Θα σας εξομολογηθώ απλά τις σκέψεις μου όταν ακούω το όνομα του Μάνου Ελευθερίου: Ο ποιητής αυτός είναι ένας σύγχρονος Αμλέτος που σαρκάζει όλους τους Μακμπέτους, εκείνους που δεν είναι ικανοί να καταλάβουν τα αινίγματα και τους γρίφους, εκείνους που δεν υποψιάζονται τη βαθύτερη αλήθεια της ποίησης. Είναι προσκολλημένος στην αλήθεια, που είναι αιχμηρή και αμείλικτη, αλλά ποτέ δεν την αποκαλύπτει με πεζότητα. Την εκφράζει με σύμβολα που επιδέχονται πολλές ερμηνείες. Έχω την αίσθηση ότι οι στίχοι του είναι χρησμοί, είτε παλιοί είτε νέοι. Κάθε φορά μπορεί να σε αγγίζουν και να σε πονούν σε διαφορετικά σημεία, σμίγοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Η τέχνη του είναι καθαρή, χωρίς να είναι σαφής. Τόλμησε να μας χαρίσει τους χρησμούς του σε απλά λόγια που τραγουδιούνται ώστε να καρφώνονται στη μνήμη μας: όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια. Ακροβατούν οι λέξεις του μεταξύ υλικών, ορατών πραγμάτων και άυλων ιδεών, αισθημάτων και φανταστικών πλασμάτων. Οι ήρωες της λογοτεχνίας ζωντανεύουν μέσα από τους στίχους του και περπατούν σε δρόμους πόλεων, σε γειτονιές μικρών νησιών όπου μπορεί να έχουμε περπατήσει κι εμείς. Κι όλα αυτά καθαρά, άμεσα, απλά. Δεν υπάρχει τίποτα το δυσνόητο στο λόγο του. Απλά παίζει με τα σύμβολα και τις αγάπες και τις μνήμες του. Του αρέσει η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ίσως γιατί στο σκοτάδι κρύβεται η ασκήμια της αλήθειας των πραγμάτων και μπορείς να οραματιστείς την ομορφιά.
Τον αγαπώ και με αγαπά σιωπηλά. Συναντιόμαστε πάντα κατά τύχη...
Δημήτρης Μαραμής
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου