Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (8)

Το 1973 αφού παράτησα τα ντραμς πήγα στην ΑΚΤΟ για διακοσμητής (είμαι πολύ καλός διακοσμητής παρόλο που τα παράτησα).

Βρέθηκα μέσα στο Πολυτεχνείο στις ηρωικές στιγμές. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν, δεν ήξερα τι είναι η χούντα. Δεν υπήρξα αντιστασιακός. Απλώς ένιωσα το μεγαλείο και είχα την τύχη να το βιώσω.

Τι λυτρωτικές στιγμές. Κάτι συνέβαινε το ένιωθα. Κάτι όμορφο υπήρχε στην ατμόσφαιρα.

Συλλογικότητα, αγάπη, επικοινωνία, κοινές αγωνίες, κοινή δράση, κοινός αγώνας.

Άνθρωποι που δεν γνωριζόντουσαν κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου, τα μάτια τους έλαμπαν.

Θεοδωράκης, Ξυλούρης (πότε θα κάνει ξαστεριά) Μαρκόπουλος, Λεοντής, Λοίζος, Σαββόπουλος

(Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν Ροκάς. Στη Πλάκα στο Χρυσό κλειδί, στο Τρυπ, ήμουνα όπως πολλοί νέοι της εποχής Χίπις, είχαμε rock σχήμα με τον Λύτη μπάσο και τον Μαγκλάρα κιθάρα, Με τους Craham κλπ.)

Τραγούδια που άκουγα πρώτη φορά και που σημάδεψαν την ζωή μου, χάραξαν το κορμί μου. Που να φανταστώ τότε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα διαμόρφωναν την ψυχή μου, και την μουσική μου. Αγάπησα πρώτα τα τραγούδια τους, πρώτα έκλαψα συγκινήθηκα, αναστήθηκα και μετά τους γνώρισα συνεργαστήκαμε, τα τραγούδια που μου χάρισαν τόσες συγκινήσεις που με άλλαξαν, τα έπαιζα μαζί τους. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Μόνο με τον Διονύση Σαββόπουλο δεν έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας μουσικά.

Φορτίστηκα, παρασύρθηκα, βρήκα νόημα στην ζωή μου περιεχόμενο. Άρχισα να διαβάζω, άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.

Εγκατέλειψα την ΑΚΤΟ και την καριέρα του διακοσμητή.

Ξανακάθισα στα ντραμς, ήξερα τι έπρεπε να κάνω….

Και ήρθε το τηλέφωνο να παίξω σε μια μπουάτ στην Πλάκα ( δεν θυμάμαι το όνομα) με υπεύθυνο τον πιανίστα Γιώργο Καμπανά. Αυτό γίνεται στο ενδιάμεσο χούντας Παπαδόπουλου – Ιωαννίδη, πήγα για λίγες μέρες, έπαιζα τα τραγούδια που άκουγα στο Πολυτεχνείο, και μια μέρα μου λέει ο Γιώργος ότι θέλουν ντράμερ στην μπουάτ Χνάρι (δίπλα στην εκκλησία της Αγ. Αικατερίνης στην Πλάκα) που θα ξεκινούσε τότε. Πήγα. Ήρθαν αυτοί που θα έπαιζα μαζί. 2 τραγουδίστριες, 2 τραγουδιστές, ορχήστρα. Ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, η Μαρία Δημητριάδη, η Αφροδίτη Μάνου, ο Δημήτριεφ, ο Πασπαράκης. Μπάσο ο Ανδρέας Μικρούτσικος, κιθάρα ο Βασίλης Ρακόπουλος, ο Αχιλλέας Περσίδης, κλαρίνο ο Βασίλης Κολοβός, τρομπόνι ο Παναγιώτης Στέφος κ.α.

Αυτό ήταν, όλη η φόρτιση του Πολυτεχνείου, όλα όσα έζησα σε τρεις μέρες, βρήκαν χώρο έκφρασης στα τραγούδια του Μίκη, του Θάνου κ.α.

Εκεί μου έβγαλε ο Αντρέας Μικρούτσικος το παρατσούκλι ΛΥΚΟΣ το οποίο με συνόδευσε για πολλά χρόνια, μετά πήρα προαγωγή το παρατσούκλι έγινε ΑΙΔΕΣΙΜΟΤΑΤΟΣ και αργότερα ΑΠΑΤΣΙ το τελευταίο με εκφράζει. Τώρα δεν έχω κανένα, τι κρίμα, κάποιες στιγμές το νιώθω σαν απουσία.

Εκεί άκουσα να μιλάνε μια άλλη γλώσσα από αυτή που ήξερα, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν καταλάβαινα τι λέγανε για τι πράγματα μιλούσανε. Είχα βγει από μία φάση ζιγκολό του Κολωνακίου. (το έκανα και αυτό έστω και για λίγο) Τα χτυπήματα ήτανε αλλεπάλληλα και πολύ γρήγορα Πολυτεχνείο, Χνάρι, πολιτική συνειδητοποίηση, (με πράσινο κοστούμι είχα πάει στο Χνάρι), τότε φορούσα και χρώματα εκτός του μαύρου και λευκού.

Το έριξα στο διάβασμα Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΣΕ – ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞ κ.α. αγόραζα το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Άλλαξα ντύσιμο, έβαλα μαύρα. (εκτός από πολύ μικρά διαλείμματα δεν τα ξανάβγαλα ποτέ, έβαλα λευκά στην κηδεία της μητέρας μου και για ένα διάστημα φορούσα μπλούζες της με χρώματα).

Ανακάλυψα δρόμους, απέκτησα στόχους, βρήκα νόημα στην μουσική, γιατί βρήκα νόημα στην ζωή.

Σε μερικές μέρες.

Ξαφνικά άρχισα να ζω.

Να ξέρω γιατί θέλω να ζω. Αν μη τι άλλο ήξερα τι δεν ήθελα πια…….

Η απόρριψη κάποιων πραγμάτων έγινε απότομα και αμετάκλητα.

Το Χνάρι το έκλεισε ένα βράδυ η Ε.Σ.Α.

Μετά από την μεταπολίτευση ο Θάνος με ξαναπήρε τηλέφωνο, δεν χωρίσαμε ποτέ από τότε. Συνεργάτες, φίλοι, και κουμπάροι στον πρώτο αποτυχημένο μου γάμο.       

Δεν επέστρεψα ποτέ σε παλιές καταστάσεις, δεν ξανασυμβιβάστηκα με τίποτα πια.

Σιγά – σιγά με τον χρόνο, άρχισα να συνειδητοποιώ τα πράγματα, απέκτησα πολιτική άποψη, θέση, αξίες τις οποίες δεν πρόδωσα ποτέ μέχρι σήμερα.

Μέσα σε λίγο διάστημα βρέθηκα από τον Καραμανλή στο ΚΚΕ. Κάθε μέρα ερχόταν και ένας πολιτικός από την εξορία. Πρώτα ήρθε ο Καραμανλής, μετά ο Παπανδρέου, έτσι άλλαζα και εγώ μέχρι που βρήκα τον χώρο που ένιωσα ότι ανήκω και έμεινα.

Το ΚΚΕ μου ξύπνησε ότι καλό είχα μέσα μου, όλες οι εμπειρίες μου βρήκαν χώρο έκφρασης και νόημα. Εάν δεν ήμουνα στο ΚΚΕ μπορεί να ήμουν περιθώριο, αλήτης δεν ξέρω τι.

Γνώρισα άλλους ανθρώπους, βρήκα περιεχόμενο, οράματα. Έμαθα να σκέφτομαι και να δρω συλλογικά.

Άλλαξαν οι χώροι που έπαιζα πια στην Πλάκα, αντάρτικα, πολιτικά τραγούδια και βέβαια με τον Θάνο Μικρούτσικο σε διάφορες μπουάτ. Γιάννης Κούτρας, Κώστας Θωμαίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λάκης Παππάς, Μανόλης Ρασούλης, Μαρία Δημητριάδη, Αφροδίτη Μάνου, Θάνος Αδριανός, Μπάμπης Αντωνίου, και άλλοι τόσοι πολλοί φίλοι σπουδαίοι μουσικοί, τραγουδιστές.

Φεστιβάλ της ΚΝΕ με ότι σχήματα μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Στήναμε τη σκηνή, κάναμε περιφρούρηση, παίζαμε, μαζεύαμε τα πάντα και το πρωί προκηρύξεις στις στάσεις και τις Κυριακές πουλάγαμε Ριζοσπάστη κλπ. Μουσική και πολιτική δράση έτσι μεγαλώναμε έτσι πορευόμασταν. Είχα λόγο σοβαρό να παίζω μουσική, γιατί είχα περιεχόμενο και οράματα.

Συμμετείχα στα κοινά. Συμμετείχα σε δράσεις πχ ενάντια στα ναρκωτικά με συναυλίες, εκδήλωση πχ στα Σεπόλια με οργανωτή από μεριάς της ΚΝΕ τον σημερινό γνωστό δημοσιογράφο και φίλο μου Κώστα Αρβανίτη, ή ακόμα και αρθρογραφώντας.

Συμμετείχα στην ίδρυση συλλόγου με πολύ σημαντική δράση όπου υπήρξα και πρόεδρος για μεγάλο διάστημα (το καλλιτεχνικό εργαστήρι Κουκακίου 0,56), μέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου για πολλά χρόνια, διαμερισματικός σύμβουλος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, και υποψήφιος βουλευτής του Συνασπισμού 2 φορές. (σήμερα είμαι μέλος του Συνασπισπού).

Έφυγα από το Κ.Κ.Ε. το 1990 όχι μετανιώνοντας για την συμμετοχή μου όπως τόσοι άλλοι αλλά γιατί διαφωνούσα με συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές. Εξάλλου στο ΚΚΕ έμαθα να έχω κριτική σκέψη. Δεν τραβήχτηκε το χαλί κάτω από τα πόδια μου με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αλλά και δεν πιστεύω σε αβασάνιστες απόψεις περί προδοσίας κάποιων. Στέκομαι με μεγάλο σεβασμό απέναντι στο χώρο που μου έδωσε περιεχόμενο και οράματα. Και παραμένω σταθερός σε αυτό που πάντα ονειρευόμουν να δω το χώρο της αριστεράς ενωμένο. Από τότε που ήμουν μέλος του Κ.Κ.Ε. υποστήριζα ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν στην αριστερά από αυτά που μας χωρίζουν. Ας το καταλάβουμε επιτέλους. Με γοητεύει σήμερα περισσότερο η προσπάθεια συνύπαρξης και ανταλλαγής απόψεων πολιτικών, πολιτιστικών, αισθητικών, η δημιουργική διαδικασία και γιατί όχι ο αυτοσχεδιασμός στη δράση και στη σκέψη με όλα τα λάθη που κάνουν οι ζωντανοί άνθρωποι κάτι που χαρακτηρίζει το χώρο του Συνασπισμού, παρά οι απόλυτες αλήθειες. Στον χώρο της Αριστεράς ο κάθε χώρος μουλαρώνει στις απόλυτες αλήθειες του και θεωρεί τον άλλο εχθρό. Όλα αλλάζουν ας το καταλάβουμε γρήγορα και ας αλλάξουμε και εμείς. Εάν ονειρευτούμε όλοι μαζί θα ξανακοιταχτούμε στα μάτια, αυτό απαιτεί γενναιότητα - την έχουμε; και η ίδια η ζωή θα μας δώσει την θέση που ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του λαού θέλει και απαιτεί ή θα μας βάλει στο περιθώριο να τρωγόμαστε με τους εγωισμούς μας.

Η Αριστερά χρειάζεται όραμα, όχι μόνο άμεσες λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων αλλά να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για ένα συλλογικό όραμα που θα εμπνεύσει ξανά τον λαό. Ας ξαναβρούμε τις χαμένες μας ουτοπίες που κάνανε τους αγώνες μας γοητευτικούς. Είναι αναγκαίο να ξεπεράσουμε τις "απόλυτες αλήθειες" και να συνθέσουμε το καινούργιο με δημιουργικές διαδικασίες, να κάνουμε τις διαφορετικότητες δημιουργική σύνθεση με ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη. Το σημαντικότερο για μένα είναι να κατανοήσουμε τα καινούργια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία, απόρροια της εξέλιξης της τεχνολογίας, τα προβλήματα του περιβάλλοντος, των μεταλλαγμένων, της "ασφάλειας" που έχει κάνει τους λαούς δέσμιους, την "ευημερία" με τα δάνεια που κάνουν υποχείρια εμάς και τα εγγόνια μας, με τις καινούργιες αντιθέσεις που έχει γεννήσει η παγκοσμιοποίηση, προβλήματα που έχουν διαμορφώσει μια τρομοκρατία στην καθημερινότητα του κάθε πολίτη σε όλες τις πτυχές της ζωής. Όλα αυτά απασχολούν σήμερα την νέα γενιά, είναι τα θέματα που υποθηκεύουν και καθορίζουν το μέλλον τους. 

Τέλος πρέπει να βάλουμε τα ζητήματα του πολιτισμού στο πρώτο πλάνο εκεί που πραγματικά ανήκει. Με τον πολιτισμό έχουν αλώσει τα μυαλά των νέων, με τον πολιτισμό θα απαντήσουμε με τον πολιτισμό θα ανακαλύψουμε τον τρόπο να επικοινωνήσουμε πάλι με την νέα γενιά. Με την αισθητική μας θα πείσουμε. Να ξαναγίνουμε συνώνυμοι με την διανόηση και το πνεύμα.

Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό ότι η Αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος

Με στεναχωρεί πολύ ότι από την ώρα που δεν συμμετείχα πια στο Κ.Κ.Ε. κάποιοι παλιοί σύντροφοι που μας συνέδεαν κοινές αγωνίες, κοινές ανησυχίες, κοινοί αγώνες δεν μου μιλάνε πια. Όταν χάνουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας τότε θολώνουν τα όνειρα για μια άλλη κοινωνία διαφορετική από αυτή που ζούμε. Ποιος θα είναι ο πολιτισμός αυτής της άλλης κοινωνίας; Αναρωτιέμαι.

Και ξέρουν όλοι ότι ξέρω. Εκεί ήμουν για 15 χρόνια. Ας είναι, για μένα παραμένουν σύντροφοι μου και χαίρομαι όταν συναντιόμαστε σε κοινούς αγώνες και μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες.

Μέλος πολιτιστικών εταιρειών, μέλος του ΔΣ των μουσικών συνόλων του Δήμου Αθηναίων, αντιπρόεδρος συλλόγου Γονέων, ειδικός γραμματέας του Δ.Σ. της Ε.Μ.Σ.Ε. πρώην μέλος της επιτροπής των καλλιτεχνικών μαθητικών αγώνων.

Αυτή η πολιτική – συνδικαλιστική δράση για μένα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την μουσική και γενικότερα με την πολιτιστική δράση.

(Παραθέτω στο τέλος του βιβλίου πολιτικές τοποθετήσεις και παρεμβάσεις για να γνωστοποιήσω τις θέσεις και την άποψη μου για διάφορα γεγονότα, θέσεις που πιστεύω και παλεύω μέχρι σήμερα, και δεν πρόδωσα όπως υποστηρίζουν μερικοί).

Έχω καλλιτεχνικά – πολιτιστικά και πολιτικά οράματα τα οποία προσπαθώ με κάθε τρόπο να διεκδικώ και να υλοποιώ καθημερινά, είτε μέσα από τις συναυλίες – παραστάσεις μου τις οποίες σχεδόν πάντα πλαισιώνω με σεμινάρια, είτε οργανώνοντας φεστιβάλ είτε συμμετέχω σε πολιτικές δράσεις κάθε είδους.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.