Η αλλαγή φύλου ως πρόβλημα του ελληνικού τραγουδιού

Η αλλαγή φύλου ως πρόβλημα του ελληνικού τραγουδιού

Στο σύντομο αυτό σημειωματάκι αγαπητές μου αναγνώστριες θέλω να θίξω το ζήτημα της αλλαγής φύλου στο ελληνικό τραγούδι μας! Ναι, δεν κάνω πλάκα, παίρνουν το φύλο και το αλλάζουν, ειδικά στις επανεκτελέσεις, και μαζί μ’ αυτό αλλάζουν και τα φώτα στο τραγουδάκι και στην αδιάσπαστη ενότητά του.

Είναι κοριτσάκι το τραγούδι; Το κάνουν αγοράκι, αν το επανεκτελεί άντρας. Είναι αγοράκι το τραγούδι; Το κάνουν κοριτσάκι, αν το επανεκτελεί γυναίκα.

Τελευταίο κρούσμα που έθεσε σε κίνδυνο τις καλά προφυλαγμένες τρίχες της κεφαλής μου είναι η επανεκτέλεση της τραγουδάρας «Η νύχτα γυρίζει γιασεμί» από τη Γλυκερία.

 

Λέει το ορίτζιναλ του Σαράντη Αλιβιζάτου:

«να σε πάρω ΔΙΚΙΑ μου μ’ έναν έρωτα τρελό / φουρτουνιάζει κι απόψε το μυαλό»

και τα τζιμάνια της Spider είπαν να βάλουν τη Γλυκερία να λέει

«να σε πάρω ΔΙΚΟ μου μ’ έναν έρωτα τρελό».

Και μετά, σε περίπτωση που δεν καταλάβαμε ότι σκοπό είχαν την πλήρη διάλυση του συγκεκριμένου τραγουδιού, ακούς και δεύτερη αλλαγή φύλου. Λέει ο αρχικός στίχος:

«να σε κάνω ΔΙΚΙΑ μου σού φωνάζω τις βραδιές / μα δεν ήρθες και σήμερα και χθες»

και έρχεται η οβίδα που πάνω της γράφει:

«να σε κάνω ΔΙΚΟ μου σού φωνάζω τις βραδιές»

Κι επειδή το κακό πρέπει πάντα να τριτώνει, έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα. Βρε, δεν πάει ο στιχουργός να γράφει:

«είμαι ΜΟΝΟΣ κι απόψε μέσα σ’ όνειρα φωτιά»;

Η Γλυκερία πρέπει με το ζόρι να τραγουδά:

«είμαι ΜΟΝΗ κι απόψε»

Πιο γελοίο πράγμα απ’ αυτό δεν μπορώ να φανταστώ, ειλικρινά σας λέω. Καταρχήν, αλλάζει o ήχος του στίχου - ναι, ο στίχος έχει ηχητικό αποτύπωμα, και οι λέξεις δεν έχουν μόνο νόημα αλλά κάνουν και θόρυβο, εμπεριέχουν και ρυθμό, και τα πάντα όλα, και πρέπει να είσαι εντελώς άσχετος για να κάνεις το «μόνος» «μόνη» και να νομίζεις ότι εντάξει, όλα καλά, δεν τρέχει τίποτα.

Επίσης, σε όλο αυτό υπάρχει κι ένας έμφυτος σεξισμός, μια συντηρητικούρα, ένα μικροαστέξ if you know what I mean. Δηλαδή, με το ζόρι πρέπει ο άντρας να απευθύνεται ερωτικά σε γυναίκα και η γυναίκα σε άντρα. Όλη αυτή η υποχρεωτική ροπή προς την ετεροφυλοφιλία μου φέρνει αναγούλα, κι ας συμμερίζομαι σε προσωπικό επίπεδο τούτη τη ροπή - το υποχρεωτικόν του πράγματος είναι που με χαλάει. Γιατί δηλαδή μια γυναίκα τραγουδίστρια να μην μπορεί να απευθυνθεί στο άλλο μισό του τραγουδιού λέγοντας «να σε κάνω δικιά μου»; Τι φοβάται ο εμπνευστής αυτής της χαζομάρας αλλαγής, ότι ο ακροατής θα σοκαριστεί που η Γλυκερία απευθύνεται σε γυναίκα; Δεν το κατάλαβα δηλαδή, απαγορεύεται να είμαστε λεσβίες;

Τέλος, υπάρχει και κάτι βαθύτερο. Το τραγούδι και το βαθύ συναίσθημα και ο έρωτας ο μπόλικος - όχι ο μίζερος, ο τύπος και υπογραμμός, ο μπόλικος λέμε - πρέπει να ξεφεύγουν από αυτές τις τυπικούρες, άντρας, γυναίκα, και να φέρνουν την πυρηνική έκρηξη και την απόλυτη καταστροφή όπου δεν μένει κολυμπηθρόξυλο παρά μόνο εσύ κι εγώ, κι όπου το αν είσαι αγοράκι ή κοριτσάκι δεν είναι παρά λεπτομέρειες και υποσημειώσεις. Ο μεγάλος ερμηνευτής, δηλαδή, θα τραγουδήσει τον πόθο και τον έρωτα όποιο κι αν είναι το φύλο του άλλου.

Έλεος δηλαδή! Αν η Μοσχολιού μπορεί τη δεκαετία του ’60 να λέει «είσαι γυναίκα μιας βραδιάς ψεύτικα που αγαπάει» και να πέφτουν τα τσιμέντα, τότε φαντάζομαι ότι πενήντα χρόνια μετά επιτρέπεται να πει κι η Γλυκερία ότι είσαι ΔΙΚΙΑ μου διάολε, άχρηστε εταιριάρχη, πανύβλακα μάνατζερ, στούρνε άσχετε διευθυντή που όση σχέση έχω εγώ με την πυρηνική φυσική έχεις εσύ με το ελληνικό τραγούδι.

ηρ.οικ.