Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (5)

Ένας πολύ σοβαρός λόγος που εγκατέλειψα την διδασκαλία και έκλεισα την σχολή ήταν η απογοήτευση που ένιωσα από τους σπουδαστές. Ήταν η διαπίστωση του συντηρητισμού, του φόβου, της έλλειψης διάθεσης, της έλλειψης τρέλας και ανικανότητας πρωτοβουλιών από τη μεγάλη πλειοψηφία των σπουδαστών.

Σπουδαστές από 17 ετών και πάνω (όχι μικρά παιδιά) που ενώ τους προσφέρεις τα πάντα (και αυτό τελικά είναι που αποδείχτηκε λάθος) διαπιστώνεις με μεγάλη απογοήτευση ή ότι δεν αγαπούν αυτό που κάνουν ή ότι δεν έχουν μάθει να παλεύουν γιαυτό που υποτίθεται πως αγαπούν. Ότι δεν καταλαβαίνουν την ουσία των πραγμάτων που υπάρχουν γύρω τους, δε έχουν μάθει να κάνουν επεξεργασίες, δεν ξέρουν να βάζουν τα πράγματα σε προτεραιότητες, δεν καταλαβαίνουν πια τις αξίες. Δεν ξέρουν να εκτιμούν και βέβαια δεν ανησυχούν άρα δεν πολυσκοτίζονται αν αυτό που βλέπουν είναι χρυσάφι ή πλαστικό. Λάθος οπτική, λάθος συμπεράσματα. Απόλυτη ισοπέδωση. Έχουν χιλιάδες περισσότερες ευκαιρίες, χιλιάδες ταυτόχρονες πληροφορίες τόσο πολύ αντιφατικές μεταξύ τους με αποτέλεσμα να βραχυκυκλώνει ο εγκέφαλος τους και να μην μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε επεξεργασία ώστε να μπορούν να κατανοήσουν το σημαντικό από το ευτελές.

Έτσι που ξεκινάς με όνειρα μεγάλα, με όραμα για μια σχολή που θα αναπτύξει τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τη συνείδηση, την αυτογνωσία, για μια σχολή που δεν θα αντιμετωπίζει τον σπουδαστή σαν τσέπη, που θα δίνει ευκαιρίες για μελέτη, για ανταλλαγή απόψεων αισθητικών, καλλιτεχνικών, για παρουσίαση των ιδεών του, για δυνατότητα να δει και να ακούσει μουσικά στυλ, μουσικούς, σεμινάρια, εργαστήρια, ελευθερία κινήσεων, επιλογών ωραρίου, και που καταλήγεις να αντιμετωπίζεις αδιαφορία, απουσία, και σχόλια αρνητικά και το χειρότερο να πληρώνεις από την τσέπη σου για κάτι που ενδιαφέρει το 1% του συνόλου των σπουδαστών. Γιατί όπως λέω παραπάνω τελικά η ζωή δεν διδάσκεται.

Δεν άξιζε τον κόπο, την κούραση, τα λεφτά, τις στεναχώριες. Προκειμένου να γίνω επιχειρηματίας στυγνός και αδιάφορος και να χάσω τη ψυχή μου (γιατί κάτι τέτοιο δεν με ενδιαφέρει) προτίμησα να τελειώσω με την προσπάθεια να πείσω για τα μεγάλα όνειρα γιατί η προσπάθεια αυτή δημιουργούσε προβλήματα στην ψυχική μου υγεία, (τα μαλλιά μου άσπρισαν ξαφνικά σε μερικούς μήνες), ταχυπαλμίες, ακόμη και έλλειψη βασικών αγαθών από το σπίτι μου. Πούλησα το αυτοκίνητο, το σπίτι μου παραλίγο να διαλυθεί, από τις 8 το πρωί μέχρι τις 3 την άλλη μέρα καθημερινά στη σχολή, αγωνίες, χρέη, γκρίνιες, κουτσομπολιά εναντίον μου, δεν άξιζε το κόπο για 10 άτομα που σεβόντουσαν την προσπάθεια και συμμετείχαν στις διαδικασίες.

Το ωραιότερο ανέκδοτο που έχει κυκλοφορήσει για μένα τότε και από ότι διαπιστώνω κυκλοφορεί ακόμη είναι ότι είμαι πολύ πλούσιος. Όχι πλούσιος, ΠΟΛΥ πλούσιος!! Τι καλά που θα ήταν. Έχω να δηλώσω ότι δεν είμαι μίζερος και ξέρω να ζω το ίδιο καλά με 1 ευρώ ή με <1.000.000> ευρώ!!! Δεν είχα ποτέ λεφτά, αντιμετώπισα πολύ δύσκολες καταστάσεις δεν έκανα περιουσία όμως ζούσα και ζω με αξιοπρέπεια. Αυτό είναι όλο. Τέλος πάντων επανέρχομαι στη σχολή.

Έστηνα δωρεάν σεμινάρια τις Κυριακές. Ετοιμαζόμουν παρόλη την κούραση ήμουνα μια ώρα πριν και ερχόντουσαν κάποιοι 2 ώρες μετά με την δικαιολογία …ήμουνα για καφέ, δεν ξύπνησα, πήγα βόλτα….

Έφερα μουσικούς για σεμινάρια και συναυλίες Έλληνες και ξένους, μεγάλα ονόματα, οργάνωσα φεστιβάλ. Η πλειοψηφία των σπουδαστών απούσα. Όλα αυτά πληρωνόντουσαν με κόπο και χρήμα.

Η χειρότερη απογοήτευση ήταν να ακούω και παράπονα (που στη πραγματικότητα κρύβουν αδυναμία και έλλειψη ενδιαφέροντος) για κακή οργάνωση που πρακτικά σήμαινε ότι δεν τους έπαιρνα τα λεφτά κάθε μήνα αυστηρά, δεν τους έπαιρνε η γραμματεία από το χεράκι να τους πάει να δούνε μια παράσταση, δεν τους έπαιρνα λεφτά για να μελετήσουν ή να δούνε VIDEO δεν τους έπαιρνα λεφτά για μία φωτοτυπία, δεν τους έπαιρνα λεφτά για να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα, πολύ περισσότερο η γραμματεία δεν τους ξεκούμπωνε και το παντελόνι για να κάνουν την ανάγκη τους.!! Και βέβαια πλήρωναν λιγότερο από άλλες σχολές γιατί εγώ είχα τη μαλακία να πιστεύω ότι για να γίνει ο σπουδαστής καλός μουσικός εκτός από το όργανο που ειδικεύεται και βέβαια με τα ίδια δίδακτρα πρέπει να κάνει άλλα 10 διαφορετικά μαθήματα για να αναπτύξει το μυαλό του, και τη δημιουργικότητα του.

Και δεν έπαιρνα ποτέ λεφτά από κάποιο παιδί που ήθελε πραγματικά να μάθει που έδειχνε ενδιαφέρον και δεν είχε να πληρώσει.

Από την ιστορία σχολή και επιχειρήσεις βγήκα με 40.000.000 δρχ χρέη.

***

Το κακό με τη γενιά μας είναι ότι δεν μάθαμε τα παιδιά μας να παλεύουν για τίποτα, δεν διεκδικούν τίποτα.

Πόσο δίκιο είχαν οι φίλοι που μου έλεγαν ότι εάν δεν πληρώσεις δεν εκτιμάς. Έτσι είναι δυστυχώς, το έμαθα και εγώ, έστω και αργά.

Τώρα πια δεν τραβάω το κάρο για κανέναν και για τίποτα. Όποιος θέλει κάτι πραγματικά και το θέλει πολύ ας προσπαθήσει και εγώ θα βοηθήσω, ή μάλλον θα πληρωθώ ακριβά για να βοηθήσω εάν χρειαστεί. Εγώ ότι είναι να πω το λέω μια φορά. Όποιος κατάλαβε. Όποιος θέλει ας τρέξει να με προλάβει, πίσω βήμα ή ακόμη και σημειωτόν δεν κάνω για κανέναν, ούτε για το ίδιο μου το παιδί. Αποφάσισα να πεθάνω στα 200 και σίγουρα όχι από εγκεφαλικό, αλλά από βαρεμάρα. Υπάρχει μια ρήση που λέει το εξής:

<<Όταν κάτι δεν αλλάζει γιατί αγχώνεσαι; όταν κάτι αλλάζει γιατί αγχώνεσαι>>; Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ζω και είναι πραγματικά πολύ ωραία.

Σε αυτή την εποχή της αποχαύνωσης και της ηλιθιότητας όπου ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε δίποδο, στην εποχή που έχει γίνει στόχος ζωής και δουλειάς το δημόσιο ή ακόμη χειρότερα η καριέρα στην αστυνομία, ή στο στρατό, στην εποχή που ελάχιστοι προσπαθούν και παλεύουν με τη ζωή και με τον εαυτό τους, εγώ όπως επέλεξα μέχρι σήμερα να ζω, συνεχίζω στην τρέλα μου και δεν με ενδιαφέρει να σπρώξω κανέναν παρά μόνο όταν θέλει πραγματικά και το διεκδικήσει με πολλή προσπάθεια και επιμονή.

Δεν αντέχω τους ανθρώπους που ζουν μια ακυμάτιστη ζωή χωρίς μεγάλες δόξες και ούτε μεγάλες συμφορές και σίγουρα δεν τους ζηλεύω καθόλου.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.