Πωλείται μελαγχολία (2)

Δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση η εμπορική και επικοινωνιακή δύναμη της δημόσιας μελαγχολίας. Σε μια εποχή όπου όπως λέει και η Βόνταφον Σι Γιου δεν υπάρχει κάτι εκτός κι αν το μοιράζεσαι, σε μια εποχή όπου τα νέα τεχνολογικά μέσα είναι φτιαγμένα ώστε να αποπνέεις χαρά και επιτυχία (φαντάζεστε ένα LinkedIn που να λέει ότι τα πάω σκατά στη δουλειά μου; Ή ένα Instagram που να δείχνει σε φωτογραφία την ανία και την αποτυχία;), το απλούστερο και φυσικότερο των συναισθημάτων αναδεικνύεται σε εμπορικό υπερ-όπλο. Τι ειρωνεία! Αυτοί που δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από την κατάθλιψη (αποδοκιμάζοντας ως μπανάλ και γραφική κάθε συλλογική προσπάθεια ριζικού μετασχηματισμού της ζωής μας) έρχονται τώρα να μας σερβίρουν την κατάθλιψη ως θέαμα - και να λάβουν και μερικές χιλιάδες έξτρα pageviews ως επιβράβευση.

Κι όμως, δεν κατάφεραν ούτε ένα τέτοιο τραγούδι να γράψουν.

ηρ.οικ.

ΩΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.
Μουσική: Γιάννης Σπανός.
Δίσκος: "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό"

Παίζαν τα γραμμόφωνα
μες στα καφενεία
παίζαν το «μινόρε της αυγής»
κι έγραφα ασταμάτητα
την δική σου ανία
και της σκοτωμένης μου ζωής.

Ώρα αναχωρήσεως
άκουγα για τρένα
μόνο εγώ δεν πήγα πουθενά
σε όσα ξαναγύρισα
τα 'βρα που πεθαίναν
μέσα σ' έναν μίζερο βραχνά.

Κάποιοι φίλοι απ' τον στρατό
κάποτε σου γράφουν
για τις δυσκολίες που περνούν
κι είναι σαν γραμμόφωνο
που όσοι πόνοι να 'ρθουν
φταίει η κοινωνία θα σου πουν.