Συγνώμη, κι ευχαριστώ

ΣΥΓΝΩΜΗ, ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Το ελληνικό τραγούδι έχει γίνει αγνώριστο - μια φριχτή μονοτονία τονισμένη με γκάιντες, λαούτα και ντραμς. Ας είμαστε ειλικρινείς: μόνο προσωπολάτρες χούλιγκαν ή καλοπροαίρετοι απελπισμένοι μπορούν να ακούσουν με ειλικρινή κι αυθόρμητη ευχαρίστηση το 90% αυτού που περνιέται ως «έντεχνο» τραγούδι σήμερα. Κι πολλοί εξ' αυτών ούτε καν ακούνε· απλώς ουρλιάζουνε, σε όποια τετριμμένη ασυναρτησία κι αν πει από σκηνής το είδωλό τους, στην εκατοστή διασκευή, στη χιλιοστή ίδια συγχορδία.

Και κάπως έτσι νοιώθω την ανάγκη να ζητήσω μια συγνώμη για το όποιο νερό έβαλα στο μύλο αυτής της ανέπνευστης δηθενιάς, αυτού του απονεκρωμένου σώματος από τραγούδια που δεν τραγουδιούνται, από μουσικές που δεν ακούγονται 2η φορά, κι από στίχους που βάλθηκαν να μας κοιμίσουν με το ζόρι με αστέρια, ψυχές και προσευχές. Επιτρέψτε μου τη γενίκευση, φυσικά και δεν είναι όλα έτσι, ούτε μόνο έτσι. Αλλά είναι και έτσι, ολοένα και περισσότερο. Κι ας μην κρυβόμαστε… όλη αυτή η κατάντια των επανεκτελέσεων, η αιώνια στιχουργική κλιμακτήριος, το νέο σταρ σύστεμ του έντεχνου, και η χαζοχαρουμενιά με σάουντρακ Τσιτσάνη είναι ταυτόχρονα και η κατάληξη των δικών μας (στο «μας» βάλτε αν θέλετε και τον εαυτό σας, ή όποιον άλλον) ευσεβών πόθων, της δικής μας αθωότητας. Σε όλα αυτά αν ξύσεις λίγο θα βρεις από κάτω ένα κομματάκι κι από τη δική μας πίστη.

Πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια.

Δεν μπορώ να κάνω τον Κινέζο, κι ας είναι το μόνο εύκολο. Φταίω, αγαπημένες μου αναγνώστριες. «Φταίω», όπως λέει και ο τίτλος ενός από τα 5-6 πιο αγαπημένα μου τραγούδια - Αθηναϊκή Κομπανία παρακαλώ. Γιατί κάποτε σας προσκάλεσα (όχι μόνο εγώ, όχι πρώτος) σε ένα νυχτερινό πάρτι στην παραλία με ημίγυμνα κορμιά να πλατσουρίζουν στη θάλασσα, και το παρτάκι μας βγήκε τσάι κυριών και κοπή πίτας τοπικού συλλόγου. Κι ανέβηκα και στο ντάτσουν με τη ντουντούκα, ο μπούφος, μπας και δεν είχε πάρει χαμπάρι το φιλοθεάμον κοινό. Αλλά τελικά αυτός που δεν είχε πάρει χαμπάρι ήμουν εγώ!

Πλάι στη συγνώμη, όμως, ας μπει κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν απλόχερα να ζήσω αυτή τη συναρπαστική περιπέτεια μιας ταπεινής χαρτογράφησης, συνταγογράφησης, κτηματογράφησης, ή όποιας άλλης «γράφησης» θέλετε του ελληνικού τραγουδιού· σε όσους, δηλαδή, έδωσαν χώρο. Και βέβαια, και σε όσους έδωσαν γενναιόδωρα τα κείμενά τους, τα τραγούδια τους και την έμπνευση για να υπάρχει αυτό το μπλογκ. Και εν τέλει, και σε αυτούς που είναι ο λόγος για τον οποίον ζητάω συγνώμη! Γιατί έτσι είναι τα πράγματα αγαπημένες μου αναγνώστριες: διαλεκτικά και αντιφατικά.

Τα «Προάστια» θα συνεχίσουν να επεκτείνονται, φυσικά, και δεν πρόκειται να σταματήσουν με καμία κυβέρνηση. Γιατί όπως λέει και ο στίχος από το τραγούδι: «Φταίω που ενώ μεγάλωσα / τα ίδια λάθη κάνω / και τα χαμένα από καιρό / πάλι τα ξαναχάνω». Η μοίρα γράφεται στην αρχή κι όχι στο τέλος, το λάθος συνεχίζεται, ευτυχώς, και τα χαμένα θα τα ξαναβρούμε και θα τα ξαναχάσουμε στη διαδρομή.

Μια διαδρομή που στην τωρινή, προσωρινή της στάση γράφει μόνο τούτο: συγνώμη, και ευχαριστώ.

ηρ.οικ.