Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Όταν το "έντεχνο" ξεμένει από έμπνευση

...δεν το έχει σε τίποτα να ακούγεται και σαν σουξέ της Λένας Παπαδοπούλου! Εντάξει, δεν λέω φυσικά ότι ο Κώστας Λειβαδάς το έκανε επίτηδες, μην παρεξηγούμαστε κιόλας, αλλά η μελωδική γραμμή των δύο ρεφρέν είναι παρεμφερής κι αυτό κάνει μπαμ, αν βγάλετε τις ενορχηστρωτικές φιοριτούρες. Και ειλικρινά σας λέω, χίλιες φορές Λένα Παπαδοπούλου απ' το μιξ τρόμου της λύρας με ντραμς και συνθεσάιζερ και το ερμηνευτικό ύφος απόγνωσης μαζί με στόμφο μην τυχόν και χάσουμε το μεγάλο νόημα (τι νόημα, δηλαδή, πιάσε μια ταραμοσαλάτα στο πέντε, "με καίει και με σβήνει", τώρα πώς γίνεται να με καίει και να με σβήνει την ίδια στιγμή τρέχα γύρευε!).







Ηθικό δίδαγμα: κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και σταματήστε να ακούτε το δήθεν "έντεχνο" που μας σερβίρουν υπεύθυνοι μάρκετινγκ και γραφεία επικοινωνίας. Δεν είναι τέχνη όλο αυτό, είναι το πτώμα μιας τέχνης που πέθανε και η σήψη της μολύνει το αισθητήριο που το ίδιο το ελληνικό τραγούδι μας βοήθησε κάποτε να αποκτήσουμε.
ηρ.οικ.

ΥΓ: Πάμε Λενάκι.




Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

10 στιγμές τραγουδιών (1/10)

Ο καθένας μας έχει εκείνους τους πολύ προσωπικούς του στίχους, τα γυρίσματα εκείνα στα τραγούδια που φέρνουν πάντα μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Δεν μιλάμε για τραγούδια ολόκληρα, αλλά για στιγμές τραγουδιών, για μερικά δευτερόλεπτα που όσες φορές κι αν τ' ακούσεις κουβαλάνε την ίδια ανατριχίλα. Τις έχουμε όλοι αυτές τις στιγμές - να κι οι δέκα δικές μου.
ηρ.οικ.






"κι απ' το στρατό γραμμή τιμόνι / και στα παλιά μηχανουργεία".


Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Νατάσσα Μποφίλιου Live in London



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ


Live in London


24/10/2016, Λονδίνο, “KOKO” (Camden Town)

Support Act: TAREQ

Ύστερα από την μεγάλη επιτυχία της προηγούμενης εμφάνισής της, η Νατάσσα Μποφίλιου επιστρέφει στο Λονδίνο με την καινούρια ΒΑΒΕΛ της!

Τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου η Νατάσσα Μποφίλιου εμφανίζεται σε έναν από τους ωραιότερους και πιο σημαντικούς πολιτιστικούς χώρους της πόλης, το club KOKO.

Η σημαντικότερη Ελληνίδα ερμηνεύτρια της γενιάς της, μαζί με τους μόνιμους συνεργάτες της Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμο Ευαγγελάτο, θα παρουσιάσουν και στο κοινό του Λονδίνου τα νέα τραγούδια της ΒΑΒΕΛ, αλλά και όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους και απρόσμενες επιλογές, σε μία ολοκαίνουργια παράσταση που θα θυμόμαστε για καιρό.

ΒΑΒΕΛ είναι ο τίτλος του νέου δίσκου της Νατάσσας, του Θέμη και του Γεράσιμου που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι και ήδη ακούγεται παντού στην Ελλάδα, αλλά και ο τίτλος της νέας τους παράστασης. Μία παράσταση που συζητήθηκε όσο λίγες, γεμίζοντας ασφυκτικά τις μεγαλύτερες συναυλιακές σκηνές, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις όπου κι αν παρουσιάστηκε.

Και όπως λένε οι ίδιοι, «στη δική μας ΒΑΒΕΛ εξαργυρώνονται όλες οι γλώσσες, αρκεί να μιλάνε αληθινά. Ανυπομονούμε να σας ξεναγήσουμε στον καινούργιο μας κόσμο-και στο Λονδίνο!”.

Στη συναυλία συμμετέχει ο Ελληνο-ιορδανός δημιουργός ηλεκτρονικής μουσικής Tareq, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.

Η οργάνωση της συναυλίας συνυπογράφεται από την Prospero και την Ark4Art, η οποία τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται έντονα σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Λονδίνο και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.


Info:
24/10/2016: London, “KOKO” - 1 Camden High Street, Camden Town, London
Doors open: 19:00
Ticket Price: £28
Book your tickets here: www.ark4art.com
For more information or to book: www.ark4art.com
Tickets can also be purchased at KOKO’s box office. 
Facebook Event: ‘Natassa Bofiliou – Babel in London’ 

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Interview with Chrys Roboras







Chrys Roboras:

"The paintings are a journey in life"


"It is important to recognise the natural need of a human being to find a place where she belongs, a space where tranquility can be found". This is the belief that underlies much of the work of Greek-Australian painter Chrys Roboras. Gallery 7 (20 Solonos Str. & Voukourestiou Str., Athens, Greece) presents the artist's fifth individual exhibition, 'Nothing remains the same', which will last until October 22. And so, we decided to explore her world a bit further.

by Iraklis Oikonomou



- The dimension of memory is dominant in your previous series of paintings. Is the artist a kind of guardian of memory, in an amnesiac world?

We create memories everyday, even through social media. When posting an event, a photo even a quote, we are extending our memory to the present society. Our memories are what makes us who we are today. Our past creates a film if you like of our memories and yes an artist is not only a guardian but also a reminder.


- Much of your work carries a feeling of alienation - the individual in tension with his/her environment. You have used the term ‘in-between’ to depict this sense. How was this in-betweeness brought in your life, personally?

I was born and raised in Australia, by immigrant Greek parents. My father embedded in my sub-conscious the fact that one day we would return to Greece, his homeland. This created a feeling of displacement as I wondered where my place really was. Coming to Greece a few times, the moving back and forth created the feeling of being in between the two countries. In Australia I am Greek and in Greece I am Australian. It's the diaspora syndrome.


- And how did you deal with it? Is it possible for the 'homeless' to find a permanent shelter?

After many years of living in Greece, I have made a life for myself here. I have not been back to Australia since 2004. I think of Australia often and what my life would be like there. I deal with the feeling of displacement by accepting where I am, and to tell you the truth I have discovered myself here in Greece. Yes, it is possible for a "homeless" to find a home as they say "home is where the heart is," but at times you can still feel nostalgia.






- There is a sharp contrast between the realism of your figures and the abstraction of the landscape. Why?

The abstraction of the landscapes is due to the abstraction I have felt in my surrounding environment. It's the uncertainty of fitting in and belonging. The figures are very realistic as this is how I see people in my world. I feel them empowering the envirοnment, more than the landscape actually exists.


- In general, do you think that the painting must ‘mean’ something? Or should it primarily be aesthetically and visually pleasing?

Aesthetically and visually the painting can be pleasing to the viewer. For myself, personally, the paintings have to mean something. The paintings are a journey in life.


- What is the main theme of your ‘Nothing remains the same’ October exhibition? What have you been exploring through your current work?

The theme is a continuation of my previous work. I don't really plan the phase, it comes from within myself. Nothing remains the same is a combination of figures large and small and portraits of people standing stronger than before. I have been exploring the personalities behind people.


- And what is the single most pressing, unfulfilled artistic goal of yours? What is there to be done next?

My goal is to exhibit in more international art fairs and maybe one day even at the Biennale of Venice. You have to want big to achieve it. Patience and hard work - this is what my life has been about. 






Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Το logo του υποφέρω




Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Λιόλιος
Στα drums o Μένιος Πασιάλης

Τα φτερά της ψυχής


Τα φτερά της ψυχής



του Θεόδωρου Σταυρόπουλου*


«Ένα όνειρο με ακολουθούσε πάντοτε κατά την διάρκεια της ζωής μου: η μορφή του συχνά άλλαζε, όμως πάντοτε, με σχεδόν τα ίδια λόγια, άκουγα την παραίνεση ‘γράψε μουσική’», εξομολογείται ο Σωκράτης στο «Φαίδωνα». «Αυτό το όνειρο για μένα ήταν μια ενθάρρυνση να συνεχίσω ν’ ασχολούμαι με την μελέτη της φιλοσοφίας η οποία ανέκαθεν υπήρξε ο στόχος της ζωής μου, και αποτελεί ταυτόχρονα τον υψηλότερο, τον ευγενέστερο σκοπό της μουσικής».

Η σχέση της μουσικής με την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου είναι τόσο στενή όσο εκείνη που υφίσταται ανάμεσα στο σώμα του και την τροφή που λαμβάνει. Ήδη από την αρχαιότητα τόσο οι σοφοί όσο και οι κοσμικοί άρχοντες αναγνώριζαν τον καταλυτικό ρόλο της μουσικής στο να εμψυχώνει και να εμπνέει τις πράξεις των ανθρώπων. Οι οπλίτες βάδιζαν με τον παιάνα του Αλαλάξιου Άρη ή του Ηρακλή στα χείλη τους για ν’ ατσαλώσουν τα νεύρα τους εν όψει της αιματοχυσίας και της βίας που τους περίμενε· το αργόσυρτο κι επαναλαμβανόμενο ψάλσιμο του ιεροφάντη πριν από τις θυσίες υπέβαλε τον πιστό με την υπνωτιστική του ιεροπρέπεια και κινούσε μέσα του ένα συναίσθημα δέους. Ακόμα και σήμερα η μουσική χρησιμοποιείται για τους ίδιους ακριβώς σκοπούς σε στρατιωτικές παρελάσεις, πολιτικές συναθροίσεις, θρησκευτικές τελετές, αθλητικά δρώμενα και ψυχαγωγικές παραστάσεις. Ίσως ο κυνισμός που η μοντέρνα εποχή έχει καλλιεργήσει μέσα μας, σε συνδυασμό με την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της εικόνας, μας κάνει να μην δίνουμε τόση σημασία στα ακουστικά ερεθίσματα.

Κάτι μέσα μας όμως, η ψυχή, σκιρτά ενστικτωδώς στους ψίθυρους μιας αρμονίας λες και ακούει παραγγέλματα στην μητρική του γλώσσα. Γιατί η μουσική δεν είναι τίποτα άλλο παρά η γλώσσα των συναισθημάτων. Μπορεί να έχει δομή, συντακτικό και αλφάβητο που απαρτίζεται από μαθηματικούς λόγους αλλά, στην εκφορά της, είναι ένα σύστημα που εκφράζει καταστάσεις ψυχής και αντί για λέξεις χρησιμοποιεί εικόνες οι οποίες γίνονται αντιληπτές περισσότερο από τα συναισθηματικά αισθητήρια του ανθρώπου παρά από το λογικό μέρος του μυαλού του. Ως εκ τούτου είναι μια γλώσσα πολύ πιο άμεση, πολύ πιο αποτελεσματική, παγκόσμια και περιεκτική απ’ οποιαδήποτε άλλη έχει εφεύρει ποτέ ο ανθρώπινος νους.

Ο Πλάτωνας, στην «Πολιτεία», δίνει ιδιαίτερη σημασία στην μουσική παιδεία των νέων της ιδανικής κοινωνίας που οραματίζεται. Θεωρεί μάλιστα ότι τα «φαύλα» τραγούδια εκμαυλίζουν τις ψυχές των ανθρώπων και πρέπει να απαγορευτούν όπως άλλες πρακτικές οι οποίες κρίνονται απ’ όλους ως επιβλαβείς για το σώμα.

Η αρχαία ιατρική, στην πιο ολιστική και μυστηριακή της έκφανση, χρησιμοποιούσε επίσης την μουσική ως μέσο ίασης του σώματος, αναγνωρίζοντας τον άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στις δύο υποστάσεις του ανθρώπου – την πνευματική και την υλική: στα Ασκληπιεία εξασκούταν η λεγόμενη μέθοδος της εγκοίμησης, όπου ο πάσχων οδηγούνταν σε ένα είδος βαθιού, ιαματικού ύπνου μέσα από συγκεκριμένες μελωδίες και μουσικές αρμονίες οι οποίες στόχευαν να ερεθίσουν στην ψυχή του κέντρα τα οποία ήλεγχαν τις νοσούσες λειτουργίες του σώματός του.

Ακόμα και σήμερα η ψυχολογία μελετά την επίδραση της μουσικής στην συμπεριφορά των ανθρώπων – ειδικά επάνω στην εύπλαστη ψυχή των εφήβων. Όλοι μας, το δίχως άλλο, γνωρίζουμε το στερεοτυπικό χαρακτήρα του «οργισμένου νέου» που ακούει μουσική η οποία θυμίζει περισσότερο σαματά παρά οτιδήποτε άλλο λες για να προσαρμόσει τα ακούσματά του με την κατάσταση του ψυχικού του κόσμου. Όσο περισσότερο κανείς παρατηρεί τους χαρακτήρες των ανθρώπων γύρω του, τόσο περισσότερο θα είναι σε θέση να μαντέψει τα ακούσματά τους τα οποία, αναμφίβολα, έχουν συμβάλει στη σμίλευση του ψυχισμού τους.

Εάν θεωρήσουμε την ψυχή του ανθρώπου ως το προϊόν του αθροίσματος των βιωμάτων και των ερεθισμάτων που έχει δεχθεί, τότε θα ήταν απολύτως λογικό και αποδεκτό να πούμε ότι η επίδραση της μουσικής είναι ένα ακόμη βίωμα: μια εμπειρία η όποια ξετυλίγεται στον κόσμο των συναισθημάτων αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος την προσλαμβάνει ως εξίσου σημαντική και αληθινή με τις εμπειρίες του στον κόσμο της χειροπιαστής ύλης. Σκεπτόμενοι υπό αυτό το πρίσμα, τί συναρπαστικά ενδεχόμενα ανοίγονται μπροστά μας! Η διάπλαση μιας υγιούς και δυνατής ψυχής, ικανής να ξεπεράσει όλες τις αντιξοότητες και τις φουρτούνες της ζωής όχι μόνο είναι στο χέρι μας αλλά βρίσκει αρωγό τον ατελείωτο και πολύμορφο ωκεανό μουσικής που μας περιβάλλει. Δεν έχουμε παρά να βουτήξουμε στα βάθη του, να βρούμε τις φτερούγες τις ψυχής μας και να αναδυθούμε, πετώντας προς τα ουράνια.

*Ο Θεόδωρος Σταυρόπουλος διδάσκει Εφαρμοσμένα Μαθηματικά στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016