Ο Νίκος Τουλιάτος αυτοβιογραφείται ("Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" μέρος 1ο)

Ποιος είμαι;

Είχα βέβαια άλλα πράγματα να κάνω απ’ το να ζήσω
Ρεμπό

Αυτοδίδακτος, ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος κρουστός… της πολυκατοικίας μου.

Είμαι άνθρωπος που κινούμαι στο γεφυράκι που συνδέει τις τέχνες, που λειτουργώ στην τέχνη μου με πείσμα, με υπομονή, και με σταθερότητα στους στόχους μου. Που ακούω μόνο ό,τι λέει η καρδιά και ότι γεμίζει την ψυχή μου. Που με ανησυχεί η τρελή και παρανοϊκή καθημερινότητα της μεγάλης γειτονιάς του πλανήτη που ζούμε, την οποία μετατρέπω σε ήχο ανατρεπτικό, σε ήχο διαμαρτυρίας, σε ήχο σκληρό, όσο σκληρή - απρόσωπη - καταθλιπτική - παράλογη - είναι η ζωή μας.

Ένας άνθρωπος που ονειρεύεται ακόμη κοινές πορείες και συλλογικότητες κόντρα στην ατομική και απόλυτα αρρωστημένη διεκδίκηση μιας αυτοφυλάκισης της προσωπικότητας, με αναξιοπρέπεια, αυτοπροσβολές, αυτοπεριορισμούς, έλλειψη αυτοσεβασμού, μιας εντέλει φοβισμένης και δεμένης χειροπόδαρα ατομικής πορείας χωρίς όνειρα και οράματα.

Που ακόμα (κόντρα στο ρεύμα) ονειρεύομαι άλλους ανθρώπους, άλλες σχέσεις, άλλες δυναμικές, και που πιστεύω ότι όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν σε πείσμα τις κυρίαρχης αντίληψης που τα θέλει όλα τελειωμένα και δεδομένα.

  

Αντί προλόγου…

Και πια δεν είναι τίποτα που να μη λυγίζει την ζωή σου και τα μάτια σου,

και τίποτα δεν είναι που να μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις,

και τίποτα δεν είναι που να μη μπορείς να στρέψεις την μορφή του προς τον ήλιο.

Γιάννης Ρίτσος

Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι βρίσκομαι στο γεφυράκι που συναντιούνται οι τέχνες. Αισθάνομαι ότι θα ήμουν καλός ζωγράφος, καλός ηθοποιός, καλός σκηνοθέτης, (για τον χορό δεν τολμάω να σκεφτώ), καλός μουσικός. Τι είμαι από όλα αυτά; Με τις τρέχουσες αλήθειες τίποτα. Τότε; ίσως όλα αυτά μαζί που απλά βρίσκουν δρόμο έκφρασης και επικοινωνίας όχι την μουσική αλλά το όργανο. Εξάλλου τα κρουστά είναι από μόνα τους όργανα, που όταν είναι στημένα στην σκηνή, αποτελούν εικαστικό γεγονός, έχουν θεατρικότητα. Ανάλογα με το στήσιμο και τα φώτα δημιουργούν με τον όγκο και τις επιφάνειες τους μια σκηνική κατάσταση, που από μόνη της δημιουργεί συναισθήματα, βάζει τον κόσμο στη διαδικασία να περιμένει τη δράση. Όχι μόνο την ηχητική αλλά και τη θεατρική. Εξάπτουν τη φαντασία για το τι μπορεί να συμβεί. Γυαλιστερά, μουντά, επιβλητικά, τρυφερά, σκληρά, περιμένουν τον άνθρωπο που θα τα κάνει να μιλήσουν, και που ο ίδιος θα είναι μέρος, συνέχεια, κόντρα από αυτά. Που μαζί με τα κρουστά θα επικοινωνήσει με τον κόσμο αλλά και με τα ίδια, θα τα αγγίξει, θα τα αγκαλιάσει, θα τα βιάσει, θα τα χαϊδέψει θα τα ερωτευτεί, θα κάνει διάλογο…. Θα χορέψει μαζί τους, θα γίνει ενεργητικός αλλά και παθητικός. Άλλες φορές αυτός θα κατευθύνει τη δράση άλλες θα τον κατευθύνουν αυτά, θα του επιβληθούν, θα του ανοίξουν δρόμους, θα τον οδηγήσουν. Η δράση δεν θα έχει ξεκαθαρισμένο στόχο, μπορεί να μην καταλήξει πουθενά, μπορεί από την προσπάθεια να εξουθενωθούν και οι δύο. Είναι μέσα στο παιχνίδι.

Εξαρτάται από τη διάθεση και των δύο, από την κατάσταση, από το όνειρο.

Έμαθα να μοιράζομαι το όνειρο με τα κρουστά μου και να συμμετέχουν σε αυτό. Και το όνειρο δεν είναι ποτέ το ίδιο, δεν μπορεί να είναι….

Αυτό σαν βασική επιλογή με καθοδηγούσε πάντα. Γιαυτό έπαιρνα ρίσκα, γιατί ένιωθα πώς θα τα καταφέρω, γιατί δεν έβλεπα ποτέ τα πράγματα από έξω, έμπαινα μέσα τους, γινόμουν ένα και προχωρούσαμε χέρι – χέρι.

Γιατί αυτό που έπρεπε να κάνω πρώτα το αγαπούσα και μετά το έκανα. Γιατί έχω μάθει να χαίρομαι και να συγκινούμαι από αυτό που κάνω.

Όταν έπαιζα τραγούδια, τα προσέγγιζα όχι απλώς σαν μελωδία ή σαν ρυθμό αλλά σα συναισθηματική κατάσταση. Στα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου εκφράζω με ήχο την εποχή, το περιεχόμενο, ερμηνεύω το γεγονός. Όταν παίζω Θεοδωράκη, σκέφτομαι πρώτα από όλα το μήνυμα, προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου και τη ζωή μου μέσα στους στίχους, νιώθω τη μελωδία και τι συναισθήματα μου προκαλεί, τι σκέψεις μου γεννάει και τελικά εκφράζω με ήχο ακριβώς αυτά τα συναισθήματα.

Όταν παίζω jazz, σύγχρονη μουσική κλπ, συμβαίνει το ίδιο, προσπαθώ να βρω τη θέση μου μέσα σε αυτούς τους ήχους, ακόμα και το πώς εγώ θα μιλούσα σήμερα χρησιμοποιώντας αυτά τα είδη και όχι το πώς έφτασαν ως σήμερα

Αυτό πιστεύω ότι αποτελεί το σημείο της διαφορετικότητας μου. Τη μουσική τη βίωνα, δεν τη μάθαινα.

Τη συνδύαζα και τη συνδυάζω με τη δική μου καθημερινότητα, φορτίζομαι από τους ήχους.

Τα τραγούδια υπήρχαν μέσα μου σαν καθημερινή πράξη, που εκφράστηκε με αγώνες, πόνο, πίκρες, χαρές. Αυτά εκφράζω όταν παίζω αυτό ή το άλλο είδος μουσικής.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.