Γράμμα στον Γιώργο Ρους

Αγαπητέ φίλε Γιώργο Ρους, αν με ακούς.

Δεν σε ξέρω προσωπικά και ό,τι πω θα είναι η εντύπωσή μου. Καταρχήν, θα ήθελα να σου πω, αν και αγνοώ τις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβες τις εκάστοτε αποφάσεις σου, πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα για εσένα να δίνεις τραγούδια σου σε άλλους, όπως έκανες με το τραγούδι «Ένα φιλί». Εσύ έχεις σημαντικές ικανότητες, και δεν ανήκουν και δεν πρέπει να ανήκουν σε κανέναν άλλον. Δεν είναι δίκαιο.

Λοιπόν, κατά δεύτερον ανήκεις ευτυχώς σε άλλη εποχή. Γνωρίζεις τη σημασία της μελωδίας, της μελωδικότητας. Είσαι ικανός μουσικός, μπορείς να μεταφέρεις άμεσα τις σκέψεις σου σε τεχνικά άρτια μορφή. Κυρίως, έχεις σκέψεις, έχεις ευαισθησίες και την διάθεση να τις εκφράσεις. Γνωρίζεις την διακριτική αξία της μελαγχολικής αρμονίας, και σου πάει. Εκτιμώ ιδιαίτερα τη δυνατότητα σου να δημιουργήσεις, να δουλέψεις και να παρουσιάσεις ένα μουσικό έργο ως στιχουργός, συνθέτης, μουσικός και ερμηνευτής. Εξάλλου, για όσους ξέρουν, ένας μουσικός ολοκληρωμένος οφείλει να μπορεί να αντεπεξέρχεται σε όλα τα στάδια της δημιουργίας κι ερμηνείας ενός μουσικού έργου. Η «δουλειά» του μουσικού είναι σκληρή, ο πραγματικός μουσικός οφείλει απέναντι στον εαυτό του να είναι ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης.

Σου λέω λοιπόν ότι έχεις τις δυνατότητες μιας ολοκληρωμένης μουσικής προσωπικότητας, αυτό είσαι.

Αισθητικά ανήκεις στην εποχή late 80s και early 90s, η ηλικία σου προδίδει την μουσική σου καταγωγή. Δες όμως πόσο ωραία εκπροσωπείς τη σκηνή αυτή, που σήμερα βάλλεται από άλλα μουσικά ρεύματα εκπροσωπούμενα είτε από φαντασιόπληκτους μίμους του Ξυλούρη, της Μπέλλου και άλλων, είτε από μελαγχολικούς - καταθλιπτικούς κιθαρίστες και βάρδους, είτε από νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια, όπως ακριβώς το έθεσαν οι Σπυριδούλα. Συνεχίζεις τη σχολή μουσικών και ερμηνευτών που είχαν μια αξιοπρέπεια, μια διακριτή ύφεση στη μελωδία τους. Είσαι αρκετά μόνος, δεν έχεις το κοινό που σου αξίζει γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν την ποιότητά και την παρεΐστικη ευαισθησία σου. Δεν έχεις παρέες να σε ακούσουν φίλε μου Γιώργο, όσες σου άξιζαν, έχεις λιγότερες. Δεν έχεις ζευγαράκια για να ντύσεις τις στιγμές τους με τον ήχο σου, δεν έχεις πολλούς ερωτευμένους που να μην είναι αδέξιοι και άκομψοι. Έχεις πολλούς άνοστους και ξενέρωτους γύρω σου, το κοινό σου είναι μικρότερο δυστυχώς από ό,τι σου αξίζει. Παρότι ο Αρμαγεδδών του Privilege τέλειωσε, τώρα είσαι αντιμέτωπος με κάτι πιο βαθύ, την κατάθλιψη, την κατατονία. Δηλαδή, το παράπονο που εκφράζεις είναι υπερβολικά κομψό για τους πολλούς.

Εσύ ο ίδιος περιγράφεις τον εαυτό σου, στο έξοχο τραγούδι σου «Λουλούδι του δρόμου»:

«Κι έτσι είμαι μέσα τη νύχτα,

λουλούδι του δρόμου από σένα κομμένο,

πονάει η αγάπη κι αυτό είναι κάτι,

παρηγοριά κι ελπίδα να περιμένω,

σα λουλούδι ανθισμένο,

γι' άλλη αγάπη κομμένο».

Οι στίχοι σου αυτοί απηχούν, ουσιαστικά, το κείμενο που γράφω για σένα. Είσαι ένα «λουλούδι του δρόμου» γιατί είσαι πράγματι ένα παιδί κι ένας μουσικός που αξίζει πολλά, είσαι από το δρόμο γιατί στο δρόμο όλοι μαθαίνουμε, και στο δρόμο δείχνει ο καθένας και τη δύναμή του να αντέξει τις στροφές και τις ανηφόρες, τις απροσδόκητες συναντήσεις, τη σχετική ελευθερία της μουσικής, τη διάθεση για επικοινωνία, για σύνθεση, για δραστήριες νότες, για ήχους και μουσικές φράσεις από παντού, για γνώση και συγχώρεση, για έρωτες από το φροντιστήριο, για τα κίτρινα φώτα των αυτοκινητοδρόμων, για το ρυθμό και τις στροφές και την έμπνευση, για αυτά είναι ο δρόμος.

«Πονάει η αγάπη, κι αυτό είναι κάτι», δηλαδή πόσο πιο σημαντική είναι αυτή η φράση από την οποιαδήποτε έντεχνη βαρύγδουπη αλκοολική μπούρδα που ακούμε εδώ και κει 10 χρόνια τώρα που μπλέξαμε με τους ουσακλήδες και τον κάθε μετα-έντεχνο «ιδιοφυή» μίμο; Δεν είναι απλώς «κάτι», είναι τα πάντα, καθώς ο πόνος αυτός δείχνει πως είμαστε ζωντανοί, πως έχουμε αισθήματα για τους άλλους ανθρώπους, πως έχουμε αρκετή ζωή μέσα μας για να σεβόμαστε την απώλεια του έρωτα. Το «κάτι» που περιγράφεις είναι το λουλούδι που έδωσε ο φίλος μου Γιώργος Α. στη Μελίνα στο διάλειμμα στα Πολυκλαδικά της Ηλιούπολης, κι αυτό το «κάτι» είναι ακόμα ανθισμένο, γιατί είναι αληθινό, γιατί τα χρώματα του τα θυμάμαι ακόμα.

Ύστερα λες, «για άλλη αγάπη κομμένο», κι αυτό είναι που σου λέω κι εγώ.

Απευθύνεσαι σε ένα κοινό άλλο, που δεν είναι καλομαθημένο, ούτε όμως και πρόχειρο. Σε φίλους που ξέρουν να ακούν μουσική κι ας τους έκλεψε η εποχή το βινύλιο. Σε φίλους και σε παρέες που πολλοί από αυτούς έχουν hi-fi στο σπίτι ακόμα. Δεν είσαι ο κακοφωνίξ της καλοκαιρινής καταδικασμένης κιθαροπαρέας που είναι ζήτημα να έχει κανένας από αυτούς ρεπερτόριο πάνω από δεκαπέντε τραγούδια. Εξάλλου, το σύγχρονο έντεχνο έχει διαδραστικά καταδικάσει τις παρέες με τις κιθάρες. Δεν είναι εύκολο να μεταφέρει σε μια παραλία ο κάθε εσωστρεφής κύκνος τα γένια του. Δεν είναι πλέον σικ.

Πιστεύω ότι η μουσική κάνει κύκλους, κι ένας από αυτούς θα σε φέρει κοντά σε αυτό που θέλεις. Από μένα θα έχεις τα λόγια αυτά να τα διαβάζεις και να τα κρίνεις όπως πιστεύεις.

Αν όμως σε ξαναδώ να δώσεις τραγούδι για την Ανάσταση των Νεκρών, δε θα σου ξαναμιλήσω, δε θα σου ξαναγράψω τίποτα. Αν χρειάζεσαι αυτοπεποίθηση, αν δε σου φτάνει αυτό το κείμενο, τότε έχω και φωτογραφίες να σου δείξω από το ρομαντισμό που περιγράφεις, φωτογραφίες που θα είχαν μουσική υπόκρουση τα τραγούδια σου. Επίσης, εσύ είσαι υπεύθυνος που η εφηβεία μου τελείωσε, κι αυτό έγινε όταν άκουσα τις «Εξαιρέσεις».

Δεν ξέρω τι θα κάνεις από εδώ και πέρα, θα ήθελα όμως να γράψεις όλα αυτά που σκέφτεσαι, να τα αφήσεις στο χρόνο κι αυτός θα βρει τον τρόπο να τα δικαιώσει.

Επίσης θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που δεν συναγελάζεσαι με το εγχώριο μουσικό υπερθέαμα του dark ναρκισσισμού και της πλούσιας και φτωχής εφηβείας.

Αγαπητέ Γιώργο, μην προδώσεις τον καθρέφτη σου.

Δημήτρης Κατσιάνος