(…)
Μια νύχτα, Μάη του ’95, πέρασα ξανά απ’ τα Λαδάδικα. Γίνεται κι εδώ ό,τι έγινε και στην Πόλη. Πριν από λίγα χρόνια οι τούρκικες μαφίες ανατίναξαν σχεδόν εξ ολοκλήρου την ιστορική γέφυρα του Γαλατά, που στις αυθεντικές ταβέρνες της φώλιαζαν για έναν αιώνα τα κατατρεγμένα γιαβράκια και οι σεβνταλήδες Ανατολίτες της εσωτερικής μετανάστευσης, καθώς κι οι σπαρταριστές λαϊκές κομπανίες του δρόμου. Στη θέση της έστησαν μια καινούργια υπερσύγχρονη γέφυρα κι από κάτω της θα χτίσουν μεγάλα τουριστικά μαγαζιά και ρεστωράν για να αρπάζουν εσαεί τον αλλοδαπό και ντόπιο παρά προσφέροντας στους μπουρζουάδες πελάτες τους προκάτ φολκλορικά γλέντια.
Έτσι και στα δικά μας Λαδάδικα. Μια φρενίτις κομψευόμενου αγοραίου κόσμου. Νεοφώτιστοι της ρεμπετολαγνείας. Μεγαλοπιασμένοι βιοτέχνες, ατσαλάκωτα τεκνά, μισοξεβράκωτες πουτανίτσες του δήθεν ξαλού κόσμου, φάτσες δανεικές και αδιάβροχες. Αναβιώνει στη συμπρωτεύουσα η παρακμή της αθηναϊκής Πλάκας. Στη θέση των νοσταλγικών μπουάτ, ρεμπετοφανή και νεολαϊκά γκαρίσματα ανάμεικτα με τέκνο-μιούζικ. Αντί για συρτάκι-σόου με greek style ευζωνάκια, θα κουβαλήσουν, ίσως ανοιχτόχρωμες κοπέλες του Γιδά, κορίτσια απ’ το Ρουμλούκι, με μακεδονίτικες φορεσιές να χορεύουν χασαποσέρβικο.
Αργότερα θα ανακαλυφτούν άλλα – άλλοτε πλούσια και ανθηρά βοσκοτόπια – που θα καθιερωθούν ως μάντρες για τα καινούργια ξεσαλωμένα κοπάδια, που πάσχουν από ψυχική στειρότητα, από ερωτικό ευνουχισμό και άλλες συναφείς ασθένειες. Θα χτιστούν παγερά διασκεδαστήρια και καμουφλαρισμένα εκμαυλιστήρια πάνω στους επτασφράγιστους τάφους της αμαρτίας, που βρομοκοπούσε ανθρωπίλα και καθαρή ηδονή.
(...)
Θωμάς Κοροβίνης, Κανάλ Ντ’ Αμούρ: Αφήγημα για το ερωτικό περιθώριο της Θεσσαλονίκης του ’80, Αθήνα: Άγρα, 1996, σελ. 56-58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου