Για τον δίσκο "Φέρε μαζί σου χρόνο" με τραγούδια σε στίχους Άλκη Αλκαίου

Ομάδα Φωνητικής Έκφρασης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

«Φέρε μαζί σου χρόνο»: Τραγούδια σε στίχους Άλκη Αλκαίου

Μετρονόμος, 2017

Ο δίσκος «Φέρε μαζί σου χρόνο» με γέμισε βαθιά ικανοποίηση και πίστη για το παρόν και το μέλλον της χώρας, της παιδείας και του πολιτισμού της. Μπορεί να σας φαίνονται βαρύγδουπα όλα αυτά αλλά πιστέψτε με, στοιχειοθετούνται απολύτως ακούγοντας τον δίσκο με τα 16 τραγούδια σε στίχους του Άλκη Αλκαίου (συν το «Εγώ δεν είμαι ποιητής») και διαβάζοντας (με έκπληξη!) ποιοι είναι οι συντελεστές του. Στις ερμηνείες συναντάμε τα μέλη της Ομάδας Φωνητικής Έκφρασης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ως χορωδία αλλά και κατά μόνας. Πρόκειται, δηλαδή, για «ερασιτέχνες», για φοιτήτριες και απόφοιτες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με ταλέντο και με πειθαρχία επαγγελματικού, όμως, επιπέδου.

Και δεν ξέρω πόσο έγραψαν στις πανελλαδικές τα παιδιά για να μπουν στο πανεπιστήμιο (οι ταλιμπάν της «αριστείας» έχουν αρχίσει να επιδεικνύουν μια ιδιάζουσα ευαισθησία στο ζήτημα), αλλά ως ερμηνευτές παίρνουν άνετα πολύ πάνω από τη βάση, υπό την καθοδήγηση της έμπειρης Μαρίας Θωίδου. Την αίσθηση των ερμηνειών τους μεταφέρει με ακρίβεια ο Θάνος Μικρούτσικος στο εσώφυλλο του CD: «Συγκινήθηκα πολύ ακούγοντας νέα παιδιά να εκφέρουν τους στίχους του [Άλκη Αλκαίου] και να μεταδίδουν τις εικόνες που έπλασε, τα σύμβολα και τους γρίφους του με καλλιτεχνικά άρτιο τρόπο … Μπράβο σε όλους σας για το ήθος και το ταλέντο σας».

Δύσκολο να ξεχωρίσεις στιγμές από ένα τέτοιο συνολικά άρτιο έργο. Ενδεικτικά: συγκλονιστικός ο διάλογος μεταξύ ερμηνείας και ψιθυρίσματος (Άννα Θωίδου - Κατερίνα Φουτάκη) στο «Ιπτάμενο χαλί» του Μαχαιρίτσα· θαρραλέα η αναμέτρηση της Ελένης Μαγαλιού με τον ορίτζιναλ μύθο στο «Πάντα γελαστοί»· πειστικότατοι ο Γιάννης Πουρνάρας και η Νανά Κούλη στο ερωτικό κάλεσμα της «Πρωινής ή βραδινής σερενάτας»· απολύτως ταξιδιάρικη η Χρυσιάννα Καραμέρη στους «Μύστες της ερήμου»· κομβική η προσθήκη της ονειρικής διάστασης από τη χορωδία πλάι στην ωμή αποφασιστικότητα της Μαρίας Ανδρίτσου στο «Αγύριστο κεφάλι»· και πάει λέγοντας.

Ενορχηστρωτικά, ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης φτιάχνει ένα κιθαριστικό μουσικό σύμπαν που παραπέμπει στον Μάνο Χατζιδάκι ή στον Νότη Μαυρουδή, και που προσφέρεται για αλλεπάλληλες και σε βάθος ακροάσεις. Χωρίς εντυπωσιασμούς, χωρίς ντραμς, ο μεγάλος μουσικός και ενορχηστρωτής αναδεικνύει τον πυρήνα των τραγουδιών, το πραγματικό τους υπόβαθρο, με κύριο εργαλείο τη λιτότητα, τις παύσεις, και την υποβλητικότητα. Δεν λείπουν οι τονισμοί και οι κορυφώσεις, π.χ. με το μπουζούκι στο «Της θάλασσας τα μάγια», αλλά έρχονται στις σωστές δόσεις και αναλογίες. Η ακρόαση, υπό την καθοδήγηση του Ανδρουλιδάκη, μετατρέπεται σε παιδευτική διαδικασία δίχως τίποτε περιττό για να βρεις και να πετάξεις, τίποτε φθηνό και εύκολο.

For the rest, σπεύδω αύριο κιόλας να αγοράσω δύο αντίτυπα του δίσκου για να τα στείλω στον πρωθυπουργό και στην υπουργό Παιδείας της χώρας. Και οι δυο τους έχουν αναγάγει σε επάγγελμα τη συκοφαντία των ελληνικών πανεπιστημίων, εξισώνοντας τα ανώτατα ακαδημαϊκά ιδρύματα με γιάφκες τρομοκρατών. Ξέρετε εσείς πρωθυπουργό οποιασδήποτε χώρας να αποκαλεί τα πανεπιστήμια του κράτους του «κέντρα κατασκευής μολότοφ και άντρα τα οποία δίνουν άσυλο σε εγκληματικές συμμορίες»; Το τόλμησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και δεν είναι ο μόνος από την κυβέρνησή του· ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης έχει εκστομίσει το αμίμητο «Θέλω τα πανεπιστήμια να παράγουν γνώση και όχι τρομοκρατία. Να παράγουν ποιότητα και όχι εγκληματικότητα». Δεν δίστασαν, μάλιστα, οι σταυροφόροι του πωρωμένου νεοφιλελευθερισμού να παρουσιάσουν την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου ως μεγάλο βήμα για την τάξη και την ασφάλεια στη χώρα. Τώρα που το σκέφτομαι, δηλαδή, δεν φτάνουν δύο αντίτυπα - θα κάνω οικονομίες και θα παραγγείλω μια πενηντάρα CD για το σύνολο των μελών του υπουργικού συμβουλίου, να δουν από πρώτο χέρι την τρομοκρατία και την εγκληματικότητα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και των φοιτητών και αποφοίτων του.

Τελειώνοντας, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αυτού του πονήματος. Γιατί - για να παραφράσω έναν πρόγονό μας - γι’ αυτό το τραγούδι και γι’ αυτό το πανεπιστήμιο πολεμήσαμε.

Ηρακλής Οικονόμου