Για το "Αλατοπίπερο" του Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη

Ο δίσκος «Αλατοπίπερο» μας υπενθυμίζει κάποια πράγματα που ήδη ξέραμε και μας αποκαλύπτει και κάτι που είχαμε απλώς υποψιαστεί.

Τι ξέραμε ήδη που επιβεβαιώνεται από τον δίσκο; Πρώτον, ότι ο Κουσκουμβεκάκης είναι ένας ταλαντούχος μελωδός, μια αστείρευτη πηγή μελωδικότητας, ένα εργοστάσιο παραγωγής μουσικών εικόνων, τοπίων και αισθήσεων. Και οι μελωδικές εικόνες του έχουν συναισθηματικό βάθος, ξεβολεύουν, μακριά από τη μόδα του σουίνγκ, της ανεμελιάς και του χαζοχαρούμενου.

Δεύτερον, ξέραμε ότι ο Κουσκουμβεκάκης είναι ένας βαθύς γνώστης ήχων και οργάνων που με μαεστρία βάζει στην υπηρεσία των δημιουργιών του. Εκτός από σημαντικός συνθέτης δηλαδή, είναι και ευφυής ενορχηστρωτής, προσδίδοντας έτσι στο τελικό αποτέλεσμα μια απόλυτη ακρίβεια και μια ταύτιση μορφής και περιεχομένου.

Τρίτον, ξέραμε ότι ο Κουσκουμβεκάκης εμπνέεται και τροφοδοτείται από δύο στιχουργούς, τη Μαρία Σπυράτου και την Αναστασία Μητσοπούλου, που μέσα στη διαφορετικότητά τους έχουν έναν κοινό παρανομαστή: το βαθύ συναίσθημα, την αναζήτηση του άλλου, την αναπόληση και εν τέλει την υποψία ότι αυτό που ζήσαμε δεν είναι κλειδωμένο στο παρελθόν. Ότι το θαύμα παραμονεύει να μας αιφνιδιάσει κάθε στιγμή.

Με άλλα λόγια, ξέραμε ήδη ότι ακούγοντας τον δίσκο θα συναντούσαμε άλλη μια υπενθύμιση της υψηλής τραγουδοποιίας, της τέχνης που με αξιοθαύμαστη συνέπεια υπηρετεί τα τελευταία χρόνια ο Κουσκουμβεκάκης. Και επιβεβαιωθήκαμε.

Υπάρχει, όμως, και ένα πράγμα που μας ήταν ως τώρα άγνωστο και το μάθαμε ακούγοντας το «Αλατοπίπερο». Και εκεί νομίζω έγκειται και η κορυφαία συμβολή αυτού του δίσκου. Στην επίγνωση, πλέον, ότι η Ειρήνη Τουμπάκη είναι μια από τις πιο σπουδαίες Ελληνίδες ερμηνεύτριες σήμερα. Μελαγχολική, αλλά και παιχνιδιάρικη. Τρυφερή, αλλά χωρίς να γίνεται μελό. Σίγουρη, χωρίς όμως να μας τρίβει στα μούτρα τον ναρκισσισμό που σαν τσουνάμι έχει κατακλύσει το ελληνικό τραγούδι σήμερα.

Την Τουμπάκη τη συναντάμε σε αυτή την τυχερή διασταύρωση ζωντάνιας και ωριμότητας, πηγαίου ταλέντου και βιώματος, λαϊκής απλότητας και παιδικής λαχτάρας. Χωρίς υπερβολές, χωρίς περιττά στολίδια και στόμφο, χωρίς ευκολίες, υπηρετεί και αναδεικνύει τη βαθύτερη ουσία των δώδεκα αυτών τραγουδιών: το θαύμα, τη φλογίτσα, το παιχνίδι, τη μνήμη, το παραμύθι. Όλα αυτά που παραμονεύουν μέσα μας και γύρω μας, έτοιμα να ξεχυθούν και να γίνουν τραγούδι και ζωή.

Ηρακλής Οικονόμου