Συνέντευξη με τον Στέλιο Τσουκιά

Στέλιος Τσουκιάς:


«Σημασία έχει ο άνθρωπος χωρίς όρια και στεγανά»

Έχει κυκλοφορήσει μόλις δύο τραγούδια - μια διασκευή στο «Άστα τα μαλλάκια σου» και το πολύ δυνατό «Μη μου μιλάτε για χορούς» σε στίχους & μουσική του Κώστα Γεωργιάδη - αλλά είναι εμφανές ότι κάτι συμβαίνει εδώ, κάτι ιδιαίτερο και πολύ ενδιαφέρον. Το πιθανότερο είναι ότι η περίπτωσή του θα μας απασχολήσει ξανά, και σύντομα. Μια μέρα πριν την εμφάνισή του στον Σταυρό του Νότου, τον εντοπίσαμε κάπου μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδας για μια πρώτη, σύντομη γνωριμία μαζί του. Ο Στέλιος Τσουκιάς!

τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου

Πώς κι ένας νέος άνθρωπος της εποχής μας στρέφεται στο «Άστα τα μαλλάκια σου» και αντλεί έμπνευση απ’ αυτό;

Η ελληνική μουσική έχει τεράστια κληρονομιά. Στην προκειμένη μιλάμε για δύο εξαιρετικούς τραγουδοποιούς, τον Μιχάλη Σουγιούλ και τον Αλέκο Σακελλάριο, οι οποίοι μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο συνέθεσαν ίσως μία από τις πιο γνωστές καντάδες του ελληνικού τραγουδιού. Η βάση τέτοιων κομματιών είναι τόσο δυνατή που τα κάνει αυτόματα διαχρονικά. Βέβαια, είμαι επηρεασμένος και από την εποχή που έπαιζα παλιά λαϊκά ως φοιτητής και καταπιάστηκα με πολλά αρχοντορεμπέτικα.

Αμέσως παρατηρεί κάποιος ότι δεν μιλάμε απλώς για μια διασκευή αλλά για έναν πραγματικό μουσικό μετασχηματισμό. Ποιες είναι οι βασικές μουσικές επιρροές σας;

Η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει πολλές επανεκτελέσεις τα τελευταία χρόνια. Ορθά αναφέρατε όμως πως ο τρόπος που προσέγγισα το τραγούδι δεν αφορούσε μία επανεκτέλεση, αλλά την ανασύνθεση της μουσικής. Αυτό κυρίως με έκανε να αποφασίσω να το κυκλοφορήσω, καθώς είχε την προσωπική μου σφραγίδα. Οι επιρροές μου ποικίλουν αρκετά. Ξεκινούν θα έλεγα από τον Bob Marley και τον Παύλο Σιδηρόπουλο στην εφηβεία μου, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Γιάννη Αγγελάκα λίγο αργότερα, τον μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, μέχρι τον Goran Bregovic και τον Χavier Rudd από την Αυστραλία. Ζώντας τα τελευταία 4 χρόνια στο Λονδίνο έχουν ανοίξει οι μουσικοί ορίζοντες και ακούω πια ήχους από όλο τον κόσμο.

Το βίντεο-κλιπ (στο οποίο συμμετέχει μια συγκλονιστική Μαρία Αλιφέρη) αποπνέει μια έντονη αίσθηση μοναξιάς και φθοράς. Σας απασχολεί το πέρασμα του χρόνου;

Η Μαρία είναι μία εξαιρετική καλλιτέχνιδα, αλλά μέσα από τη συνεργασία μας είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τον υπέροχο χαρακτήρα της. Κάθε φορά που ανταλλάσσουμε ιδέες για την τέχνη πραγματικά την ακούω με μεγάλη προσοχή. Η ιδέα ήταν να γεφυρώσουμε το παλιό με το νέο, το παρελθόν και το παρόν. Μέσα από την ιδιαίτερη φιγούρα της βίωσα όλο το παραπάνω στα γυρίσματα. Ένιωσα ότι ο χρόνος μας είναι πεπερασμένος, ότι υπάρχει ένας κύκλος που ανοίγει και κάποια στιγμή κλείνει. Λίγο-πολύ είδα τη ζωή, τη νοσταλγία αλλά και τη σοφία μέσα από τη ματιά της Μαρίας.

Οι επιστροφές σε γνωστά τραγούδια του παρελθόντος τείνουν να αναδειχθούν σε κυρίαρχο ρεύμα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Η συγκεκριμένη τάση είναι απλώς μια συνταγή εμπορικής επιτυχίας, ή εκφράζει και κάποιο ευρύτερο καλλιτεχνικό αίτημα;

Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να γίνεται με μέτρο. Το ιδανικό είναι να χρησιμοποιούμε εργαλεία του παρελθόντος και να δημιουργούμε κάτι δικό μας. Πάντα θα είμαστε επηρεασμένοι από κάτι, δεν υπάρχει παρθενογένεση.

Πρόσφατα παρουσιάσατε στο Λονδίνο ένα αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο. Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον και η αγάπη σας για τον συγκεκριμένο ροκ καλλιτέχνη;

Μεγάλωσα με τα τραγούδια του. Τα «Μπλουζ του Πρίγκιπα» έπαιζαν ασταμάτητα στο κασετόφωνο μου. Είχαν μόνο μία κιθάρα, οπότε ήταν εύκολο να τα μάθω. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος με άγγιζε και με αγγίζει ακόμα. Μου αρέσουν οι καλλιτέχνες των οποίων η τέχνη έχει κοινωνικό ή πολιτικό αντίκτυπο. Εξ ου και η αγάπη μου για τον Bob Marley. Γνωρίζοντας ότι η μουσική του αποτελούσε πηγή έμπνευσης έναντι του καθεστώτος της τότε Τζαμάικας, αντιλαμβανόμουν ότι πρόκειται για μία  πνευματική ψυχαγωγία που έχει σκοπό την κάθαρση. Θα μπορούσα να μιλώ και για τους δύο για ώρες.

«Μη μου μιλάτε για χορούς» - το δεύτερο τραγούδι σας που κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγες μέρες. Τι κρύβεται πίσω από τις φιγούρες που εναλλάσσονται στο βίντεο-κλιπ, και στο τραγούδι το ίδιο;

Το «Μη Μου Μιλάτε Για Χορούς» έχει πραγματικά ό,τι αγαπώ από τις μουσικές μου επιρροές. Είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτήν τη δουλειά και για την οπτικοποίηση. Το Λονδίνο με έκανε να νιώσω ακόμα πιο έντονα πως όλοι είμαστε ένα και σημασία έχει ο ίδιος ο άνθρωπος χωρίς όρια και στεγανά. Τόσο απλό, κι όμως φαίνεται περίπλοκο σε πολλούς ακόμα και το 2019.