Χάρης Κανδηλώρος: "Δειλινό" (από τη συλλογή διηγημάτων "Αναπάντεχνα")

Δειλινό

Καθισμένος στην ακτή απέναντι από τη μακρά νήσο, απολαμβάνει το δειλινό· είναι η στιγμή που βγαίνουν οι λύκοι πάνω στο νησί, και δικαίως ονομάστηκε λυκόφως. Το δειλινό όμως συμβαίνει και κάτι άλλο: τα δειλινά, ή αλλιώς mirabilis jalapa, αρχίζουν να μοσκοβολούν συγχρονισμένα. Το άρωμα τους, σε ευαίσθητες μύτες, οδηγεί σε λιποθυμία. Αλλά καλύτερα να λιποθυμάς από ένα δυνατό άρωμα, παρά από ένα δυνατό ξύλο. Η Μακρόνησος απέναντι δεν είχε ποτέ mirabilis jalapa, μα είχε άφθονο ξύλο. Ξύλο ανελέητο. Ξύλο σκληρό από αιωνόβιους κέδρους, που καλύπτουν το 98% του νησιού. Κέδρους ψηλούς που φθάνουν τα 980 μέτρα, καθιστώντας το μακρύ νησί το μεγαλύτερο, μετά τον Λίβανο, εθνικό πάρκο κέδρων της Μεσογείου. Κέδρους δεν έχει η Καζέρτα... έτσι ξεμπερδέψαμε.

Απολαμβάνει το δειλινό και τη μυρωδιά των δειλινών, χωρίς να σκέπτεται καθόλου το παρελθόν. Δεν έχει νόημα. Μπροστά του, ένα χαριτωμένο, κατάλευκο bungalow. Σαν να είναι φτιαγμένο από καθαρό, αγνό χιόνι. Όπως τα χαριτωμένα, κατάλευκα ιγκλού των Ινουίτ. Μόνο που σ’αυτό δεν κατοικεί Εσκιμώος, αλλά ένα γεροντάκι με στρογγυλή κοιλιά.

Το λυκόφως πέφτει και αυτός κοιτάζει το Μακρονήσι (βλέπει άραγε λύκους από τέτοια απόσταση;). Λίγο πριν, αυτός ο αγαθός παππούς τού εξομολογήθηκε ότι «ήταν με τους άλλους...» Σταύρωσε τα δάχτυλά του σε σχήμα Χ. Χ όπως Χίτης.

Εκείνος παραμένει ασάλευτος, καθισμένος στα βράχια απέναντι από το νησί, ακούγοντας την εισαγωγή από την όπερα του Βάγκνερ. Οι θεοί όμως πέθαναν και έμεινε μόνο το λυκόφως...

Ένα ιστιοφόρο εισβάλλει στο οπτικό του πεδίο. Ξεκίνησε χρόνια πριν από την Βάρκιζα. Τώρα πια πλησιάζει στον προορισμό του. Η πλώρη του σημαδεύει το νησί. Ο νοτιοδυτικός άνεμος, ο Γαρμπής, το σπρώχνει απαλά, αλλά αποφασιστικά. Τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει, κανείς. Θα πέσει πάνω στα βράχια.

Οι λύκοι ουρλιάζουν, τα δειλινά μοσκοβολούν, οι κέδροι γέρνουν με απορία και το κοιτούν. Το σκαρί πέφτει με ορμή πάνω στο νησί και αυτό... σκίζεται στα δύο. Το είδε με τα μάτια του και ας μην το πιστεύει. Το είδε και ο γεράκος-Χίτης. Το νησί σκίστηκε στα δύο! Το διαπέρασε η μυτερή πλώρη του μικρού ιστιοφόρου.

Χάρης Κανδηλώρος, Αναπάντεχνα - Μικροσκοπικά διηγήματα, Αθήνα: Mabrida, 2014.