"Τα ραδίκια ανάποδα", ξανά!

Είχα δει "Τα Ραδίκια Ανάποδα" πρόπερσι, και είχα βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις μου ΕΔΩ.

Τα ξαναείδα. Να τα δείτε κι εσείς. Είναι αλλαγμένα, πιο ξεκαρδιστικά, πιο παραληρηματικά, αλλά και πιο προωθημένα.

Και με τον θάνατο σαν πρόφαση και με τη χρήση της καρικατούρας στο φουλ, ο Γαλίτης τελικά μας κάνει μια χάρη αλλά μας βάζει να πληρώσουμε και το τίμημα.

Η χάρη που μας κάνει; Να ξορκίσουμε μέσω του γέλιου όλους αυτούς που μας έχουν κάνει την πραγματικότητα και την καθημερινότητά μας έναν πολτό αβίωτο, που μας έχουν καβαληθεί και δεν λένε να μας αφήσουν σε ησυχία. Νιώθεις μια λύτρωση για το ξεμπρόστιασμα που τους κάνει ο Γαλίτης, και μια βαθιά ικανοποίηση που είσαι κι εσύ μέρος αυτής της καθαρτικής διαδικασίας.

Όλο αυτό όμως έχει και το τίμημά του: ότι εν τέλει ο Γαλίτης σε φέρνει αντιμέτωπο με τη δική σου ευθύνη για όλο αυτό το χάλι. Για ό,τι αναπαράγεις ή, έστω, για ό,τι ανέχεσαι. Κι όταν τελειώσουν τα χαχανητά, κάπου μέσα σε όλο αυτό το μενού των αντι-ηρώων του Γαλίτη βλέπεις να σχηματίζεται κι η δική σου εικόνα, αναπόφευκτα.

Με αυτή την έννοια, μην περιμένετε αστειάκια απ' "Τα Ραδίκια Ανάποδα".

Ηρακλής Οικονόμου