Ο Νίκος Κούνδουρος βγήκε από τα ευγενέστερα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης. Υπήρξε ένας ασυμβίβαστος Έλληνας, με πίστη για τον τόπο και τις αξίες του.
Θα εμψυχώνει πάντα όλους τους έλληνες σκηνοθέτες που θα πιστεύουν πως ο κινηματογράφος είναι μια προσωπική τέχνη που εκφράζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Υπήρξε το πιο ευγενικό φως του ελληνικού κινηματογράφου. Η «Μαγική πόλις», η πρώτη ταινία του, έγινε όταν ο Νίκος Κούνδουρος, επιστρέφοντας από την εξορία, πήγε με μήνυμα στο Δουργούτι για τη μάνα του ποιητή Αρη Αλεξάνδρου που ήταν επίσης εξόριστος.
Είδε την παραγκούπολη των τότε προσφύγων της Μικράς Ασίας και είπε με πείσμα «εγώ εδώ θα κάνω μια ταινία». Η ταινία έγινε. Και σε αυτή έπαιξαν τους ρόλους οι μακρονησιώτες φίλοι του. Με αυτούς ένιωθε οικεία ο Νίκος Κούνδουρος. Ερασιτέχνες και επαγγελματίες ηθοποιοί έδωσαν πνοή σε αυτή τη μαγική ταινία.
Ακολούθησε ο «Δράκος» που μπορεί να τον κατέστρεψε οικονομικά, αλλά θα δοξάζει πάντα το ελληνικό σινεμά. Και είναι τρομερό αν σκεφτεί κάποιος πως η ταινία παίχτηκε ελάχιστα και κατέβηκε άρον άρον από τις αίθουσες.
Ήταν ευνοημένος ως καλλιτέχνης από τα τρομερά βιώματά του στην Αντίσταση, τον Εμφύλιο και την εξορία, τα οποία επεξεργάστηκε ποιητικά, αλλά και από τους σπουδαίους φίλους με τους οποίους ζούσε και συνεργαζόταν. Από τον Καμπανέλλη, τον Χατζιδάκι, τον Βαχλιώτη, τον Ηλιόπουλο και τόσους άλλους.
Τον αποχαιρετώ με συγκίνηση. Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ στον εαυτό μου είναι να βλέπω και να ξαναμελετώ τις ταινίες του.
Λάκης Παπαστάθης
Τα Νέα, 23 Φεβρουαρίου 2017
Τα Νέα, 23 Φεβρουαρίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου