Το 3ο London Hellenic Festival στο Λονδίνο

3o London Hellenic Festival

The Hellenic Centre

Σάββατο 14 Οκτωβρίου, 14.00

ΣΜΥΡΝΗ, Η ΜΟΥΣΑ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ

Ένα μουσικό, διαπολιτισμικό ταξίδι από το χθες στο σήμερα

1η προβολή στο Λονδίνο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ!

Την πρώτη του ευρωπαϊκή προβολή θα κάνει το μουσικό οπτικοακουστικό έργο ‘Σμύρνη, η Μούσα της Ιωνίας’, ένα μουσικό διαπολιτισμικό ταξίδι από το χθες στο σήμερα, στο πλαίσιο του 3ου London Hellenic Festival, το Σάββατο 14 Οκτωβρίου.

Το βίντεο με τη συμμετοχή 110 καλλιτεχνών, γυρίσματα σε 70 διαφορετικές τοποθεσίες και 12 αγαπημένα τραγούδια της Μικράς Ασίας, σε παραγωγή της ομάδας ‘Παίζουμε Οικολογικά & Διαπολιτισμικά΄, ξεκινάει το ταξίδι του σε ένα φεστιβάλ που σκοπό έχει να φέρει κοντά τους Έλληνες του Λονδίνου αλλά και της Αγγλίας, αλλά και να επιχειρήσει ένα ‘re-branding’ της ελληνικής κουλτούρας στο εξωτερικό. Το Φεστιβάλ θα προσφέρει στους θεατές, Έλληνες, Κύπριους και όχι μόνο, μία μέρα αποτελούμενη από ταινίες, μουσική, συζητήσεις και πολλά άλλα.

Μετά την επιτυχία των δύο πρώτων χρόνων, το London Hellenic Festival, που διοργανώνεται από την εταιρεία Ark4Art, επιστρέφει με ένα πρόγραμμα γεμάτο εκπλήξεις και τέχνη. 

Το Φεστιβάλ θα αρχίσει με την ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, ‘Ελ Γκρέκο’, με πρωταγωνιστές τους Νικ Άσντον, Χουάν Ντιέγκο Μπότο, Λάκη Λαζόπουλο, Δήμητρα Ματσούκα, Λάγια Μαρούλ και Σωτήρη Μουστάκα. Θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με το κοινό αλλά και παρουσιάσεις από ένα πάνελ επιτυχημένων Ελλήνων του εξωτερικού για το τί σημαίνει να είσαι Έλληνας του Λονδίνου, τί και πού είναι η πατρίδα μας, πως μπορεί η Ελλάδα να βοηθηθεί από τους Έλληνες της διασποράς και ποολά άλλα. Στη συζήτηση θα συμμετέχουν η Ξένια Μπολομύτη και ο Δημήτρης Κρανιώτης από την οργανωτική ομάδα του Φεστιβάλ και την Ark4Art και οι ομιλητές Στέφανος Λίβος, Μαίρη Βαλλιάκας, Δημήτρης Σκύλλας και Ανδρέας Σκούρτης.

Θα ακολουθήσει στις 14.00 η προβολή του μουσικού έργου «Σμύρνη, η Μούσα της Ιωνίας» και κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες με σημαντικούς καλεσμένους :

Ο γνωστός σκιτσoγράφος Soloup, θα μιλήσει για το πολύ πετυχημένο comic novel ΑΪΒΑΛΙ και την πορεία του και πώς αυτό τον έφερε κοντά με την ομάδα ‘Παίζουμε Οικολογικά’ και το βίντεο για τη μουσική της Σμύρνης.

Η καθηγήτρια στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κέλλυ Δασκαλά, θα μιλήσει για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης, μέσα από το παράδειγμα της Έκθεσης “Sweet Europe”, που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2017 όπου είκοσι εννέα Έλληνες και είκοσι οχτώ Βρετανοί γελοιογράφοι παρουσίασαν τα σκίτσα τους.

Η Ειρήνη Δερέμπεη και ο Κάρολος Κουκλάκης, διακεκριμένοι μουσικοί και ερμηνευτές, αλλά και καθηγητές μουσικής, θα μας μιλήσουν για τη μουσική της Σμύρνης και πώς αυτή ταξίδεψε ως την άλλη μεριά του Ατλαντικού, επηρεάζοντας μουσικά ρεύματα διεθνώς. 

Η Fide Koksal, μια Τουρκάλα από την Σμύρνη, που ζει στην Ελλάδα, είναι η πλέον αντιπροσωπευτική περίπτωση καλλιτέχνη που ενώνει τις δύο πλευρές του Αιγαίου και θα μας μιλήσει γι’ αυτή της την εμπειρία.

Τέλος, η Έλλη Ρουμπέν και η Έλενα Χριστάκου, μέλη της ομάδας ‘Παίζουμε Οικολογικά & Διαπολιτισμικά’ θα μας μιλήσουν για το βίντεο, τα γυρίσματα, τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες και το ταξίδι των 2,5 χρόνων μέχρι την ολοκλήρωσή του. 

Η βραδιά θα κλείσει με μία μοναδική συναυλία με μουσικές της Σμύρνης, της Μικράς Ασίας αλλά και της Κρήτης, τονίζοντας την έννοια της διαπολιτισμικότητας μέσα από το ταξίδι της μουσικής. Η Ειρήνη Δερέμπεη, ο Καρόλος Κουκλάκης και η Fide Köksal θα ερμηνεύσουν αγαπημένα κομμάτια σε δύο γλώσσες, ενώ μαζί τους επί σκηνής θα βρεθεί και ο Evrim Atesler, Τούρκος που ζει στη Σμύρνη, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, που τραγουδάει υπέροχα τα ελληνικά τραγούδια. Special guest η πολυσχιδής Αγγελική Τουμπάνακη. 

Το Φεστιβάλ γίνεται με τη στήριξη και τη φιλοξενία του Hellenic Centre. Περισσότερες πληροφορίες στο www.ark4art.com

Μιχάλης Γρηγορίου - Αφροδίτη Μάνου - Σάκης Μπουλάς: 2 φωτογραφίες από τις πρόβες στα Ανεπίδοτα Γράμματα

Δύο φωτογραφίες από τις πρόβες για τον δίσκο "Ανεπίδοτα Γράμματα" (1977) σε ποίηση Άρη Αλεξάνδρου, με τον συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου στο πιάνο, την Αφροδίτη Μάνου δίπλα του, και τον Σάκη Μπουλά να παρατηρεί στα δεξιά του κάδρου. Ευχαριστούμε θερμά την Άννα Γρηγορίου για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού. Τα δύο αποσπάσματα είναι από συνέντευξη με τον συνθέτη το 2014.

ηρ.οικ.

Δεν μπορώ να μιλήσω εγώ για κάποια «διαχρονικότητα» αυτού του έργου. Αυτό εναπόκειται στους ακροατές. Ξέρω βέβαια πως όταν είχε κυκλοφορήσει το 1977 είχε δημιουργήσει κάποια αίσθηση σε όσους παρακολουθούσαν το λεγόμενο «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι. Νομίζω όμως πως τούτο δεν οφειλόταν μόνο στη μουσική μου, αλλά και στην ποίηση του Άρη Αλεξάνδρου. Σε ό,τι αφορά την μουσική, νομίζω πως η όποια «καινοτομία» της οφειλόταν στον «κλασσικό» τρόπο χειρισμού των οργάνων που παρέπεμπε σε μορφές μουσικής δωματίου. Είναι γεγονός πάντως ότι επί χρόνια συναντούσα ανθρώπους που με είχαν ταυτίσει μ’ αυτό το έργο. Και τώρα συμβαίνει μερικές φορές αυτό, αλλά με ανθρώπους μεγάλης ηλικίας πλέον. Δεν νομίζω ότι οι νεώτεροι το έχουν ακούσει ποτέ. (Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αφού έχει κλείσει ακόμα κι η εταιρεία που το είχε κυκλοφορήσει τότε).

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι πως, ξανακούγοντας αυτό το έργο, σχεδόν σαν τρίτος, ύστερα από τόσα χρόνια, με έπιασα να συγκινούμαι και τούτο καθορίζει μια «διαχρονικότητα» που αφορά αποκλειστικά εμένα. Μ’ άλλα λόγια, ύστερα από τόσα χρόνια, αυτό το έργο εξακολουθεί να με αντιπροσωπεύει αισθητικά κι αν το ξανάφτιαχνα θα το έκανα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για ένα άλλο έργο (...), τον «Οδυσσέα στο ποτάμι», σε ποίηση Τάκη Σινόπουλου, που κυκλοφόρησε το 1981. Μπορώ μάλιστα να πω ότι, από καθαρά μουσικής πλευράς, είναι ίσως πιο προχωρημένο και πιο καλοφτιαγμένο από τα «Ανεπίδοτα», πράγμα φυσικό, αφού συνέχιζα να μαθαίνω πως πρέπει να γράφεται η μουσική!

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;' (16)

Το Ιόνιο πανεπιστήμιο (1992 – 2000) ήταν για μένα μια απίστευτη έκπληξη και μια μεγάλη πρόκληση.

Η πρόταση ήρθε από τον Χάρη Ξανδουθάκη και τον Μάριο Μαυροειδή. Με τον Μάριο γνωριζόμασταν από το μουσικό γυμνάσιο Παλλήνης όπου ήμασταν συνάδελφοι καθηγητές. Με τον Χάρη από παλιότερα είχαμε συνεργαστεί στο διεθνές φεστιβάλ Πάτρας.

Έπρεπε να διδάξω σε πανεπιστήμιο τα έχασα. Σε πανεπιστήμιο είχα μπει μόνο για συναυλία ή σε καμιά πολιτική εκδήλωση.

Αλλά όπως πάντα πρώτα λέω ναι και μετά μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ τι σήμαινε το ναι που είπα. Πρόκληση και ρίσκο ή απόλυτη γοητεία, που σε ξεσηκώνει και σε βγάζει από την ρουτίνα. Σαν να σε ρίχνουν στη θάλασσα με πανοπλία ή θα μάθεις κολύμπι σε μερικά δευτερόλεπτα ή θα πνιγείς.

Πήγα βρήκα τα παιδιά με όλο μου το θράσος – θάρρος και ειλικρίνεια και ζήτησα να αποτελέσουμε από κοινού ένα δοκιμαστικό σωλήνα όπου θα δημιουργήσουμε, θα ανακαλύψουμε ένα μάθημα. Το πείραμα πέτυχε απόλυτα. Κάναμε συναυλία στο τέλος με κρουστά. (τα παιδιά δεν ήταν κρουστοί και ούτε έγιναν ποτέ.) στήσαμε συναυλίες με καλεσμένους μουσικούς. Οργανώσαμε παράσταση με 100 κρουστούς στη πλατεία Λιστόν στη Κέρκυρα, κάναμε συναυλίες στο Δημοτικό θέατρο με κρουστά κλπ. Αναπτύξαμε τον αυτοσχεδιασμό, κατασκευάσαμε όργανα από αντικείμενα, δημιουργήσαμε μια σπουδαία σχέση μεταξύ μας, ζούσα στους χώρους τους, έτρωγα στη φοιτητική εστία, γίναμε φίλοι. 

Το περιεχόμενο του μαθήματος ήταν η σχέση του ανθρώπου με τον ήχο, η ανάπτυξη της ικανότητας του αυτοσχεδιασμού, το παιχνίδι των ηχοχρωμάτων, η δημιουργία ηχητικών εικόνων, η ανάπτυξη της φαντασίας στη διαφορετική χρήση των συμβατικών οργάνων, η συλλογικότητα και οι τρόποι συμπεριφοράς μέσα στην κοινή δράση, η ικανότητα της καθοδήγησης της ομάδας αλλά και η συνύπαρξη. Η διαδικασία του ηχητικού διαλόγου, το άγγιγμα ψυχής.

Όλα αυτά αναπτύχθηκαν με τα χρόνια, και έτσι διαμορφώθηκε ένα μάθημα που κατά τη γνώμη μου είχε ενδιαφέρον. Όμως όσο αναπτυσσόταν και το μουσικό τμήμα με την παρουσία και άλλων καθηγητών, με τους απαραίτητους ανταγωνισμούς και παραγκωνίσεις, αναγκαία συνθήκη για κάποιους που δεν έχουν μάθει να συνυπάρχουν και να συνδημιουργούν και της αντικειμενικά τυπικής λειτουργίας του τμήματος έπαψε να έχει ενδιαφέρον και το μάθημα και η παρουσία μου. Ξεκίνησε η φθορά από κουτσομπολιά που με παρουσίαζαν να κάνω ερωτική γυμναστική όλη την ημέρα με τις φοιτήτριες (κάτι που όπως διαπίστωσα δεν γνώριζε καμία φοιτήτρια) και μάλιστα κάθε μέρα (ωραία θα ήταν αλλά που!!) αναρωτιέμαι πως άντεχα, δεν ήμουν δα και σε κατάλληλη ηλικία για τέτοιο πρωταθλητισμό, συνεχίστηκε με περικοπές, με αποκλεισμούς από προτάσεις για εκδηλώσεις κλπ, αλλαγή στον τίτλο του μαθήματος και άλλα μικρά καθημερινά προβληματάκια τα οποία δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να συνεχίσεις τη ζωή σου μακριά από την όμορφη κατά τα άλλα Κέρκυρα. Και έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το 2000 τελείωσε η καριέρα σαν Πανεπιστημιακός δάσκαλος!!!!

Πάντως ήταν και τα μοναδικά χρόνια που είχα ένσημα, άρα το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μου μέλλον φαντάζει μάλλον ανύπαρκτο. Τι να γίνει δεν πειράζει, είπαμε έχω και τον προσωπικό μου θεό.

Για ένα πράγμα πάντως θα μπορούσα να είμαι πικραμένος. Τονίζω το θα μπορούσα γιατί είπαμε τα τελευταία χρόνια χέστηκα!! Αλλά έτσι για την Ιστορία. Αυτό το τμήμα στήθηκε στις πλάτες κάποιων ανθρώπων. Είμαι ένας από αυτούς που έκαναν μάθημα με παλτό λόγω έλλειψης θέρμανσης. Που έκανε πορείες στην Αθήνα και συγκεντρώσεις στο Υπουργείο Παιδείας, που έκανε μάθημα σε χώματα και δίπλα από κομπρεσέρ. Από αυτούς που κοιμήθηκαν και μέσα στην αίθουσα με τα κρουστά πληρώνοντας και από την τσέπη του για να συμμετάσχει ή να διοργανώσει εκδηλώσεις για την προώθηση του τμήματος. Που κουβάλησε, που έμεινε όλη νύχτα για να προσέχει τα όργανα κάτω από βροχή. Κλπ.

Τουλάχιστον ένα απλό γεια και ένα ευχαριστώ από κάποιους που έμειναν πίσω και συνεχίζουν και που θα μου έδειχνε ότι δεν ήμουνα φάντασμα (εκτός και εάν ήμουνα άρα μου έλεγαν ψέματα για χρόνια, κάτι ακόμα χειρότερο) και που θα έδειχνε τουλάχιστον σεβασμό σε ένα συνάδελφο για την όποια συμμετοχή του για να υπάρχει αυτό το τμήμα. Τι φοβήθηκαν; όποιοι φοβήθηκαν, ότι εγώ θα διεκδικούσα κάτι από αυτούς; τέτοιες μικρότητες δεν είχα ποτέ και δεν έχω. Τους αφήνω τον τίτλο του Πανεπιστημιακού δασκάλου εγώ δεν χρειάζομαι τίτλους, εγώ απλώς παίζω, και αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει.

Να είναι όλοι καλά και ευχαριστώ για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν, παραμένει σημαντική στιγμή στη ζωή μου και έτσι θα τη θυμάμαι.

Χτυπούν τα τύμπανα ιθαγενείς από τα μέρη μου

Σκορπίζεις φως, γεμίζεις φως, και το λημέρι μου

Περνάς, αφήνεσαι, κι όσο ξοδεύεσαι δε σπαταλιέσαι

Χτυπούν τα τύμπανα, σε μένα μίλησες κι α μη μιλιέσαι.

Τυφλός προσκυνητής πήρα απ’ το φως σου

Και ικεσίες ψιθυρίζω στο ιερό σου

Για τα πανάρχαια σου τα μυστήρια

Εγώ να κόβω στους πιστούς σου τα εισιτήρια.

Χτυπούν τα τύμπανα ιθαγενείς, νιώθω να χάνομαι

Και στο χορό που με τραβάς, πάνω σου πιάνομαι

Πιστός ακόλουθος, ζωή μου αδούλευτη, σου τη προσφέρω

Χτυπούν τα τύμπανα, να ζω δεν ήξερα μα τώρα ξέρω.

Το μόνο που ζητώ κι αυτό είναι όλο

Νάχω και εγώ στην ιστορία σου ένα ρόλο.

Το χρίσμα δώσμου να σκεφτώ τις μελωδίες

Να φτιάξω τη ζωή σε ραψωδίες

Βάνα Σωτηροπούλου

Το ποίημα αυτό μου το αφιέρωσε μια φίλη, το οποίο έγραψε στη διάρκεια μιας συναυλίας μου.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.