Μια στιγμή υπερηφάνειας, εδώ. Όταν έβαλα την "Κρύπτη" στην κορυφή της δισκογραφίας για την πρώτη δεκαετία του αιώνα μας. Το χέρι πήγαινε μόνο του, και η δικαίωση πέντε χρονάκια μετά είναι απόλυτη! Το ίδιο θα 'κανα και σήμερα, για τη δεκαπενταετία, και για τον αιώνα ολάκερο αν τον προλάβαινα.
Τον ξανάκουσα μετά από καιρό τον δίσκο και έπαθα πλάκα με την αίσθησή του, μ' αυτή την ατμόσφαιρα τη μαυρισμένη, αλλά με μαυρίλα βαθιά, όχι για διακόσμηση, όχι ντεκορασιόν για το σαλονάκι, ούτε κλαμμένο υφάκι για εξώφυλλο.
Πρόκειται για έργο ιδιόκτητο, του δημιουργού του, πολύ προσωπικό, πολύ δικό του. Δικό μας δηλαδή, ολονών. Τι πέρασε ο άνθρωπος δεν ξέρω - εδώ δεν θυμάσαι τι πέρασες εσύ για να τα ακούς και να συνεπαίρνεσαι. Αλλά θες δε θες σκύβεις σ' αυτό το βίωμα, το όποιο και να 'ναι, με σεβασμό και με μια κάποια οικειότητα.
Δεν κάνει καμία εντύπωση που ο δίσκος θάφτηκε όταν βγήκε, και δώθε. Κάνει εντύπωση, όμως, και πολύ θετική μάλιστα, που τα τραγούδια του δίσκου ακούγονται σήμερα τόσο κλασικά, τόσο παγιωμένα, κι ας μην τα έπαιζαν πουθενά. Κατέκτησαν τον χώρο τους, με κάποιον μυστήριο τρόπο.
και στο πέρασμα πριν βγω δύο πόρτες στον καημό μένανε για να διαβώ να 'ρθω τα μάτια σου να δω έριχνε φωτιά η αυγή και κοκκίνιζε η γη μένανε για να διαβώ να 'ρθω δυο πόρτες στον καημό
Κάποτε θυμάμαι ότι με τον "Κρύο Ήλιο" βγήκε ολόκληρος χειμώνας. Και με τον δίσκο αυτό, με την αγαπημένη "Κρύπτη" του τιτανομεγιστοτεράστιου Βαγγέλη Κορακάκη, βγαίνουν - ακόμα - τα δύσκολα. Εμπιστευθείτε τον.
ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου