Καλές γιορτές με τα νέα ποιήματα του Σωτήρη Κακίση

βροχή πολλή στα σύννεφα από μέσα, καταιγίδα. άνθρωποι μικροί σαν στρατιωτάκια τρέχοντας μπρος-πίσω όλο ακινησία σαν και στην κάτω εδώ ζωή βρέχονται, μουλιάζουν, στάζουνε. ακόμα πιο μέσα από τα ρούχα, κι από το δέρμα τους, άλλες καταιγίδες, και κεραυνοί αλλεπάλληλοι, αστραπές στα νεφρά τους, εκρήξεις στο συκώτι τους, πυρκαγιά στα πόδια τους από κάτω προς τα πάνω. κι ο Δίας από μέσα κι εκείνος στο σύννεφο από ψηλά γελώντας, κι ύστερα κλαίγοντας κι αυτός με το τέλος αυτό το άδικο της Σεμέλης του.

1.

δεν μπορώ άλλο χωρίς την Ύδρα, χωρίς τη Θεσσαλονίκη, χωρίς την Αντίπαρο, χωρίς τον Στέφανο, χωρίς την Αριάνα, χωρίς τον Νίκο. δεν μπορώ μόνος μου εδώ στο μέλλον, στο Κέντρο της Γης που μοιάζει με Άρη, στο Κέντρο του κόσμου που ο Φάρος του πια καθόλου Γαλλία δεν είναι, μόνο Αμερική, μόνο πόλεμος. ο Μέιλερ φταίει: γιατί ο Τσάντλερ άλλα ήθελε, αλλού η ψυχή του σαν 48άρι εκπυρσοκροτούσε, κανέναν, μα κανέναν εξαφανίζοντας. ο Μάρλοου είμαι, ο Ώλτμαν.

2.

σ’ όλα τα βουνά εγώ περπατώντας, με ρούχα σκοτεινά σαν σκιά, σαν αέρας έγχρωμος στο λίγο φως πριν τη δύση, σαν εκείνα κάτω που βλέπω από μακριά τα σαν θάμνους στα γουέστερν τα χωρίς ρίζες που κυλάνε, που ο άνεμος τα πάει παντού, από τις ψευτο-πόλεις του Γουέστ από μέσα περνώντας τα, από το χωματόδρομο τον όλη σκόνη εγώ όλο σκόνη, όλο σκιά, τη ζωή έτσι διασχίζοντας. και μ’ όλους γύρω μου να σκοτώνονται, με σφαίρες σκληρές να λένε ο ένας στον άλλο λόγια φρικτά, πολύ άσχημα.

3.

Σωτήρης Κακίσης «Μια Νύχτα τη Μέρα» Εκδόσεις Ερατώ (μόλις κυκλοφόρησε)