#athensvoicexeftila

Μανόλης Αναγνωστάκης - Μάνος Ελευθερίου: 2 φωτογραφίες

Απο το αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη

 Μάνος Ελευθερίου - Μανόλης Αναγνωστάκης στο στούντιο της ΕΡΤ, 1987

Μανόλης Αναγνωστάκης - Μάνος Ελευθερίου στο στούντιο της ΕΡΤ, 1987

© Γιώργος Ζεβελάκης

Ξεγελώντας τον άγονο χρόνο

Από τον καινούργιο δίσκο "ρῖγος ψυχῆς φορεμάτων" του τραγουδοποιού Βασίλη Φλώρου.

Μια ιστορία και με τον Μάνο Ελευθερίου

(φωτο: Σωτήρης Κακίσης)

Μια ιστορία και με τον Μάνο Ελευθερίου

Με πήρε τηλέφωνο: ―Σωτήρη, θα ’θελα να γράψεις κι εσύ κάτι για μένα, σ’ ένα αφιέρωμα που μου κάνουν με τραγούδια μου, με cd μαζί.

Δεν είπα όχι. Με τιμούν άνθρωποι σαν τον Μάνο Ελευθερίου κι εμένα έτσι, η γνώμη μου για το έργο του υπήρξε ανέκαθεν πολύ καλή, καθόλου φιλοφρόνηση από τις γνωστές ολόγυρα δεν θα του έκανα, εκ καρδίας θα έγραφα γι’ αυτόν.

Του το ’στειλα. Χάρηκε, χάρηκε πολύ. Μ’ ευχαρίστησε, κι εκείνος εκ καρδίας, κατάλαβα. Το κείμενο πήρε το δρόμο του.

Με ξαναπήρε λίγο καιρό μετά στενάχωρος, στεναχωρημένος: ―Ο παραγωγός τού δίσκου, για δικούς τους λόγους λέει, αντιδρά, δεν το θέλει το κείμενό σου μαζί με τ’ άλλα. Τι να κάνω, πες μου; Κι αν δεν μπει, εγώ αυτό το γραπτό σου για μένα μετά θέλω να το ’χω, να το δημοσιεύσω αλλού, ίσως και κάπου καλύτερα, να το δει πιο πολύς κόσμος. Μου το επιτρέπεις;

―Ναι. Υπό έναν όρο όμως, Μάνο, πια. ―Τον ποιον; ―Όπου αλλού θα το βάλεις, να συνοδεύεται απαραιτήτως από μια υποσημείωση: «Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το cd  Τάδε και δεν το δέχτηκε ο Τάδε (ολογράφως το πλήρες όνομά του) παραγωγός». ―Μη μου το κάνεις αυτό! ―Κι όμως, Μάνο μου, πρέπει να προστατευόμαστε επιτέλους από τους ανόητους μικρο-εξουσιαστές στη ζωή και στο έργο μας.

Με ξαναπήρε, ούτε χαρούμενος, ούτε στεναχωρημένος τη φορά αυτή. Αποφασιστικός: ―Πάτησα πόδι! Είπα πως το θέλω εξάπαντος, και το κείμενό σου για μένα θα μπει κανονικά. Σ’ ευχαριστώ και πολύ. ―Κι εγώ. Πότε θα τα ξαναπούμε από κοντά; Μια πληροφορία έμαθα για την Ελένη Παπαδάκη σου, που ακόμα ίσως κι εσύ δεν την ξέρεις…

Και πιάσαμε το νήμα τής ιδιαίτερης και με τον Μάνο Ελευθερίου φιλίας μας από ’κει πάλι. Από πράγματα άλλα, ουσιαστικά.

Σωτήρης Κακίσης

(Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ Στιγμές)

Πρώτη δημοσίευση: Χάρτης, αρ. 5, Μάιος 2019

https://www.hartismag.gr/hartis-5/afierwma/mia-istoria-kai-me-ton-mano-eleyoerioy

Οι Chrysoula K. & Purpura στον πολυχώρο Ρίζες

Δελτίο τύπου

Μια μυσταγωγική μουσική βραδιά, με φόντο την Ακρόπολη, μας υπόσχεται το γυναικείο συγκρότημα Chrysoula K. & Púrpura, το οποίο θα εμφανιστεί στην ταράτσα του Πολυχώρου «Ρίζες» στον Κεραμεικό, την Πέμπτη 27 Ιουνίου, με ένα πρόγραμμα που θα μας ταξιδέψει από τις ελληνικές ακτές μέχρι την Πορτογαλία, την Αργεντινή και το Αζερμπαϊτζάν.

Με μια παράδοξη μίξη μουσικών οργάνων – κανονάκι και λαούτο απ’ την ελληνική παράδοση και τις ορχήστρες της Ανατολικής Μεσογείου, φλάουτο και τσέλο απ’ τη συμφωνική ορχήστρα και τη λόγια μουσική της Δύσης – το σχήμα δημιουργεί το κατάλληλο σκηνικό για μια μουσική περιπέτεια έξω από τα συνηθισμένα.

Οι Chrysoula K. & Púrpura έχουν διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία 4 χρόνων, η οποία περιλαμβάνει εμφανίσεις στο εξωτερικό (Αυστρία, Φινλανδία, Αυστραλία) και συνεργασίες με κορυφαίους μουσικούς εντός κι εκτός Ελλάδος.

Το σχήμα Chrysoula K. & Púrpura αποτελούν οι: Χρυσούλα Κεχαγιόγλου – φωνή, Έφη Ζαϊτίδου - κανονάκι, φωνή, Μαρία Πλουμή - λαούτο, φωνή, Σοφία Σερέφογλου - φλάουτο και φλογέρα με ράμφος, Έλσα Παπέλη - βιολοντσέλο.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2019

Ώρα: 21:30

Είσοδος: 5 ευρώ

Αγησιλάου 88 & Σαλαμίνος

Κεραμεικός, τηλ. 211 0133 135

Πίσω από τα φώτα, πίσω από τα βραβεία...

Μπορεί να έχουν περάσει 8 ολόκληρα χρόνια  από τότε που εμείς, οι απολυμένοι/ες των καταστημάτων Metropolis ξεκινήσαμε τον αγώνα για τη διεκδίκηση των μισθών και των αποζημιώσεών μας από τον μεγαλοεπιχειρηματία και ιδιοκτήτη του ομίλου MAD, Ανδρέα Κουρή, αλλά αυτή η αδικία που διαπράχτηκε παράνομα εις βάρος μας εξακολουθεί να μας πνίγει. Και οι πιο πρόσφατες εξελίξεις, σε ότι αφορά τις δικαστικές εκκρεμότητες που έχουμε με τον Ανδρέα Κουρή, δείχνουν ότι  ο αγώνα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη, σημαντική καμπή.

Λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία μας, θεωρούμε αναγκαίο να υπενθυμίσουμε ότι οι εργατικοί αγώνες στην  Ελλάδα βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεπάρκεια της εργατικής νομοθεσίας, σε βαθμό που καθίσταται φιλοεργοδοτική, αλλά και την ασυλία και την πολιτική κάλυψη που παρέχεται απλόχερα σε μπαταχτσήδες μεγαλοεπιχειρηματίες όπως τον Ανδρέα Κουρή.

Σωρεία ποινών = μηδέν εις το πηλίκο;

Σε ότι αφορά τον δικαστικό αγώνα που έχουμε δώσει, είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι σε όλα τα δικαστήρια που έχει αντιμετωπίσει ο Ανδρέας Κουρής για τις παρανομίες που έπραξε εις βάρος μας έχει φορτωθεί με καταδικαστικές αποφάσεις που, όμως, δεν λειτουργούν σωρευτικά και δεν τον υποχρεώνουν στην  καταβολή των δεδουλευμένων μας. Πιο συγκεκριμένα,  έχουμε κερδίσει όλες τις αγωγές που έχουμε καταθέσει εναντίον της εταιρείας Metropolis για μη καταβολή μισθών και αποζημιώσεων, χωρίς να μπορούμε να πάρουμε τα χρήματα που μας οφείλονται, αφού -όπως όλοι οι επιχειρηματίες που φεσώνουν τους εργαζόμενους- ο Ανδρέας Κουρής φρόντισε να την πτωχεύσει.

Ποινές και χρηματικά πρόστιμα έχουν πέσει στον Ανδρέα Κουρή στις εκδικάσεις των υποθέσεων μας, έπειτα από τις καταγγελίες που κάναμε στο ΣΕΠΕ. Κάποιες από τις ποινές παραγράφηκαν, εξαιτίας δύο νόμων (4198/2013 και 4411/2016) περί «άφεσης αμαρτιών» καθώς οι νομοθέτες δεν βρήκαν κάποιο λόγο να εξαιρέσουν από τις διατάξεις τους υποθέσεις που έγκεινται στην εργατική νομοθεσία.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, έπειτα από μήνυση που κατέθεσαν απολυμένοι των Metropolis εναντίον του Ανδρέα Κουρή για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης, απαντώντας στην απόπειρά του να ποινικοποιήσει τον αγώνα μας και να μας εξοντώσει, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών έκρινε πρωτόδικα τον Ανδρέα Κουρή (του Γερασίμου ή Μάκη) ένοχο και τον καταδίκασε σε ποινή 3 χρόνων χωρίς αναστολή. Αναμφισβήτητα,  πρόκειται για μια βαριά ποινή για τον πρώην εργοδότη μας και για μια σπουδαία δικαστική νίκη για εμάς. Κι αυτό, διότι, πλέον, οι καταδίκες εις βάρος του είναι πολλές και σε κάποια στιγμή για να αποφύγει τη φυλάκιση θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να εξαγοράσει ποινές.

Εξάλλου, αναμένουμε την τελική απόφαση της έφεσης που έχει ασκήσει ο Ανδρέας Κουρής σε απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών το 2013, έπειτα από αγωγή μας, με την οποία άνοιξε το δρόμο για κατάσχεση της προσωπικής του περιουσίας, ώστε να ικανοποιηθούν οι επιδικασθείσες εργατικές απαιτήσεις μας. Ουσιαστικά, το δικαστήριο αναγνώρισε την άμεση ατομική ευθύνη του επιχειρηματία που κρύβεται πίσω από μία (ή και περισσότερες) Α.Ε. ή ΕΠΕ.

Έτσι φτιάχνονται οι περιουσίες

Η μέθοδος που ακολούθησε και ακολουθεί ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής είναι η κλασσική μέθοδος πλουτισμού αρκετών επιχειρηματιών. Στην κυριολεξία «πάνω σε πτώματα»  σε ότι αφορά τους εργαζόμενους (με χρωστούμενα και πέταμα στην ανεργία) και με φέσια προς όλες τις κατευθύνσεις που, όμως, δεν τους εμποδίζουν να συνεχίζουν απρόσκοπτα τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, τελώντας υπό καθεστώς απόλυτης ασυλίας.

Για του λόγου το αληθές, υπενθυμίζουμε ότι Ανδρέας Κουρής εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων μουσικής Μetropolis το 2010 και σε αστραπιαίο για τα επιχειρηματικά δεδομένα χρόνο έβαλε λουκέτο σε 12 καταστήματα (μέσα σε μόλις δυο χρόνια), ενώ κήρυξε επίσημα πτώχευση στην εταιρεία το 2015. Αφού βούλιαξε τα Μetropolis, μεταπήδησε σε νέα εταιρικά σχήματα σπάζοντας την ίδια τη ναυαρχίδα του, τον όμιλο ΜΑD,  σε «καλή» και «κακή» εταιρεία αφήνοντας στην τελευταία επίσης συσσωρεμένα χρέη, κλείνοντας τις φορτωμένες με χρέη εταιρείες που κατείχαν το κανάλι MAD και το MAD RADIO και μεταφέροντας το εμπορικό σήμα σε νέες Ανώνυμες Εταιρείες (Α.Ε.). 

Μόνο για το έτος 2016 τα χρέη προς τις ΔΟΥ των Ανωνύμων Εταιρειών που διευθύνει ο Ανδρέας Κουρής έφταναν τα 6 εκατομμύρια ευρώ, τοποθετώντας τον ψηλά στον κατάλογο με τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου. Τα χρέη των Μad Radio και Mad TV στην Εφορία προσεγγίζουν τα 3 εκατομμύρια ευρώ, ενώ πάνω από 3 εκατομμύρια οφείλει η επίσημα χρεοκοπημένη Μετρόπολις Α.Ε.

Κι όμως, αυτός ο επιχειρηματίας -αντίθετα από τους απλούς πολίτες που πέφτουν θύματα κατασχέσεων για ασήμαντα, σε σχέση με τα προαναφερόμενα, ποσά- όχι μόνο συνεχίζει να κάνει μπίζνες αλλά ανοίγει και καινούριες. Έχοντας,  βέβαια, αξιοποιήσει και τα περίπου 650.000 ευρώ συνολικά, που δεν έδωσε, αν και όφειλε σε εμάς τους απολυμένους των Metropolis.

Έτσι, σα να μην τρέχει τίποτα, σα να μη χρωστάει σε κανέναν και πουθενά, δίχως να τον ενοχλεί κανείς ,ο Ανδρέας Κουρής εξακολουθεί να «ξεσαλώνει» επιχειρηματικά, να γεμίζει τις ήδη φουσκωμένες τσέπες του με χιλιάδες ευρώ, μη παραλείποντας να επιδεικνύει και … φιλανθρωπικό έργο. Προφανώς δεν του έφταναν οι εισπράξεις από τα γλαμουράτα σόου που διοργανώνει εδώ και χρόνια (βραβεία MAD και  MadWalk), ούτε χόρτασε από τις 3 διοργανώσεις της Eurovision που του ανέθεσε στο παρελθόν απλόχερα και υπό αδιαφανείς διαδικασίες η διοίκηση της κρατικής/δημόσιας τηλεόρασης.

Πρόσφατα, δημιούργησε το MAD WORLD TV, που εκπέμπει σε Αμερική, Αυστραλία και Καναδά και απευθύνεται στην ελληνική ομογένεια, επένδυσε στην  αναβάθμιση του εξοπλισμού παραγωγής και εκπομπής προγραμμάτων στις εγκαταστάσεις του MAD TV, ενώ φέτος εξήγγειλε την καθιέρωση μιας νέας γκλαμουράτης φιέστας, το Mad About Arts by Campari, τον τόπο της διεξαγωγής της οποίας γνώριζαν μόνο οι επίσημοι προσκεκλημένοι και όσοι κέρδισαν προσκλήσεις (μα, γιατί κρύβεσαι τόσο βρε Ανδρέα;). Παράλληλα, συνεργάζεται σε φιλανθρωπικές αγαθοεργίες με τον γαλαντόμο σε διαφήμιση και χορηγίες ΟΠΑΠ.

Εξακολουθούμε να αντιστεκόμαστε

Είναι προφανές ότι ο Ανδρέας Κουρής, όπως και οι όμοιοί του, θεωρούν ότι η εργοδοτική βαρβαρότητα είναι κάτι σαν δικαίωμα των αφεντικών και ότι όσο ο χρόνος απομακρύνεται από την τέλεση των κατάφορων παρανομιών και της ληστρικής αδικίας που διέπραξε εις βάρος μας θα λειτουργήσει υπέρ του. Γιατί θεωρεί ότι θα εξαντληθούμε, ότι θα απογοητευτούμε και ότι, τελικά, θα τα παρατήσουμε. Ότι, τελικά, θα αναγκαστούμε να ξεχάσουμε.

Ο επίπονος και μακροχρόνιος αγώνας μας, τόσο στο δρόμο όσο και στα δικαστήρια, τον διαψεύδει οικτρά και είμαστε βέβαιοι ότι του επιφύλαξε μια από τις πιο δυσάρεστες εκπλήξεις της ζωής του, καθώς είχε προκαταβάλει ότι θα λυγίσουμε εύκολα και αμαχητί.

Υπό το πρίσμα αυτών των δεδομένων και με τη στήριξη σωματείων βάσης, συλλογικοτήτων γειτονιάς και αυτοργανωμένων συλλογικοτήτων, που στάθηκαν δίπλα στον αγώνα μας από το ξεκίνημά του, συνεχίζουμε οπλισμένοι με το δίκιο μας και καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας  για 8η συνεχόμενη χρονιά έξω από την απονομή των φετινών βραβείων MAD επιμένοντας στην καταβολή των μισθών και των αποζημιώσεών μας.

Ανδρέα Κουρή μην ξεχνάς, ακόμα μας χρωστάς

Συγκέντρωση την Πέμπτη 27 Ιουνίου στο ΤΑΕ KDONDO στις 7:00

Τα δύο τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη σε στίχους Σωτήρη Κακίση

Με αφορμή την απώλεια του μεγάλου "παίκτη" του μπουζουκιού και συνεχώς πειραματιζόμενου συνθέτη...

Το τραγούδι σου

Στίχοι: Σωτήρης Κακίσης
Μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης
Ερμηνεία: Στέλιος Βαμβακάρης, Εβελίνα Αγγέλου

Δεν σ' ερωτεύτηκα χωρίς να ξέρω,
γιατί πονάω και υποφέρω.
Δεν σ' ερωτεύτηκα χωρίς αιτία
έτσι ανόητα, έτσι αστεία.
Δεν σ' ερωτεύτηκα για να 'σαι ξένη,
που άλλον έρωτα θα περιμένει.

Σε ερωτεύτηκα σαν τις ταινίες,
που ερωτεύονται, που κυνηγάνε,
που όλο δύναμη κι αδυναμίες
περνάνε οι ήρωες που όσα περνάνε.

Σε ερωτεύτηκα σαν στα βιβλία,
που ερωτεύονται, που γονατίζουν,
και στα κορίτσια τους τη σημασία
που τους αξίζει πάντα χαρίζουν.

Σε ερωτεύτηκα σαν παραμύθι,
που ερωτεύονται και που ξυπνάνε
με κάθε έρωτα και χίλιοι μύθοι,
που δάση ολόκληρα μαζί κινάνε...

Ο υπνοβάτης
(από το σάουντρακ της ταινίας του Γιώργου Πανουσόπουλου "Μια Μέρα τη Νύχτα"-2001)

Στίχοι: Σωτήρης Κακίσης, Γιώργος Πανουσόπουλος
Μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης
Ερμηνεία: Μαρίνα Σκιαδαρέση

Δεν είμ' εδώ, δεν είμ' εγώ
δεν ξέρω τ' όνομά μου.
Ποιος με θυμάται, ποιος μπορεί
ν' ανάψει την καρδιά μου;

Δεν είμ' εδώ, δεν είμ' εγώ
πού πάω σαν υπνοβάτης;
Μήπως ξυπνήσω και βρεθώ
στη μέση της Βαγδάτης;

Χωρίς νονά, χωρίς νονό
σαν ξένος περπατάω.
Χωρίς νονά, χωρίς νονό
σ' άλλη ζωή γλιστράω.

"Μαγική Ρακή" - νέο τραγούδι από τους Έρεβολτ

Οι Έρεβολτ, το μουσικό σχήμα του Ιωσήφ Πρίντεζη (ΝΤΠ.) και του ποιητή - performer Bazu, επιστρέφουν με τη "Μαγική Ρακή", το δεύτερο κατά σειρά τραγούδι τους, μετά την "Κεφαλοτομή" που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2018.

Λέξεις: Bazu

Ήχοι: Ιωσήφ Πρίντεζης

Βίντεο: Κωστής Μπάμπαρης

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Yamel

Ερμηνεία: Έρεβολτ

Κιθάρες: Πάνος Καλκανάς

Μίξη - Mastering : Νίκος Μιχαλοδημητράκης

Ηχο-δράσεις: Μια παράσταση-αφιέρωμα στον Νίκο Τουλιάτο

Δελτίο τύπου

Μετά την sold out παράσταση, που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2019 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αποσπώντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού, η Καλλιτεχνική Κοινότητα «Πράξις» του Νίκου Τουλιάτου ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα με τις «Ηχο-δράσεις» τη μουσική, θεατρική και χορευτικήπαράσταση - αφιέρωμα στον performer των κρουστών Νίκο Τουλιάτο, σεσκηνοθεσία - δραματουργία Γιώργου Ρούφα. Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, το Σάββατο 13 Ιουλίου 2019 στις 21:00 στην Ακρόπολη Ιωαννίνων Ιτς Καλέ.

Μια παράσταση - γιορτή, με περισσότερους από 20 συμμετέχοντες επί σκηνής μουσικούς, συνθέτες, τραγουδιστές, ηθοποιούς, χορευτές οι οποίοι με όχημα τη μουσική, τον λόγο και την κίνηση «αφηγούνται» ιστορίες του χθες και του σήμερα, με αφορμή τα πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίαςτου Νίκου Τουλιάτου στον χώρο των κρουστών.

Σε κάθε παράσταση της θεατρικής ομάδας «Ηχοποιοί», ο ήχος βρίσκεται στοεπίκεντρο ως ένας αυτόνομος, ξεχωριστός ρόλος, που παράγεται ζωντανά επί σκηνής, ως επακόλουθο της εξέλιξης της εκάστοτε παράστασης, πράγμα που αποτελεί μία καινοτόμα πρόταση για τα παγκόσμια θεατρικά δεδομένα.

Εκτός από την περιοδεία της παράστασης «Ηχο-δράσεις», το Γραφείο Παραγωγής έχει εντάξει στον καλλιτεχνικό του προγραμματισμό για τη νέα σαιζόν μία σειρά σημαντικών μουσικών, θεατρικών και χορευτικώνπαραστάσεων, με αφετηρία την sold out παράσταση «Έρωτος ύβρις», που θα επαναληφθεί το προσεχές φθινόπωρο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Περισσότερες πληροφορίες για τον προγραμματισμό του γραφείου τόσο για την περιοδεία όσο και για τις παραστάσεις της νέας σαιζόν, θα ανακοινωθούν κατά το προσεχές διάστημα.

Έχοντας ως μότο της την έκφραση «Ο ρυθμός είναι ο κτύπος της καρδιάς της γης», η Καλλιτεχνική Κοινότητα Πράξις του Νίκου Τουλιάτου, προσκαλεί μικρούς και μεγάλους να συμμετέχουν σε κάθε παράσταση που παρουσιάζει στην Αθήνα και την περιφέρεια.

Σκηνοθετικό σημείωμα: 

Ένα ταξίδι μνήμης με αναφορές σε πραγματικά σημεία από την ζωή του performer Νίκου Τουλιάτου. Με αφορμή τον καλλιτέχνη που έχει συνοδεύσει, έχει ερμηνεύσει, έχει υποδυθεί, γινόμαστε οι ίδιοι ταξιδευτές της προσμονής. Ζωντανή Μουσική κρουστών, υποκριτική δράση με ηθοποιούς, σε συνδυασμό με ένα υπέροχο σχήμα κλασικού μπαλέτου που για πρώτη φόρα χορεύουν συνθέσεις του Νίκου Τουλιάτου. Η επιλογή των κειμένων και των εικόνων, εμπεριέχουν το στοιχειό της πολυδιάστατης προσωπικότητας του. Ακολουθώντας το τυχαίο και συνεχώς πειραματιζόμενος με το άγνωστο αναζητώ την απλότητα και την αρμονία. Εάν κάτι γίνει προσωπικό, αποκτά οικουμενικότητα. Γιατί το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή δεν είναι το πώς να παραμένεις νέος, δεν είναι πως θα γίνεις καλύτερος μουσικός, δεν είναι πώς θα ξεχωρίσεις από τον κόσμο. Είναι πώς θα είσαι ο εαυτός σου.

Γιώργος Ρούφας, Σκηνοθέτης – Δραματουργός

Η ταυτότητα της παράστασης:

«Ηχο-δράσεις»

Μουσική, θεατρική, χορευτική παράσταση

Διάρκεια: 104 λεπτά

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ρούφας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Στελλίνα Ανεμά

Χορογραφία: Jimmy Kalis

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης

Ήχος: Παντελής Γιατζιτζόγλου

Επικοινωνία/Δημόσιες σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου

Οργάνωση παραγωγής: Ειρήνη Καπελώνη

Παραγωγή: Γραφείο Παραγωγής Πράξις

Εμφανίζονται επί σκηνής οι:

-Θεατρική Ομάδα «Ηχοποιοί»: Ειρήνη Καπελώνη, Αλίκη Τσουκαλά, Γεωργία Γιαννακούδη, Κατερίνα Μαρκεζίνη, Ολυμπία Σωτηροπούλου, Μέλανι Μαρχάινε, Δανάη Φίλιππα, Μάριος Τσουμάρης

-Percussive ensemble – ΗΧΟΔΡΑΣΗ: Κυριακή Τσακιρίδου, Σπύρος Καραμήτσος, Κωνσταντίνος Τσαμόπουλος, Μαρία Χαραλαμπίδου, Βασίλης Παπανικολάκης, Μαρία Παντελάκη, Μαριάνθη Ντάλλα, Θοδωρής Ψυχαλής, Κώστας Παναγούλης

-Duo percussion - All Improvviso: Simone Mongelli, Νίκος Τουλιάτος

-Ομάδα χορού «Ηχοκίνηση»: Σταυρούλα Ροΐδου, Ισιδώρα Πρίμπα, Εύα Σωμαράκη, Ιωάννα Μηνδρινού

Guest πιάνο – τραγούδι: Άννα Καρλάφτη

Από την εκδήλωση για τον Σωτήρη Κακίση και τα 40 χρόνια από τα πρώτα του βιβλία

Τη Δευτέρα 10 Ιουνίου έγινε στο Buba στην Κηφισιά η εκδήλωση για τον Σωτήρη Κακίση και τα 40 χρόνια από τα πρώτα του βιβλία. Τον Κακίση παρουσίασαν στο κοινό οι σκηνοθέτες Βανέσσα Ζουγανέλη και Γιώργος Τσεμπερόπουλος. Ποιήματά του διάβασαν ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Αχιλλέας Κυριακίδης κι ο ίδιος. Η Εύη Μάζη κι ο Σπύρος Μπουλής έκλεισαν τη βραδιά τραγουδώντας τραγούδια σε στίχους του Κακίση.

 

α. (από αριστερά: Αχιλλέας Κυριακίδης, Βανέσσα  Ζουγανέλη, Σωτήρης Κακίσης, Γιώργος Τσεμπερόπουλος) (φωτογραφία Θοδωρής Σκριβάνος).

β.  (Εύη Μάζη και Σπύρος Μπουλής) (φωτογραφία Θοδωρής Σκριβάνος).

γ.  (Buba, Κηφισιά, Δευτέρα 10 Ιουνίου 2019) (φωτογραφία Θοδωρής Σκριβάνος).

Τρεις από τις "Παλιές ιστορίες" του Σωτήρη Κακίση - κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκκίδα/Αιγαίον

(1) Θεάματα που περπατάνε δίπλα μας.

Μετά ήρθε πάλι μια γριά.

Πήγαινα στο δάσος, που το περνούσα όταν ήτανε και χωρίς φώτα, γιατί είμαι ανήσυχος, με περίμενε κάποιος πάντα και πάντα πίστευα ότι δεν είναι ο δολοφόνος, αλλά εκείνος που του έχω δώσει ραντεβού.

Ήτανε πολύ σκοτεινά και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι βάδιζε δίπλα μου κάποιος. Πρέπει να βάδιζε αρκετήν ώρα γιατί την κατάλαβα απ᾽ την αίσθηση που έχεις όταν κάποιος περπατάει δίπλα σου αρκετήν ώρα και το συνειδητοποιείς ξαφνικά.

Γύρισα και είδα μια κοντή γρια με μαύρα που κουβαλούσε δύο τεράστιες καρέκλες, μία σε κάθε χέρι. Μού χαμογέλασε.

―Είναι αυτή η μετακόμιση. Απ᾽ το πρωί πηγαινοέρχομαι.

Πήρα τη μία καρέκλα και δυσκολεύτηκα να την ακολουθήσω, γιατί, με το μισό βάρος, έτρεχε σχεδόν.

Βγήκαμε απ᾽ το δάσος, της ξανάδωσα την καρέκλα και μού είπε πως είχε ακόμα δύο―τρεις βόλτες.

Κάποιος με δοκίμασε. Σαν γλυκό.

 (Από το «Παραμύθια σαν αστεία άστρα», 1984)

(2) Πώς λέω να μην πεθάνω.

Λέω να μη γίνω ποτέ ζωντοχήρα και να μην αφήσω ποτέ να με πυροβολήσει ο Γκιωνάκης. Ούτε ως Διαμαντόπουλος θα καταδεχτώ ποτέ να μου ρίξει ενενήντα πέντε σφυριές όποιος θα φέρνει στον Νάσιουτζικ. Τέλος, λέω να μην πεθάνω από έρωτα, λέω να ζήσω από έρωτα.

Μια καλή ιδέα είναι να βγω εκτός παιδειάς και να παρακολουθήσω μαζί με το χαρούμενο πλήθος τον θάνατό μου. Ο Χρήστος Βακαλόπουλος, εκείνο το καλό παιδί που με στήριξε ηθικά στο προηγούμενο επιθετικό/τρυφερό βιβλίο μου δημοσιεύοντας δικό του μυθιστόρημα μαζί, μού ᾽χει δώσει μια ιδέα.

Μού ᾽χε διηγηθεί κι αυτός δηλαδή μια σκηνή και τη λέω με δικά μου λόγια για να δω πώς μπορεί να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο στο θάνατό μου.

Όταν μαζεύονται πολλοί και κάνουνε μάτι σ᾽ έναν δικό τους που γαμάει στο ρετιρέ, και σπρώχνονται όλοι στη βεράντα να δούνε και σε κάποιο κορυφαίο σημείο χειροκροτούν, μπορεί ο εραστής, ζώντας το θρίαμβό του ακομπλεξάριστα, να πεταχτεί απ᾽ το κρεβάτι―αρένα, και να τρέξει απ᾽ την πόρτα της κουζίνας κι εκείνος στη βεράντα, να βρεθεί πίσω τους και να φωνάξει:

―Κάν᾽τε χώρο, ρε παιδιά, να με δω κι εγώ!

Αφού έχει γίνει αυτό και πιστεύω τον πληροφοριοδότη μου Χρήστο, θα καλέσω μερικά άτομα όταν είναι να επιστρέψω στην πραγματική μου θέση παρά τον Πατέρα ―χωρίς «πάλι ερχόμενος μετά δόξης», σας προειδοποιώ―, και θα κάνουμε μάτι όλοι μαζί που θα πεθάνω.

Από γυναίκες ακόμα είμαι σε δίλημμα αν θα καλέσω καμία. Μπορεί εμένα.

Από άντρες θα πω στον Κύριλλο, στον Στέφανο, στον Κώστα, στον Κώστα, στον Χρήστο, στον Νίκο, στον Νίκο, στον Γιώργη, στον Ευγένιο και σε μερικούς άλλους, κρυφούς.

Από άντρες επίσης θα πω και σ᾽ εμένα.

(Από το «Μέρη που χάσανε τη μαγεία τους», 1985)

Ο Τζον Μπελούσι

(από την πρώτη έκδοση του 'Μέρη που χάσανε τη μαγεία τους')

(3) Γιατί είσαι λυπημένος;

Είμαι λυπημένος γιατί δεν αφήνω τις γυναίκες κατά μέρος, γρήγορα θα γίνω γέρος. Λέτε;

Πώς όμως ν᾽ αφήσεις κατά μέρος το μέρος το καλύτερο, το καλύτερο κομμάτι τού γλυκού και του ψητού, τα μπουτάκια τα τραγανά, τα ματάκια τα πλάνα; Πώς ν᾽ αφήσεις κατά μέρος τις κοπέλες τις τρελές, και πώς να ζήσεις λογικός σαν κύβος με χρώματα ολόκληρη αιωνιότητα, λογικός σαν γαμήλιο ταξίδι ολόκληρο ημίχρονο;

Όσο κι αν μ᾽ αγαπάτε, λοιπόν, το ιπτάμενο χαλί μου εγώ δεν το αλλάζω με ακίνητη περιουσία. Το χαλί μου το περιούσιο έχει συστηθεί αυθόρμητα σε τρεις―τέσσερις ήλιους, έχει επέμβει. Έχει επέμβει την κατάλληλη στιγμή και έχει χωρίσει τ᾽ ανθρωπάκια από τον καβγά, τον καβγά από τ᾽ ανθρωπάκια.

Πήγα και την πήρα οχτώ και δύο ακριβώς από το σπίτι της, κι ήτανε πριν και μετά με άλλον. Της είχα φέρει ένα πιτσιλωτό ασπροκόκκινο γαρίφαλο και της το ᾽δωσα, που κάθισε δίπλα μου συνοδηγός των βλεμμάτων μου για λίγο. Τα μαλλιά της τα είχε κότσο και πήρε και το φόρεσε στο λαστιχάκι τους, κι είπε πως θα το φορούσε όλη την ώρα που θα έπαιζε βόλεϊ, κι εγώ της είπα πως μύριζε ωραία αυτό το ασπροκόκκινο γαρίφαλο το πιτσιλωτό, το στα μαλλιά της τώρα, και το ᾽βγαλε πάλι και το μύρισε κι είπε: ―Ναι, και το ξανάβαλε.

Κόψαμε από τα χωράφια για να την πάω στο γήπεδο, κι έγινε άνοιξη πάνω και πλαγίως του αυτοκινήτου. Το απόγευμα σουρούπωσε και σορόπιασε, ένα ποταμάκι στάθηκε να το περάσουμε μέσα στο 1986, και εγώ ο ίδιος που διαβάζετε μας κοίταξα από ψηλά. Τι είμαστε; Γιατί είμαστε; Γιατί είμαστε λυπημένοι; Ένα αυτοκινητάκι μάτσιμποξ και δύο μυρμήγκια να, που σκέφτεται μέσα στα χόρτα, που τα νερά θυμάται και δεν κάνει πίσω.

Μάντρα―μάντρα πριν πάρω τη στροφή πήρα το δρόμο για το σπίτι της από το νοσοκομείο Ένα και μάντρα―μάντρα βρεθήκαμε σ᾽ ένα χωματόδρομο πίσω από το νοσοκομείο Δύο: ―Όλο μάντρα―μάντρα πάμε απόψε με τα νοσοκομεία, είπαμε και γέλασε το χειλάκι μας, μέχρι που στη μεγάλη στροφή μια νεκροφόρα φάνηκε κατάφωτη να παραμονεύει, και κοίταξα με τρόπο εγώ ο άντρας. Το φέρετρο είχε διαφάνεια αλλά δεν έκλεινε μέσα του κανέναν, και καθησυχάσαμε. Δεν πήγαν είκοσι δευτερόλεπτα κολλητά στο νοσοκομείο, και, μες στα σκοτάδια πια, φωτίστηκε ένας άλλος χώρος, ένα ιπποδρόμιο μικρό σαν φέρετρο κι αυτό από τα ψηλά που μας ξαναβλέπω, κι ένα άλογο να τρέχει ολόγυρα με τον αναβάτη του. Τι ωραία, τι ωραία! Όλα μπορούμε και τα βλέπουμε απόψε, ανέγγιχτοι, με λίγη καρδιά ο ένας προς τον άλλον, κι έχουμε μάλλον χαθεί στα χωράφια, και πάμε πίσω, πάλι απ᾽ τ᾽ άλογο, πάλι από το νοσοκομείο Δύο, πάλι από τη νεκροφόρα.

Άφησα τ᾽ αυτοκίνητο μακριά από την είσοδο του γηπέδου. Γιατί το άφησα τόσο μακριά; Γιατί είμαι λυπημένος;

Είμαι λυπημένος γιατί είμαι γεροντάκι δίπλα της, όπως φοράει τη φόρμα της, με τον κότσο της και το γαριφαλάκι μου, κι ένα φιλάκι δεν της λέω να μου δώσει, απ᾽ τα τόσα που θα σκορπίζει πριν και μετά φιλότιμα. Είμαι λυπημένος γιατί μου λέει: ―Να οι συμπαίκτριές μου και ο προπονητής. Κάθονται όλοι μαζί έξω.

Καλά, θα μείνω εδώ κάτω, και θα σε δω λίγο μετά να ζεσταίνεσαι, να ζεσταθώ κι εγώ φιλαθλητικά, όλο υπονοούμενα. Δεν είμαι συμπαίκτριά σου δυστυχώς, είμαι εχθρός. Άρχισε, μπρος, το αργό σου γδύσιμο.

Πρώτα, να βγάλεις το άνορακ το λαδί που φοράς πάνω απ᾽ όλα. Να τ᾽ αφήσεις αργά στον πάγκο, και για πρώτη φορά, πάνω απ᾽ όλα, να γυρίσεις να με δεις με την άκρη του ματιού σου, αν είμαι επιτέλους στην εξέδρα με τ᾽ άλλα ρεμάλια, αν, πάνω απ᾽ όλα, σε κοιτάω αμείωτα, καυστικά. Μετά, να κάνεις πρώτη ένα γύρο χαλαρωτικό με τα χέρια προς τα κάτω και τα δάχτυλα των ποδιών σου ψηλά προς τα γόνατα, ψηλά―ψηλά. Συνεχίζω να μη σε χάνω από τα μάτια μου, μη φοβάσαι. Σκέφτομαι πώς είσαι πιο μέσα, πιο κάτω από τα υπόλοιπα, τη φόρμα και το παντελονάκι. Ξέρω ότι σήμερα φοράς σουτιέν, που συνήθως δεν φοράς, γιατί εδώ είναι αθλοπαιδιά, δεν είναι πασαρέλα. Γι᾽ αυτό, άλλωστε, δεν φοράς και τακούνια, αλλά βρωμοπάπουτσα, ντάνλοπ, ντιάντορα. Με τα τακούνια χορεύεις και λικνίζεσαι, δεν αποκρούς, δεν καρφώνεις. Καρφώνεις λίγο αλλιώς. Καρφώνεις με τα τακούνια τα δικά μου πόδια στην εξέδρα, με τα τακούνια που φαντάζομαι μέσα από τα ντάνλοπ σου, μέσα από τα ντιάντορα. Καρφώνεις με ό,τι φοράς και μ᾽ ό,τι δεν φοράς αλλιώς τον χώρο, αλλιώς οι κινήσεις μου γίνονται, είναι σαν το βλέμμα σου, σαν τα δικά σου όλα.

Πλησιάζεις πάλι αργά τον πάγκο. Μιλάς σε κάποιον στον πάγκο, αδιαφορείς. Έχεις τώρα το ύφος του αθλητή, ύφος αφοσιωμένο στη μπάλα αλλά κομμάτι τεράστιου πίνακα μ᾽ εσένα και τη μπάλα προς τ᾽ άστρα. Τη μπάλα σού δίνουνε τώρα να ζεσταθείς κι άλλο, να ανταλλάξεις μπαλιές με μια φίλη σου, ματιές στην πραγματικότητα συνωμοτικές που είμαι εκεί κι εγώ με τα μάτια μου. Κι όταν σου φεύγει στα καρφιά τής φίλης σου η μπάλα και σκάει δίπλα μου, έρχεσαι και λες γλυκά και πονηρά:    ― Κουνήσου λίγο, Σωτήρη!

Κουνιέμαι λίγο και τσιμπιέμαι να ξυπνήσω. Σαν όνειρο πλατύ και μαλθακό κάνω το κομμάτι μου για σένα, το ξέρω και το ξέρεις και το ξέρουνε κι οι μελετητές μου. Αύριο θα γράφουνε «Ύστέρησε ο Κακίσης», ή «Από λάθος του Κακίση χάθηκε το παιχνίδι».

Γι᾽ αυτό ρίχνω μια φανταστική βουτιά, μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο, βουτάω επιπλέον στο εσωτερικό σου, κατρακυλάω και σκορπίζομαι από μέσα σου, και στρέφομαι μαζί σου προς τον φιλέ. Σφυρίζω. Το παιχνίδι δεν χάθηκε. Το παιχνίδι δεν άρχισε ακόμη καν.

Βγάζουμε το κάτω τής φόρμας και το παντελονάκι μας υπερτερεί σε σεξουαλικότητα από το κιλοτάκι στο καμπαρέ. Βγάζουμε το πάνω τής φόρμας μας και η καρδιά πίσω από τα βυζάκια είναι σε μεγάλο χοροπήδημα, υπερτερεί σε όλα, δεν συγκρίνεται με τα κόκκινα φώτα τού καμπαρέ.

Γι᾽ αυτό είμαι λυπημένος.

(Από το «Οι καλές γυναίκες», 1986)

Η μνήμη επιστρέφει στα χαλάσματα της ιστορίας

Για το «Η μνήμη επιστρέφει στα χαλάσματα της ιστορίας» της Ελένης Πορτάλιου

 …μέρα και νύχτα στιχουργεί

το έπος των νικημένων.

Από το εισαγωγικό ποίημα της συλλογής, η ποιήτρια μας δίνει το στίγμα του προσανατολισμού της: για τους νικημένους γράφει.

Γνωρίζοντας την προσωπικότητα και την πορεία της Ελένης Πορτάλιου ως στενής φίλης, ως συντρόφισσας, ως αδελφής ψυχής, νοιώθω μεγάλη συγκίνηση που βρίσκομαι εδώ για να εκφράσω δημόσια την άποψη και τα αισθήματά μου.

Μια προσωπικότητα σαν αυτή της Ελένης Πορτάλιου - πλασμένη από τα ακριβά υλικά της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, και σμιλευμένη από τους καθημερινούς της αγώνες με τα κινήματα για μια καλύτερη κοινωνία - εύλογα θα μετουσιώσει σε ποίηση  βιωμένα, οδυνηρά γεγονότα και μύχιες συναισθηματικές αλήθειες.

Στιχουργεί το έπος των νικημένων με μεγάλο νικημένο την ανθρωπιά μας.

Στη «θρυμματισμένη ανθρώπινη γεωγραφία» η ποιήτρια βλέπει τον συνάνθρωπο να «οδοιπορεί ασταμάτητα για μια χούφτα ξεχασμένη καλοσύνη».

«Χωρίς συμπόνια δεν υπάρχει κόσμος» μας λέει, και τα ποιήματα της πρώτης ενότητας αποτελούν μία ποιητική νωπογραφία της τραγωδίας των κατατρεγμένων νομάδων με συγκλονιστική την παραίνεση:

Σύντροφοι

ρίξτε μπουκάλες στο πέλαγος

μήπως τις βρουν τα παιδιά ναυαγοί και μας σώσουν

Ειλικρινά πιστεύω πως σπάνια βρίσκει για να διαβάσει κανείς συλλογή ποιημάτων που χαρακτηρίζεται από τόση μεγάλη ευαισθησία, τόση τρυφερότητα και τόση ήρεμη συμφιλίωση με την οδύνη της ιστορικής μνήμης.

Η ποίηση της Ελένης Πορτάλιου είναι απόλυτα βιωματική και ενσυνείδητη, έχει ξεκάθαρο κώδικα αναφοράς «τα παρελθόντα σύμβολα - τα λαμπρά υπολείμματα της ιστορίας – τα πρόσωπα σημερινά ή παρελθόντα», και μας παρακινεί να αναρωτηθούμε για τις μεγάλες βεβαιότητες που καθόρισαν την ύπαρξή μας.

Για το σύνολο της ποιητικής συλλογής «Η μνήμη επιστρέφει στα χαλάσματα της ιστορίας» θα μιλήσουν οι εκλεκτοί ομοτράπεζοί μου.

Τα ποιήματα της αγαπημένης μου φίλης είναι σαν τα εντελβάις στην άκρη του γκρεμού. Ας κρατηθούμε  γερά, ας δημιουργήσουμε αντίβαρα, γιατί μπορεί να γκρεμιστούμε από την εικονική και συμβιβασμένη πραγματικότητα μας.

Λιάνα Μαλανδρενιώτη

8 Μαΐου 2019, Νομισματικό Μουσείο

Αφιέρωμα στον Σωτήρη Κακίση - Δευτέρα 10 Ιουνίου στο Buba

Ο Σωτήρης Κακίσης στο Buba στην Κηφισιά θα γιορτάσει φέτος την επέτειο των σαράντα χρόνων από τα πρώτα --τώρα πια πάνω από εβδομήντα-- βιβλία του.

 

Θα διαβαστούν ποιήματα από τις δύο τελευταίες του συλλογές και θα τραγουδήσουν μερικά από τα πιο γνωστά του τραγούδια η Εύη Μάζη κι ο Σπύρος Μπουλής.

 

Τον Σωτήρη Κακίση θα παρουσιάσουν η Βανέσσα Ζουγανέλη και ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος.