Η έρημος που απλώνεται μπροστά μου
ίσως και να’ ναι κάποιος κήπος μαγικός
και να μη βλέπω εγώ παγώνια και ποτάμια
ούτε από πάνω κάποιο ξάστερο ουρανό.
Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.
Στην έρημο που απλώνεται μπροστά μου
ίσως κι εσύ κάπου εκεί να περπατάς
και να μου γνέφεις με ξεκάθαρα σινιάλα
σε προσπερνάω και το δρόμο σου τραβάς.
Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.
Στην έρημο βουλιάζει κι η ζωή μου
έτσι ανεπαίσθητα, σχεδόν κανονικά
γιατί μου ξέφυγε το λάθος και δεν είδα
να λιγοστεύουν όλα πια σιγά σιγά.
Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.
Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου