Το '48 που ήρθα στην Αθήνα, ήταν ο Τσιτσάνης 33 χρονών, ο Χιώτης 27, ο Καλδάρας 28, ο Τατασόπουλος 19, ο Μάρκος Βαμβακάρης 43 και το νεοαστικό ελληνικό τραγούδι ή ρεμπέτικο η λαϊκό ή όπως το θέλεις, ήταν στην πιο εκρηκτική ακμή του κι εγώ μόλις 18 χρονών. Ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης 22 χρονών. Είχα την τύχη λοιπόν να βρεθώ μέσα στην καρδιά της άνθισης του νεοελληνικού αστικού-τραγουδιστικού γίγνεσθαι, να γνωρίσω και να σχετιστώ με όλους τους αρχάγγελους βάρδους αυτού του πρωτοφανούς μουσικού θαύματος, να γράψω κι εγώ πολλά τραγούδια τα οποία διοχέτευσα μέσω των φίλων μου και να μπολιαστώ αγιάτρευτα από αυτή την τραγουδιστική καταιγίδα.
Από τότε είχα αρχίσει να σκέφτομαι μια επεξεργασία των αριστουργημάτων αυτών για ένα μεγάλο ορχηστρικό σύνολο που θα 'δινε την ευκαιρία στο υλικό αυτό σε μια πιο πλατιά απήχηση, ακόμα και σε διεθνές επίπεδο. Είχα δε σαν πρότυπο, αυτό το πολύ σπουδαίο έργο του Νίκου Σκαλκώτα: «Ενορχήστρωση και παραλλαγές πάνω σε ελληνικούς χορούς» που έγινε διεθνής επιτυχία και που τόσο έχει βοηθήσει το μουσικό πολιτισμό της χώρας μας.
Σήμερα με τον τίτλο «Τα τραγούδια της Παράδεισος», «Ρεμπέτικο προσκλητήριο» και με την άδεια των δικαιούχων, παρουσιάζω σε δυο διαφορετικές versions αυτό το κορφολόγημα των είκοσι περίπου τραγουδιών.
Πρώτον: «Ρεμπέτικο προσκλητήριο» σε δική μου ενορχήστρωση με το στερεότυπο λαϊκό συγκρότημα με το οποίο είχαν γίνει περίπου οι πρώτες εκτελέσεις χωρίς καμιά απολύτως επέμβαση στη ρυθμική, μελωδική και αρμονική παράμετρο, αλλά μόνο με μια ενδελεχή προσπάθεια για την όσο γίνεται πιο τέλεια εκτέλεση τους, τραγουδισμένα από τους τραγουδιστές Δημήτρη Κοντογιάννη, Λιζέτα Καλημέρη, Ανδρέα Καρακότα, Σοφία Παπάζογλου, Ζαχαρία Καρούνη, Ντένια Κουρούση και Παναγιώτη Παπαϊωάνου, που κατά την γνώμη μου θα τους είχαν επιλέξει και οι αείμνηστοι βάρδοι φίλοι μου.
Δεύτερον: Και πάλι με τον τίτλο «Τα τραγούδια της Παράδεισος» (παραλλαγές concertante), ένα εντελώς νέο έργο βασισμένο εξ’ ολοκλήρου στο πρωταρχικό θέμα ενός εκάστου των τραγουδιών αυτών και επεξεργασμένα βαθιά με βάση την μορφή των παραλλαγών όπως την ξέρουμε στην κλασσική μουσική. Ας μην ξεχνάμε δε, πως οι παραλλαγές σαν φόρμα, προπάντων στη δυτική μουσική, αποτελούν την κορωνίδα της μουσικής δημιουργίας (Μπαχ, Γκόλμπεργκ). Κύριο ρόλο παίζει το πιάνο, η τρομπέτα και το μπουζούκι τα οποία είναι γραμμένα εντελώς δεξιοτεχνικά και τα οποία ερμηνεύει ο πολυμουσικός Αντώνης Φασάρτ στον οποίο και οφείλεται το ό,τι, αποπερατώθηκε αυτό και γι’αυτό του έχω ευγνωμοσύνη και δηλώνω θαυμαστής του ταλέντου του. Για την επίμοχθη και υπέρογκη δουλειά αυτή δεν διεκδικώ ποσοστά, (μηχανικά, ούτε εκτελεστικά...). Κάνω όλη αυτή την παραγωγή από το ταπεινό μου βαλάντιον στο μικρό label που έχω δημιουργήσει με την επωνυμία ΙΔΑΙΑ - παλιά ονομασία της Κρήτης».
Νίκος Μαμαγκάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου