Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;' (16)

Το Ιόνιο πανεπιστήμιο (1992 – 2000) ήταν για μένα μια απίστευτη έκπληξη και μια μεγάλη πρόκληση.

Η πρόταση ήρθε από τον Χάρη Ξανδουθάκη και τον Μάριο Μαυροειδή. Με τον Μάριο γνωριζόμασταν από το μουσικό γυμνάσιο Παλλήνης όπου ήμασταν συνάδελφοι καθηγητές. Με τον Χάρη από παλιότερα είχαμε συνεργαστεί στο διεθνές φεστιβάλ Πάτρας.

Έπρεπε να διδάξω σε πανεπιστήμιο τα έχασα. Σε πανεπιστήμιο είχα μπει μόνο για συναυλία ή σε καμιά πολιτική εκδήλωση.

Αλλά όπως πάντα πρώτα λέω ναι και μετά μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ τι σήμαινε το ναι που είπα. Πρόκληση και ρίσκο ή απόλυτη γοητεία, που σε ξεσηκώνει και σε βγάζει από την ρουτίνα. Σαν να σε ρίχνουν στη θάλασσα με πανοπλία ή θα μάθεις κολύμπι σε μερικά δευτερόλεπτα ή θα πνιγείς.

Πήγα βρήκα τα παιδιά με όλο μου το θράσος – θάρρος και ειλικρίνεια και ζήτησα να αποτελέσουμε από κοινού ένα δοκιμαστικό σωλήνα όπου θα δημιουργήσουμε, θα ανακαλύψουμε ένα μάθημα. Το πείραμα πέτυχε απόλυτα. Κάναμε συναυλία στο τέλος με κρουστά. (τα παιδιά δεν ήταν κρουστοί και ούτε έγιναν ποτέ.) στήσαμε συναυλίες με καλεσμένους μουσικούς. Οργανώσαμε παράσταση με 100 κρουστούς στη πλατεία Λιστόν στη Κέρκυρα, κάναμε συναυλίες στο Δημοτικό θέατρο με κρουστά κλπ. Αναπτύξαμε τον αυτοσχεδιασμό, κατασκευάσαμε όργανα από αντικείμενα, δημιουργήσαμε μια σπουδαία σχέση μεταξύ μας, ζούσα στους χώρους τους, έτρωγα στη φοιτητική εστία, γίναμε φίλοι. 

Το περιεχόμενο του μαθήματος ήταν η σχέση του ανθρώπου με τον ήχο, η ανάπτυξη της ικανότητας του αυτοσχεδιασμού, το παιχνίδι των ηχοχρωμάτων, η δημιουργία ηχητικών εικόνων, η ανάπτυξη της φαντασίας στη διαφορετική χρήση των συμβατικών οργάνων, η συλλογικότητα και οι τρόποι συμπεριφοράς μέσα στην κοινή δράση, η ικανότητα της καθοδήγησης της ομάδας αλλά και η συνύπαρξη. Η διαδικασία του ηχητικού διαλόγου, το άγγιγμα ψυχής.

Όλα αυτά αναπτύχθηκαν με τα χρόνια, και έτσι διαμορφώθηκε ένα μάθημα που κατά τη γνώμη μου είχε ενδιαφέρον. Όμως όσο αναπτυσσόταν και το μουσικό τμήμα με την παρουσία και άλλων καθηγητών, με τους απαραίτητους ανταγωνισμούς και παραγκωνίσεις, αναγκαία συνθήκη για κάποιους που δεν έχουν μάθει να συνυπάρχουν και να συνδημιουργούν και της αντικειμενικά τυπικής λειτουργίας του τμήματος έπαψε να έχει ενδιαφέρον και το μάθημα και η παρουσία μου. Ξεκίνησε η φθορά από κουτσομπολιά που με παρουσίαζαν να κάνω ερωτική γυμναστική όλη την ημέρα με τις φοιτήτριες (κάτι που όπως διαπίστωσα δεν γνώριζε καμία φοιτήτρια) και μάλιστα κάθε μέρα (ωραία θα ήταν αλλά που!!) αναρωτιέμαι πως άντεχα, δεν ήμουν δα και σε κατάλληλη ηλικία για τέτοιο πρωταθλητισμό, συνεχίστηκε με περικοπές, με αποκλεισμούς από προτάσεις για εκδηλώσεις κλπ, αλλαγή στον τίτλο του μαθήματος και άλλα μικρά καθημερινά προβληματάκια τα οποία δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να συνεχίσεις τη ζωή σου μακριά από την όμορφη κατά τα άλλα Κέρκυρα. Και έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το 2000 τελείωσε η καριέρα σαν Πανεπιστημιακός δάσκαλος!!!!

Πάντως ήταν και τα μοναδικά χρόνια που είχα ένσημα, άρα το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μου μέλλον φαντάζει μάλλον ανύπαρκτο. Τι να γίνει δεν πειράζει, είπαμε έχω και τον προσωπικό μου θεό.

Για ένα πράγμα πάντως θα μπορούσα να είμαι πικραμένος. Τονίζω το θα μπορούσα γιατί είπαμε τα τελευταία χρόνια χέστηκα!! Αλλά έτσι για την Ιστορία. Αυτό το τμήμα στήθηκε στις πλάτες κάποιων ανθρώπων. Είμαι ένας από αυτούς που έκαναν μάθημα με παλτό λόγω έλλειψης θέρμανσης. Που έκανε πορείες στην Αθήνα και συγκεντρώσεις στο Υπουργείο Παιδείας, που έκανε μάθημα σε χώματα και δίπλα από κομπρεσέρ. Από αυτούς που κοιμήθηκαν και μέσα στην αίθουσα με τα κρουστά πληρώνοντας και από την τσέπη του για να συμμετάσχει ή να διοργανώσει εκδηλώσεις για την προώθηση του τμήματος. Που κουβάλησε, που έμεινε όλη νύχτα για να προσέχει τα όργανα κάτω από βροχή. Κλπ.

Τουλάχιστον ένα απλό γεια και ένα ευχαριστώ από κάποιους που έμειναν πίσω και συνεχίζουν και που θα μου έδειχνε ότι δεν ήμουνα φάντασμα (εκτός και εάν ήμουνα άρα μου έλεγαν ψέματα για χρόνια, κάτι ακόμα χειρότερο) και που θα έδειχνε τουλάχιστον σεβασμό σε ένα συνάδελφο για την όποια συμμετοχή του για να υπάρχει αυτό το τμήμα. Τι φοβήθηκαν; όποιοι φοβήθηκαν, ότι εγώ θα διεκδικούσα κάτι από αυτούς; τέτοιες μικρότητες δεν είχα ποτέ και δεν έχω. Τους αφήνω τον τίτλο του Πανεπιστημιακού δασκάλου εγώ δεν χρειάζομαι τίτλους, εγώ απλώς παίζω, και αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει.

Να είναι όλοι καλά και ευχαριστώ για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν, παραμένει σημαντική στιγμή στη ζωή μου και έτσι θα τη θυμάμαι.

Χτυπούν τα τύμπανα ιθαγενείς από τα μέρη μου

Σκορπίζεις φως, γεμίζεις φως, και το λημέρι μου

Περνάς, αφήνεσαι, κι όσο ξοδεύεσαι δε σπαταλιέσαι

Χτυπούν τα τύμπανα, σε μένα μίλησες κι α μη μιλιέσαι.

Τυφλός προσκυνητής πήρα απ’ το φως σου

Και ικεσίες ψιθυρίζω στο ιερό σου

Για τα πανάρχαια σου τα μυστήρια

Εγώ να κόβω στους πιστούς σου τα εισιτήρια.

Χτυπούν τα τύμπανα ιθαγενείς, νιώθω να χάνομαι

Και στο χορό που με τραβάς, πάνω σου πιάνομαι

Πιστός ακόλουθος, ζωή μου αδούλευτη, σου τη προσφέρω

Χτυπούν τα τύμπανα, να ζω δεν ήξερα μα τώρα ξέρω.

Το μόνο που ζητώ κι αυτό είναι όλο

Νάχω και εγώ στην ιστορία σου ένα ρόλο.

Το χρίσμα δώσμου να σκεφτώ τις μελωδίες

Να φτιάξω τη ζωή σε ραψωδίες

Βάνα Σωτηροπούλου

Το ποίημα αυτό μου το αφιέρωσε μια φίλη, το οποίο έγραψε στη διάρκεια μιας συναυλίας μου.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.