Δύο φωτογραφίες από τις πρόβες για τον δίσκο "Ανεπίδοτα Γράμματα" (1977) σε ποίηση Άρη Αλεξάνδρου, με τον συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου στο πιάνο, την Αφροδίτη Μάνου δίπλα του, και τον Σάκη Μπουλά να παρατηρεί στα δεξιά του κάδρου. Ευχαριστούμε θερμά την Άννα Γρηγορίου για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού. Τα δύο αποσπάσματα είναι από συνέντευξη με τον συνθέτη το 2014.
ηρ.οικ.
Δεν μπορώ να μιλήσω εγώ για κάποια «διαχρονικότητα» αυτού του έργου. Αυτό εναπόκειται στους ακροατές. Ξέρω βέβαια πως όταν είχε κυκλοφορήσει το 1977 είχε δημιουργήσει κάποια αίσθηση σε όσους παρακολουθούσαν το λεγόμενο «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι. Νομίζω όμως πως τούτο δεν οφειλόταν μόνο στη μουσική μου, αλλά και στην ποίηση του Άρη Αλεξάνδρου. Σε ό,τι αφορά την μουσική, νομίζω πως η όποια «καινοτομία» της οφειλόταν στον «κλασσικό» τρόπο χειρισμού των οργάνων που παρέπεμπε σε μορφές μουσικής δωματίου. Είναι γεγονός πάντως ότι επί χρόνια συναντούσα ανθρώπους που με είχαν ταυτίσει μ’ αυτό το έργο. Και τώρα συμβαίνει μερικές φορές αυτό, αλλά με ανθρώπους μεγάλης ηλικίας πλέον. Δεν νομίζω ότι οι νεώτεροι το έχουν ακούσει ποτέ. (Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αφού έχει κλείσει ακόμα κι η εταιρεία που το είχε κυκλοφορήσει τότε).
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι πως, ξανακούγοντας αυτό το έργο, σχεδόν σαν τρίτος, ύστερα από τόσα χρόνια, με έπιασα να συγκινούμαι και τούτο καθορίζει μια «διαχρονικότητα» που αφορά αποκλειστικά εμένα. Μ’ άλλα λόγια, ύστερα από τόσα χρόνια, αυτό το έργο εξακολουθεί να με αντιπροσωπεύει αισθητικά κι αν το ξανάφτιαχνα θα το έκανα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για ένα άλλο έργο (...), τον «Οδυσσέα στο ποτάμι», σε ποίηση Τάκη Σινόπουλου, που κυκλοφόρησε το 1981. Μπορώ μάλιστα να πω ότι, από καθαρά μουσικής πλευράς, είναι ίσως πιο προχωρημένο και πιο καλοφτιαγμένο από τα «Ανεπίδοτα», πράγμα φυσικό, αφού συνέχιζα να μαθαίνω πως πρέπει να γράφεται η μουσική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου