...δεν το έχει σε τίποτα να ακούγεται και σαν σουξέ της Λένας Παπαδοπούλου! Εντάξει, δεν λέω φυσικά ότι ο Κώστας Λειβαδάς το έκανε επίτηδες, μην παρεξηγούμαστε κιόλας, αλλά η μελωδική γραμμή των δύο ρεφρέν είναι παρεμφερής κι αυτό κάνει μπαμ, αν βγάλετε τις ενορχηστρωτικές φιοριτούρες. Και ειλικρινά σας λέω, χίλιες φορές Λένα Παπαδοπούλου απ' το μιξ τρόμου της λύρας με ντραμς και συνθεσάιζερ και το ερμηνευτικό ύφος απόγνωσης μαζί με στόμφο μην τυχόν και χάσουμε το μεγάλο νόημα (τι νόημα, δηλαδή, πιάσε μια ταραμοσαλάτα στο πέντε, "με καίει και με σβήνει", τώρα πώς γίνεται να με καίει και να με σβήνει την ίδια στιγμή τρέχα γύρευε!).
Ηθικό δίδαγμα: κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και σταματήστε να ακούτε το δήθεν "έντεχνο" που μας σερβίρουν υπεύθυνοι μάρκετινγκ και γραφεία επικοινωνίας. Δεν είναι τέχνη όλο αυτό, είναι το πτώμα μιας τέχνης που πέθανε και η σήψη της μολύνει το αισθητήριο που το ίδιο το ελληνικό τραγούδι μας βοήθησε κάποτε να αποκτήσουμε.
ηρ.οικ.
ΥΓ: Πάμε Λενάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου