που προσυπογράφουμε και με τα δυο χέρια...
Μια άποψη: Το να καταγίνεσαι με νέες (Jazz?) ενορχηστρώσεις σε παλιά τραγούδια-σιγουράκια (Χατζηδάκια, Θεοδωράκια, Χιώτης, Τσιτσάνης, λαικές επιτυχίες κλπ.) είναι μια κατεύθυνση που, ενδεχομένως, να έχει και κάποια (πολύ σπάνια) καλά αποτελέσματα… Επειδή όμως το φαινόμενο αυτό έχει εξαπλωθεί τόσο αναρωτιέμαι: Είναι άραγε μουσική εξέλιξη και πρόοδος η μονοδιάστατη στήριξη μιας καριέρας στη σιγουριά του παρελθόντος? Μήπως αποκαλύπτει συνθετική φτώχεια των σημερινών μουσικών και ταυτόχρονα μια αγωνία για προβολή μέσα από γνωστές και σίγουρες οδούς? Κατανοώ ότι είναι πολύ εύκολο να συγκινηθούν οι υπεύθυνοι στους πολιτιστικούς μας οργανισμούς και να κινητοποιηθούν τα κτίρια και οι ορχήστρες τους αν τους προσφέρεις "τζαζοποιημένο" ή "κλασικοποιημένο" τον Χιώτη ή τον Θεοδωράκη και έτσι να έχει κάποιος δουλειά και φήμη, παρά αν προτείνεις την προσωπική σου συνθετική εργασία. Το δε κοινό πολλές φορές εκφράζεται διθυραμβικά αν κάποιος "παίζει τζαζ τα κομμάτια του Τσιτσάνη" αποκτά, όμως, μια λειψή και διαστρεβλωμένη άποψη για το εύρος, το περιεχόμενο και την εκφραστική ουσία αυτής της παγκόσμιας μουσικής… Τελικά σήμερα αναζητείται αύξηση της προσωπικής σύνθεσης στη Δημιουργική Μουσική και νίκη στον αγώνα της καλλιτεχνικής, αλλά και της γενικότερης, επιβίωσης μέσα από την νέα μουσική προσφορά… αυτή είναι, κατά την γνώμη μου, η συνεχής αποστολή της Μουσικής Τέχνης.
Γιώργος Φακανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου