Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (10/10) - "Το χορτάρι"

"Είχα καλεσμένο τον Τσιτσάνη / και του Βαμβακάρη, του Ζαμπέτα είχα πει". Μπου-χα-χα, την επόμενη φορά να πεις του Μαραβέγια - ας πρόσεχες! Λοιπόν, πάει η πρώτη δεκάδα, αλλά μην ανησυχείτε, σύντομα θα ακολουθήσει η επόμενη. Μέχρι τότε, καλά να 'μαστε, και μην ξεχνάτε: υπάρχει ζωή και πέρα απ' τον Κώστα Λειβαδά.
ηρ.οικ.






"Το χορτάρι"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Καλογερόπουλος
Δίσκος: "Τα Δέοντα" (1995)
αριθμός views στο YouTube (29/01/2017): 370


Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Δέκα τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (9/10) - "Φθινόπωρο σ' αγάπησα"

Ναι, ναι, το ξέρουμε πλέον καλά, δεν επιτρέπεται η έκφραση κανενός θετικού αισθήματος προς τον άλλο, είναι μελό και ρομαντισμός, είναι γραφικότητα και απελπισία, επιτρέπεται μοναχά η απάθεια και το εγώ και η προστασία και η άμυνα, όχι αγάπη, όχι έρωτας, προπαντός όχι επιθυμία, να καταργηθούν κι από τα λεξικά να τελειώνουμε, να καταργηθούν κι απ' το τραγούδι αυτές οι βλαμμένες λέξεις, και επιτέλους τι θέλει κι αυτός ο Μαραμής και μας απασχολεί με τις φθινοπωρινές του αγάπες, τι θέλει αυτός ο ντεμοντέ, δεν μπορεί να γίνει κι αυτός λίγο υπεράνω;
ηρ.οικ.






"Φθινόπωρο σ' αγάπησα"
Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης, Μουσική: Δημήτρης Μαραμής, Ερμηνεία: Θοδωρής Βουτσικάκης
Δίσκος: "Αισθηματική ηλικία" (2014)
αριθμός views στο YouTube (28/1/2017): 2.781

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (8/10) - "Πορεία"

"κι όμως απόψε θα σε πλησίαζα" - και ναι, μας πλησίασε η τεράστια η ποίηση, η ακατάσχετη μελωδία, μας πλησίασαν τα πολύ μεγάλα τα νοήματα, τούτο το θαύμα συνέβη στ' αλήθεια, εδώ, με τούτη τη γλώσσα και τούτη τη μουσική, μας πλησίασε η σπάνια η τέχνη του Σταυριανού και της Δημητριάδη και των ομοίων τους, αυτών των σημαδεμένων απ' την ευαισθησία την απελπισμένη, μας πλησίασε γενναιόδωρα όλο αυτό. Κάποτε, υποτίθεται, θα το πλησιάζαμε κι εμείς.
ηρ.οικ.







"Πορεία"
Στίχοι, Μουσική: Γιώργος Σταυριανός, Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
Δίσκος: "Έρημη Πόλη" (1982)
αριθμός views στο YouTube (25/1/2017): 911

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (7/10) - "Της Ομόνοιας οι τύποι"

Ο Απόστολος Καλδάρας στον Σείριο κι εμείς στην κοσμάρα μας. Καθόλου άσχημα, πάντως, να είναι αυτά τα τελευταία τραγούδια της ζωής σου - ο Καλδάρας πέθανε δυο μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Κι αν κρίνω από τους στίχους, την αναπόληση του παρελθόντος, την "παλιά Αθήνα" κλπ., αυτό το τραγουδάκι ίσως καταφέρει να ζήσει μια δεύτερη ζωή κάποια στιγμή, εφόσον το ρετρό είναι το μόνο που αντέχουμε σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, οι Μπαλάντες του Περιθωρίου είναι μια μοναδική επίδειξη λαϊκής ρυθμικής μαεστρίας, και οι εννιακόσια εβδομήντα έξι προβολές μόνο ως ανέκδοτο ακούγονται.
ηρ.οικ.





"Της Ομόνοιας οι τύποι"
Στίχοι, Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Ερμηνεία: Ανδρέας Καρακότας, Άντρη Κωνσταντίνου, Μιχάλης Παπαζήσης
Δίσκος: Μπαλάντες του Περιθωρίου (1990)
αριθμός views στο YouTube (24/1/2017): 976


Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (6/10) - "Του κόσμου η ουσία"

Οι Μικρές Περιπλανήσεις δεν είναι απλώς ένα συγκρότημα - είναι θεσμός συναισθηματικής αγωγής. Και μπορεί να μην είναι εύκολο να συντονιστείς με την πολλαπλότητα της συναισθηματικής τους αντίληψης - με την ενότητά και την αντίθεσή της, με τη μελαγχολία και τη δύναμη μαζί, τη χαρά και τη λύπη μαζί, την πίστη και την αμφισβήτηση μαζί, τη συνάντηση και την απώλεια μαζί, την απαίτηση και την αναπόληση μαζί. Αλλά, τουλάχιστον, διάολε, δοκίμασέ το.
ηρ.οικ.







"Του κόσμου η ουσία"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Αρμπιλιάς, Ερμηνεία: Μάνθος Αρμπιλιάς
Δίσκος: "Άστρα που ψιχαλίζουν φως" (2013)
αριθμός views στο YouTube (23/1/2017): 1.172

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (5/10) - "Πίσω απ' τα ασθενοφόρα"

Κάπως έτσι είναι συνήθως η μεγάλη τέχνη: κοφτή, λιτή, άμεση. Οι λέξεις του τραγουδιού καρφώνονται σαν ταβανόπροκες, κι οι εικόνες του στριφογυρνάνε κοντά δέκα χρόνια τώρα με την ίδια πάντα δύναμη. Το αριστούργημα της Δανάης Παναγιωτοπούλου έχει 0,1% των views της Επιμονής Σου - τι να κάνουμε, αυτά τραβάς αν δεν είσαι crossover, αν δηλαδή η έμπνευσή σου βγαίνει απ' το νου κι όχι απ' το λογιστήριο.
ηρ.οικ.






"Πίσω απ' τα ασθενοφόρα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Δανάη Παναγιωτοπούλου
Δίσκος: Homo logotypus (2009)
αριθμός views στο YouTube (22/1/2017): 3.607


Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (4/10) - "Στην Κατερίνα"

Χίλια τετρακόσια εβδομήντα εφτά, κι απ' αυτά μίνιμουμ τα διακόσια δικά μου. Τα τραγούδια χωρίς ρεφραίν είχαν πάντα τη δική τους γοητεία. Κι είναι κι αυτό το χρώμα του '78 που το είδα μόνο απ' το μαιευτήριο, κι άντε να βγάλεις άκρη με δαύτο με μια μόνο ακρόαση.
ηρ.οικ.






"Στην Κατερίνα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Απόστολος Μπουλασίκης
Δίσκος: Της Πόλης Ξωτικό (2003)
αριθμός views στο YouTube (21/1/2017): 1.477

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (3/10) - "Ο πόντος απ' την κάλτσα σου"

Όταν το ανέβαζα στο YouTube, έπρεπε να ξέρω ότι αυτό το τραγούδι ήταν καταδικασμένο. Ούτε ένα swing γύρισμα, ούτε μια φρέσκια φατσούλα στο βίντεο, ούτε feelgood μαρκετίστικη χαρουμενιά στους στίχους... μόνο η Βούλα Σαββίδη να αλλάζει τη γεωγραφία του εγκεφάλου μου. Ας είναι!
ηρ.οικ.






"Ο πόντος απ' την κάλτσα σου"
Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης, Μουσική: Τάσος Γκρους, Ερμηνεία: Βούλα Σαββίδη
Δίσκος: Καινούργια Ρούχα (1994)
αριθμός views στο YouTube (20/1/2017): 730

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (2/10) - "Δυο πόρτες στον καημό"

2780 views για το μεγάλο το λαϊκό τραγούδι; Ρε πάμε καλά; Δύο εφτά οχτώ μηδέν; Ούτε καν τρία; Λες και είναι κάνα συνοικιακό ματσάκι Αιγάλεω - Δόξα Δράμας; "Και στο πέρασμα πριν βγω δύο πόρτες στον καημό μένανε για να διαβώ να 'ρθω τα μάτια σου να δω έριχνε φωτιά η αυγή και κοκκίνιζε η γη μένανε για να διαβώ να 'ρθω δυο πόρτες στον καημό". Αν υπάρχει ένας αγαθός σκοπός για τον οποίο αξίζει να ζήσεις και να πεθάνεις, δεν πρέπει να απέχει και πολύ απ' αυτά τα τραγούδια κι απ' αυτά τα αισθήματα.
ηρ.οικ





"Δυο πόρτες στον καημό"
Στίχοι - Μουσική: Βαγγέλης Κορακάκης, Ερμηνεία Στέλιος Γαλανός
Δίσκος: Κρύπτη (2002)
αριθμός views στο YouTube (19/1/2017): 2.780

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

10 ελληνικά τραγούδια με εκνευριστικά λίγα views στο YouTube (1/10) - "Φυλάξου απόψε"

Επιτέλους, η σειρά από τα Μ.Π. που όλοι περιμένατε: τα δέκα ελληνικά τραγούδια με τα πιο εκνευριστικά λίγα views στο YouTube. Δύο βασικές προϋποθέσεις: πολύ ωραία τραγούδια, πολύ λίγα views - και βέβαια το εκάστοτε βίντεο να είναι το μοναδικό που να έχει ανέβει με το συγκεκριμένο τραγούδι στο YouTube. Και μιλάμε ότι πρέπει τα τραγούδια να είναι τόσο ωραία και τα views τόσο λίγα ώστε εσύ να λες ότι πάει, κουφαθήκαμε όλοι γενικώς για να καταλήξουμε να έχουν τραγούδια προκάτ προβλεψιμότητας, βαρεμάρας και εργαστηρίου όπως το "Τι λάθος κάνω" του Χαρούλη 7 εκατομμύρια views και βάλε, και τούτα εδώ τα εμπνευσμένα μερικές εκατοντάδες, ή άντε χίλια, δυο χιλιάδες. Καλή ακρόαση, λοιπόν, και καλή επίσκεψη στον ΩΡΛ σε όλους μας.
ηρ.οικ.






"Φυλάξου απόψε"
Στίχοι-Μουσική: Χρήστος Κολοβός, Ερμηνεία: Μανώλης Χατζημανώλης
Δίσκος: Σ' αυτόν τον τόπο που άλλαξε χρώμα (1998).
αριθμός views στο YouTube (18 / 1 / 2017): 889

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Συνέντευξη με τις Παράξενες Μέρες





Παράξενες Μέρες:

«Υπάρχει πάντα κάπου ένα σκοτάδι που λάμπει»


Μια κουβέντα με τον Αντώνη Μοσχούτη και τον Άρη Τρουπάκη (Παράξενες Μέρες)




τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου

Τους γνωρίσαμε πριν από οχτώ χρόνια (κι από εδώ) με τον ομώνυμο δισκογραφικό τους ντεμπούτο. Τους ξανασυναντήσαμε το 2015 με «Το σκοτάδι που λάμπει». Ο καθαρός ροκ ήχος τους, η νευρική τους μελωδικότητα, το στιχουργικό μίγμα λυρισμού και δυναμισμού παραπέμπουν σε μεγάλες στιγμές του ελληνικού ροκ. Αντώνης Μοσχούτης, Άρης Τρουπάκης, οι Παράξενες Μέρες και πάλι, στα Προάστια και στη δισκογραφία.



- Από το 2009 μέχρι το 2015 φαντάζει σαν ένα μεγάλο διάστημα δισκογραφικής απουσίας. Τι μεσολάβησε από την πρώτη δουλειά του συγκροτήματος; Τι κάνατε όλα αυτά τα χρόνια;

Καταρχάς, κανένας από εμάς δεν ζει από τη μουσική, και άρα δεν έχουμε την πολυτέλεια της πλήρους ενασχόλησης με αυτήν. Κατά δεύτερο, δε βιαζόμασταν να κυκλοφορήσουμε έναν δεύτερο δίσκο. Δουλέψαμε πολύ καιρό πάνω στο υλικό του δίσκου και όταν νοιώσαμε ότι το αποτέλεσμα μας αντιπροσωπεύει προχωρήσαμε. Μεσολάβησαν πολλές εμφανίσεις, κάποιες αλλαγές στην αρχική σύνθεση του συγκροτήματος, και πολλές δοκιμές πάνω στο υλικό.

- Και τι ακριβώς είναι «Το σκοτάδι που λάμπει» με τα τραγούδια του και τα ενδιάμεσα μουσικά του θραύσματα; Ποια ιστορία αφηγείστε;

Το “Σκοτάδι που Λάμπει” είναι ακριβώς αυτό: ένα μουσικό ταξίδι προς ένα σκοτάδι που λάμπει. Καθώς τα χρόνια σκοτεινιάζουν, προσπαθούμε να μιλήσουμε για όλα εκείνα που πεισματικά λάμπουν και σκοντάφτουμε πάνω σε μικρούς ή μεγάλους φάρους - σιωπηλούς ή φλύαρους.








- Το δελτίο τύπου με τρόμαξε λίγο: «το ροκ συναντιέται με τις λύρες του Πόντου, τους ήχους της Ηπείρου και τους αμανέδες της Ανατολής…». Όλο αυτό το πράγμα με τις μίξεις και τις συναντήσεις σαν συνταγή μαγειρικής μου ακούγεται πια. Τελικά ηρέμησα όταν άκουσα ατόφια την εξηλέκτρισμένη ροκ φλέβα σας! Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς η παράδοση είναι ροκ. Μας αφορά εκείνο το κομμάτι της που δεν ωραιοποιεί τα πράγματα, δεν τα τραβάει προς τα πίσω σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, και συνεχώς επαναδιαπραγματεύεται την ταυτότητα της. Προτείνει κάτι πέρα από τον χρόνο. Κατά τη γνώμη μας δεν παντρέψαμε ανόμοια υλικά. Η σύνδεση της ποντιακής λύρας π.χ. με τον ηλεκτρικό ήχο είναι στα αυτιά μας αυτονόητη. Σε ότι αφορά τις επιρροές μας, δεν θα σου πούμε και πολλά διαφορετικά ονόματα καλλιτεχνών απ’ ότι θα έλεγαν οι περισσότεροι, και τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ο καθένας μας πως μετουσιώνει αυτές τις αναφορές σε κάτι δικό του.

- Πόσο είναι η ηχητική σας ταυτότητα προϊόν συλλογικής δουλειάς όλου του συγκροτήματος; Εννοώ, τι παραπάνω φέρνει η συνύπαρξη του δημιουργικού διδύμου Μοσχούτης-Τρουπάκης με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος σε επίπεδο ήχου;

Είναι προϊόν συλλογικής εργασίας φυσικά… δεν πηγαίνουμε στον κιθαρίστα ας πούμε μία παρτιτούρα για να την αποδώσει. Προτείνουμε ένα γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο οι μουσικοί καταθέτουν τις ιδέες τους. Πολλές φορές το κομμάτι που έρχεται στην πρόβα καταλήγει να έχει τεράστια απόσταση από το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα του δίσκου και τούτο χάρη και στις παρεμβάσεις των υπολοίπων μελών του συγκροτήματος.

- Και ποιο είναι το μυστικό ώστε εσείς οι δύο να ανέχεστε ο ένας τον άλλον και να συνδημιουργείτε σε βάθος χρόνου;

Όλες οι σχέσεις για να αποδώσουν δημιουργικά θέλουν υπομονή, επιμονή και χτίζονται διαρκώς σε βάθος χρόνων. Θα ήταν μεγάλο λάθος αν μετά από τόσα χρόνια και έχοντας κατακτήσει τουλάχιστον το αυτονόητο που είναι η ειλικρίνεια, η εκτίμηση, ο σεβασμός, η εύκολη συνεννόηση μεταξύ μας αλλά και με τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας, να κάνουμε πίσω επειδή δυσκόλεψαν τα πράγματα ή πήρε μια διαφορετική πορεία η ζωή του καθενός σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό που δημιουργούμε μαζί είναι μουσική και για μας αυτό είναι μία σταθερά για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την όποια δυσκολία.








- Ο ραδιοσταθμός «Στο Κόκκινο» υπογράφει την παραγωγή του δίσκου. Σας απασχόλησε η κομματική σύνδεση του σταθμού;



Έρχεται ένας ραδιοφωνικός σταθμός με κάποιους πολύ καλούς μουσικούς παραγωγούς και ρεπερτόριο που μας εκφράζει, μέσω της πολύ καλής μας φίλης Ευγενίας Λουπάκη, και μας προτείνει να κυκλοφορήσει τη δουλειά μας. Ποτέ δε μας φόβισε το ενδεχόμενο ταύτισης της μπάντας με την όποια πολιτική γραμμή του σταθμού και όποιος ακούσει τα τραγούδια μας θα καταλάβει το γιατί.


- Πάντως, σε αντίθεση με π.χ. τη δεκαετία του ’80 όπου ένα ρεύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας συναντήθηκε οργανικά με το ελληνικό ροκ, σήμερα το πράγμα φαίνεται λίγο πιο flat. Πώς βλέπετε την κατάσταση της εγχώριας ροκ σκηνής;

Εκείνος που τον απασχολεί τι εκφράζει σήμερα η ελληνική ροκ σκηνή θα πρέπει να το αναζητήσει μακριά από τηλεοράσεις, playlist, ακριβοπληρωμένες εμφανίσεις και οποιαδήποτε μορφή καπήλευσης κοινωνικών ρευμάτων. Υπάρχουν καλλιτέχνες που μόνο επίπεδους δεν θα τους χαρακτήριζε κανείς. Απλά είναι λίγο πιο δύσκολο να τους ανακαλύψεις μέσα στον ορυμαγδό της πληροφόρησης - αλλά υπάρχουν. Κατά συνέπεια, η καλή μουσική γενικότερα υπάρχει γι’ αυτούς που έχουν τη διάθεση να την ανακαλύψουν. Εξ’ άλλου, όσον αφορά τη διαμαρτυρία, το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να διαμαρτύρεσαι αλλά να προτείνεις, να προσκαλείς, να πυροδοτείς ή έστω να παρηγορείς χωρίς να χωρίζεις τον κόσμο σε θύτες και θύματα.

- «Απ’ του ορίζοντα την κόκκινη γραμμή / φτάνουνε σμήνη που ’χαν χάσει τη φωλιά τους» γράφετε στο τραγούδι «Σ’ αυτή την πόλη». Αλήθεια, βλέπετε κάτι να αλλάζει μέσα στην κοινωνία; Βλέπετε κάτι άλλο εκτός από αφόρητο μπέρδεμα και απογοήτευση;

Οι κοινωνίες πάντα αλλάζουν - είναι κάτι δυναμικό και όχι κάτι στατικό. Απλά δεν είναι η κοινωνία που θα σου δώσει απαντήσεις. Υπάρχει η προσωπική σου καλλιέργεια, υπάρχει η φροντίδα για τις προσωπικές σου σχέσεις, υπάρχει  η καθημερινή υπενθύμιση στον εαυτό σου πως δε ζεις μόνο σου, υπάρχει ο διαρκής αγώνας να μη γίνεις απάνθρωπος. Δεν πετυχαίνει πάντα αλλά μέσα στην προσπάθεια δεν υπάρχει μόνο μπέρδεμα και απογοήτευση. Υπάρχει πάντα η τρομερή δυνατότητα που έχεις να επανανοηματοδοτήσεις τα πράγματα. Υπάρχει πάντα κάπου ένα σκοτάδι που λάμπει.

Και σε προσωπικό επίπεδο, πώς θα την περάσετε φέτος; Θα σας δούμε κάπου επί σκηνής;

Συνεχίζουμε λοιπόν και εργαζόμαστε πάνω σε καινούργιο υλικό και μάλιστα δύο από τα καινούργια μας τραγούδια έχουν ανέβει ήδη σε ψηφιακή μορφή στο διαδίκτυο. Επόμενο προγραμματισμένο live είναι στις 29 Γενάρη στο Γυάλινο UpStage, και για τα υπόλοιπα θα τα πούμε στην πορεία.







Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

Κατερίνα Λαζαρίδου: ο τυφώνας ...Κατρίνα που σάρωσε το Voice

Τέτοια φωνή βγαίνει μια φορά στα 4-5 χρόνια. Θα καταλήξει άραγε στα μπουζούκια και στα πρωϊνάδικα, ή θα υπάρξει κάποιος εμπνευσμένος δημιουργός να της δώσει ήχο και υλικό; Θα μείνει στα τηλεοπτικά σόου της μιας βραδιάς, ή θα μπει στη δισκοθήκη μας;








Τη 18χρονη Κατερίνα Λαζαρίδου τη μάθαμε σαν άλλη μία παίκτρια ενός ακόμη μουσικού talent show. Ελάχιστο ενδιαφέρον έχει το αν κέρδισε ή έχασε - δεν χωράει σε καλούπια ποδοσφαιρικού ματς η τέχνη. Αυτό που έχει σημασία είναι η συνέχεια, το μετά. Αυτό το μέταλλο, αυτή η χροιά, όλο αυτό το ακατέργαστο ταλέντο, αυτή η καθηλωτική έκφραση θα ήταν κρίμα να πάνε στα αζήτητα.






Τέλος πάντων, ας φροντίσει κάποιος την Κατερίνα Λαζαρίδου να την ακούσουμε ξανά και σύντομα, με τις συνθήκες, την καθοδήγηση και το υλικό που της αξίζουν.
ηρ.οικ.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Πάρτυ στο Φάληρο, 1996





Πάρτυ στο Φάληρο, 1996


του Δημήτρη Κατσιάνου



Τον Άλκη Αλκαίο τον γνώρισα σε μια στροφή του τραγουδιού «Ρόζα» στο σπίτι του συμμαθητή μας Γιώργου Β. το 1996, σε ένα από τα οριακά μετεφηβικά πάρτυ της γενιάς του Beverly Hills, όταν η μουσική του πάρτυ ήταν ο δίσκος «Στου αιώνα την παράγκα».  Σε όλη τη διάρκεια του πάρτυ, με καλεσμένους από την αστική τάξη του Παλαιού Φαλήρου, πρώην συμμαθητές από ιδιωτικά σχολεία του Πειραιά και φοιτητές Ιατρικής που είχαν μόλις αρχίσει να φοράνε γραβάτες, η μουσική ήταν ο συγκεκριμένος δίσκος - ακούγαμε με τη σειρά, δηλαδή, όλα τα τραγούδια του δίσκου.

Ο οικοδεσπότης είχε μια αδυναμία στο τραγούδι «Λούνα Παρκ» λόγω μιας πρόσφατης ή εν εξελίξει συναισθηματικής περιπέτειας με συμμαθήτρια που δεν είχε όμως έρθει στο πάρτυ. Με συγκίνηση τραγουδούσε τον πρώτο στίχο και βίωνε την απώλεια του εφηβικού έρωτα.

Άλλος αγαπημένος φίλος και συμμαθητής μας, ο  Αλέξης Μ., χόρευε τη «Ρόζα», ήταν το τραγούδι του. Όταν λοιπόν ήρθε, η στιγμή της «Ρόζας», ο συμμαθητής μας σηκώθηκε να χορέψει κι εμείς όλοι, με αγάπη και νοσταλγία για τη ζωή του σχολείου, βρήκαμε καταφύγιο και ενότητα κρατώντας το ρυθμό με παλαμάκια, κατά τα ήθη της εποχής.

Δεν μπορούσα να συγχρονιστώ με το ρυθμό, οι πολλές άρσεις του ντράμερ ήταν για μένα ασύνδετες παύσεις. Δεν ξέρω πόσο καλά μεταφέρω την αίσθηση του ρυθμού, όμως ένιωθα περισσότερο σαν αφήγημα το τραγούδι αυτό, σαν αφηγηματικό παράπονο. Σκεφτόμουν πως την ίδια φευγαλέα, χαρακτηριστική, σχετική αστάθεια του ντράμερ είχα συναντήσει σε μια στιγμή του τραγουδιού «Ερωτικό», εκεί που επαναλαμβάνεται το μουσικό θέμα του τραγουδιού χωρίς λόγια, αμέσως πριν την επανάληψη της τελευταίας στροφής. Συνδυάζοντας τα μουσικά θέματα, ρυθμούς, τα παρεστιγμένα, πλησίασα τον συνθέτη κι είδα τον στιχουργό.

Σε συνέντευξή του το 1990, ο Άλκης Αλκαίος διαχωρίζει τον στιχουργό από τον ποιητή. Ο στιχουργός απευθύνει κι εμπιστεύεται το έργο του στον συνθέτη, ο ποιητής σε όλους.

Δεν ξέρω τι από τα δύο ήταν ο Αλκαίος. Ο Βαγγέλης Λιάρος είχε στην ψυχή και το σώμα του πληγές και βιώματα, την εικόνα της ελληνικής φύσης, την Πάργα, τον πατέρα του ο οποίος τον φρόντισε με αγάπη και συνέπεια - δεν ξέρω τι περισσότερο χρειάζεται για να ασχοληθεί ένας άνθρωπος με την ποίηση.

Ο Αλκαίος απευθύνθηκε σε πολλούς συνθέτες και τραγουδιστές, σε ευρύτερο κοινό, με τραγούδια για διάφορους καημούς και θέματα. Για νεότερους, προβληματισμένους, για Ρωμιούς, για φίλους, για εξορίες και εξάρσεις, για λουλούδια, για το χρόνο, για χρονικά, για πράγματα που ήρθαν και άλλα πολλά.






Ήθελα να γράψω για τον Αλκαίο ό,τι αισθάνθηκα ακούγοντας το τραγούδι νούμερο  οκτώ (8) του δίσκου «Στου Αιώνα την Παράγκα», με τη σειρά που ευλαβικά τηρούσαμε στο πάρτυ.

Νομίζω ο στίχος που θα μείνει για πάντα δίπλα στο όνομά του Αλκαίου είναι αυτές οι τέσσερις λέξεις: «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι».

Γελαστοί για όσα πιστεύουν, ελπίζουν, για όσα εύχονται και υποφέρουν, για όσα προσπαθούν και μοχθούν να αποκτήσουν.

Γελαστοί ποιοί; Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν και τολμούν να είναι γελαστοί, σε έναν κόσμο δύσκολο, σε μια ζωή δύσκολη, σε εχθρικά μέρη, σε ορίζοντες με αποχρώσεις του cobalt blue.

Κι αν είμαστε εμείς αυτοί, μπορούμε να τα καταφέρουμε, να πιστεύουμε στα αισιόδοξα λόγια της νεανικής μας ελπίδας; Μπορούμε να ελπίζουμε στα γελαστά πρόσωπα που υπήρχαν γύρω μας όταν αισθανόμασταν την αγάπη;

Είναι πολλές οι αποχρώσεις που περιστρέφονται γύρω από την εικόνα της ευτυχίας, κι ας διαλέξει ο καθένας αυτές που θέλει. Ας διαλέξει ο καθένας τη ζωή του, αρκεί οι κορδέλες που διαλέγει από τον κορμό της να συνθέτουν δεσμούς ισχυρούς και πολύχρωμους με την αγάπη.

Την αγάπη που υπομένει και δεν απελπίζεται, εκείνη που ιστορικά καταγράφεται από το Ευαγγέλιο, την καημένη αγάπη που θυσιάζεται για τους άλλους χωρίς να ζητάει τίποτα σαν αντάλλαγμα.

Πριν βγω εκτός θέματος, ας θυμίσω τις αγάπες αυτών που θυσιάστηκαν γελαστοί, σύμφωνα με το τραγούδι του Αλκαίου και την Ιστορία: Ελευθερία, Πατρίδα, Ομόνοια, Αδελφοσύνη.

Οι ήρωες του τραγουδιού ήταν άνθρωποι που αγάπησαν και έβαλαν τα κορμιά τους στους ιστούς της διάμεσης ύπαρξης, στον επίφοβο χώρο της τυφλής άποψης, της ανάδρομης βίας.

Κι αν γυρίσουμε σε μας, πως εμείς θα γίνουμε ήρωες για αυτό το τραγούδι; Τι πρέπει να σκεφτούμε όταν εξαϋλώνονται τα νήματα της ζωής ανθρώπων σαν κι αυτούς; Πώς θα τους αντικρίσουμε; Ποιά είναι η δικιά μας θυσία; Ποιές είναι οι δικές μας αγάπες, πόσο άξιοι είμαστε για την αγάπη;

Γιατί εδώ ο Αλκαίος, ο Βαγγέλης Λιάρος, δίνει μια απάντηση:
«Γελασμένοι»

Αυτή την απάντηση πήρα ακούγοντας το τραγούδι αυτό, που κρατάω ως  παρακαταθήκη του Αλκαίου.







Όση απογοήτευση κι αν κρύβει, όσα δάκρυα κι αν κρατάει στις σχισμές της, όσο αίμα κι αν έχει καλύψει τα χρόνια της, όση αδικία κι αν υπαινίσσεται, είναι μια σωστή απάντηση σε ερωτήματα που μας απασχολούν χρόνια.

Τα όνειρα μας συχνά σταματούν σε γραμμές, και είναι πολλές οι εξουσίες και άπλετη η βία που καθορίζουν αυτές τις γραμμές. 

Δεν είμαι ιστορικός ούτε πολιτικός αναλυτής, είμαι ένας συγκινημένος ακροατής, που πιστεύει ότι είναι κανείς γελασμένος όταν δεν αντιλαμβάνεται τους λόγους και τους μηχανισμούς με τους οποίους συμβαίνουν τα πράγματα, τον αντίκτυπο και τις συνέπειες των πράξεών του.

Από τη στιγμή που αυτά είναι κατανοητά, ο τρόπος εκδήλωσης του καθενός καθορίζεται από τα πιστεύω, τις ανάγκες και τη συνείδησή του, από εκείνες τις κορδέλες που έχει διαλέξει όπως είπαμε πριν.

Σωστό είναι ο καθένας να ζυγίζει τα πράγματα. Η θυσία με απώλεια της ζωής, μπορεί να αποτελεί μια πράξη ηρωισμού, όμως πρέπει να σκεφτόμαστε και τι αυτή συνεπάγεται, γιατί στη ζωή αυτή δεν είμαστε μόνοι μας, η ύπαρξη του ενός συνδέεται με εκείνη του άλλου.

Η στέρηση της ζωής του άλλου, είναι κι αυτή ένα μεγάλο κρίμα. Και δεν υπάρχει μέρος να κρύψει τον εαυτό και την πληγή του κάποιος όταν εκούσια στερεί τον εαυτό ενός άλλου. Για αυτό όσοι διατάχθηκαν να σκοτώσουν τους Κύπριους αγωνιστές θα αναμετριούνται κάθε στιγμή με τις ευθύνες τους.

Ο αγώνας - κάθε αγώνας - είναι, νομίζω, σωστό να γίνεται περισσότερο με το μυαλό και λιγότερο με την παρόρμηση. Να εμπιστευόμαστε, να συζητάμε, να διαβάζουμε, να μορφωνόμαστε.

Ανάμεσα στον συναισθηματικό και τον πραγματικό κόσμο υπάρχουν κι εκεί γραμμές, δεν είναι πάντα εύκολο και ανέξοδο να τις διακρίνεις.

Φυσικά μπορείς να διαλέξεις ο,τι πραγματικά θες. Είσαι πάντα ελεύθερος για αυτό, είναι στη δικαιοδοσία της ψυχής σου και δεν υπάρχει για σένα άλλο κριτήριο παρά αυτή, στην οποία τελικά θα λογοδοτήσεις.

Για αυτό νομίζω πως έχεις μια σπάνια ευκαιρία όταν μέσα από το τραγούδι νούμερο οκτώ του δίσκου "Στου αιώνα την παράγκα" σου μιλάει ο Βαγγέλης Λιάρος, και ουσιαστικά σου λέει:

«Κάνε ό,τι θες. Δεν είναι όμως όλα όπως νομίζεις»





Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Τετράδιο των ερώτων: Ισιδώρα Σιδέρη




Στο ελληνικό τραγούδι δεν υπάρχει ψίθυρος σαν τον δικό της. Όχι επειδή - προφανώς - ο ψίθυρος του ενός είναι διαφορετικός από του άλλου. Αυτή την κοινοτοπία την ξέρουμε ήδη.







Αλλά επειδή αυτός ο ψίθυρος, αυτή ακριβώς η χροιά, σ' αυτή την ένταση είναι ο τρόπος με τον οποίον θα ήθελες να μιλήσεις στο αντικείμενο του πόθου σου, και ο τρόπος με τον οποίον θα ήθελες αυτό να μιλήσει σε σένα.






Αν δηλαδή η ερωτική επιθυμία ήταν να συναντήσει το αντίστοιχό της στο τραγούδι μας, αν έψαχνε την υπέρτατη, την καθολική της έκφραση εκεί, τότε σίγουρα θα είχε τη φωνή της Ισιδώρας Σιδέρη.

Ηρακλής Οικονόμου

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (13)



Ένας φίλος υποστηρίζει ότι δημιούργησα αγορά στο χώρο των κρουστών και ζω από αυτή. Έτσι είναι.

Έφτιαξα τη πρώτη σχολή και το πρώτο συγκρότημα κρουστών. Έφερα μουσικούς κρουστούς και ντράμερς από το εξωτερικό για σεμινάρια, εργαστήρια, συναυλίες ή στις σχολές μου ή σε φεστιβάλ που έχω οργανώσει σε όλη την Ελλάδα. Ήμουν καλλιτεχνικός Διευθυντής σε πολλά φεστιβάλ κρουστών που πρότεινα και οργάνωσα στην Ελλάδα. Το πρώτο φεστιβάλ κρουστών στην Αθήνα έγινε στο θέατρο ΚΝΩΣΟΣ. Την επόμενη χρονιά οργανώθηκε και το πρώτο φεστιβάλ κρουστών στη Θεσσαλονίκη από έναν πολύ δραστήριο άνθρωπο και πολύ καλό κρουστό τον Μπάμπη Τοκανίδη στο οποίο συμμετείχα ντουέτο με τον Αντρέα Συμβουλόπουλο στο πιάνο. Δυστυχώς αυτό το φεστιβάλ δεν είχε συνέχεια. Μετά οργάνωσα για 3 χρόνια το διεθνές φεστιβάλ κρουστών στη Λευκάδα όπου καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν ο Κυριάκος Σφέτσας. Το 2003 οργάνωσα το 1ο διεθνές φεστιβάλ κρουστών CROUSSIS στη Πετρούπολη το οποίο διήρκεσε 10 ημέρες και πέρασαν πάνω από 20.000 άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, και συμμετείχαν πάνω από 200 μουσικοί από όλο τον κόσμο.

Το σημαντικότερο φεστιβάλ κρουστών που έγινε ποτέ στην Ελλάδα με πανελλαδική και διεθνή απήχηση με συγκλονιστικές συμμετοχές, με πολύ υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο και με την μεγαλύτερη δημοσιότητα στον τύπο που έγινε ποτέ. Το πρόβλημα ήταν ότι κάποιοι δεν κατάλαβαν τίποτα. Κρίμα. Για αυτούς βέβαια.

Πειραματίζομαι με διάφορα αντικείμενα και διάφορα κρουστά από το 1978 σε διαφορετικά είδη μουσικής στις ομάδες κρουστών που έχω δημιουργήσει και στις σόλο παραστάσεις μου. Έκανα τις πρώτες συναυλίες ελεύθερου αυτοσχεδιασμού με σόλο κρουστά χρησιμοποιώντας όργανα αλλά και αντικείμενα. Οργάνωσα σεμινάρια σε Ωδεία και σχολεία Δημοτικά – Γυμνάσια – Λύκεια σε όλη τη Ελλάδα, Νάουσα, Γρεβενά, Κέρκυρα, Πάτρα, Άργος, Θεσσαλονίκη, Δράμα, Καβάλα, Βέροια, Λευκάδα, Αθήνα, και πολλές άλλες, δημιούργησα ομάδες με παιδιά οι οποίες παρουσιάστηκαν σε πολλές συναυλίες. Παιδιά από σχολεία όλων των βαθμίδων, από συλλόγους κάθε είδους που δεν είχαν καμία σχέση με τη μουσική και ειδικά με τα κρουστά. Έκανα τα πρώτα προσωπικά CD με κρουστά. Συνολικά 7 CD είτε σόλο είτε με συνεργασίες όπως το ντουέτο με την Σαβίνα Γιαννάτου στα φωνητικά. Με την Σαβίνα βρεθήκαμε τυχαία στο καφέ Παράσταση ένα βράδυ που έπαιζα σόλο. Αυτοσχεδιάσαμε ελεύθερα και το αποτέλεσμα εκείνης της βραδιάς με όλες τις πιθανές ηχητικές ανατροπές, έγινε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και αποτυπώθηκε και στο cd με τίτλο MASCO.

Μεγάλη μου τιμή η συνεργασία μου με την Σαβίνα Γιαννάτου από τους πολύ λίγους τραγουδιστές – μουσικούς σε αυτή τη χώρα που γνωρίζουν πραγματικά το όργανο φωνή. Που έχει απίστευτη τεχνική και γνώσεις. Και το σημαντικότερο ότι είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος έξω από κάθε είδους star system και ας έχει πραγματική παγκόσμια πορεία.

Ένας επίσης πολύ σημαντικός κατά την γνώμη μου τραγουδιστής – μουσικός και πολύ καλός φίλος, με απίστευτη ικανότητα να τραγουδάει μόνο με συνοδεία κρουστών είναι ο Κώστας Θωμαίδης. Με τον Κώστα συνεργαζόμαστε από το 1975 όταν ήμασταν μαζί στην Πλάκα σε μια μπουάτ. Ο Κώστας υπήρξε βασικό μέλος και συνεργάτης της ομάδας ΗΧΟΔΡΑΣΗ για πολλά χρόνια και συμμετέχει με 2 τραγούδια ένα του Θάνου Μικρούτσικου το ‘’ΚΑΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ’’ σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη και ένα παραδοσιακό με συνοδεία κρουστών στο cd της ΗΧΟΔΡΑΣΗΣ "ΡΥΘΜΟΤΡΟΠΙΕΣ"

Το cd DUOS με τους David Lynch σαξόφωνο – Ross Daly κρητική λύρα– Shankarlal ινδικά κρουστά– Guntrer Sommer κρουστά – Αντρέα Συμβουλόπουλο πιάνο– Τάκη Φαραζή πιάνο– Γιώργο Φακανά ηλ. μπάσο– Αντρέα Γεωργίου κιθάρα. Ντουέτα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού. 

Το cd ΕΠΑΦΕΣ ντουέτα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού επίσης με τους Αντρέα Μνιέστρη σαξόφωνο– Γιώτη Κιουρτσόγλου ηλ. μπάσο– Fredy Studer ντραμς.

Το cd ΚΡΟΥΣΤΩΝ ΧΡΗΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ σόλο κρουστά διπλό CD με ζωντανές ηχογραφήσεις που έβγαλα σαν μια ηχητική διαμαρτυρία ενάντια στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.

Το cd ΡΥΘΜΟΤΡΟΠΙΕΣ ζωντανές ηχογραφήσεις της ομάδας κρουστών ΗΧΟΔΡΑΣΗ.

Το cd ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ σόλο κρουστά ζωντανή ηχογράφηση.

Το cd EXTEMPORA TRIO ζωντανή ηχογράφηση ελεύθερου αυτοσχεδιασμού με τους Γιώτη Κιουρτσόγλου ηλ. Μπάσο και Anatoly Vapirof σαξόφωνο.

Σε όλα τα εξώφυλλα των cd μου οι ζωγραφιές είναι της κόρης μου Νεφέλης. Σχέδια που είχε ζωγραφίσει σε ηλικία 4 ετών, επεξεργασμένα από τους γραφίστες Μάκη Παπαδόπουλο και Γιάννη Τουλιάτο.

Στα σεμινάρια τα εργαστήρια και τις συναυλίες που έγιναν στις σχολές μου και στα φεστιβάλ που έχω οργανώσει έχουν περάσει πολλά ονόματα και ομάδες κρουστών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ενδεικτικά γιατί έτσι κι αλλιώς δεν τους θυμάμαι όλους.

GUNTER ‘’baby’’ SOMMER – FREDY STUDER – SHANKARLAL – KOFI AYIOR – TERRY BOZZIO – EDIE PREVOST – RIKY LAWSON – MICHELLE VOURCHIO – LE CUA NINHN – ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΝΤΑΛΙΔΗΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΤΑ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΗΣ ΤΑΚΗ – ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΗΣ ΕΚΑΤΗΣ – ΗΧΟΔΡΑΣΗ – ΚΡΟΤΑΛΑ – STOMP – LE TAMBOURS DE BRONX - MUSICA DUM DUM - OKAY TEMIZ – PAUL WERTICO – TONY LIOTTA – GLEN VELEZ – ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ – ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΠΗΛΙΔΗΣ – ΤΑΜ ΤΑΜ D’ AFRIGUA – ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ – ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΡΟΥΣΤΑ – BATUCA – TIERRA BRAVA – ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΛΩΡΟΣ – STOYAN YANKOULOV – ELITSA THODOROVΑ – ΑΛΕΚΟΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΣΥΛΑΣ - ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ – NEIKOVA VESSELA – HERMAN NAERHING – ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ – ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΡΑΜΕΣΙΝΗΣ – ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΜΠΕΛΛΟΣ – ΘΕΜΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ – ΑΘΗΝΑ ΚΑΨΕΤΑΚΗ – ΣΤΕΛΛΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΖΑΜΠΕΤΙΑΝ – και άλλοι πολλοί.

Έχω δημιουργήσει πολλές ομάδες με κρουστά όπως στο Διεθνές φεστιβάλ κρουστών στην Πετρούπολη την ομάδα CROUSSIS που αποτελείτο από παιδιά Γυμνασίων και Λυκείων από την Πετρούπολη. Τα παιδιά παρακολουθήσαν σεμινάρια με τους Tambour de Bronx, έπαιξαν στις τελετές έναρξης και λήξης του φεστιβάλ συμμετέχοντας μαζί με όλα τα συγκροτήματα που λάβανε μέρος στο φεστιβάλ και έπαιξαν με την ΗΧΟΔΡΑΣΗ σε πολλές παραστάσεις όπως και στα δρώμενα που έγιναν στην Αθήνα στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων.

Έχω οργανώσει και εμφανιστεί σε εκαντοτάδες μικρούς χώρους σε όλη την Ελλάδα με όλες τις πιθανές συνεργασίες με διάφορους κρουστούς Έλληνες και ξένους ντουέτα, τρίο, κουαρτέτα κλπ.

Σαν παραγωγός έχω κάνει πολλές εκπομπές για τα κρουστά στο ραδιόφωνο. Έχω δώσει εκατοντάδες συνεντεύξεις σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο με αντικείμενο τα κρουστά και την ιστορία τους.

Δημιούργησα στην Κέρκυρα ομάδες κρουστών και αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής που έπαιξαν σε πολλές συναυλίες στο Δημοτικό θέατρο και στο θέατρο Φοίνικα, οργάνωσα σεμινάρια με Έλληνες και ξένους οργάνωσα παράσταση την οποία διηύθυνα στη πλατεία Λιστόν με 100 άτομα κρουστά με φοιτητές του Πανεπιστημίου, μαθητές του Μουσικού Γυμνασίου, σπουδαστές ωδείων και τους κρουστούς από τις τρεις φιλαρμονικές της πόλης, οργάνωσα στη τελετή λήξης του καρναβαλιού της Πάτρας ομάδα 30.000 ανθρώπων με κρουστά στον αποχαιρετισμό του βασιλιά καρνάβαλου. Δημιούργησα ομάδες από μαθητές στα Γρεβενά με 150 και 80 άτομα αντίστοιχα και άλλα πολλά.

Αποκορύφωμα ήταν η ομάδα των 400 εθελοντών στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας από ανθρώπους όλων των ηλικιών που δεν είχαν καμία σχέση με τα κρουστά.

Και στην τελετή λήξης με την ομάδα των 40 ανθρώπων που έπαιξαν με τα αντικείμενα των αθλητών.

Πολλά από τα παραπάνω τα έχω πληρώσει από την τσέπη μου, έχω κάνει όλο αυτό τον αγώνα με οικονομικές συνέπειες, με απίστευτες δυσκολίες, με προσωπικό πόνο, με όραμα, με αγάπη, πολλοί άνθρωποι γνώρισαν τα κρουστά, άκουσαν μουσική με κρουστά, είδαν συγκροτήματα, άκουσαν μουσική με αντικείμενα, συμμετείχαν σε ομάδες κλπ. Δημιουργήθηκε ένα κοινό ακροατών για τα κρουστά σε όλη την Ελλάδα.

Το ότι σήμερα λοιπόν έχει δημιουργηθεί η όποια αγορά στον χώρο των κρουστών έχει περάσει από την πλάτη μου, και είμαι πολύ περήφανος που το ζω. Αρκεί να κρατήσει και να έχει δημιουργική συνέχεια. Βλέπω με πολύ μεγάλη ικανοποίηση να δημιουργούνται συγκροτήματα κρουστών, νέα παιδιά να χρησιμοποιούν εκτός από γνωστά όργανα και αντικείμενα, βαρέλια κλπ σε διάφορες παραστάσεις, τηλεοπτικά show, video clips κ.α.

Ομάδες που ασχολούνται με τα διαφορετικά ηχοχρώματα που παράγουν τα κρουστά.

Σε διάφορες παραστάσεις κάθε είδους μουσικές, χορευτικές, θεατρικές ή άλλες χρησιμοποιούνται κρουστά.

Ο καθένας μπορεί να χτυπήσει οτιδήποτε και να βγάλει ήχο. Όμως για να παίξει κάποιος μουσική με τα κρουστά που είναι όργανα (εκτός των συμφωνικών) που δεν έχουν την δυνατότητα της αρμονίας ή της μελωδίας τότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα, γιατί για να βγει συναίσθημα και μουσικότητα από όργανα που αποτελούνται από ξύλα, πλαστικά, μέταλλα, χρειάζεται πολύ δουλειά. Αλλιώς θα παραχθεί απλώς θόρυβος. Τα κρουστά δημιουργούν εντύπωση, αλλά από αυτό το επίπεδο της εικόνας μέχρι την μουσική ερμηνεία η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. 

Έχουν καταντήσει λίγο σαν το κερασάκι στην κάθε είδους καλλιτεχνική τούρτα. Αυτά που έκανα με την ΗΧΟΔΡΑΣΗ στην συνεργασία μας με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, βλέπω να γίνονται τώρα με διάφορους τραγουδιστές ειδικά από το χώρο του σκυλάδικου με τη διαφορά ότι είναι μόνο εικόνα. Ωραία κορίτσια και αγόρια που κάνουν ότι παίζουν. Γι' αυτό έχω τις αμφιβολίες μου για τη συνέχεια. Τώρα είναι μόδα, όμως η συνέχεια χρειάζεται σοβαρότητα. Οι μόδες περνάνε. Έχω πει και παλιότερα ότι είμαι από την μια μεριά της όχθης για πολλά χρόνια. Κατά καιρούς ανάλογα με τις μόδες περνάνε και άλλοι από την δική μου πλευρά και μόλις οι μόδες τελειώνουν επιστρέφουν πάλι στους γνώριμους σίγουρους χώρους των σκυλάδικων. Λίγοι μένουν και προσπαθούν, αυτοί αποτελούν και την ελπίδα για το μέλλον.

Αλλά όποια και να είναι συνέχεια δεν υπάρχει περίπτωση να ανεχτώ από κανέναν να αμφισβητήσει τον χώρο που μου αναλογεί στην ιστορία που λέγεται κρουστά σε αυτή τη χώρα και είναι μεγάλος αυτός ο χώρος.

Το λέω και ακούγεται εγωιστικό αλλά έχουν γίνει πολλά που με αναγκάζουν να το διευκρινίζω, κυρίως από συναδέλφους. Η προσπάθεια που γίνεται να αποκόβεται το όνομα μου από την ιστορία των κρουστών στην Ελλάδα, ακόμα και από γεγονότα που εγώ έχω δημιουργήσει, οι γελοίοι ανταγωνισμοί, η ασέβεια προς την ιστορία μου σε αυτό τον χώρο δείχνει πόσο γελοίοι και σκατόψυχοι είναι αυτοί που το κάνουν. Όποιοι διαφωνούν με τα επίθετα που κατά καιρούς με έχουν αποκαλέσει, με αυτά που γράφονται ή λέγονται για μένα, ή ακόμα και με αυτά που κάνω, ας αγωνιστούν για να αναδείξουν αυτό που ισχυρίζονται ότι αγαπούν πέρα από τις οικονομικές απολαβές. Ας αποδείξουν την αγάπη τους για τα κρουστά και ότι έχουν όραμα. Το ότι υπάρχουν και παίζουν, κάπου το οφείλουν δεν έπεσε κανείς από τον ουρανό και δεν ζητάω από κανένα ιδιαίτερη αντιμετώπιση αλλά σεβασμό. Όποιος αγνοεί τους άλλους νομίζοντας ότι έτσι θα δημιουργήσει και θα συνδέσει το όνομα του με την ιστορία των κρουστών θα βρεθεί αργά ή γρήγορα στα σκουπίδια της ιστορίας.

Ο κόσμος και η ιστορία βάζει τον καθένα εκεί που ανήκει πραγματικά. Με κακίες, κουτσομπολιά, στείρες αμφισβητήσεις, μαλακισμένους ανταγωνισμούς, μικροπρέπειες, ασέβειες, όχι μόνο δεν αλλάζει η πραγματικότητα αλλά δείχνει με κραυγαλέο τρόπο το ποιόν του καθένα. Και ο καθένας πορεύεται με τις μαλακίες που κουβαλάει και αυτό φαίνεται.

Και όλη αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα είτε άγνοιας στην καλύτερη περίπτωση, είτε σκοπιμότητας κάθε είδους. Θα υπερασπίζομαι πάντα τον αγώνα της ζωής μου με κάθε τρόπο.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΡΕΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΗΔΕΙΑΣ ΤΟΥΣ.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Όπου πας





Τώρα φύγαν οι φίλοι
κι είναι ο κόσμος μακριά
παγωμένα τα χείλη
ποιος ανάβει φωτιά



Γεμίσαμε χαρούμενα τραγούδια εν μέσω μαζικής θλίψης - μιλάμε για το άκρον άωτον της νεύρωσης. Για να πάει καλά η χρονιά, ένα λυπημένο τραγούδι με νόημα που μόλις έστειλε ένας φίλος: "Όπου πας", Εύα Λίτινα, Γιάννης Γλέζος, Τα Τραγούδια της Εύας. Για το 2017 μας εύχομαι να μιλήσουμε για το πρόβλημα ανοιχτά, με ειλικρίνεια. Ε, μην ρωτάτε κιόλας ποιο είναι το πρόβλημα, πού ζείτε αγαπημένη μου αναγνώστρια; Δείτε τις λύσεις που προτείνονται - γιόγκα, πιλάτες, γιογκιλάτες, κινόα, συμβουλές καριέρας, σουίνγκ, γυμναστήρια, αστρολόγοι, ίνσταγκραμ - ακούστε και τα τραγούδια που γράφονται - "κοιτάς απ' το παράθυρο / είναι το πέρασμα των μάγων / είσαι κιόλας τριάντα / είσαι τριάντα χρονών" - και τσουπ, έχετε το πρόβλημα στο πιάτο. Λοιπόν, ας κάνουμε τα πράγματα λίγο πιο ζεστά, με τους ανθρώπους μας λίγο πιο κοντά, λίγο παρέα, λίγο κοινότητα. Κόντρα στη Θάτσερ και στο "δεν υπάρχει κοινωνία" κωλο-σλόγκαν της, η νέα χρονιά να έχει λίγο πιο μαζί ρε παιδί μου. Μαζί, να χαιρόμαστε με τα λυπημένα μας τραγούδια.
ηρ.οικ.