Ο Τζιμάκος καθρέφτης

(Τζίμης Πανούσης, φώτο: Σωτήρης Κακίσης)

Ο ΤΖΙΜΑΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Χάνοντας τον Τζίμη Πανούση, χάνουμε και τον καθρέφτη μας - τον μοναδικό που μας είχε απομείνει μες στο σπίτι.

Γιατί αυτή ήταν η βασική λειτουργία του· ήταν εκπληκτικός περφόρμερ, μεγάλος τραγουδιστής, ευφυέστατος τραγουδοποιός και συγγραφέας, αλλά πάνω απ’ όλα καθρέφτης.

Σε έναν πολιτισμό που έχει μάθει να ζει με λέξεις, αυτός αντιπαρέθετε την πραγματικότητα.

Αφαιρούσε απ’ αυτήν όλα τα ωραία διακοσμητικά στοιχεία που της φοράμε για να αντέχουμε τον εαυτό μας, και μας έδινε στο πιάτο τη βαθύτερη ουσία μας, ωμή.

Κι εμείς, εν μέρει από μαζοχισμό, εν μέρει από ναρκισσισμό, αν και δεν καταλαβαίναμε χριστό, μάθαμε να εκτιμούμε αυτόν που έμπαινε στον κόπο να μας τη σερβίρει.

Γι’ αυτό και τα τραγούδια του ήταν τόσο τραχιά και άβολα, τόσο λίγο «καλλιτεχνικά», γιατί γούσταρε να μας δίνει πραγματικότητα φάτσα κάρτα, χωρίς ντεκορασιόν.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Πανούση έναντι των άλλων ομότεχνών του ήταν καταρχήν φιλοσοφικό: ότι δεν έδινε καμία σημασία στην άποψη και στην εικόνα του υποκειμένου για τον εαυτό του. Ήταν υλιστής ο άνθρωπος, φιλοσοφικά, και αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα σαν κάτι που υπάρχει ανεξάρτητα από το τι νομίζουμε εμείς γι’ αυτήν. Και την ανθρώπινη ουσία την «έπιανε» πέρα από τους τίτλους και τους ρόλους που εφευρίσκουμε για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, για να χτίζουμε ταυτότητα και να περνάμε καλά.

Δεν έχω αλλάξει. Και δεν πιστεύω ότι αλλάζουνε οι άνθρωποι. Απλώς κοιτάμε με μια ρομαντική (κακώς εννοούμενα ρομαντική) διάθεση το παρελθόν. Το αναπολούμε νοσταλγικά. Ο κόσμος είναι ο ίδιος, εγώ είμαι ο ίδιος... Ο άνθρωπος διαμορφώνεται μέχρι 8-10 χρονών. Σου λέει «α, ο τάδε ήτανε Αριστερός και άλλαξε…». Δεξιός ήταν, από τότε που γεννήθηκε. Απλώς ήτανε μόδα η Αριστερά. Αυτό μου το είχε πει ο Διονύσης.

Ο Σαββόπουλος;

Ναι. Αναγκάστηκε λόγω της εποχής. Δεν είναι Aριστερός. Είναι ένας συντηρητικός άνθρωπος, που γράφει ωραία τραγούδια. Γυμνασιάρχης του εαυτού του. Μου το 'πε και ο ίδιος: «Αναγκάστηκα». Είχε γίνει τότε μια ιστορία, μου είχε κόψει το βιντεοκλίπ του "Κάγκελα Παντού" από την εκπομπή του. Με είχε καλέσει σπίτι του το πρωί λοιπόν και μου λέει «Τζίμη, εγώ δεν είμαι Αριστερός, μπλέχτηκα λόγω της κατάστασης». Αυτός ήθελε να γίνει αξιωματικός, κάτι τέτοιο. Έμπλεξε. (Συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στον Βύρωνα Κριτζά, Avopolis, 14 Ιανουαρίου 2018).

Και δεν έμεινε στην περιγραφή της πραγματικότητας ο Πανούσης, παρά  μάς έδειξε και τον τρόπο για να τη μετασχηματίσουμε, να την υπερβούμε. Απλά και ξάστερα: «Εύχομαι η επανάσταση να ξεκινήσει αύριο, γιατί αυτό που ζούμε τώρα δεν οδηγεί πουθενά» (Συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στον Νίκο Μωραΐτη, Lifo, 15 Ιανουαρίου 2018). Πώς κατάφερε να το κάνει αυτό παρόλο που τον ενοχλούσαν οι πάντες και τα πάντα; Το κατάφερε επειδή, αν και επικριτικός, δεν ήταν μισάνθρωπος. Πίστευε στον λαό, στους μεγάλους αριθμούς, στο μαγικό εκείνο φίλτρο που πίνουν κάποιες ιστορικές στιγμές οι μάζες και μετατρέπονται από ένα άμορφο σύνολο χλαπάτσας σε συγγραφέα και οδηγό της ιστορίας. Και αυτός ο ανθρωπισμός, αυτή η πίστη στη λαϊκότητα, είναι ένα από τα στοιχεία που τον έκαναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη.

Κοίτα να δεις, εγώ πιστεύω σ’ έναν λαό πατέρα παντοκράτορα. Πραγματικά. Πάντα εντυπωσιάζομαι και σέβομαι τα λαϊκά ήθη και έθιμα, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ μαζί τους. Αγαπάω πολύ τον κόσμο, μ’ αγαπάει κι ο κόσμος, κι αυτή η αγάπη μετράει. Όταν γνωρίζεις τον καθέναν χωριστά, μπορεί λίγο να απογοητεύεσαι, αλλά όλοι μαζί λειτουργούμε διαφορετικά, κι αυτό είναι το μαγικό, κι αυτό με κρατάει σ’ αυτή τη δουλειά. Κάτι γίνεται με το κοινό, κάτι μαγικό, και το κοινό είναι αλάνθαστο. Προσπαθώ να το ερμηνεύσω κάθε φορά και δεν μπορώ. Είναι αυτό που είπε και ο Μπερτόδουλος ο Μπρεχτ - άλλος συνάδελφος αυτός, πιο άγριος: «Ή όλοι, ή κανείς» (Συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στον Ηρακλή Οικονόμου, Μουσικά Προάστια, 23 Ιουνίου 2017).

Τα υπόλοιπα (όπως π.χ. η αναφορά στις «φορές που μας θύμωσε ή μας ξενέρωσε» της αγαπητής μου διευθυντικής ομάδας του "Περιοδικού") επιβεβαιώνουν απλώς την ουσία του Τζιμάκου-καθρέφτη. Γιατί πράγματι υπάρχουν φορές που βλέπουμε τη μούρη μας στον καθρέφτη και θυμώνουμε, πετάμε πράγματα, βροντάμε συρτάρια και ντουλάπες. Αλλά τον κρατάμε, κι αν τον σπάσουμε πάμε και παίρνουμε καινούργιο.

Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα - καθώς ο Πανούσης μάς αποχαιρετά, εμείς καλούμαστε να ζήσουμε μοναχά με τις ωραίες λέξεις και τους μύθους και τα παχιά λόγια και τα αφηγήματα που πλάσαμε για την αφεντιά μας. Χωρίς τον καθρέφτη που μας υπενθύμιζε τη βρωμόφατσά μας, και χωρίς μαγαζί για να αγοράσουμε νέο. Ό,τι έχει μείνει στο ελληνικό τραγούδι υπάρχει μόνο για να κολακεύει. Ό,τι είδαμε από εμάς είδαμε. Τώρα μόνο like και photoshop και ρήτορες και χειροκρότημα και retweet και λεβέντες και αριστεία. Τώρα να μας δω, στα δύσκολα.

Ηρακλής Οικονόμου

Η Κατερίνα Μελίτη στο Methodia Black Box

Η νέα ερμηνεύτρια Κατερίνα Μελίτη στη πρώτη της εμφάνιση για το 2018 στη μουσική σκηνή Methodia Black Box (Αγίου Όρους 15 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός – μετρό Κεραμεικός).

Τη Κυριακή 28 Ιανουαρίου και ώρα 19:30 με τιμή εισόδου 10€ με μπύρα ή κρασί.

Special guest η σπουδαία τραγουδίστρια Νάντια Καραγιάννη. Η συνεργασία τους ξεκινάει από τη συμμετοχή τους στον δίσκο «Μ΄ ένα νεύμα του φιλιού» του Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη, στο τραγούδι “Μ’ ένα μπουκάλι τζιν” (στα φωνητικά η Κατερίνα Μελίτη):

https://www.youtube.com/watch?v=2el3hsAZ53g

Παίζουν οι μουσικοί:

Γιώργος Αστρίτης – πλήκτρα, φωνή

Φραγκίσκος Δαβερώνης – κρουστά

Συμμετέχουν φιλικά σπουδαστές του Ωδείου "Ορφέας" Παγκρατίου:

Βασίλης Πολίτης – τραγούδι

Ιωάννα Παπαχρήστου – τραγούδι

Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 345 8605

Κρατήσεις και στο www.viva.gr

Λαϊκό τσα τσα: Το χάσμα γενεών σε δύο διασκευές

Ένα τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα, δύο επανεκτελέσεις. Η πρώτη από τα Παιδιά από την Πάτρα και το "Καραβάν" του 1985:

Αν θες να νιώσεις καινούργιες συγκινήσεις
να μ’ ακολουθήσεις σε κέντρα λαϊκά
θα δεις γλυκιά μου κι άλλα πιο ωραία
γλέντια πιο σπουδαία απ’ τα κοσμικά

Θα σε γλεντήσω με κέφια ρωμαίικα
με τσιφτετέλια, συρτά και ζεϊμπέκικα
και θ’ απολαύσεις σε κόλπα ρεμπέτικα
φιλιά, ρετσίνα και λαϊκό τσα-τσα

Θ’ ακούσεις νότες να πέφτουν τριγύρω σου
θα δεις ρυθμούς που θ’ αρέσουν στον τύπο σου
κι άλλα πολλά, που δεν τα ’δες στον ύπνο σου
φιλιά, ρετσίνα και λαϊκό τσα-τσα

Και η δεύτερη από τους dreamy whispers - φίλτρο, αυτάρκεια, Manhã de Carnaval και κάτι-σαν-τη-Σάττι. Το χάσμα των γενεών σε δύο διασκευές. Το μόνο που μου έρχεται στον νου να αναφωνήσω, ως νέος Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους, είναι "τι έγινε ρε παιδιά;". Ελπίζω μόνο να υπάρχει ζωή στον πλανήτη Γη και μετά το πέρασμα του χιπστερο-τυφώνα. Μέχρι τότε, adios, και σκατά στο μάρκετινγκ.
ηρ.οικ.

Symptoms - EP by Influenza

Influenza is a garage rock band with heavy rock 'n' roll influences. The first steps of the band began on 2013, but it was not until 2015 that the band decided to change their style from blues/rock 'n' roll to garage rock, with the first official EP coming out two years later on 11/10/2017. Located in Thessaloniki, Greece, Influenza has already played many shows throughout a huge part of the country.

Band members
Apostolos Trikkaliotis - Lead Guitar
Apostolos Mitakidis - Lead Vocals, Rythm Guitar
Vaggelis Skoupras - Bass
George Anastasiadis - Drums, Backing Vocals

From the first EP of Influenza, "Symptoms".

Ένα διαφορετικό ρεσιτάλ πιάνου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Ένα διαφορετικό ρεσιτάλ πιάνου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Τα ρεσιτάλ πιάνου δομούνται συνήθως με έργα γνωστών και αρκούντως ερμηνευόμενων συνθετών. Το δικαίωμα στη διαφορά διεκδικεί το ρεσιτάλ της Ντιάνας Βρανούση, στις 11 Ιανουαρίου 2018, στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, αφού εστιάζει σε δυο άγνωστους συνθέτες, οι οποίοι έζησαν και δημιούργησαν στο Παρίσι την εποχή που κυριαρχούσε ο ρομαντισμός.

Και όχι μόνον αυτό. Οι δυο αυτοί συνθέτες ήταν Έλληνες – ελληνικής καταγωγής ακριβέστερα. Πρόκειται για τον λιγότερο άγνωστο, και πρεσβύτερο των δυο, Camille-Marie Stamaty – Κάμιλλο Σταμάτη (1811-1870) και την πλέον άγνωστη και νεότερη Mario Foscarina Damaschinó – Μαριώ Φωσκαρίνα Δαμασκηνού (1850-1921).

Ο Κάμιλλος Σταμάτης υπήρξε εξέχουσα μουσική προσωπικότητα της εποχής του, καθόσον διέπρεψε και ως πιανίστας και ως παιδαγωγός πιάνου. Στους πολυάριθμους μαθητές του συγκαταλέγονται ο επιφανής και πασίγνωστος Γάλλος συνθέτης Camille Saint-Saëns – Καμίγ Σαιν-Σανς (1835-1921) και ο λιγότερο γνωστός, αλλά εξίσου σπουδαίος, Αμερικανός πιανίστας και συνθέτης Louis Moreau Gottschalk – Λουί Μορώ Γκόττσαλκ (1829-1869) – αναζητείστε τη γοητευτική και δημοφιλή Λιτανεία των Αγίων (Litanie des Saints) [θυμηθείτε την παλιά ωραία διαφήμιση της μπύρας Kaiser] του εκ Νέας Ορλεάνης Δόκτορα Τζων (Dr. John), για να διαπιστώσετε την πηγή της έμπνευσής του.

Η Μαριώ Φωσκαρίνα Δαμασκηνού, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη μουσική, όσο και όπως ο Κάμιλλος Σταμάτης, μολονότι είχε πραγματοποιήσει επαρκείς σπουδές μουσικής στο ξακουστό Ωδείο του Παρισιού, αλλά συνέθετε μάλλον ερασιτεχνικά για τη δική της ευχαρίστηση και για να ψυχαγωγεί τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της, στους οποίους αφιέρωνε, ως επί το πλείστον, τα συνθέματά της. Πολυάριθμα, ωστόσο, έργα της είχαν εκδοθεί από μουσικούς οίκους του Παρισιού. 

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι και τους δυο απασχόλησαν κυρίως οι μικρές μουσικές φόρμες με έμφαση στο πιάνο. Η μουσική τους δημιουργία υπηρετεί χωρίς εκτροπές τον αμιγή ρομαντισμό και χαρακτηρίζεται άλλοτε από διδακτικό, άλλοτε από ψυχαγωγικό μουσικό ήθος.

Το πρόγραμμα του ρεσιτάλ έχει εμπλουτιστεί με έργα συνθετών εκείνης της εποχής, Γάλλων κυρίως, όπως ο Καμίγ Σαιν-Σανς, ο Εμμανυέλ Σαμπριέ, ο Γκαμπριέλ Φωρέ, αλλά και ο Ρόμπερτ Σούμαν, που χαρακτηρίζονται από συγγενική αισθητική. Ο τελευταίος είχε εκφραστεί εξαιρετικά εγκωμιαστικά, εγγράφως μάλιστα, για τον Κάμιλλο Σταμάτη. 

Αναφέρεται με την ευκαιρία ότι η Ντιάνα Βρανούση έχει πραγματοποιήσει, το 1992, την πρώτη, αλλά και μοναδική μέχρι σήμερα παγκοσμίως, ηχογράφηση-δισκογράφηση έργου του Κάμιλλου Σταμάτη. Πρόκειται για μια πανέμορφη Βαρκαρόλα με όνομα Promenade sur l’eau. Επισημαίνεται, επίσης, ότι στα παγκόσμια μουσικά χρονιά δεν έχει καταγραφεί, μέχρι σήμερα, κάποια ερμηνεία έργου για πιάνο της Μαριώς Φωσκαρίνας Δαμασκηνού – εκτός βεβαίως από την εποχή που αυτά δημιουργήθηκαν – και είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύονται κατά τη νεότερη εποχή στην Ελλάδα έργα για πιάνο του Κάμιλλου Σταμάτη – εκτός βεβαίως από την Βαρκαρόλα, την οποία έχει ερμηνεύσει μερικές φορές στα ρεσιτάλ της η πρώτη διδάξασα!

Λόγω της πρωτοτυπίας και της ιδιαιτερότητας του ρεσιτάλ, θα προηγηθεί των ερμηνειών σύντομη κατατοπιστική ομιλία του κριτικού και ιστορικού μουσικής Γιώργου Β. Μονεμβασίτη.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος για τον Μάνο Λοΐζο

https://soundcloud.com/mirsini-loizou/snosjz21rlca

Τι να σας πω. Μένω αποσβολωμένος. Δεν ήταν βέβαια καλά στην υγεία του αλλά το πάλευε και υπήρχαν ελπίδες. Ήταν ο πιο μελωδικός απ’ όλους μας, ο πιο στέρεος. Μαζί ξεκινήσαμε, ήμασταν τέσσερις-πέντε. Οι περισσότεροι θέλαμε να κάνουμε τραγούδια που να ακούγονται μάλλον παρά να τραγουδιόνται - που θέλανε προσοχή και ησυχία από το ακροατήριο. Αλλά αυτός ήθελε να γράφει τραγούδια που να τραγουδιόνται. Κυρίως αυτός, λοιπόν, μας αντιπροσώπευε στο να γράφει τραγούδια που να τραγουδιόνται πλατιά. Μ’ αυτόν κυρίως τραγουδούσαμε. Με είχε βοηθήσει πολύ, μου είχε δείξει κιθάρα όταν είχαμε ξεκινήσει μαζί. Τώρα πια δεν βλεπόμαστε, δεν βλεπόμασταν, αλλά νοιώθω σαν να ’σπασε η αλυσίδα. Σκέφτομαι την κόρη του τη Μυρσίνη και τη γυναίκα του στην οδό Αττικής τότε. Σαν να περάσανε όλα μέσα σε μία στιγμή. Θυμάμαι μία φορά που πεινούσα και πήγα μέχρι το σπίτι του με τα πόδια - ξεκίνησα από το τέρμα Ιπποκράτους και περνώντας μετά Ακαδημίας, Πατησίων, κατέβηκα κάτω Αττικής και πήγα εκεί πέρα αλλά ούτε κι εκείνος είχε τίποτα για να φάμε και μου λέει «Πάμε σ’ έναν φίλο μου στην Κυψέλη που θα μας φιλέψει» και ξεκινάμε με τα πόδια πάλι, πάμε στην Κυψέλη και έτυχε και γινότανε κηδεία εκεί, είχε πεθάνει ο πατέρας του φίλου του, και καθίσαμε και φάγαμε κόλλυβα και φεύγοντας, θυμάμαι, γυρνάει και μου λέει: «Είδες που χρειάζεται κι ο θάνατος;».

Διονύσης Σαββόπουλος

(Από το Soundcloud της Μυρσίνης Λοΐζου)

Γιώργος Περού - Οι 12 Ένορκοι

Δελτίο τύπου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΟΥ – ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ

"Οι 12 Ένορκοι (12 Angry Men)"είναι η 2η κατά σειρά δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Περού. Μετά το album "Δύο Κόσμοι" (2014) και την διασκευή στο "Απόψε φίλα με" του Μανώλη Χιώτη ο Γιώργος Περού παρουσιάζει ένα νέο, ιδιαίτερο album με την μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την ομώνυμη θεατρική παράσταση που συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της για 3η χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη.

"Οι 12 Ένορκοι" κυκλοφορούν από την InRealTime Records σε CD και σε ψηφιακή μορφή και πρόκειται για μια εξ ολοκλήρου ανεξάρτητη παραγωγή σε συνεργασία με την A Priori.

Η έκδοση περιλαμβάνει 7 ατμοσφαιρικές συνθέσεις για κουαρτέτο εγχόρδων, κοντραμπάσσο, πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα και τύμπανα που πλαισιώνουν μουσικά την παράσταση καθώς και 2 καινούρια τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή το συγκεκριμένο έργο. Ο Γιώργος Περού υπογράφει την σύνθεση, τους στίχους των τραγουδιών, την ενορχήστρωση, την μίξη και την επιμέλεια της παραγωγής και συμπράττει με μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών και συνεργατών.

Το album είναι διαθέσιμο για download και streaming από τις περισσότερες πλατφόρμες (iTunes, Spotify, Bandcamp, Google Play, Amazon, Soundcloud etc) ενώ το CD πωλείται εντός του θεάτρου Αλκμήνη καθ' όλη την διάρκεια των παραστάσεων και σε όλα τα καταστήματα δίσκων (PUBLIC, ΙΑΝΟΣ, RELOAD κ.α) μέσω του δικτύου διανομής της MLK σε όλη την Ελλάδα.