Είπα να ανεβάσω αυτά τα δύο
βίντεο στο YouTube. Ποίηση Άρη Χαραλαμπάκη,
σύνθεση Γιώργου Παυλάκου - Τάκη Εαρινού, ερμηνεία Υακίνθης Λάγιου στο ένα και
απαγγελία Άρη Χαραλαμπάκη στο άλλο, από τον δίσκο «Μετέωρη αγάπη». Και ο τεράστιος
Γιώργος Σταθόπουλος στο εικαστικό σκέλος, με τα έργα που φιλοτέχνησε για το
εξώφυλλο του δίσκου και το εξώφυλλο του 16σέλιδου αντίστοιχα. (Ελπίζω οι συντελεστές να είναι οκ με το ανέβασμα, και σόρρυ προκαταβολικά αν δεν είναι).
Λοιπόν, αυτά τα δύο τραγούδια
είναι ό,τι κοντινότερο προς το πένθος έχω ακούσει ποτέ, ό,τι κοντινότερο προς την
απώλεια, ή - ας το πούμε ανοιχτά - προς τον θάνατο. Εντάξει, σε όλες τις ζωές
όλων των ανθρώπων υπάρχει η συνάντηση με τον θάνατο, την αναγγελία του τέλους,
την απόλυτη και μόνιμη αναχώρηση, τον πιο βίαιο αποχαιρετισμό. Και δεν αφορά μόνο τους πεθαμένους αυτός ο αποχαιρετισμός, μα και τους ζωντανούς, και κάποιες φορές το να αποχαιρετάς έναν ζωντανό είναι ακόμα πιο δύσκολο και ανεπανόρθωτο. Και τίποτε
καινούργιο δεν υπάρχει σε όλα αυτά.
Είναι όμως συγκλονιστικό το
πόσο κοντά φέρνουν τον ακροατή στην κατάσταση της επίγνωσης του θανάτου τα δύο
αυτά αριστουργήματα· συγκλονιστικό το πόσο τέλεια αφουγκράστηκαν την κατάσταση
αυτή οι δημιουργοί τους, τόσο τέλεια ώστε να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το τραγούδι από την αίσθηση που ένιωσες (που νοιώσαμε, που νοιώθουμε και
θα νοιώθουμε στους αιώνες των αιώνων) όποτε συναντήθηκες με το πένθος.
Συμμερίζομαι το πακέτο που
έλαχε σε όποιον έγραψε αυτούς τους στίχους κι αυτή τη μελωδία. Σκύβω το κεφάλι μπροστά στην ερμηνεία της Υακίνθης Λάγιου και την απαγγελία του Άρη
Χαραλαμπάκη, και τους λέω ότι παιδιά ξέρω, είμαι κι εγώ ένας από σας, και
σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε στην παρέα σας.
Και καμία ανάσταση δεν υπάρχει.
Μπορείς να ξεχάσεις ή να θυμάσαι, να αποδεχθείς ή να μην αποδεχθείς, να σταματήσεις
ή να συνεχίσεις, να τραγουδήσεις ή να σιωπήσεις, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις,
αλλά προς θεού (!) μην περιμένεις καμία ανάσταση. Ποτέ και τίποτα και κανενός.
Μπορείς όμως να ενσωματώσεις
στη ζωή σου αυτή την χρήσιμη παρότρυνση από τη «Μετέωρη αγάπη»:
Εκεί θα μάθεις πως σε τούτη τη ζωή
πρέπει να ξέρεις πότε να πονάς.
Για τα ασήμαντα
μην το χαλάς της ζήσης το ταξίδι.
Κάτι είναι κι αυτό! Καλή
ζήση, λοιπόν, κι όσο πάει! Και τα υπόλοιπα απλώς κουραφέξαλα και τιμές αρχηγού
κράτους.
ηρ.οικ.
3 σχόλια:
Δεν ξέρω αν πρέπει να μου προκαλεί έκπληξη που ο περήφανος -και σχεδόν ανυπόφορος, πλέον- εκλεκτισμός του κάποτε αγαπητού ιστολογίου χωράει τον Άρη Χαραλαμπάκη. Ας θαυμάσουμε όμως το στιχούργημα «Οικονομικοί μετανάστες» από τη σχετικά πρόσφατη ποιητική συλλογή «Νεοέλληνες» του ίδιου:
Πλημμυρίσαν την Ελλάδα μαύρα πρόσωπα, χλωμά
από Μπαγλαντές, Ινδία, Αλβανία, Πακιστάν.
Καραβάνια καταφθάνουν από θάλασσα- στεριά
και στοιβάζονται σε δυάρια, με δελτία στη σειρά.
Γειτονιές που μέχρι τώρα ήτανε αρχοντικές
έχουν γίνει άλλο κράτος, δεν θυμίζουνε το χθες.
Έχει όμως η κατάντια και ανθρώπινη πλευρά
βρίσκουν οι κατατρεγμένοι μες στον κόσμο μια φωλιά.
Πολυσύνθετο το θέμα, έχει δύο συνιστώσες,
ένα δάκρυ για το χάλι που τους έφερε ως εδώ
κι αγανάκτηση που φτιάξαν το τοπίο ζοφερό.
Μη μασάμε πια τα λόγια, η αλήθεια είναι μια
όταν μάλιστα μας φεύγουν τα δικά μας τα παιδιά!
Δίνουμε ανθό της νιότης και τους πιο δυναμικούς
και κρατάμε τους ανέργους, άστεγους και αλλοδαπούς.
Φτάνει πια η υποκρισία από τους δημοσιογράφους,
από Χριστιανικούς φορείς και από δικολάβους.
Είναι πόλεμος ετούτος, δίχως όπλα - ειρηνικός,
με το φόβο, με τη φτώχεια, με ορδές αλλοδαπών!
Και βέβαια, όταν ρωτήθηκε κατ' ιδίαν ο ποιητής γι' αυτό το ποίημα από έναν οικονομικό μετανάστη, μουτσούνιασε και προτίμησε να συνεχίσει να δέχεται συγχαρητήρια στην παρουσίαση βιβλίου του.
Δεν θα κρίνω εδώ την άποψη του συμπολίτη, ούτε θα σχολιάσω τη στιχουργική κακοτεχνία. Ούτε βέβαια ψάχνω να δείξω ρατσιστές ή φασίστες -όχι σήμερα. Όμως αυτό το ιστολόγιο έχει διαρρήξει ιμάτια και ιμάτια για εξάρσεις καλλιτεχνών πολύ πιο ασήμαντες από αυτήν - έχει τελεσίδικα απορρίψει πρόσωπα και πρόσωπα με πρόσχημα το «κόκκινο στο βάθος του ουρανού». Αλλά εδώ είμαστε μια «παρέα», αρκεί να είσαι αρκούντως άγνωστος και εναλλακτικός.
Δεν θα υποστείτε άλλο τη δηκτικότητά μου, διότι, θυμικό ον καθώς είμαι, εγκαταλείπω μόνιμα αυτήν τη σπιροειδή πορεία προς το τίποτα.
Διορθώνω, για να ακριβολογώ: Οικονομική μετανάστρια του μίλησε, από χώρα που κατονομάζεται στο πόνημα. Μεγάλες στιγμές, όντως.
Α, δηλαδή προτού γίνει η οποιαδήποτε αναφορά σε οποιοδήποτε έργο θα πρέπει να ελέγχονται τα βιογραφικά, η εργογραφία και οι συνεντεύξεις του κάθε συντελεστή και να βεβαιωνόμαστε ότι αυτός δεν έχει πει ή δεν έχει γράψει κάτι απαράδεκτο. Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο ούτε τους πόρους για κάτι τέτοιο. Ακόμα χειρότερα, έχω μάθει να κρίνω κάθε έργο αυτόνομα, ανεξάρτητα απ' την ηθική ή ιδεολογική υπόσταση του συντελεστή του. Το έργο αυτό, δηλαδή, θα συνεχίσει να μ' αρέσει ακόμα και τώρα που μου γνωστοποιήσατε την ξενοφοβική ροπή ενός εκ των δημιουργών του!
Δημοσίευση σχολίου