιοι, ορισμένες φορές με πραγματικά αγνές προθέσεις, φροντίζουν να συντηρούν ένα μύθο που εν τέλει αφορά τους ίδιους και τις προσωπικές του αναμνήσεις, κι όχι το υποκείμενο του αφιερώματος, πόσω δε το «έργο» του που (είπαμε) δεν απασχολεί πλέον κανέναν.
Περιμένω τη στιγμή που θα γίνουν «μεγάλα» αφιερώματα στο «έργο» του Μουζουράκη, του Μαραβέγια και των Gadjo Dilo… Ελπίζω μόνο να μη μας πάρει τόσα χρόνια όσα μας πήρε με τους Πηξ Λαξ. Ειλικρινά, δε θα το αντέξω για δεύτερη φορά...
Ως διαχειριστής του blog για τους Πυξ Λαξ, απαντώντας στον τελευταίο ανώνυμο σχολιαστή,έχω να γράψω τα εξής.
Πρόκειται για ένα ιστολόγιο που σαφώς εμπεριέχει και κάποιες (ελάχιστες) προσωπικές εμπειρίες, αλλά κατά βάση εμπεριέχει διασταυρωμένες πληροφορίες για την δισκογραφική αλλά και την γενικότερη πορεία του συγκροτήματος, και μερικές λεπτομέρεις που ίσως απασχολούν κάποιους που άκουγαν το συγκρότημα τότε, και ίσως κάποιοι ακούνε ακόμη τα τραγούδια τους. Άλλωστε, η σελίδα φτιάχτηκε για τους φίλους των Πυξ Λαξ, όχι για άλλους. Δεν μπορεί & δεν είναι ανάγκη να απασχολεί κάποιους που δεν αρέσκονται σ'αυτή την μουσική. Και δεν αντιμετωπίζεται στο blog τιποτα ως μύθος, φυσικά.Ούτε καν.Μύθοι είναι οι Φλόυντ, ο Ντύλαν, ο Έλβις.
Δεν νομίζω πως πρόκειται για έναν μύθο ούτε τίποτα τέτοιο. Τραγούδια που θυμόμαστε είναι, και άνθρωποι που τα έφτιαξαν.Απλά.
Τώρα άν απασχολεί το έργο ή όχι κανέναν, είναι άλλο ζήτημα. Έστω και έναν να απασχολεί, μπορεί να επισκεφθεί για να μάθει ή να θυμηθεί.
Τέλος, όσον αφορά στις συγκρίσεις, ενημερωτικά οι Πυξ Λαξ πούλησαν συνολικά σχεδόν 1.000.000 δίσκους (πηγή : http://www.musicpaper.gr/articles/item/6241-oi-pyks-laks-se-arithmoys-ezisan-15-xronia-kai-poylisan-pano-apo-1-000-000-almpoum ).
Σχεδόν κάθε δίσκος τους έμπαινε σε 100.000 σπίτια, μια εποχή που ο χρυσός και ο πλατινένιος δεν γίνονταν μέσω εφημερίδων, και το όριο πωλήσεων ήταν πολύ υψηλότερο για να γίνουν χρυσοί και πλατινένιοι οι δίσκοι.Συνεπώς, απασχολούσε αρκετό κόσμο η μουσική τους. Για το σήμερα, είναι μια ανάμνηση που όμως αφήνει τραγούδια να τραγουδιώνται ακόμα. Πάντως θεωρώ πως είναι γονιμότερο να ασχολούμαστε με ότι μας αφορά και μας ενδιαφέρει ώστε να το αναπτύξουμε και να το κρίνουμε, και όχι μονάχα με ότι μας προκαλεί εμπάθεια.Γιατί πίσω απ'την εμπάθεια,κρύβεται η έλλειψη επιχειρημάτων.
Ευπρόσδεκτο κι ένα μπλογκ για τους Πυξ Λαξ, όπως για καθετί μουσικό, κι ας μην τους αντέχω προσωπικά - γιατί ποτέ δεν με έπεισαν ώστε να βουτήξω αυθόρμητα στο μήνυμά τους. Άλλο το προσωπικό μου γούστο, όμως, κι άλλο το αν μπορεί κάποιος να φτιάξει μια σελίδα για το αγαπημένο του γκρουπ - με γεια του με χαρά του. Και χαρά δική μου να βάλω έναν σύνδεσμο και δυο κουβέντες γι' αυτό.
ηρ.
Δημοσίευση σχολίου